Can't Reach

Het was maar een klein bordje geweest, parmantig in de grond gestoken en met witte letters beschilderd. Berry Fields. Taiga zou gelogen hebben als ze gezegd had dat het haar aandacht niet getrokken had. Want, om eerlijk te zijn, was ze wel benieuwd naar de zogenoemde Berry Fields. Het scheen dat je Pokémon beter konden worden door het gebruik van berries, dus het klonk maar wat goed. Ze had dan ook haar eerdere idee om de Connecting Cave te bezoeken uit het mentale raam gegooid en was afgeslagen naar de Berry Fields. Barnaby was nieuwsgierig achter haar aan gehobbeld, maar bleef voor de zekerheid nog wel een beetje bij haar geplakt. De Pokémon had het niet zoveel op nieuwe gebieden als zijn trainer dat had. Taiga was zich echter van geen kwaad bewust en liep rustig het paadje in.

Het stelde niet teleur die Berry Fields, er waren zat bessen te zien. Het deed zijn naam dan ook eer aan. Taiga keek eventjes om zich heen en Barnaby wist zichzelf uiteindelijk ook in beweging te brengen en uitgelaten wat verder te springen. Het zag er dan ook mooi uit, al die hoge bomen met bessen… Maar hoe ging ze dan aan die bessen komen? Taiga vernauwde haar bruine ogen eventjes terwijl ze erover puzzelde. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand voor een niet al te grote boom. Maar alsnog was ze met haar 1,44 veel te klein om een bes te plukken. Geërgerd ging ze op haar tenen staan en probeerde ze er alsnog één te pakken. Nee, ze kwam zeker 10 centimeter te kort. Verdomme. Ze sprong. Nee, dat ging ook niet werken. “Barnaby, platbranden die handel,“ gromde ze vervolgens toen haar irritatie echt op vonkte. Als die boomstam in de brand stond, zou het waarschijnlijk vanzelf omvallen, of niet? De Growlithe keek haar even met een scheef gehouden hoofd aan, maar opende toen zijn bek, waar al een ember op begon te vonken.

Met een geërgerde blik in haar honingbruine ogen keek het kleine meisje omhoog naar de boom. Het leek haar wel uit te lachen en dat irriteerde haar alleen maar meer. Barnaby hield zijn hoofd wat scheef, maar deed alsnog wat hem was opgedragen. Hij was wel gewend dat zijn baasje wat aparte commando's voor hem over had en hij deed het met alle liefde. Maar zijn kaken klapten weer op elkaar toen Taiga wat geërgerd omkeek naar een veel langere jongen. Een aantal kleine gloeiende embers vielen nog op het gras en kwamen sissend tot koelte. Taiga sloeg haar armen over elkaar toen de jongen haar keuze bekritiseerde. Waar bemoeide hij zich mee? Kleinere Pokémon konden op deze manier immers ook bij de bessen. Ze kwam op voor de kleinere! Dat hij nou zo'n lange slungel was. En z'n knorrige toon beviel haar al helemaal niet. "Waar bemoei je je mee?" Kwam er dus als reactie uit. "Als ik niet bij de boom kan, komt de boom maar naar mij." Ze snoof eventjes lichtjes.

De jongen leek af te druipen bij haar woorden. Goed zo. Ze had geen zin in die betweter. Wist hij nou veel wat ze wilde doen. Ze stak nog eventjes haar tong naar hem uit toen hij zich omdraaide en wegliep. Hierna richtte ze haar blik weer op de bessen in de boom. Maar, na de woorden van de zwartharige slungel had ze geen zin meer om de boom helemaal neer te halen. Alleen maar om hem te treiteren wilde ze het anders aanpakken, zodat ze echt kon zeggen dat hij zich nergens mee had moeten bemoeien. Want zo werkte Taiga's hoofd nou eenmaal. "Kom Barnaby, haal die bessen naar beneden," ze had haar commando slechts ietsjes veranderd, maar de Growlithe snapte hem wel. De Pokémon opende z'n bek weer en spuwde kleine, goed gemikte Embers naar boven. Gelukkig had het niet al te lang daarvoor geregend. Een aantal takjes met bessen eraan schroeiden door en ploften zachtjes op de grond neer. Hah! Eventjes keek ze naar boven. En de boom was nog redelijk heel! Nu die kwal weer.

