[route 7] Step Up

Sara dacht vaak terug aan haar kindertijd. Niet alleen vanwege de nostalgie, maar ook om het te vergelijken met hoe ze nu leefde en de lessen toe te passen in het hedendaagse leven. Ze was erg veranderd sinds ze een kind was. Niet alleen in lengte, maar ook in persoonlijkheid. Of het was verbeterd of juist was verslechterd, kon ze niet zeggen. Naar Sara’s mening had iedereen zijn goede en slechte punten, en als er een slecht punt verdween kwam er een andere bij. Anders zou de balans in een persoon verstoord zijn. Natuurlijk geloofde ze dat sommige mensen meer goedheid in zich hadden dan anderen, en ook verandering geloofde ze in tot op een bepaalde hoogte. Zijzelf was bijvoorbeeld kritischer geworden naarmate ze ouder werd. Een eigenschap die erg belangrijk was in het bedrijfsleven, maar niet door iedereen gewaardeerd werd in een privé situatie.

Als kind was ze totaal niet kritisch geweest. Op jonge leeftijd al besteedde ze tijd aan het verzamelen en maken van snoep en lekkernijen om ze vervolgens uit te delen. Toen ging het haar om de lol en de glimlachen die op andermans gezichten verscheen. Ze was een grote hit op het schoolplein en kon zich zelfs één van de populairdere kinderen noemen. Naarmate ze ouder werd verminderde de hoeveelheid die ze uitdeelde, en begon ze te leren hoe ze zaken kon doen met haar passie voor snoep. Inmiddels deelde ze bijna nooit meer snoep uit, behalve aan de mensen die haar echt dierbaar waren. Of als samples. Samples waren ook een belangrijk deel van zaken doen als je in etenswaren handelde.

Haar liefde voor zoetigheid had echter wel iets anders met zich meegebracht, en dat was een liefde voor een bepaalde Pokémon. Niet ver van haar woonplaats bevond zich route 7. Sara herinnerde zich nog dat ze vaak met een groep klasgenoten het gebied bezocht op zoek naar de verschillende Pokémon die zich er verscholen hadden. Het was altijd Sara’s doel om een Swirlix te vinden: een Pokémon die erg leek op een suikerspin, wat perfect aansloot op haar liefde voor snoep. De eerste keer dat ze er eentje tegenkwam, was ze op slag verliefd. Swirlix was voor Sara ook het begin van haar liefde voor het Fairy type. Tot haar geluk scheen de zoete Pokémon haar snoepjes te waarderen, en het lukte haar meerdere keren om een Swirlix te vinden voor de lerares de kinderen kwam halen, kwaad dat ze aan het spelen waren buiten het dorp. Zo nu en dan vroeg het witharige meisje zich af of het steeds dezelfde Swirlix was, of dat ze er meerdere had weten te verleiden. Ze zou er echter nooit achter komen.

Hoe ouder ze werden, hoe minder Sara en haar klasgenoten op route 7 gingen spelen. Huiswerk stapelde zich op, plus het feit dat veel kinderen zich voorbereidden op hun leven als Pokémon trainer. Sara niet. Sara wilde een sweetshop openen en was zich daar op aan het focussen. Spelen met Pokémon was uitgesloten. Of ze ooit nog een Swirlix zou zien, was nog maar de vraag.

Om het lot in eigen hand te nemen, besloot Sara al snel na vertrek vanuit Camphrier Town om zich om te keren en in plaats van meteen naar Santalune City te reizen, eerst nog een bezoekje te brengen aan de route waar ze toch een groot deel van haar kindertijd had besteed. Om deze plek als volwassen Pokémon trainer te bezoeken was een hele andere ervaring dan als kind. Sure, ze was er vaker geweest tussen haar tijd op de basisschool en nu in, maar toch voelde het nu anders. Nu had ze een doel op de route zelf, en was het niet alleen maar een weg naar haar bestemming toe.

