{Open - SIU topic} It's my funeral

<sub>Het was dat West altijd al een persoon was geweest die dat er geen problemen mee had om laat op te blijven, maar ook hij had zijn limiet. Een hele dag was hij al aan het wandelen om in Laverre City te geraken. Hij had niet echt pauze genomen, zelfs eten deed hij tijdens het wandelen. Zijn soms nog al hyper actieve gedrag hielp er ook niet bij. Hij was te actief geweest in het begin en dat had zijn tol geëist. Zijn twee andere pokémon leken er niet meteen last van te hebben, of toch zeker Skull had er geen last van. Die moest toch niets meer doen dan zweven. De gelukzak. Wanneer dat de drie dan eindelijk de stad hadden bereikt was het buiten al volledig donker en werd de straat enkel verlicht door de verlichtingspalen die er stonden. Murphy was al terug in zijn pokébal gegaan omdat hij zelf ook in slaap begon te vallen. De enige die West toen nog gezelschap hield was Skull. 'In ieder geval hebben we het wel gehaald.' zei West die ondertussen zijn hand voor zijn mond hield voor een opkomende geeuw. De Dusknoir keek hem even aan maar gaf geen reactie. 'Oké, dan praten we niet.' eigenlijk was hij zelfs te moe om echt een heel gesprek te starten, zijn eerste stopplaats was dan ook het pokémon center.
Binnen was het al aardig donker, maar wanneer hij probeerde binnen te gaan gingen de deuren toch open. 'Hallo?' zei de zwartharige jongen terwijl dat hij om zich heen keek, maar hij zag niemand. Ergens normaal om dat uur. Hij draaide zich dan maar om naar zijn Dusknoir. 'Misschien moet je maar eens even in je bal, het is hier niet zo heel hoog en je bent noga-' maar hij kon zijn zin niet afmaken of de pokémon begon meteen zijn hoofd te schudden en hield zijn armen koppig over elkaar. Een korte zucht verliet West zijn mond. Hij had geen energie meer om een hele discussie te voeren. 'Je doet maar, maar ik heb je gewaarschuwd.' en met die woorden liep hij gewoon verder het pokémon center binnen richting de slaapkamers. Er mocht dan niemand aan de receptie staan maar misschien dat de zuster ergens bij de slaapkamers aan het ronddwalen was.

Er was een lange gang waar de slaapkamers waren, die wel wat verlicht werd maar niet super hard. West wandelde dan ook gewoon rustig verdern tot hij één figuur opmerkte. Iemand die in haar deurpost stond. Ze zei wel wat maar de jongen kon niet meteen horen wat het was, daarom dat hij gewoon naar haar heen ging. West ging achter haar staan, zijn handen in zijn jaszakken en hij keek naar dezelfde richting als zei deed. 'Is er daar wat te zien?' vroeg hij op een slaperige toon. Het gejammer was nog niet eens tot hem door gedrongen. Hij hoorde het wel maar hij zocht er niet meteen iets achter.</sub>

_{Het was nooit West zijn bedoeling geweest om het meisje te doen schrikken, maar toch was het gebeurd. Ze had een zachte kreet gelost wat ook hem deed schrikken. Niet hard maar hij kreeg toch even een schok door zijn lichaam heen en ineens was hij iets wakkerder. Toen dat ze zich had omgedraaid en hij haar gezicht kon zien herkende hij haar weer meteen. Lilium. Een tijd geleden had hij haar ontmoet toen ze een Wonder Trade aan het doen was. Ze wist te zeggen dat ze schrok, alsof dat niet duidelijk was. 'Ow, dat was wat je deed.' antwoordde hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Als het niet laat was geweest, en als hij niet verlangde naar slaap had hij haar actie vast wel grappig gevonden. Doordat ze schrok had ze haar hoofd gestoten. Zodra ze vroeg of hij het niet hoorde keek hij haar even verward aan. 'Je kan het moeilijk niet horen.' ergens wat nieuwsgierig keek hij langs het meisje heen in de dezelfde richting als daarnet. Hij zou niet weten wat het was, maar hij wou het wel weten. Niet zo zeer omdat hij schrik had, maar gewoon uit nieuwsgierigheid. Nadenkend beet hij op zijn onderlip waarna er een grote glimlach op zijn gezicht vormde en hij vanuit zijn ooghoeken naar Lilium keek. 'Je hebt toch zeker geen schrik?' vroeg hij plagend. Hij liet zijn ogen even glijden over de outfit die ze aan had, maar zijn blik bleef toch hangen op haar pantoffels. 'Schattig.' zei West met een zachte lach.}

