I MISSED YOU

“Geeft niet, dat komt ooit nog wel,” besloot hij te zeggen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Met haar overleden ouders, snapte hij dat ze het liefste gewoon terug het reizen in zou duiken. Weg bij de drama, weg bij de depressie waar niets aan te veranderen viel. Hij kon haar begrijpen, dus hij besloot zijn mond er verder over te houden. Dit was niet zijn zaak.
Toen ze hem haar Keystone liet zien, hief hij zijn wenkbrauwen. “Oh! Voor wie heb je een steen?” vroeg hij geïnteresseerd. Hij was toch wel benieuwd. Hij had al zoveel Mega Evoluties meegemaakt zo onderhand, dat hij er redelijk wat van af was komen te weten. Alle Pokémon hadden er anders op gereageerd, dus Aiden was zeker benieuwd voor wie het was. Hij had immers geen idee welke Pokémon er op dit moment in haar team zaten.

Raven. Raven had het blondje verteld over hoe Luca kon flippen tijdens de Mega Evolutie. Aiden snoof eventjes heel zacht, terwijl hij zichzelf eraan probeerde te herinneren dat hij Raven een slag voor zijn kop zou geven. Wat het blondje al helemaal niet nodig had, was minder zekerheid. Als ze wat sterker in haar schoenen stond, wist Aiden namelijk vrij zeker dat ze het allemaal wel aan kon. Mits ze dat zelf ook dacht.
Zonder er al te veel bij na te denken pakte Aiden haar pols en keek hij even bedenkelijk naar de Keystone, nadat ze haar woorden had gesproken over Garrett en Cheshire. “Denk je dat je Cheshire sterker is dan Tyrion?” Zijn stem klonk vrij zeker terwijl hij het haar vroeg. Want, wie was er nou sterker dan Tyrion? Na wat Aiden allemaal had gezien, wist hij vrij zeker dat als er iemand een geschifte Mega aankon, het zijn Charizard was. “Want jij bent niet Raven en Garrett is ook niet van jou. Je kan het wel,” glimlachte hij. Vast wel. Ze kon dat kleine beetje zekerheid gebruiken.

Een kort rukje was alles wat ze gaf. In plaats van compleet tegen te stribbelen, stond ze hem toe om haar arm beet te houden en hem uiteindelijk los te laten, terwijl ze vertelde dat de Pokémon trainen de hel op aarde was. Aiden grinnikte even kort. “Heb ik je toch wel mooi mee opgezadeld, is ‘t niet?” grijnsde hij. Ach, het zou wel goed komen. En als ze hem eenmaal onder controle had, zou dat een enorme ego-boost zijn. En, nogmaals, die kon ze prima gebruiken.
Het meisje bedankte hem en Aiden glimlachte. “Wil je ‘m anders eens uitproberen? Je Mega Stone?” vroeg hij, redelijk enthousiast. “Dat Raven ‘t niet lukt betekent niet dat ‘t jou niet lukt, en anders is Tyrion hier binnen minder dan drie seconden,” besloot hij meteen te zeggen. “Ik ben zeer benieuwd naar je eerste Mega, al had ik stiekem wel gehoopt op Leo.” Een plagerige grijns kwam op zijn gelaat terwijl hij het zei, voor hij haar afwachtend aankeek. Met zijn team kon ze er toch wel op vertrouwen dat hij d’r Banette tot rust kon brengen, mocht er iets mis zijn?

Aiden luisterde hoe het blondje hem vertelde dat de ghostpokemon inderdaad een heel eigen karakter had. Aiden kon een lichte grijns dan ook niet onderdrukken. Immers had ze destijds om een uitdaging gevraagd. En niemand zou kunnen ontkennen dat Cheshire een uitdaging was. Vandaag zou ook een uitdaging zijn.
Schijnbaar wilde ze Leo terug. Iets wat Aiden kon begrijpen, immers kon hij zelf niet te lang zonder zijn Tyrion. Leo, opnieuw een pokémon die ze van hem had, was sterk en betrouwbaar. Misschien zou dat haar helpen enigszins uit de problemen te blijven. Dat scheen ze zelf immers vrij moeilijk te vinden. "Dat lijkt me een goed idee," zei hij rustig. Aangezien Leo de genen van Tyrion had, zou het al geruststellend zijn als die er was om Lilium te beschermen.
"Laat maar zien." Er was geen enkel beetje onzekerheid te horen in zijn stem. Het zou ze wel lukken. Garrett was het uiteindelijk gelukt, de rest per direct. Hij was benieuwd hoeveel geluk Lilium hierin zou hebben.