Taiga ging door haar knieën heen en bood Barnaby één van de blauwe bessen aan. Waren dat geen Oran Bessen? Als dat zo was, had ze er vroeger jam van. Maar dat terzijde. Barnaby slokte de bessen zo op. Genoot de Pokémon er überhaupt van? "Niet zo haastig eten, Bar," sprak ze haar Pokémon toe, hem eventjes lichtjes op z'n neus tikkend. Uit haar ooghoek zag ze een Budew verlegen toekijken vanuit de struiken. Ze glimlachte voorzichtig en stak ook een Oran Berry naar de Pokémon uit, wie deze dankbaar aanpakte en ervandoor ging. Nou, goede daad van de dag weer gedaan. Ze rekte zich eventjes uit en kwam overeind, totdat iets haar beetpakte en de lucht in trok. Taiga slaakte een hoge gil en spartelde in het rond. "Barnaby, Fire Fang!" Riep het meisje onmiddellijk, waarna de Growlithe opsprong en zijn vlammende tanden in de staart van de Pokémon boorde. Maar het mocht niet baten. Zo effectief was de aanval niet en werd meegenomen de lucht in. Het meisje trapte alle kanten op. "Laat me los uit de kluiten gewassen rotbeest!" Grauwde ze. Totdat ze zag dat ze voor die langharige jongen hing. "Ik zal je leren, zak!" Grauwde ze hem toe, waarna ze haar voet omhoog bracht om een snelle trap in zijn gezicht uit te voeren.

Haar voet kwam met een tevreden makende krak tegen de neus van de enge ontvoerder aan. Als de jongen haar wilde ontvoeren met zijn Noivern, mocht hij het wel voelen ook! Aangezien haar ouders succesvolle zakenmensen waren in Saffron van Kanto, had ze er wel eens ervaring mee gehad, enge mannen die er behoefte aan hadden om haar mee te slepen. En daarom had ze ook zo goed geleerd om zichzelf te verdedigen. Ze slaakte maakte een licht gepijnigd geluidje toen ze op haar achterste terecht kwam toen de Noivern haar losliet en wreef er eventjes overheen. Het meisje wierp een kwaaie blik op de lange, zwartharige jongen. Barnaby was praktisch onmiddellijk aan haar zijde en likte zachtjes en bezorgd over haar gezicht heen. "Tis goed Bar," mompelde het meisje, de Pokémon over zijn hoofdje aaiend, maar hierna richtte ze haar blik weer op Raven. "Als je me nog een keer probeert te kidnappen, dan zorg ik dat Barnaby een Firefang in je achterwerk brandt!" Dreigde het meisje, haar stem toch iets hoger. Om eerlijk te zijn, klopte haar hart in haar keel. Ze vond het maar niks, deze jongen. Straks besloot hij haar opnieuw te ontvoeren.

Taiga’s humeur was nog steeds verre van goed na haar landing op de grond. ZE had wat haar betrof wel al het recht om zo boos te zijn. Ze wreef met een verongelijkt gezcihtt dan ook over haar stuitje heen,, waar ze toch wel een klein beetje hard op geland was en wierp woedende blikken naar de raar-ogige jongen. Ergens moest er wel over nadenken wat er precies aan de hand was met de ogen van de jongen, maar op dit moment was ze te pissig om er echt langere momenten bij stil te staan. “Je draak plukt me van de grond en neemt me mee! Vind je het gek dat ik dat soort ideeën krijg?“ Ze snoof en schoot wantrouwige blikken zijn kant op. Hoe durfde die jongen? “Of weet jij heel zeker dat je prettig en rustig zou reageren als je ineens van de grond geplukt wordt door een uit de kluiten gewassen hagedis?“ Nee, Taiga vond duidelijk nog steeds dat ze volledig in haar recht stond. Ze vernauwde haar ogen dan ook lichtjes toen de jongen (eindelijk) zijn excuses aanbood. Ze mompelde nog eventjes wat binnensmonds, maar het leek erop dat ze de excuses had geaccepteerd. Ze wist het zelf nog niet eens. Eerst maar kijken of de jongen daadwerkelijk spijt had.

Een giftige blik werd de kant van de zwartharige jongen opgeworpen. Hoe durfde hij zomaar te oordelen over haar en Barnaby? Zijn opmerking had dan ook bijna een vuistslag tegen zijn dierbare neus opgeleverd, aangezien Taiga nog steeds wel redelijk geagiteerd was. Haar handen waren nog lichtjes tot vuisten gebald en haar spieren waren aangespannen. Ze was zich rot geschrokken van die stomme Noivern van die gast en nu had hij ook het lef om haar te gaan irriteren ook. "Watje," gromde ze de jongen toe. Ze stak wat dreigend haar vuist weer omhoog naar de gast. Het was nog steeds niet gedaagd in haar hoofd dat ze met een blinde sprak, dus alle brutale gebaren bleven gewoon. Totdat die verdomde draak weer plotseling over haar hoofd heenvloog, wild flapperend met zijn vleugels. Taiga maakte een geschrokken geluid en sloeg haar armen eventjes over haar hoofd heen. Hierna richtte ze een woedende blik op de jongen. "Jij! Controleer je Pokémon!" Wierp ze hem toe.