Apples..?

Met rustige passen liep het jonge meisje over de harde straat. Het was echt heel erg koud en Elisia haatte kou, dus ze had zich warm aangekleed, zonder dat het er heel erg vreemd uitzag. Sommige mensen zagen er echt achterlijk uit in hun opgebolde winterjas met de overdreven kleurtjes en de overdreven dikke bontkragen. Nee, dat deed Elisia niet. Ze had al amper handschoenen, schalen en mutsen op, dus laat staan een of andere zwaar opvallende jas. Ze wilde niet nagekeken worden, op welke manier dan ook. Daar had het meisje het nooit zo op. Ze wilde gewoon wat in de achtergrond blijven en voor nu, lukte dat prima. Ze had geen enge vrienden die haar dagelijks lastig vielen met vragen als ‘gevechtje?’ of ‘kom je chillen?’. Ze had eigenlijk helemaal geen vrienden, dus was ook wel een loner te noemen. Maar ze had wel contacten, het was ook weer niet zo dat ze tegen niemand praatte. Ze kende wel wat mensen, waar ze dan wel aardig tegen doet, maar die noemt ze geen vrienden. Daarnaast had ze ook geen behoefte aan vrienden, zoals ze al eerder bedacht had. Behalve als ze normaal waren, als ze elkaar niet elke dag moesten zien. Gewoon soms. Het meisje schudde haar hoofd. Waarom was deze gedachte begonnen bij jassen en beëindigd bij vrienden? Apart…
Elisia had de pokéball van haar Gabite gepakt en de pokémon eruit gelaten. Ze liet de pokémon er de laastste tijd wat vaker uit, om de band wat te versterken. De Chikorita was eigenlijk nog heel bang van alles, dus die besloot ze nog even te laten zitten tot ze zelf weer in een goede bui was, want als ze zich zo gedroeg en voelde zoals ze zich nu voelde, had die Chikorita er waarschijnlijk een nieuwe trauma bij. Het was echt een heel erg bange pokémon. Erg zielig eigenlijk. De Gabite daarentegen schrok niet meer van het gedrag van het meisje, ze was het zelfs gewend. De Staraptor en de Ponyta waren wel wat verbaast. Vroeger was Elisia altijd heel erg vriendelijk, altijd heel erg open en vrolijk, maar tegenwoordig vond ze alles een stuk minder amusant. Ze was echt een heel stuk minder open en ze waar ook stiller geworden. Eerst sprak ze de oren van ieders kop, stelde ze heel veel vragen, maar nu was het een simpele ‘hallo’ en een simpel gesprek. Niet meer zo dat ze echt alles wilde weten, maar misschien was dat ook maar beter. Misschien was ze nu wel verdraaglijker. Wie weet.
“Cameo,” gromde het meisje zachtjes, toen de Gabite met glimmende ogen naar een kraam keek, vol vissen. Ze wist dat als ze niet uit keek, de pokémon er gewoon echt vandoor ging om de vissen te stelen. Of gewoon op te eten voor de neus van die vent, die de vissen verkoopt. Dan moest zij weer betalen en daar had ze dus geen geld voor en geen zin in. De pokémon keek eventjes teleurgesteld om en zuchtte, waarna de Cave pokémon terug naar het meisje liep. Een vrouw liep bijna de Gabite omver, waardoor deze een luid, sissend geluid produceerde en met een dreigende blik richtte op de blonde vrouw. Elisia keek woedend naar de vrouw, maar besloot niets te zeggen. De vrouw keek echter even boos terug. “hou je pokémon eens onder controle,” waarschuwde ze het meisje. Deze keek nu nog woedender. “Jij moet gewoon uitkijken,” snauwde ze en ze keek eventjes naar de Gabite, die een ijzige blik op de vrouw richtte. “En ze is prima onder controle,” snauwde ze daar nog eens achteraan, waarna ze nog een enkele, woedende blik op de vrouw richtte. Wat kon haar pokémon er nou weer aan doen dat die vrouw zo scheef was en de pokémon omver liep? Niks dus.
Algauw was het meisje van de markt weg, zonder iets te kopen. Waarom ze er heen gegaan was wist ze eigenlijk niet, want het was toch tijd verspilling. Ze had helemaal niets interessants gezien. Nou ja, eigenlijk wel, maar daar had ze geen geld voor. Er waren zat leuke pokémon en accessoires op de markt, maar haar team zat eigenlijk al bijna vol en wat had ze aan accessoires? Niks, want ze was geen coördinator en om haar pokémon met strikken te versieren zag het meisje niet helemaal zitten. Dat vond ze echt heel zielig. Als ze nou een of andere schattige pokémon had, was het nog leuk. Eventjes fronste het meisje. Misschien was het wel leuk bij Vanity? Die kon dat vast wel hebben. Elisia probeerde zich in te beelden dat er een roze strik op het hoofd van de Electric pokémon zat, maar gaf het algauw op. Nee, ze wilde het toch maar niet. Tenminste, dat dacht ze. Misschien als ze weer in de ‘Hoi ik ben Elisia en ik ben super vrolijk en alles’ bui was, wilde ze haar pokémon leuke strikken en bloemetjes geven, maar nu had ze daar geen behoeften aan. Het meisje zuchtte eventjes. Ze zag het nu wel voor haar. Cameo met strikjes. Ja, dat leek haar ergens wel interessant. En grappig. Misschien moest ze het ooit gewoon proberen. Dat was pas leuk. Of Keegan. Elisia dacht even na. Nee, niet Keegan. Ze wilde haar stoere Staraptor niet gay maken.
Algauw zat ze op een bankje vlak buiten Lumiose City. De pokémon keek haar eventjes vrolijk aan. Het meisje pakte eventjes haar tas, om er wat voedsel uit te halen. Voor haarzelf en voor haar pokémon. Voor haarzelf had ze weinig. Naast een flesje drinken en een appel had ze niets. Waarom ze eigenlijk een appel mee had wist ze ook niet precies. Ze vond appels ook weer niet geweldig lekker of zo. Het meisje pakte een bakje, om daar wat voedsel voor de pokémon in te doen. Vervolgens klikte ze de pokéballen van de Ponyta en de Shinx van haar tas en liet ze de twee pokémon op het gras verschijnen. De Gabite was al begonnen met eten. Algauw zaten ook de andere twee pokémon in stilte te eten. Elisia nam een slok van haar drinken en wist een kleine glimlach op haar gelaat te plakken. Ze nam een hap van de appel, maar vond het niet echt geweldig smaken en met dit koude weer had ze toch weinig honger, dus besloot ze de appel aan haar Ponyta te voeren. Die vond dat vast ook wel lekker. “Chantal,” sprak het meisje zachtjes. De Ponyta keek op en liep langzaam naar het meisje, terwijl de andere twee nog aan het eten waren. Elisia gaf de rode appel aan de pokémon, die er meteen een grote hap van nam. Nu had ze Chantal weer blij gemaakt. Wat was ze soms toch ook aardig.

