[open] Cold cave... sniffel

Jace werd wakker door het gekraak van de windmolen buiten en zuchtte diep. Hij draaide zich om en deed de dekens over zijn hoofd. Hij was aan het verblijven in een hotel in Dendemille Town, maar sinds zes uur 's ochtends begon de windmolen hier dichtbij te draaien en dat maakte een hels lawaai waardoor lekker uitslapen al helemaal niet kon. Geen wonder dat dit hotel zo goedkoop was. Hij stond moeizaam op vanuit zijn bed en keek met vermoeide ogen naar de wapperende gordijnen van het open staande raam. Hij liep langzaam naar het raam en een koude wind blies naar binnen. Als hij sliep vond hij het geen probleem, maar nu dat hij wakker was had hij liever niet dat de hele kamer even ijzig was als de sneeuw buiten. Hij keek de windmolen kwaad aan terwijl hij het raam dicht deed. Hij draaide om en plofte weer neer in zijn bed. Dat had hij veel eerder moeten doen, want nu hoorde hij de windmolen niet meer zo hard... Wel nog genoeg om niet in slaap te kunnen vallen. Hij gromde wat en stond weer op met een enorme zucht. Dan maar opstaan. Hij wist niet eens hoe laat het was. Hij had appart van het bed geen rommel gemaakt van de kamer en hij was vrij snel weer klaar met opruimen. Met een zucht deed hij de deur dicht en hing de sleutel aan de deur zoals afgesproken was met de eigenaar. Die lag waarscheinlijk nog ergens te pitten met oordopjes in,de mazzelaar. Dat had hij hem ook eerder kunnen vertellen. Hij slaakte een diepe zucht. Wat was er met hem vandaag? Met het foute been uit bed gestrompeld waarschijnlijk. Hij moest ergens koffie vandaan zien te halen. Hij deed de deur open en stapte het licht besneeuwde landschap in. Hij begon door de straten te wandelen op zoek naar een café dat nu open was. Hij had eigenlijk geen idee hoe laat het was, maar tot zijn geluk vond hij iets later een klein rustig cafétje waar de geur van dampende koffie vandaan kwam. Hij rook het en voordat hij het wist zat hij aan de bar te watertanden. Hij bestelde een koffie en een broodje. De barman glimlachte en ging verder met koffie maken. Jace glimlachte terug, maar zijn blik dwaalde naar de klok die op de muur hing en hij schrok zich naar. Het was al twaalf uur 's middags. Hij had dus uren half liggen slapen en luisteren naar de windmolen. Hij vroeg de barman: “Maakt die molen altijd zo'n lawaai of alleen soms?” De barman lachte en zei iets te blij: “Jij bent vast niet van hier? Ja hij kraakt altijd zo.” Jace glimlachte, maar was eigenlijk best kwaad op de hotel eigenaar die hemdit niet mee wilde delen. Hij had die tip wel goed kunnen gebruiken. Het hele punt dat hij in een hotel moest slapen was dat zijn tent niet bepaald goed was in de sneeuw en iets te koud. Hij was zich aan het ergeren toen de barman hem zijn koffie en broodje toerijkte. Hij schonk wat melk en heel veel suiker in. Hij roerde eventjes en nam een slok... Heerlijk, dit was echt wat hij nodig had. Hij voelde hoe de ergenis weg smolt en hij dronk snel zijn koffie. Hij bestelde er nog een en keerde zijn aandacht naar het broodje dat voor hem lag en nam een grote hap. Heerlijke streek salami bij zijn brood met een heerlijk kopje koffie was precies wat hij nodig had. Hij wreef wat slaap uit zijn ogen en geeuwde. De barman glimlachte en zei: “Ja jij bent echt niet van hier. Meeste mensen die hier voor het eerst overnachten krijgen te weinig slaap en zijn een wandelend wrak de volgende dag.” Jace glimlachte terug en kreeg nog een koffie toe gerijkt. Hij deed er weer suiker en melk in en nam een slok. Hij kon niet eens kwaad worden op de barman z'n goede humeur en betaalde met een glimlach nadat hij het broodje en de koffie op had. Nu