City of No Food

'Ja natuurlijk.' zei ze alsof het vanzelf sprekend was. Twee pokéballen werden boven gehaald en nieuwschierig wierp Tyler er een blik op. ‘En zou ik ook mogen vragen welke twee pokémon dat zijn?’ er bestonden zoveel pokémon op de wereld. Het was volgens Tyler onmogelijk om ze allemaal vanbuiten te kennen, want dan moest je er zeker een honderdtal kennen.
‘Ja, eigenlijk wel.’ Gelukkig waren ze bijna bij het pokémon center. In de verte kon je het gebouw al duidelijk zien staan. Om haar reactie moest hij toch even kort lachen. Waarschijnlijk was ze wat beschaamd.

De nieuwsgierigheid was gewekt. ‘En zou ik ook mogen vragen welke twee pokémon dat zijn?’ Abigail glimlachte, maar borg ze nog even op. "Als we binnen zijn, anders moeten we straks weer naar pokemon gaan zoeken." Grijnsde ze en voelde haar maag een sprongetje van blijdschap maken toen het pokemon center in haar zicht kwam. Dichterbij eten~!
"Het zal waarschijnlijk niet goed zijn, maar ik denk dat ik maar met een iets gevulde maag straks naar bed ga." Grinnikte ze, want ja, de dag had langzaamaan haar energie wel opgepeuzeld.

Ze was ook een trainer, en ergens beviel dat Tyler wel. Misschien zat er in de toekomst wel eens een klein gevecht aan te komen. ‘Als we binnen zijn, anders moeten we straks weer naar pokemon gaan zoeken.’ Tyler lachte even zacht maar knikte instemmend. ‘Dat klink als een goed plan.’ beaamde hij.
‘Het zal waarschijnlijk niet goed zijn, maar ik denk dat ik maar met een iets gevulde maag straks naar bed ga.’ Tyler werd eigenlijk ook best wel moe, zeker nu dat Abigail begon over haar bed. ‘Het is in ieder geval aangenamer dan met een lege maag.’ moest hij echt honger hebben zou hij absoluut niet kunnen slapen. Dan lag hij vast te draaien en te keren. Eenmaal bij het center aangekomen ging hij maar meteen naar binnen. ‘Ik lig in kamer 5.’ zei hij terwijl dat hij maar al richting de kamer ging.

‘Het is in ieder geval aangenamer dan met een lege maag.’ Ja dat wel, maar ze had mensen wel eens horen zeggen -nee het was meer zeuren- dat slapen met een volle maag niet goed voor je was. Nou, zelf had ze er echt nooit last van gehad. ‘Ik lig in kamer 5.’ Ze knikte en keek hoopvol naar de kamernummers die ze passeerde. Nummer 5 lag niet zo heel ver van de ingang en gelukkig pasten er niet zoveel kamers in een pokemon center. Dus het eten kwam echt steeds dichterbij. Maar hierdoor leek ze steeds minder woorden tot haar beschikking te krijgen want.. het was nog steeds een kinda rare situatie. Urm..

Naarmate ze dichter bij hun bestemming kwam werd het stillen. Tyler wou wel wat zeggen maar hij wist voor die keer zelf ook niet wat te zeggen. Ha wel, hij zou nog wel eens vragen achter haar pokémon. Eenmaal bij de deur nam hij de sleutel en opende hij de deur om die voor haar open te houden. ‘Ga je mij trouwens nog je pokémon laten zien?’ vroeg hij ondertussen. Wanneer dat Abigail binnen was ging hij ook maar naar binnen en sloot de deur achter hem weer.
Meteen ging hij naar zijn rugzak die ergens in een hoekje lag en haalde er wat spullen uit, waaronder ook een brooddoos waar nog enkele boterhammen in zaten. ‘Haa, hier heb je het. Het is niet veel maar het is beter dan iets.’ Tyler stond weer recht en overhandigde Abigail de brooddoos. ‘Ik hoop dat je salami lust.’

De deur werd voor haar opengehouden en wat aarzelend keek ze hem aan, voordat ze toch maar naar binnenstapte. Ach, hij hield de deur toch open, voor wie anders? ‘Ga je mij trouwens nog je pokémon laten zien?’ Oh ja, dat was ze misschien ergens toch vergeten. Ze haalde haar pokeballs er weer bij terwijl Tyler in zijn tas begon te zoeken. In een kleine witte flits stonden Reese en Apollo op de grond en keken wat verward om zich heen en schrokken zelfs op toen Tyler plots iets overhandigde.
‘Ik hoop dat je salami lust.’ Abigail glimlachte en nam de doos dankbaar aan, terwijl ze een geruststellende blik naar haar pokemon wierp. "Dit zijn mijn pokemon dan. De Treecko heet Apollo en de Bagon heet Reese." Vervolgens pakte ze hongerig een boterham en nam er een gretige hap aan, waarna ze even schuldig naar Tyler keek. "Zeker weten dat je niets wilt?" Mompelde ze een beetje met haar mond vol.