_{Niets ging echt volgens plan. Hij wou gewoon gaan slapen maar ondertussen werd hij opgezadeld met een raadsel - of misterie, hoe je het ook wilde noemen - dat hij echt wou oplossen. Het gejammer had zijn aandacht getrokken en eigenlijk had hij geen andere keus dan ontdekken wat het was. Zolang het gejammer bleef zou Lilium vast niet kunnen slapen. Vermoedde hij toch. Op de vraag van wat het kon zijn kon hij geen antwoord geven. 'Geen idee, misschien is het wel de geest van iemand. Nu ik eraan denk, de Zuster was weg.' het had vast geen enkel verband met elkaar, maar hij haalde het gewoon aan om de sfeer nog wat enger te doen maken. West bedoelde het echter alles behalve gemeen, het was gewoon wat plagen en daarbij gebruik maken van de situatie.
Ze zei dat ze geen schrik had, maar het was niet zo zeer dat West haar ook echt geloofde. Ze had geen schrik, maar stond daar wel in de deurpost te staan en schrok van zijn aanwezigheid. Nee, ze had totaal geen schrik. 'In dat geval vind je het zeker niet erg om samen te gaan zien wat het geluid maakt?' vroeg hij met een afwachtende blik in zijn ogen. Ondanks dat het geluid zorgde voor onaangename rillingen wou hij weten wat het was. Het was een soort van avontuur, en dat trok hem altijd wel aan. Het was de adrenaline in zijn lichaam die hem vertelde dat ze het moesten gaan zoeken. 'Ik kan eventueel proberen om de deur open te forceren.' West zei wel dat hij het kon proberen, maar hij had geen flauw idee hoe hij dat zou moeten aanpakken. In films leek het altijd zo makkelijk.
West begaf zich alvast enkele stappen dichter naar de andere deur terwijl er gevraagd werd wat hij zo laat daar nog deed. 'Haa, je weet wel. Gewoon wat rond dwalen, mensen laten schrikken. Op geesten jacht gaan. De normale zaken.' gaf hij als antwoord op haar vraag. Natuurlijk was dat niet wat hij er deed. Hij kwam voor een kamer maar die kan je niet krijgen als je de Zuster niet kan vinden.
West lachte zodra dat hij één van de pantoffels tegen zijn hoofd aan kreeg. Hij deed zelfs geen moeiten om het te ontwijken. 'Wel dank je, deze heb ik altijd al willen hebben.' ondertussen raapte hij de pantoffel wel weer op om die terug te geven. De grond moest vast koud zijn om op te staan, dus kon ze hem maar beter weer aan doen.}

_{Lilium reageerde niet al te goed op alles wat West zei, maar dat maakte de situatie - voor hem - veel minder erg dan het normaal zou zijn.  Eigenlijk moest hij haar niet zo plagen met alles wat er gebeurde. Het was zeer normaal dat iemand niet al te vrolijk werd van het gejammer. Het verbaasde hem zelfs dat er nog niemand anders was wakker geworden door het gejammer en was komen kijken. Zoals het er toen uit zag waren zij de enige twee. West gaf haar een zacht duwtje tegen haar arm. 'Ik plaag je maar wat.' zei hij glimlachend. 'Maar ze is wel echt weg.' zei hij nadien serieus voor zijn doen.
'De Ninetales?' vroeg West. Dus ze was ook haar pokémon koud? Hoe kon ze zo maar haar pokémon even verliezen? Zo heel groot was het Pokémon center ook niet en voor zover hij dacht zou de pokémon niet zomaar weg lopen. 'Waar is ze dan heen gegaan?' vroeg hij vervolgens. Dat maakte het mysterie alleen maar mysterieuzer. Nu moesten ze echt wel op onderzoek gaan, en al was het niet voor het gejammer, dan was het wel naar de pokémon. 'Ik krijg die deur wel open.' een grote glimlach verscheen even op West zijn gezicht. hij begaf zich naar de deur en hurkte ervoor neer. Open breken zou hem niet lukken. In films kon je een deur makkelijk open schoppen, maar in de realiteit was dat net wat lastiger. Hetzelfde gold voor het breken van een slot. West ging uiteindelijk dan ook weer recht staan en richten zich naar Lilium toe. 'Het lijkt me het beste om misschien eens te gaan zien of er geen reserve sleutel is.' er stond toen toch niemand achter de balie, dus daar konden ze gerust gebruik van maken.
In horror films gebeurde de slechte dingen meestal wanneer dat de mensen gingen zien wat er aan de hand was. Iemand lag bijvoorbeeld te slapen maar hoort ineens wat op het zolder. Natuurlijk gaan ze kijken en dat is vaak de grootste fout die ze maken. Toch wou West op onderzoek gaan, zelfs als wist hij dat hij het beter niet kon doen.}