"Met Tyrion's bloed in zich beschermt hij je vast beter dan ieder ander," grijnsde Aiden. Onbewust had hij Tyrion's bal in zijn handen genomen en keek hij ernaar. Hij was blij de Pokémon terug te hebben en wist zeker dat Leo voor haar hetzelfde effect kon hebben. Een Charizard was een nobele pokémon. Zouden ze doordraaien, pakten ze alleen tegenstanders sterker dan zichzelf waardoor de schade te overzien was. Ze waren geen watjes, geen kwade draken zoals ze vaak gezien waren. Ze waen dominant en namen snel de leiding, maar daar hield het mee op.
De Banette kwam tevoorschijn en Aiden keek er met een lichte frons naar. Je kon met geen mogelijkheid ontkennen dat het ding er krachtig uit zag, maar Aiden wist dat Tyrion hem aan zou kunnen. Immers had Tyrion zijn volle vertrouwen, iets wat in hun gevechten te zien was.
Aiden vernauwde zijn blik naar het monster en luisterde naar de woorden van Lilium. Aiden moest zeggen dat de Pokémon hem niet beviel, maar dat kwam vast wel goed. "Ga je gang. Je eerste mega," glimlachte Aiden haar toe. Hij was benieuwd, maar hij had toch wel respect voor Lilium als trainer. Ze kon dit.

Tyrion was zijn heiligdom. Ronan, de Totodile in zijn box… Allemaal nageslacht van de Pokémon dat ooit zijn plaats zou vervangen, wanneer de draak te oud werd voor het reizen. Want, ook Aiden wist wel dat dat ooit gebeuren zou. Tyrion was niet de jongste en was zijn felle randjes maanden geleden al verloren. Al had hij nog zo zijn momenten, dat was zeker. De gigantische draak mocht niet onderschat worden, dat bewees hij elke gym opnieuw. Trouwens… Hij was helemaal vergeten dat hij inderdaad een nieuwe badge op zak had.
De Banette kreeg zijn mega vorm en begon te lachen. Aiden hief één wenkbrauw en klemde zijn hand wat strakker om de ball van zijn Charizard. Het ding zag er… Vreemd uit. Niet zo gaaf als Mega Charizard X natuurlijk, maar het had zeker iets ehm… Angstaanjagends? Zoiets wat in een Mukked up film tevoorschijn kwam en een kind afslachtte. Zoiets was het, zeg maar.
Het luisterde niet naar zijn trainer en Aiden zuchtte even. “Is ‘t altijd zo’n etter?” merkte Aiden op, terwijl hij langzaam weer wat tot rust kwam. De Banette leek hem inderdaad niet de makkelijkste. Arme Lilium. Die zat daar maar weer mee opgezadeld, zeg.

De Banette was een complete Seedot, zeg. Nog erger dan hij soms kon zijn. Aiden keek toe hoe alles gebeurde, terwijl hij speelde met de ball van zijn Charizard. Lilium hoefde maar te roepen of de gigantische draak zou zichzelf laten zien, de Banette duidelijk makend dat die niet zo sterk was als hij denken mocht. Nee, ondanks het feit dat iedereen wel kon zien dat de Banette sterk was, had Aiden Tyrion al zo lang… Een geschifte Banette zou niet op kunnen tegen die band. Voor nu. Misschien ooit, maar nu nog lang niet.
En de woorden kwamen. Zonder een woord te zeggen, hield Aiden de Pokéball voor zich en verliet een rode straal de ball, waarna een gigantische, oranje Charizard zich voor hem neer zette. Wetende dat zwart automatisch intimiderender over kwam dan oranje, legde Aiden per direct zijn vinger op de Mega Stone. De vleugels, de kleuren, het vuur… Alles aan de Charizard veranderde, tot hij daar stond, in zijn perfecte Mega-vorm.
“Tyrion, zeg eens boe tegen Cheshire,” zuchtte Aiden een keer. De Charizard opende zijn bek en voor een moment schoot de vlam op zijn staart feller, voor hij een gigantische flamethrower naar het hoofd van de Banette slingerde. Ego’s verkrekken, daar was Aiden een held in. Dat had Lilium ook wel eens mee mogen maken. Oeps.

Het leek er niet op dat simpele intimidatie genoeg zou zijn voor de Banette en Aiden zuchtte, om even in Lilium’s buurt te gaan staan voor ze het met haar geluk voor elkaar kreeg om zo verschroeid te worden door het helse vuur van de Charizard, wie klaar stond om het hele gebied in vuur en vlam te steken. Helemaal letterlijk. Wat was het toch een pyromaan, hihi.
De Charizard schraapte met zijn voet over de grond en sloeg de Shadow Ball kapot met een Shadow Claw. De klap in zijn rug raakte, maar zeer onder de indruk leek de Charizard niet. Aiden ook niet, overigens. Maar, daarbij was Aiden nooit echt onder de indruk. Dat het dit keer niet zo was, was dus een minder groot wonder dan als het een keer wel zo zijn zou. “Flare Blitz,” commandeerde hij zijn Charizard dan ook in alle rust. Blauw vuur omhulde het lichaam van de Charizard, voor hij zich met zijn krachtige poten afzette en op de Banette af schoot. “Je mag wel wat van dat ego lenen, Lilium,” merkte Aiden nog op. Arceus, wat een monster.