Terwijl dat hij het eten had genoeg had Abigail haar pokémon uit hun bal gelaten. ‘Dit zijn mijn pokemon dan. De Treecko heet Apollo en de Bagon heet Reese.’ Stelde ze haar pokémon voor. Tyler keek ze allebei aan, maar zijn blik viel toch gelijk op Bagon. ‘Jij heb een Bagon? Geweldig, ik hoop er zelf ooit ook één te vinden. Salamance is namelijk awesome.’ zei hij enthousiast. Hij ging wat door zijn knieën en hurkte neer bij de twee pokémon. ‘Hi Apollo en Reese, mijn naam is Tyler.’ zei hij met een vriendelijke glimlach.
‘Zeker weten dat je niets wilt?’ Tyler keek omhoog naar haar terwijl dat hij terug recht stond. Traag schudde hij ondertussen zijn hoofd. ‘Nee, ik ben goed, neem alles maar als je wilt.’

‘Jij heb een Bagon? Geweldig, ik hoop er zelf ooit ook één te vinden. Salamance is namelijk awesome.’ Ze was hier duidelijk verrast door en slikte het brood door. Had ze dan eindelijk iemand gevonden die ..? "Je weet niet hoe lang ik hier heb moeten zoeken voordat ik dat iemand eindelijk heb horen zeggen. Salamences zijn gewoon de coolstre draak pokemon, naar mijn mening." Grinnikte ze. ‘Hi Apollo en Reese, mijn naam is Tyler.’ Apollo krabbelde zoals gewoonlijk wat terug naar Abigail, maar Reese ging op de grond zette en tikte tegen de knie van Tyler aan met zijn voorpootje en begon vrolijk te brabbelen tegen de jongen.
‘Nee, ik ben goed, neem alles maar als je wilt.’ Toch kon ze het niet aan alles zelf op te eten, dus liet ze maar een boterham achter. Ze gaf het doosje terug aan Tyler. "Nogmaals bedankt en het was heel leuk je te ontmoeten, maar ik denk dat ik nu maar naar bed ga." Ze rekte zich wat moe uit. "De volgende keer dat we elkaar zien wil ik een gevecht, oké?" Glimlachte ze.

'Je weet niet hoe lang ik hier heb moeten zoeken voordat ik dat iemand eindelijk heb horen zeggen. Salamences zijn gewoon de coolstre draak pokemon, naar mijn mening.' Tyler knikte duidelijk in stemmend. Daar kon hij gewoon niet anders dan het mee eens zijn. Salamance had gewoon iets dat de andere draken soorten niet hadden. Hij kon niet precies zeggen wat het was, maar de pokémon had het. ‘Daar heb je zeker gelijk in. Later als je Bagon volledig geëvolueerd is hoop ik hem echt nog eens tegen te komen.’ de Bagon tikte ondertussen tegen zijn knie aan en maakte wat geluidjes. Een glimlach verscheen haast meteen op Tyler zijn gezicht. ‘Hij is zo schattig.’ zei hij.
‘Nogmaals bedankt en het was heel leuk je te ontmoeten, maar ik denk dat ik nu maar naar bed ga. De volgende keer dat we elkaar zien wil ik een gevecht, oké?’ Tyler knikte even. ‘Zeker, ik ben benieuwd hoe sterk dat die Bagon van je is, en hoe sterk je Treecko is. In ieder geval slaap wel.’ uit beleefdheid hield hij voor Abigail de deur open.

‘Daar heb je zeker gelijk in. Later als je Bagon volledig geëvolueerd is hoop ik hem echt nog eens tegen te komen.’ Dat zou waarschijnlijk gebeuren, want de trainerwereld leek altijd wel zo klein. Heel vaak kwam je bekenden tegen. ‘Hij is zo schattig.’ Abigail glimlachte toen ze Reese daar zo bezig zag. "Als hij maar schattig blijft, vind ik het goed." Grinnikte ze. Nee, ze wilde zeker geen vervelende Salamence op haar dak later.
‘Zeker, ik ben benieuwd hoe sterk dat die Bagon van je is, en hoe sterk je Treecko is. In ieder geval slaap wel.’ Ze knikte en zag dat de deur nogmaals voor haar werd opengehouden. "Slaapwel." Glimlachte ze naar Tyler en liep de hal toen af naar haar kamer. Eenmaal binnen viel ze gelijk neer op haar bed, nadat ze had gezien dat haar pokemon de kamer ook in waren gekomen en viel gelijk in slaap.