City of No Food

Het was laat en haar voeten deden zo'n zeer van het lopen. Had ze haar fiets maar meegenomen, had ze dat nou maar gedaan.. Dan was ze overal minstens drie keer zo snel geweest. Twee dagen had ze erover gedaan om van Cyllage City naar Lumiose City te reizen en eigenlijk was ze het eindeloze gedwaal nu wel zat. Kalos was een mooie regio, maar tot nu toe had ze alleen maar aandacht gehad voor haar uiteindelijke doelwitten.
Zuchtend kwam ze aan bij het dichtstbijzijnde pokemon center en ging naar binnen. Het was bijna volledig donker, maar ze wist dat er altijd wel iemand was 's avonds laat voor laatkomende trainers. Door een vriendelijke zuster werd ze verwezen naar een van de laatste kamers. Toen Abigail haar blik op de klok in haar kamer wierp zag ze dat het tien uur was en gelijk begon haar maag te rommelen. Ze had natuurlijk geen tijd gehad om iets te eten. Zouden er nog open restaurants zijn ..? Zeker wel toch? In deze grote stad?
Ronddwalend buiten vond ze telkens weer een net sluitende deur en de moed zonk haar bij de derde keer gelijk in de schoenen. Met een zucht liet ze zich op een bankje zakken en liet haar hoofd op haar handen zakken. Mokkend wierp ze haar blik op de grond.

Tyler hield zijn armen uitgestrekt naast zijn lichaam terwijl hij zijn voeten één voor één neerzetten op de borduur onder hem.  De straatverlichting verlichte de buurt, maar toch begon het al aardig donker te worden. Het zou het perfecte moment zijn om te gaan slapen zodat hij er de volgende dag voor de verandering eens vroeg uit kon. Vroeg slapen was echter niks voor de jongen. Wanneer hij vroeg in zijn bed lag was hij enkel maar aan het draaien en keren voor uren. Dan viel hij niet in slaap zoals de bedoeling was en dan kwam hij de volgende dan toch pas laat uit zijn bed. Waarom dan vroeg gaan slapen als het eindresultaat toch hetzelfde is. Zijn Noibat vloog boven zijn hoofd en liet een luide zucht horen. ‘Je gaat mij niet vertellen dat je moe bent he.’ Tyler probeerde zijn pokémon aan te kijken door naar boven te zien, zijn pokémon liet echter dezelfde zucht horen. Voor dat hij het zelf goed besefte vloog het beestje voor zijn gezicht en had hij de bril van de jongen zijn hoofd genomen.
Stom verbaast staarde hij naar zijn pokémon die weg vloog. ‘Heeft hij nu net…’ en toen drong het tot hem door dat Cas zijn bril gewoon gestolen had en weg was gevlogen. Hij kon nog net vaag een vlek in de verte zien. Zonder verder nog te twijfelen liep hij achter de pokémon aan. Het feit dat het donker was en hij zijn bril niet had maakte het er niet makkelijker op. Op het laatste moment had hij nog net iemand zien zitten op een bankje. Met een soort van noodstop stond hij weer stil. ‘Jij hebt toevallig geen Noibat gezien? Ongeveer zo groot met een bril in zijn kleine pootjes?’ met zijn armen gebaarde hij hoe groot dat de pokémon ongeveer was.

Zoveel aanradingen die haar waren gedaan onder weg over de grootse restaurants in Lumiose en nu zat ze in die verlichtte stad met geen enkel resultaat. Oh wat ze er voor zou doen, een bord met warme spaghetti of gewoon een simpele hamburger. Geld had ze en geld zou ze er voor neerleggen ook. Hongerig staarde ze voor zich uit, tot ze plots het zachte geklapper van vleugels hoorde. Geschokt keek ze op, had ze het nest van een vogel verwoest op haar weg? Maar het was geen vogel, het was een vleermuis pokemon. Logisch, het was donker en dan kwamen die pokemon ook naar buiten gevlogen.
Voordat ze ook maar haar pokedex tevoorschijn had getoverd, verscheen er een jongeman voor haar.  ‘Jij hebt toevallig geen Noibat gezien? Ongeveer zo groot met een bril in zijn kleine pootjes?’ De puzzelstukjes klikten meteen in elkaar, hij was de trainer van de pokemon, genaamd Noibat. "Ja, alleen heb ik hem niet echt gevolgd." Glimlachte ze wat schuldig. "Zal ik je anders helpen met zoeken?" Stelde ze vervolgens voor.