- Voor Vivienne & Alleen het laatste stukje kan belangrijk zijn :P

Voor het eerst sinds tijden had Vivienne Fiora weer eens uit d'r pokéball. Ze schaamde zich ervoor dat ze haar geliefde Gardevoir een beetje verwaarloosd had, maar de laatste tijd was ze er nou niet echt met d'r hoofd bij geweest. Ze keek wat verontschuldigend naar de Gardevoir, die haar alleen maar een glimlach schonk. "Het spijt me, ik had je niet mogen verwaarlozen," mompelde ze zachtjes, terwijl ze verslagen wegkeek. De Gardevoir hief haar hand en legde die op de kin van de brunette om haar hoofd naar haar toe te bewegen. Fiora schudde haar hoofd en glimlachte, als teken dat het goed was. Bij Vivienne verscheen ook een kleine glimlach op haar gezicht, het zal wel goed komen. Ze kwam overeind en rekte zich uit. De Winter was nu echt aangeslagen en ze sloeg een sjaal om haar keel heen, in mum van tijd was het ontzettend koud geworden. Haar blauwe ogen keken een beetje vermoeid om zich heen. De eerste paar dagen van de winter voelde ze zich altijd zo moe en wilde ze het liefst de hele dag in bed blijven liggen. Jammer genoeg had ze een taak en dat was dan wel om te gaan trainen. Er stond een belangrijke gym voor de boeg en ze moest en zou het gaan halen. Maar daarvoor moest ze wel wat meer gaan trainen met haar pokémon.
Vivienne draaide zich om en wilde net een pokéball te voorschijn halen toen Fiora haar op d'r schouder tikte en wees naar een meisje op een bankje die haar pokémon aan het voeren was. "Hey, Elisia!" riep de brunette toen opeens, waarna ze naar het meisje toe wandelde. "Jou kom ik de laatste tijd ook echt overal tegen hè," grinnikte ze zachtjes, terwijl ze, onuitgenodigd, op het bankje ernaast plofte.