_{Het gejammer in de kamer naast die van het blonde meisje zou nog makkelijk kunnen worden verklaard. Misschien was het gewoon iemand die pijn had -wel veel pijn - of een pokémon die één of ander vreemd geluid aan het maken was. De verdwijning van de Ninetales zorgde echter voor wat meer verwarring bij de jongen. 'Je bent er zeker van dat de pokémon gewoon niet op onderzoek is uit gegaan?' hij keek even naar de deur voor hem. Misschien was de pokémon op één of andere manier binnen geraakt.
De zwartharige jongen schoot zacht in de lach toen de gebeurtenis met de grote Charizard weer boven werd gehaald. De oranje pokémon had een hele tijd geleden zijn haar volledig in de war gelegd doordat hij het fantastische idee had om een lek te geven. 'Laten we dat maar niet doen, mijn haar ligt eindelijk weer eens geweldig.' zei West en hij kon het niet laten om een korte beweging te maken met zijn hoofd waarbij zijn haar wat bewoog.
West keek even naar achter naar Skull toen dat Lilium over hem begon, bijna om er zeker van te zijn dat ze het inderdaad over hem had. De pokémon leek het geluid ook maar niks te vinden. Hij was namelijk wat geschrokken wanneer hij zijn naam had gehoord en had zijn blik van de kamer af gehaald en keek naar Lilium. 'Jups, en zoals je kan zien nog steeds een even grote held.' zei West zacht hoofdschuddend. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen. Hij kon natuurlijk zijn pokémon de kamer in sturen, maar hij was niet zeker of het een goed idee was. Er was al één pokémon verdwenen en West wou niet dat ook zijn pokémon verdween. Daarbij wou de Dusknoir vast niet naar binnen gaan, als de held dat hij was. 'Weet je trouwens nog die Elgyem waar ik het over gehad heb?' een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij ondertussen terug richting de inkom wandelde. Als de reservesleutel ergens lag dan moest het wel was daar zijn, in ieder geval was het een logische plaats en dus goed om de zoektocht te beginnen. 'Of het niet tegen jou....het is soms moeilijk te onthouden wat je tegen wie zegt.' mompelde West vooral tegen zichzelf.}

<sub>Lilium leek nog steeds niet zeker over heel de zaak, en als West niet zo positief was ingesteld had hij het waarschijnlijk ook maar niks gevonden. Technisch gezien was het naast hen aan het spoken. Misschien dat er zelfs wel iemand vermoord werd. ZO klonk het alletans toch. 'Maak je niet druk. Als er iets gebeurt zal ik je wel beschermen. Niets zal je overkomen zolang ik hier ben en je Nientales gaan we zeker weten ook terug vinden.' zei West overtuigend. Hij bleef erbij dat alles uiteindelijk wel goed ging komen.Een kleine frons verscheen even op West zijn gezicht terwijl dat hij het meisje aankeek. 'Zeg hem er dan wel bij dat ik geen nood heb aan een nieuw kapsel, zo geweldig ligt het.' de Charizard was lief geweest en alles, maar zo'n lek was toch niet iets dat hij dagelijks wou hebben.

Skull was dan wel geëvolueerd, maar er was nog niet veel aan hem veranderd qua karakter. Het was dat West hem ook niet wou veranderen want hij hield van zijn pokémon zoals hij was, en dat wilde hij niet anders. 'Je moet je heus niet verontschuldigen.' zei de zwart harige jongen met een weg wuivend gebaar. Even richten hij zijn blik op de Dusknoir die duidelijk al wat meer ontspanden toen hij door had dat het Lilium maar was. Hij had haar al gezien, dus ze was geen volledige vreemde meer voor hem. 'Deze grootte jongen moet gewoon zijn mannelijkheid nog eens vinden.' sprak hij op een plagende toon met een grijns op zijn gezicht.
West zag er voor even net een klein kind uit dat net zijn lievelingsspeelgoed had gekregen toen het ging over de Elgyem. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik heb er in ieder geval één gevonden.' zei de jongen vrolijk. De vrolijkheid uiten hij heel duidelijk, zeker omdat hij vrolijk in zijn handen klapten. Zodra ze vroeg hoe dat hij eraan kwam maakten hij haast een vreugdesprongetje naar voor en draaide zich in het proces om naar Lilium zodat hij achterstevoren begon te wandelen. Van de vermoeidheid die hij eerder nog had was al niks meer te zien. 'Ik had gewoon zeer veel geluk. Heb hem niet gevangen maar gekregen.' ging de jongen vrolijk verder terwijl dat hij achteruit bleef wandelen. Het was pas toen hij achter hem een muur voelde dat hij werd gedwongen te stoppen.</sub>