Cas bedoelde het vast niet verkeerd. Nee, de zucht was vast ook geen zucht van luiheid geweest maar van verveling.  Wat was er ook beter tegen de verveling dan je trainer wat pesten. "Ja, alleen heb ik hem niet echt gevolgd." zei het meisje en Tyler knikte even.Ondertussen wende hij zijn blik al van haar af en keek terug om zich heen. Hij zat in ieder geval op het goede spoor, dat was al een begin. "Zal ik je anders helpen met zoeken?" de jongen draaide zich terug om naar het meisje. ‘Als je dat zou willen zou dat heel handig zijn.’ antwoordde hij met een glimlach. Met twee zag je altijd meer dan alleen, en zeker op dit moment.  Tyler kon voorwerpen nog wel wat van elkaar onderscheiden maar je moest zeker niet gaan vragen om details. ‘Weet je welke kant hij was uitgegaan?’ het zou hem nu zelfs niets verbazen moest zijn pokémon hen in het oog aan het houden was. ‘Ik ben trouwens Tyler.’

Nu was Abigail toch eens blij dat ze geen bril had, want wie weet zou Reese zich ooit wel eens bedenken dat haar plagen een goed middel zou zijn om aandacht te krijgen. ‘Als je dat zou willen zou dat heel handig zijn.’ Ze knikte en probeerde haar geheugen even snel af te gaan, maar veel succes leverde het niet op. ‘Weet je welke kant hij was uitgegaan?’ Oeps. "Ik hoorde hem wel over mijn hoofd vliegen..? Maar verder heb ik geen idee." Het schuldige grijnsje op haar gelaat werd even wat groter.
‘Ik ben trouwens Tyler.’ Oh ja natuurlijk. Ze waren althans nog vreemdelingen van elkaar. "Abigail, aangenaam." Glimlachte ze en kwam overeind, om vervolgens een snelle blik om zich heen te werpen, maar natuurlijk zou het niet veel opleveren, het was immers al aardig laat en donker aan het worden.

"Ik hoorde hem wel over mijn hoofd vliegen..? Maar verder heb ik geen idee." Daar had hij niet echt veel aan, maar dat maakte niet uit. Hij zou hem wel terug vinden, en anders kwam Cas wel vanzelf terug. Als hij het beu was ofzo. Of dat was toch wat Tyler hoopte. ‘Haa, maakt niet uit.’ zei hij. Ze had niet kunnen weten dat die pokémon van iemand was geweest, dus haar schuld was het sowieso niet. "Abigail, aangenaam." stelde het meisje zichzelf voor. ‘Aangenaam.’ aangezien dat ze nu toch was recht gestaan wandelde Tyler iets verder. Ze ging wel volgens zeker? ‘Pokémon zijn toch zo geweldig, je hebt er nooit geen problemen mee.’ de sarcasme was duidelijk in zijn stem te horen. In de vluchten wierp hij even een blik naar achter om te zien of ze volgende. ‘Wat doe jij nu eigenlijk nog op straat?’  
Het begon al vrij laat te worden, en de meeste mensen gingen nu terug naar huis. Tyler moest echter niet veel zeggen, hij was ook nog steeds buiten en dat zonder een zinnige reden. Misschien dat Abigail er wel één had. In ieder geval vond hij wat gezelschap nu zeker niet slecht.

Hij was er gelukkig niet kwaad mee dat haar observatie niet echt.. geweldig was. ‘Aangenaam.’ Ze volgde Tyles op een afstandje, wat om zich heen kijkende. ‘Pokémon zijn toch zo geweldig, je hebt er nooit geen problemen mee.’ Ze grinnikte zachtjes. Die problemen had ze gelukkig nog niet gehad. Maar dat had je ook niet echt met kleine pokemon.
‘Wat doe jij nu eigenlijk nog op straat?’ Een beetje praten onder het zoeken door zou deze hele situatie niet ongemakkelijk maken, gelukkig maar. "Ik ben pas net aangekomen in Lumiose," Begon ze, terwijl haar ogen de omgeving afzochten naar een paarse pokemon. Die zou zich waarschijnlijk goed verstopt hebben in de schaduwen of ergens in die hoge gebouwen, buiten het licht. "en door die lange reis heb ik nog niet kunnen eten. Maar ik was even de tijd kwijtgeraakt en kwam voor allemaal gesloten restaurants te staan." Glimlachte ze onschuldig. "Dus ja, dan dwaal je wel even rond in deze grote stad." De honger was ze gelukkig nu even vergeten. "En jij?"