Of haar doel zou slagen was echter nog maar de vraag. Ze wist uit ervaring dat Swirlix erg schuw waren. Kinderen hadden de neiging om de Pokémon aan te raken en dat zorgde vaak voor plakkerige handen en een ongelukkige Pokémon. Sara had enkel haar snoep met de Pokémon gedeeld, en had het aaien aan haar vriendjes en vriendinnetjes overgelaten. Natuurlijk had ze het zelf ook wel eens gedaan, maar ze vond het gevoel niet fijn, en speelde veel liever spelletjes met de Pokémon zonder hem aan te hoeven raken. Iets wat de Swirlix zelf ook schenen te waarderen, want ze gingen meer om met de witharige dan haar groepsgenoten.

Diep van binnen hoopte ze dat de Swirlix haar zouden herkennen. Het verwachten deed ze echter niet. Er waren al flink wat jaren voorbij gegaan en nog veel meer trainers die hun Pokédexen probeerden te vullen. De meeste Swirlix van haar jeugd waren waarschijnlijk gevangen. Een ander had zich waarschijnlijk bedroefd gevoeld bij deze gedachte, maar Sara maakte het eerder vrolijk. Ze had toch geen echt sterke band met één van de Swirlix opgebouwd, en ze was erg blij dat de Pokémon waar ze mee speelde een zorgzame trainer hadden gekregen – tenminste, ze ging er van uit dat de trainers goed voor hun Pokémon zorgden. Zijzelf deed in elk geval wel haar best om haar Pokémon zo tevreden mogelijk te houden.

Zoals verwacht kreeg Sara direct toen ze zich op de route bevond een sterk nostalgisch gevoel. Het voelde bijna net als vroeger. Bijna, omdat ze nu een echte trainer was, en bovendien een flink stuk gegroeid. Zij was echter niet de enige die was gegroeid. De bomen waren ook een stukje groter dan vroeger, en het gras zag er ook anders uit. Het was niet perse langer – immers werd het regelmatig gemaaid. Toch was het duidelijk niet het gras waar ze als kind in speelde. Niet dat dat uitmaakte: het belangrijkste was immers dat de Swirlix zich nog in het gras bevonden. Of het hetzelfde gras was als vroeger, dat maakte daarbij niet uit.

Sara haalde diep adem. Best spannend, zo’n specifieke zoektocht. Echter niet spannend genoeg om het eindeloos uit te stellen. Ze had zich goed voorbereid en wilde binnen een uur haar doel bereikt hebben. Daarom haalde ze meteen de snoepjes tevoorschijn die ze bij zich had. De snoepjes die ze vroeger uitdeelden waren gewoon gekocht in een winkel, maar deze waren door haar zelf gemaakt. De ingredienten had ze gekozen om de zintuigen van Pokémon van het fairy type te stimuleren, zodat deze als eerste naar voren zouden komen. De witharige stapte naar het eerste bosje toe wat haar aandacht trok en gooide één van de vrolijk gekleurde snoepjes naast het gras. Zoals verwacht sprong er een Pokémon uit tevoorschijn – echter was het geen fairy type. Sara fronste, lichtelijk teleurgesteld in haar eigen werk. Misschien had ze toch iets minder vanille moeten toevoegen…