moest hij maar eens gaan trainen anders raakten zijn pokémon uit hun training ritme. Hij was hier ook gekomen om in de sneeuw te trainen en om die hindernis van mobiliteit te overkomen. Hij wierp zijn pokéballen op en zijn volledige team kwam tevoorschijn. Zijn pokémon begonnen meteen te bibberen in de sneeuw en keken hem vragen aan. Jace glimlachte en zei: “We gaan rennen door de sneeuw om extra hard te trainen.” Zijn pokémon knikten maar keken tegelijkertijd ook een beetje geërgerd. Zijn team had bij het vorige gym gevecht hard gevochten tegen een Amaura die veel ijs aanvallen had. Het zorgde er voor dat zijn pokémon veel minder snel konden bewegen en dat maakte het gevecht veel moeilijker. Hij moest hen leren dat mobiliteit in een gevecht zeer belangrijk was en een bariëre was die je moest overwinnen. Hij deed zijn tas strakker en begon met zijn team door de sneeuw te joggen. Ze hadden niet bepaald een doel voor de jog, maar Jace wist zeker dat hij weg wilde van de sneeuw en kou dus dan moesten ze door de ijzige vlakte... Jammer genoeg voor Jace en zijn team had Jace geen idee waar ze heen gingen. Joggend door de sneeuw gingen ze door voor een paar uren en het ijs koude zweet liep hen over het voorhoofd toen ze neerploften bij een grote grot. Jace knikte zijn hijgende team toe en keerde ze terug. Hij inspecteerde de opening van de grot en knikte tevreden. Hier zou hij wel eens kunnen schuilen voor de sneeuw en even uitrusten. Hij ging de ijzige grot in en vond zich meteen boven op een bijna buiten aards lijkend bevroren meer. Hij keek naar beneden en zag dat het een diep meer was, maar het ijs was zo dik dat hij er gemakkelijk op kon staan. Hij keek een beetje zenuwachtig terwijl hij verder liep over het ijs naar de oever. Hij had niets tegen water, maar dieptes waarvan je de bodem niet kon zien samen met het feit dat ijswater levens gevaarlijk was stond hem niet zo. Hij stapte nu weer over vertrouwde stenen grond en tikte er even tegen met de hak van zijn schoen om vervolgens weer zelfverzekerd de grot verder te betreden. Het gaf een vreemd gevoel, want de grot was goed belicht door het licht dat steeds door het ijs weerkaatst werd. Bovendien waren er hier en daar openingen in het plafond waar zonlicht door heen kwam... Niet dat er veel zon was in dit koude landschap. Hij liep rustig door, zijn voetstappen echoënd tot hij plotseling stil stond en de echo stopte. Verderop zag hij mist in de grot van grote ijs pilaren af komen die enigsinds het zicht belemerde. Hij haalde zijn schouders op. Wie niet waagt wie niet wint toch? Niet lang nadat hij door de mist liep botste hij tegen iets kleins en pluizig. Hij had het voorover in de sneeuw geduwd. Onwetend wat het was bukte hij om verder te inspecteren en zag daar snikkend een kleine pokémon liggen met z'n gezicht in de sneeuw. Jace vond het er wel heel schattig en zielig uitzien en hielp het meteen op toen zijn pokédex begon te piepen met een robotische stem: "Cubchoo the chill pokémon. Their snot is a barometer of health. When healthy, their snot is sticky and the power of their ice moves increases." Het zag er enorm lief uit, maar hem aan met tranen in zijn ogen voordat hij weg rende. Jace vreesde dat hij z'n moeder ofzo zou halen, maar zodra hij wegrende botste hij volop tegen een van de ijs pilaren en begon meteen te huilen. Jace schudde zijn hoofd en keek de kleine pokémon met begrip aan en raapte het op. De pokémon stribbelde even tegen, maar bleef na een tijdje kalm in Jace z'n armen liggen kijkend naar de blonde jongen met tranen in zijn ogen. Jace zette hem weer neer, want hij was hem een beetje zwaar, en hurkte voor hem toen hij vroeg: "Ben je jou familie kwijt kleine?" De Cubchoo keek hem met een verbaasde blik aan en knikte instemmend. Jace glimlachte en zei: "Ik had zo'n voorgevoel." Hij hield de kleine pokémon vast bij zijn handje en begon hem te begeleiden door de mist. Al gauw waren ze uit de mist en stonden ze voor een splitsing in het pad. Jace zuchtte want dit was niet zijn sterkste punt. Hij keek de Cubchoo vragend aan, maar kreeg ook een vragende blik terug. Jace sloeg rechts af en zag al snel dat er aan het einde van dit pad licht was, misschien wel een andere ingang of in zijn geval uitgang. Hij besloot maar voort te zetten en voelde al meteen een sterke wind. Hij probeerde en probeerde en uiteindelijk kwam hij uit bij de bron van de sterke wind. De uitgang bleek te leiden naar een plateau boven op een helling. De sterke wind die over de vlakte raasde kon hier doorheen stromen en veroorzaakte een sterke tegenwind. Eenmaal op het plateau kon je maar één kant op een kleinere grot verderop en Jace keek de Cubchoo vragend aan en kreeg eindelijk een blik van herkenning te zien. Hij stapte op de grot af en hoorde een diep duister gegrom van de grot vandaan komen en een pokémon van bijna twee en een halve meter stapte naar buiten en keek Jace met kwade ogen aan. Jace glimlachte nerveus en haalde zijn pokédex iets te kalm voor een gezonde reactie tevoorschijn. De pokédex scande de pokémon en begon te zeggen met een robotische stem: "Beartic the freezing pokémon. It freezes its breath to create fangs and claws of ice to fight with. Cold northern areas are its habitat." Snijtanden van ijs... Hij had kunnen zweren dat het meer leek op een baard van puur ijs, maar dit was niet bepaald het moment voor grappige opmeringen aangezien de Beartic dreigend op Jace afstapte. Jace keek de pokémon angstig aan, maar de Cubchoo schoot voor hem met zijn armen wijd in een verdedigende positie om het als het ware af te schermen. De voorheen dreigend kijkende Beartic keek de kleine Cubchoo aan met blije open ogen en stormde op ze af. Jace dook in elkaar toen de Beartic gevaarlijk dichtbij kwam en sloot zijn ogen in paniek. De Beartic greep de Cubchoo vast in een grote knuffen en begon wat hij dacht dat haar kleintje was enthousiast te knuffelen. De Cubchoo bloosde, maar kon zijn blijdschap niet verbergen. Jace besloot dat het maar het beste was dat hij zich schaars zou maken en de herenigde familie maar met rust te laten. Hij liep weer terug naar de oever van het ijs meer bij de ingang van de grot en zette kamp op. Hij maakte een kampvuur en plofte neer in de opening van zijn tent. Eindelijk sind een tijdje voelde hij weer warmte. Hij zuchtte in comfort en keek naar zijn badges die hij had gewonnen in zijn vorige twee gym gevechten. De volgende gym zou vooral fighting types gebruiken dus moest hij maar goed gebruik maken van zijn pokémon die er een smerig voordeel van hadden zoals Trevenant. Hij zou immuun zijn voor veel van hun aanvallen. Misschien zou Spirit het ook leuk vinden om tegen een andere fighting type te vechten. Een waar boxing gevecht. Hij zag het al voor zich hoe het zou zijn als twee pokémon beide elkaar te grazen probeerden te nemen met krachtige stoten. Het zou er werkelijk spectaculair uit zien, maar hij moest er ook op letten dat zijn team in goede conditie zou zijn voor het gevecht. Hij vroeg zich af of er meer mensen dit pad bewandelden. Hier zat hij ten minste droog en hoorde hij niet het gekraak van een of andere windmolen... Zou wel heel toevallig zijn om hier iemand tegen te komen. Misschien wel een andere trainer. Hij kon het niet helpen om te hopen dat hij iemand tegen zou komen waartegen hij een gevecht kon hebben.