Toen Elisia ineens een harde roep - roepen waren meestal hard, hoorde, één die haar naam riep, keek ze eventjes geschrokken op. Wie vond het nodig om haar naam te roepen? In de verte zag het meisje en brunette staan, een die ze pasgeleden ook al gezien. Was dat Vivienne? Elisia keek eventjes naar de pokémon naast haar. Dat was een.. Gardevoir? Had Vivienne niet de onder evolutie van de Gardevoir? En was die niet geëvolueerd? En die was Shiny, dus dit was vast en zeker Vivienne. Het zou best vreemd zijn, als er een tweede Vivienne rondliep in Kalos. Eerder eng. Ja, dat was echt heel eng. Ineens dacht Elisia weer aan de Gastly. Ze had afgelopen tijd zo eng gedroomd over die wezens. Die stomme gaswolken. Wat had je er nou aan. Maar algauw schudde ze die gedachte weer van zich af. Dit was vast geen Gastly-Vivienne + Gardevoir. Gastly’s konden zich niet eens veranderen in mensen. Hoe kwam Elisia daar nou bij.
Algauw had het meisje zich naast Elisia geplaatst. Ze had naar de brunette gezwaaid. "Jou kom ik de laatste tijd ook echt overal tegen hè," sprak het meisje grinnikend. Elisia knikte. “Ja inderdaad zeg,” grinnikte ze. Het was niet zo dat ze het erg vond, het meisje was aardig. Het meisje keek eventjes naar de blauwe pokémon. “Is dit Fiora?” vroeg ze toen glimlachend. Nu keken ook de Shinx en de Ponyta naar de grote pokémon. De Gabite zat nog vrolijk te eten. De Ponyta had ze echt al aardig lang en ze was nog steeds niet geëvolueerd. Ze kende mensen die hun Ponyta al heel snel geëvolueerd hadden. Misschien moest ze nog meer trainen. Ze trainde namelijk niet bijzonder veel. Wel af en toe wat, maar niet geweldig veel. Niet echt een trainer te noemen. En ze wilde wel trainen, maar in de winter kwam ze niet zo ver. Het moest weer zomer worden, dan was Elisia weer helemaal blij. Nou, met de lente eigenlijk al. En als ze dan ook nog eens haar Totodile terug kreeg, dan was het helemaal geweldig. Nou, krijgen zou ze haar toch niet, maar een soort van. Elisia schudde mentaal haar hoofd. Ze moest even niet afgeleid worden en moest zich op dit eventuele gesprek richten. “Hoe gaat het?” vroeg ze dus maar, met een kleine glimlach op haar gelaat geplakt. Ze aaide de Ponyta eventjes over haar neus, waarna deze begon te briesen. Vanity keek met grote ogen naar de pokémon van het meisje. De pokémon was uiteraard interessant, ze was Shiny, groot en al volledig geëvolueerd. Dat vond Vanity blijkbaar erg interessant. Ze keek eventjes naar haar eigen vacht, misschien wel in de hoop dat ze ook een Shiny was, maar kwam er achter dat ze dat niet was. Eventjes keek ze teleurgesteld naar de Gardevoir, maar bleek het algauw te accepteren en richtte zich vrolijk op de shiny pokémon. Een schattig geluidje kwam uit de bek van de pokémon, waarna deze op de ‘voeten’ (was het nou wel was, was ze ook nog niet over uit) sprong. De Gabite keek nu ook op. Cameo bleek door te hebben dat dit de eigenaar van haar speelmaatje was, dus keek ze vrolijk naar de brunette en liet ze een luide brul horen. Wat leuk allemaal.

"Oh, sorry, liet ik je schrikken?" vroeg de brunette zachtjes grinnikend. Het was niet echt haar bedoeling om het jongere meisje te laten schrikken, maar af en toe gebeurde die dingen wel eens. Vivienne's blauwe ogen gleden naar de shiny Gardevoir toen Elisia vroeg of dat Fiora was. Ze knikte trots. "Volledig geëvolueerd én in het bezit van een mega-stone," sprak ze, met een sprankje trots in haar stem. Ja, ze was gek op haar Gardevoir, maar door de omstandigheden van de afgelopen tijd had ze veel te weinig tijd kunnen doorbrengen met haar pokémon. Met ze allemaal eigenlijk, ze was zo chaotisch bezig dat ze telkens van team bleef wisselen en nu helemaal niet meer wist wie ze wilde gaan trainen. Nu was ze dan weer bezig met Ryuu te trainen, maar ondertussen wilde ze ook tijd maken voor Nuria, want die had ze veel te veel links laten liggen. Daar naast had ze ook Cáel nog, haar nieuwste Buneary, die ze uit de Wonder Trade had gekregen, die ze eigenlijk ook graag wilde gaan trainen. De brunette zuchtte zachtjes, terwijl ze in gedachten verzonken zat. Waarom was het zo lastig? Waarom kon ze zich niet gewoon in zessen splitsen, zodat ze alles tegelijk kon doen.
Elisia sprak tegen haar en dat schudde haar wakker uit d'r gedachten. "Goed hoor, nog steeds druk aan het trainen en proberen m'n chaotische team bij elkaar te houden," grinnikte ze zachtjes, terwijl ze zich eventjes ging verzetten omdat d'r rug pijn begon te doen. "En hoe is het met jou? Je pokémon lijken zich erg op hun gemak te voelen bij je," zei ze vriendelijk, terwijl ze de Shinx in het oog hielt. Fiora leek het echter niet zo erg te vinden, al die aandacht en zakte door haar knieën om een zeer verkleinde vorm van een moonblast aanval te laten zien aan de Shinx, waardoor er een klein roze maanachtig rondje in haar 'hand palm' verscheen.