Tyler was soms een flapuit. Hij zei gewoon wat hij wou, maar dat zorgde er wel voor dat hij een gesprek vaak aan de gang kon houden. "Ik ben pas net aangekomen in Lumiose," Tyler wachten even met wandelen zodat hij naast haar kwam te stappen.  Hij stak zijn handen maar in zijn broekzakken.  "en door die lange reis heb ik nog niet kunnen eten. Maar ik was even de tijd kwijtgeraakt en kwam voor allemaal gesloten restaurants te staan. Dus ja, dan dwaal je wel even rond in deze grote stad." Voor even keek hij haar bedenkelijk aan. Hij zou nu aardig kunnen doen en haar wat aanbieden. Niet dat hij wat op zak had, maar in het pokémoncenter bij de rest van zijn spullen had hij nog wel iets. ‘Ik heb misschien nog wel wat, dus als je echt honger hebt zou je het straks eventueel wel kunnen krijgen.’ hij keek haar even glimlachend aan. Ze hielp hem op het moment, dus dan kon hij vast wel iets terug doen. 'En jij?' Tyler haalden zijn schouders even op. 'Niks speciaal, was gewoon niet moe en had geen zin om binnen te zitten.'
Toen hij weer vooruit keek zag hij wat verderop bij een muur wat zitten, maar hij kon niet uitmaken of het zijn pokémon was, of dat het gewoon een bloempot was of iets anders. Zijn ogen kneep hij wat dicht terwijl hij het ding van de rest probeerde te onderscheiden. ‘Is dat een pokémon of wat anders?’ hij wees naar het ding dat hij zag. Natuurlijk kon hij er gewoon op afstormen, maar als het een bloempot was dan zou hij zich echt belachelijk maken.

‘Ik heb misschien nog wel wat, dus als je echt honger hebt zou je het straks eventueel wel kunnen krijgen.’ Ze wierp gelijk een dankbare blik op hem. "Dan zou ik je echt voor eeuwig dankbaar zijn." Glimlachte ze, maar natuurlijk eerst de Noibat vinden. 'Niks speciaal, was gewoon niet moe en had geen zin om binnen te zitten.' Ah dat kon natuurlijk ook.
‘Is dat een pokémon of wat anders?’ Abigail had zich even zo gefocust op een nieuw gespreksonderwerp dat ze het zoeken een beetje achter zich had gelaten. Ze volgde Tyler zijn wijzende vinger. Door de schaduwen kon ze het zelf ook niet erg goed zien, maar buiten een kantoorgebouw stond meestal ook niet echt iets. Of was dat in Kalos ook allemaal anders? "Ik.. ik denk dat het je Noibat is." Murmelde, met een lichte aarzeling in haar stem.

'Dan zou ik je echt voor eeuwig dankbaar zijn.' Tyler moest even lachen om haar reactie. ‘Voor eeuwig is een zeer lange tijd, maar daar hou ik je aan.’ zei hij met een knipoog. Hij had echt geen flauw idee wat dat hij nog had. Hij wist dat hij iets had maar geen idee wat het was. Het kon nog een broodje zijn, maar het kon ook gewoon een pak koeken zijn. Als het laatste het geval was dan was het niet meteen avondeten, maar het zou in ieder geval beter zijn dan niks.
‘Ik.. ik denk dat het je Noibat is.’ hij keek het ding nog wat twijfelend aan. Ha wel, hij kon in ieder geval de kans wagen. ‘Laten we hopen van wel.’ Tyler ging rustig naar het ding toe, niet te snel om niet op te vallen. Als het Cas was dan had de vleermuis pokémon hem nog niet opgemerkt, en dat wou hij graag zo houden. Eenmaal dicht genoeg werd de waas meer een vorm en werd de Noibat zichtbaar. Een brede grijns vormde zich op de jongen zijn gezicht. Zijn pokémon had hem nog niet opgemerkt. Veel langer twijfelde hij niet en hij gooide zich op Cas. De Noibat verschoot wat en probeerde nog te ontsnappen maar zonder succes. ‘Hebbes!’ het eerste wat hij deed was zijn bril terug opzetten nadat hij was recht gestaan. ‘Veel beter.’ nu zag Tyler tenminste waar dat hij liep.
Cas keek zijn trainer ondertussen vrolijk aan en de jongen schudde enkel even lachend zijn hoofd. ‘Meekomen jij.’ zei hij terwijl dat hij maar terug naar Abigail ging. ‘Nog bedankt voor de hulp.’

