Too Late For Regrets {OPEN, siu}

Toen ze stopte om even op adem te komen, keek ze achterom. Lucia zag de Ursaring dichterbij komen en rende weer achter Anubis aan. Hoe was ze ook al weer in deze situatie terecht gekomen?

Lucia liep door Champhrier town, ze was op weg naar de volgende gym omdat ze verder niks te doen had en de gyms goede oeveningen waren voor haar pokémon. Onderweg door de stad had ze niet veel interessants gezien, om naar een kasteel te gaan. Nee, dat was niet haar ding, er was niet zo iets als ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ en het leven was geen sprookje. Ze liep stug door met Villain naast haar, Lucia had gemerkt dat de Houndoom haar vervangende reismaatje was geworden. Vooral omdat de hond blijkbaar last had van claustrofobie en hij niet langer dan vijf minuten in zijn pokébal kon zitten. Behalve de angst van de pokémon vond Lucia het ook goed dat de hond buiten liep omdat hij aangenaam gezelschap was. Ook al was Villain ondeugend en had hij nog steeds neigingen eten te stelen, hij was ook heel trouw, dat had ze gemerkt toen een of andere rare wilde waterpokémon haar had aangevallen en de Houndoom, die lekker op een waarschijnlijk gestolen broodje had zitten kauwen, haar te hulp was geschoten ook al was zijn broodje daarna verbrand. Nu liep Villain naast haar met zijn gebruikelijke duistere uitdrukking op zijn snuit. Lucia zag dat er mensen naar haar keken, haar Houndoom was nog steeds broodmager en ook al had de evolutie het meeste van zijn wond geheeld, een groot litteken liep over de schouder van de hond en maakte hem nogal dreigend. En haar daardoor meteen ook. Het kon haar niet echt iets schelen, maar door de Houndoom viel ze wel veel meer op.
Ze waren de stad snel door en Lucia wilde verder gaan toen Villain zijn snuit in de lucht stak en rook. Zelf rook ze niks, maar de hond zette een sprintje in richting een opening tussen een paar bomen, er moest een pad zijn.  Ze kwam uit in een veld vol struiken die, na een betere blik, vol schenen te hangen met bessen. Villain at al vrolijk van de struiken en trok zich niks van de afkeurende blik van zijn trainer aan. Lucia keek in het rond en zag geen huisje of iets anders wat op prive bezit doelde. Ze konden wel even blijven, dacht ze in zichzelf. De brunette pakte een tweede pokébal uit haar jas en liet de pokémon die er in zat uit. Anubis keek nieuwsgierig om zich heen en begroete Villain vrolijk, die met een vriendelijke grom antwoorde. De twee pokémon konden het duidelijk goed met elkaar vinden. De kleine Riolu plukte ook een besje en stopte die in zijn mond, hij leek het nogal lekker te vinden, want meteen daarna plukte hij een hele stapel. Lucia glimlachte en ging op de grond zitten. Heerlijk die rust hier, dat had ze al een tijdje niet meer gehad. Soms verlangde ze naar thuis, waar ze gewoon kon ontspannen als Blaze er niet was. Anubis rende nog wat in het rond en plukte verschillende besjes, hij kreeg Villain zo ver dat die mee ging en de twee pokémon begonnen allerlei verschillende besjes te verzamelen. De trainer van de pokémons zat nog steeds op de grond en liet de herfstzon haar verwarmen.
Pas toen een luide grom tussen de planten door kwam keek Lucia op, Villain en Anubis waren nog steeds niet terug en zaten zo te horen in de problemen. Anubis was de eerste die verscheen, een vreemd gevoel trok door Lucia en ze besefte dat dat de angst was van de kleine Riolu. “Wat is er kleintje?” Vroeg ze met wat bezorgdheid in haar stem, ze was toch wel op haar pokémon gesteld. Anubis trok aan de mouw van zijn trainer en draaide zich weer om. Lucia volgde de pokémon met een bonzend hart, er was toch niks met Villain? De Houndoom lag uitgestrekt op de grond, een ferme kras liep over zijn rug en hij bloede wat. Het zou waarschijnlijk geen litteken worden, maar hij was toch gewond. Lucia verstijfde bij het zien van haar pokémon en kwam toen snel in actie. Met een doodsbange Riolu naast zich viste ze snel verband uit haar tas en deed het, na het vluchtige schoonmaken, om de wond heen. Daarna liet ze de hond terug keren. Een doodsbange piep liet haar opkijken, voor haar stond een Ursaring boos te kijken. De beer brulde en sloeg met zijn klauwen, de vraag van wie dit had gedaan was ook weer opgelost. Anubis piepte bang en zette het op een lopen gevolgd door zijn trainer. Onderweg probeerde Lucia de pokébal van Lucy te pakken te kijken maar dat was moeilijk als je aan het rennen was. De Ursaring was snel en had geen moeite om zijn twee doelwitten te achtervolgen. Lucia bleef een moment staan en keek achterom, ze zou het nooit halen. Wat was dat toch met de beren in Kalos? Eerst die Beartic en nu dit! Ongelovelijk. Ze rende snel verder, de angst van Anubis was duidelijk voelbaar. Waarschijnlijk had de Riolu al gezien wat de beer kon aanrichten. En hij was nog maar een baby. Lucia haalde haar kleine pokémon in en deed nog een laatste poging Lucy’s bal te pakken. Haar vingers sloten zich om de bal en ze wilde het ding er uit halen. Op dat moment haalde de Ursaring uit en sloeg hij het meisje omver. Maar in plaats verder te gaan richtte hij zich op de doodsbange Anubis, de enige pokémon hier. Lucia krabbelde overeind en had de keuze. De pokébal van Lucy lag vlakbij en ze kon hem pakken, maar aan als ze nu niks deed zou Anubis een harde klap krijgen. De babypokémon zat ineen gedoken op de grond en hield zijn ogen stijf dicht. Lucia zag de klauw van de beer omhoog gaan om uit te halen en arzelde niet. Ze rende naar voren, greep de Riolu beet en struikelde. De Ursaring draaide zich woest om en maakte zich klaar het meisje aan te vallen. Lucia zat op de grond en hield de trillende Anubis stevig vast in een knuffel. Lucy was buiten bereik en er was niks wat ze kon doen om de beer tegen te houden.