Ze liet zich echter niet uit het veld slaan. Sterker nog, dit was positief. Dit betekende dat ook andere Pokémon de snoepjes lekker vonden. Natuurlijk hielp het niet met haar zoektocht, maar voor de verkoop zou het alleen maar positief zijn. Met nieuwe moed verplaatste ze zich naar het volgende stuk met lang gras, waar ze een volgend snoepje neergooide. Deze keer had ze meer geluk: een Swirlix kwam tussen het gras weg om haar snoepje te onderzoeken. Echter keek het op voor het het snoepje op at, en schrok het zo erg van het zien van een mens, dat het opnieuw het bosje in verdween. Sara wilde er bijna boos achteraan rennen. Ondankbaar beest, niet eens van het snoep eten! Maar ze hield zich kalm. Ze besloot haar techniek iets te veranderen. In plaats van een snoepje, haalde ze nu de rood met wit gekleurde bal tevoorschijn waar haar eerste Pokémon in opgesloten zat. “Cin, help me!” riep ze tegen de bal terwijl ze hem de lucht in gooide. De bal opende en een Fennekin kwam tevoorschijn. Een enthousiaste kreet kwam van de kleine vuurtype Pokémon. Zodra hij op zijn vier pootjes landde, richtte hij zijn blik op Sara, met ogen die duidelijk vroegen waar zijn trainster hulp bij nodig had. Die knielde voor hem neer.
“In dit gebied zitten Swirlix verstopt en ik zou er graag eentje willen vangen. Ze zijn echter best schuw… Denk je dat je me kan helpen er een te vinden?” De Fennekin twijfelde geen seconde en knikte meteen instemmend. Hij hielp zijn trainster maar al te graag. Dat bracht een tevreden glimlach op Sara’s gezicht. Ze wist dat ze altijd op Cinnamon kon rekenen. “Geef je een teken als je er eentje gevonden hebt? Dan zoek ik aan de andere kant.” Opnieuw knikte Cinnamon, waarna hij meteen in actie kwam en zich naar een grote graspol begaf. Sara deed precies wat ze gezegd had en nam een kijkje bij een veldje met bloemen, nog steeds met haar snoepjes in de aanslag.

Samen met Cinnamon zoeken voelde productiever, al bleek het nog lastiger te zijn om Swirlix te vinden dan Sara had verwacht. Beide zij en Cinnamon wisten er enkele keren een te vinden, maar nooit kwamen ze dicht genoeg in de buurt om een gevecht aan te gaan. De tijd verstreek en Sara was even bang dat het haar niet zou lukken om een Swirlix te vangen – tot ze zich omdraaien en de suikerspin-achtige Pokémon vlak achter zich aan zag lopen.

Stokstijf bleef ze staan. Ze wilde niet ook dit exemplaar wegjagen. Naar Cinnamon roepen was dan ook geen optie, maar ze moest op een of andere manier haar Fennekin informeren. De Swirlix keek haar met een schuin hoofd aan en opende vervolgens zijn mond. Het kostte Sara een moment om het te begrijpen – De Swirlix wilde eten. Hieruit trok ze de conclusie dat de snoepjes die niet waren gegeten door de Pokémon die ze was tegengekomen, waren opgegeten door deze Swirlix. Een frons ontstond op haar voorhoofd. Betekende dit dat deze Swirlix niet schuw was?
Met haar hand vol snoepjes knielde ze neer voor de Pokémon. Die wachtte af tot ze de inhoud van haar hand kon zien, maar toen ze eenmaal door had dat deze gevuld was met zoetigheid, stapte ze gretig op het witharige meisje af en begon ze het lekkers op te peuzelen. Sara glimlachte trots. Haar snoepjes waren dus toch een succes. Uit het feit dat de Swirlix zo dicht bij durfde te komen, haalde ze dat ze niet bang hoefde te zijn dat ze haar weg zou jagen met haar stem. “Cinnamon! Kom eens hier!” riep ze daarom over haar schouder heen naar haar Pokémon.

Cinnamon kwam er meteen aan. De Fennekin keek even verward naar het tafereel, voor hij besloot dat hij het wel best vond. Sara had immers de Pokémon gevonden die ze wilde. Hij liet zijn blik op haar rusten, in afwachting van wat ze zou zeggen.
“het lijkt er op dat ze vrij tam is, maar ik verwacht niet dat ze zich zomaar laat vangen. Ben je klaar om te vechten?” vroeg de trainster aan haar Fennekin. Die liet duidelijk merken dat hij hier klaar voor was, door luid te keffen en een houding aan te nemen wat alleen maar aan gezien kon worden voor een gevechtspositie. Sara sloot haar hand, die nu toch al leeg was, en stond op, tot verwarring van de Swirlix. Die keek haar met verlangende oogjes na, duidelijk nog niet uitgegeten. Helaas voor de zoete roze Pokémon was het geen etenstijd meer. Het was tijd voor een gevecht.

