I MISSED YOU

Bam. Twee armen hadden hun weg rond zijn middel gevonden en geschokt hief Aiden zijn wenkbrauwen, bevriezend door de plotselinge aanraking. Toen hij echter een bekende stem hoorde, wist hij zich enigszins te ontspannen en luisterde hij naar haar geratel, terwijl hij voelde hoe haar gezicht tegen zijn rug was gelegd. Het voelde niet angstaanjagend warm, maar misschien had ze toch wel koorts. Zou ze ijlen? Moest ze naar het ziekenhuis? Oh Arceus, alsjeblieft niet.
Haar woorden deden hem even fronsen. “Eh?” kwam er dan ook wat verbijsterd uit zijn mond, terwijl hij wat ongemakkelijk stil bleef staan. Eh… Help? Wat moest hij hier nou weer mee… Al vond hij huilende meisjes heel ongemakkelijk, was dit nou ook niet echt een begroeting die hij gewend was. Help. “Heb je koorts?” vroeg hij twijfelend.

Aiden was echt heel erg verward. Zo verward als iemand was als Babs haar dromen vertelde aan dit persoon. Zijn ogen vervormden zich bijna tot vraagtekens, terwijl ze opnieuw begon te spreken. En, Arceus, haar woorden maakten het enkel erger. Niet weg? Níet? Was dit een soort omgekeerde psychologie? Help! Wat hadden ze met Lilium gedaan? Ze kwebbelde door over Team Rocket en dat ze haar best had gedaan om uit de problemen te blijven. Iets wat haar (wow, wat een verrassing!!!!) niet was gelukt. Aiden zuchtte een keer diep - iets wat ze door haar houding wel zou voelen - voor hij over zijn schouder naar ‘t blondje keek. “Wat is er zo erg geweest dat je zelfs blij bent mij te zien?” vroeg hij, nog altijd licht verward. Ja, hij was dit niet gewend van het blondje. En zo onderhand hadden ze elkaar vaak genoeg gezien om dingen te kunnen verwachten.

Het blondje liet hem los en Aiden draaide zich naar haar toe, om haar aan te kijken. Toen de uitleg echter kwam… Was hij even uit het veld geslagen.
Arceus! Hoe kreeg het blondje het toch voor elkaar? Je had onhandige mensen, maar mensen als zij waren een gevaar voor de hele bevolking. Haar ongeluk ging in zoverre door dat hij het idee had dat ze nog wel eens de oorzaak kon zijn voor de eerstvolgende natuurramp! De dood van Arceus! Het doordraaien van Rayquaza! Lilium zou hun dood kunnen zijn.
“Twee? Een ei? Twee keer? In een grot?” vroeg hij verbaasd. “En dat is nog niet alles? Holy Arceus, Lilium. Ze zouden je voor je eigen veiligheid in de cel moeten gooien,” ging hij door. “Wat heb je gedaan? Waarom?” Hij was absoluut in de war.

Ze had dus een waar talent. Het talent om werkelijk overal en nergens in de problemen te komen. Natuurlijk, hij was ook niet altijd even vriendelijk tegen het blondje, maar hij zou haar niet in ernstig gevaar brengen. Niet met opzet, in ieder geval. Garrett die ene keer was een uitzondering geweest. Hij miste Garrett, overigens. Misschien moest hij zijn andere favoriete type er maar eens bij gaan halen. Garrett en Arya zouden het team vast missen.
“Echt hoor… Het is gewoon bijna iets om trots op te zijn,” zuchtte hij, waarna hij zijn blik vernauwde. “Ze hebben je niets aangedaan? Je bent nog heel?” Ergens, héél diep in zijn stem, was misschien een tikkeltje bezorgdheid te horen. Heel diep. Misschien. Immers had hij haar al zo vaak gezien dat ze toch niet specifiek dood hoefde van ‘m en zo onderhand leek het erop dat ze niet zou sterven aan ouderdom, maar aan een of ander dom ongeluk. Hartaanval op de wc, Team Rocket, handtastelijkheid…

Het blondje vertelde hem dat het telkens net goed was gegaan en Aiden zuchtte nog een keer. “Zoals ik al zei… Volgens mij zou jij degene die de verantwoordelijkheid over je heeft ter plekke een hartaanval bezorgen als je tien minuten weg bent,” zei hij hoofdschuddend. Hij was dan ook heel blij dat dit niet zijn taak was. Ze lette maar lekker op zichzelf.
“Maar goed… Hoe is ‘t nu met je been?” besloot hij te vragen. Het was bijna een achievement dat de twee een zowaar gesprek hadden zonder elkaar af te kaffen. Al zei iets hem dat dit altijd nog om kon slaan. Voor nu was hij licht opgelucht dat ze oké was. Slecht, eigenlijk. Het zou veel gezonder zijn als het ‘m geen ene Muk kon schelen, met haar permanente onhandigheid.

“Ik denk dat dat me nog de meeste zorgen baart,” zuchtte Aiden, zodra het meisje hem had verteld dat het scheelde dat niemand nog de verantwoordelijkheid over haar had. Hij wilde haar vragen hoe ze het geregeld had (ze had toch echt een voogd nodig, of niet?) maar besloot zich stil te houden. Ze had al genoeg aan haar hoofd, dit was niet iets waar ze nu over na hoefde te denken. Haar been was dan ook een perfecte afleiding. “Ah. Goed,” knikte hij toen ze vertelde dat het geen zeer meer deed. Dat was goed. Dan kon ze in ieder geval weer lopen.
Lilium vroeg hem hoe het was afgelopen met de Pokémon in het hotel en Aiden hief zijn schouders kort. “De agente zei dat ze ervoor zou zorgen, maar dat een hoop er zo slecht uit zagen dat ze geen idee had of ze het allen zouden redden.” Hij zou maar niet zeggen dat er maar een zeer kleine kans was dat er overlevenden waren en dat degene die het zouden overleven, zo verpest waren dat er niets meer met ze te doen was.

Toen het blondje zei dat het mede mogelijk was gemaakt door zijn Charizard, zuchtte Aiden even. “Wat doe je me toch aan,” mompelde hij toen hij zich realiseerde dat ze de schuld dus nog wel eens op hem af zouden kunnen schuiven als ze hier gezeik mee ging krijgen. En ze dachten al dat hij haar mishandelde. Arceus, wat zou dat een gezeik worden zeg… Nee, hij wilde niet graag de politie op zijn hielen, als het even kon.
“Ja, dat zou fijn zijn,” mompelde hij wat snel toen het meisje zei te hopen dat de zuster nog iets voor ze kon doen. Hem leek het dat er vrij weinig hoop voor was geweest. Spijtig, want er zaten zeer mooie Pokémon tussen. Starters, zeldzame Pokémon… Het was slecht dat iemand zoiets in zijn hoofd kon halen.
“Maar, heb je ook nog iets minder verontrustends meegemaakt?” besloot hij te vragen. Arceus, kon ze niet eens gewoon iets leuks vertellen of zo? Zo van… ‘Ik heb een date met Eugene!’ of zo. Wist hij veel. Het hoefde toch niet allemaal zo lastig te zijn.