“Cinnamon, tackle!” beval de witharige zodra ze een paar stappen afstand had genomen van de Swirlix. Ze wilde immers niet in de weg staan voor Cinnamon, die nu op volle snelheid op zijn doelwit af rende. Helaas voor hem zag ze hem aankomen, en sprong ze met een salto achterover bij hem weg, om vervolgens op haar plaats te blijven staan springen. Sara bleef een paar tellen wachten tot de Pokémon haar zou aanvallen, maar tot haar verbazing bleef ze gewoon op haar plaats springen. Verward besloot Sara dat dit betekende dat ze nog eens mocht aanvallen, dus dat deed ze. Opnieuw beval ze Cinnamon een Tackle te doen en opnieuw rende de Fennekin op de Swirlix af. Ook nu sprong de Swirlix weer op. Deze keer bleef Cinnamon echter op de plaats staan waar Swirlix van opgesprongen was. Een keuze die hij niet had moeten maken, want de Swirlix kwam weer naar beneden, bovenop hem. Vreemd genoeg scheen de Fairy Pokémon zich niet bewust te zijn van haar daad. Dat, of ze was zo’n brute vechter, dat ze met een brede lach haar tegenstanders vernietigde.
“Cin! Ember!” Van onder de Swirlix verschenen vuurballetjes. Vele vuurballetjes. Vuurballetjes die tegen de onderkant van de Swirlix aan kwamen en haar wel degelijk schade deden. De Pokémon keek beledigd naar haar tegenstander, en even dacht Sara dat ze terug zou aanvallen, maar in plaats daar van ging ze weer terug naar wat ze hiervoor deed: springen op haar plaats.

Sara begreep het niet. Cinnamon had flink wat schade aan kunnen richten. Waarom viel Swirlix niet terug aan? Het leek haar toch dat de Pokémon enkele aanvallen kende waarmee ze op zijn minst iets kon doen tegen Cinnamon. En toch bleef ze in plaats daar van in het rond springen, alsof ze een of andere vreemde dans aan het doen was –
Sara had een volledig eureka-moment. Een dans! Dat was het. De Swirlix wilde dansen en niet vechten. Zelfs haar sprongen waren op het ritme geweest, maar dat had Sara niet door gehad omdat ze te druk bezig was met het gevecht. Een gevecht was echter niet hoe ze de Swirlix zou kunnen vangen. Het was tijd voor een andere techniek.
“Cinnamon, doe wat Swirlix doet.”
Het leek een bizar bevel, en Cinnamon reageerde ook door zijn trainster met een diepe frons aan te kijken. Hij wist dat hij moest gehoorzamen, maar het leek hem onwaarschijnlijk dat het zou werken. Ook keek hij er niet echt naar uit om te dansen, maar keerde zich voor Sara toch maar weer naar de Swirlix en begon haar passen na te doen. Sara kon voelen dat hij zich schaamde, en keek daarom expres niet naar hem. Ook omdat ze dan waarschijnlijk haar lach niet volledig in zou kunnen houden.

Verbazingwekkend genoeg werkte haar techniek. De Swirlix scheen erg enthousiast te zijn dat iemand met haar wilde dansen. Cinnamon ging goed op in zijn rol en volgde de passen van de Swirlix zo goed hij kon. De dans bracht de twee Pokémon dichter naar elkaar, wat Sara zag als een opening om aan te vallen en alsnog wat schade te doen. “Cinna, ik denk dat het tijd is voor een Flame Charge.”
Cinnamon liet dit zich geen twee keer zeggen. Hij stopte met dansen, hulde zijn lijf in een laag vuur, en sprong op de Swirlix af, die niet ver van hem vandaan had gestaan en te verbaasd was dat haar danspartner er mee ophield om de aanval te kunnen ontwijken. In de hoop dat haar doelwit genoeg schade was aangedaan, haalde Sara een lege Pokéball tevoorschijn. Ze wachtte geen moment en gooide het voorwerp in een perfecte boog naar de wilde Pokémon, om haar op haar hoofd te raken, waardoor ze met een rode straal werd opgeslokt in het ronde voorwerp. Zou het voldoende zijn?

- vanaf dikgedrukt begint het gevecht :'3 -