Tyler besloot er maar op af te gaan en voor het geval het zijn pokemon echt was, bleef Abigail maar achter. Wie weet zou de Noibat hem wel helemaal flippen als er opeens een vreemdeling in de buurt kwam. Het zekere voor het zekere nemen. Langzaam kwam de jongen dichterbij zijn doelwit en wierp zich plotseling op iets. Als het nu toch een eenzame doos was.. dan zou het waarschijnlijk een hilarisch gezicht geweest zijn, maar zijn -‘Hebbes!’- wees haar erop dat dat niet het geval was.
‘Nog bedankt voor de hulp.’ Ze Tyler nadat hij zijn bril weer had op kunnen zetten en met zijn pokemon was teruggekeerd. "Graag gedaan." Glimlachte ze. "Als is het mij een ondeugende pokemon, een leuke is het wel." Grijnsde ze, nadat ze de Noibat een blik had geworpen.

Tyler was echt blij dat hij zijn bril terug had, en dat hij Noibat ook had gevonden. In ieder geval zou hij de pokémon terug in zijn bal doen. Uit veiligheid maar misschien ook wat als straf. Voor één keer kon het grappig zijn, maar hij moest het niet in zijn hoofd gaan halen om het nog vaker te gaan doen. ‘Als is het mij een ondeugende pokemon, een leuke is het wel.’ Zei Abigail toen dat hij weer bij haar was. Een glimlach sierde meteen Tyler zijn lippen. ‘Bedankt, maar ik denk dat velen het oneens zullen zijn. Ze hebben veel weg van een zubat, en zubat is niet meteen geliefd.’ Kort haalde Tyler zijn schouders op. Hij vond dat elke pokémon wel zijn charmes had, de één was enkel net wat populairder dan de ander. Sommige pokémon waren ook gewoon vervelend naar mensen toe.
‘Maar laat ik je maar eens naar het eten brengen dat ik je heb beloofd. Het is hier niet heel ver vandaan, gewoon naar het pokémon center gaan en we zijn er.’ hij vermoede dat Abigail wel wist waar dat het center was.

De pokemon werd in zijn pokeball gedaan, waarschijnlijk uit voorzorg dat ze niet nog een zoektocht moesten ondergaan. ‘Bedankt, maar ik denk dat velen het oneens zullen zijn. Ze hebben veel weg van een zubat, en zubat is niet meteen geliefd.’ Hierbij moest ze even fronsen. "Tja.. misschien vinden mensen zubats niet zeldzaam genoeg of vinden ze ze er maar eng uitzien." Ze haalde haar schouders kort op. "Maar elke pokemon heeft weer een ander karakter, zo kan een pikachu ook heel gemeen zijn." Glimlachte ze.
‘Maar laat ik je maar eens naar het eten brengen dat ik je heb beloofd. Het is hier niet heel ver vandaan, gewoon naar het pokémon center gaan en we zijn er.’ Haar maag maakte op dat moment weer een hongerig klaaggeluid. "Oh ik heb ook een kamer in het pokemon center dus dat komt mooi uit." Glimlachte ze naar Tyler.

Pokémon waren leuke wezens, maar soms had je er je handen mee vol. Toch had Tyler het liever zo dan dat zijn pokémon hem zou haten en zou aanvallen. Beter flauwe grapjes dan te worden aangevallen. Het gebeurde wel eens dat een trainer door een pokémon werd aangevallen, en dat zag er nooit echt pijnloos uit. De kleinste wezentjes konden al serieus wat kracht hebben. Tyler wou zich niet inbeelden hoe het moest voelen als een pikachu hem zou aanvallen. Electriciteit door je lichaam heen voelen gaan leek hem geen pretje. ‘Tja.. misschien vinden mensen zubats niet zeldzaam genoeg of vinden ze ze er maar eng uitzien. Maar elke pokemon heeft weer een ander karakter, zo kan een pikachu ook heel gemeen zijn.’ Tyler knikte instemmend. ‘Precies ja, maar jammer genoeg is niet iedereen van die mening.’ hij moest nu wel toegeven dat een hele groep zubats misschien vervelend konde zijn als je die tegenkomt in een grot.
‘Heb jij eigenlijk pokémon?’ vroeg hij uiteindelijk maar terwijl hij zijn weg naar het pokémon center maar begon. Wanneer dat hij het zachte geluid van Abigail haar maag hoorde lachte hij zacht. ‘Oh ik heb ook een kamer in het pokemon center dus dat komt mooi uit.’ zei ze. ‘Dat komt inderdaad mooi uit. Zo te horen kan je zeker wel wat te eten gebruiken.’

‘Precies ja, maar jammer genoeg is niet iedereen van die mening.’ Ze haalde haar schouders wat op. De wereld had al een paar keer bewezen niet perfect te zijn, maar mensen moest er maar het beste van maken, right?
‘Heb jij eigenlijk pokémon?’ Werd er gevraagd, terwijl ze onderweg waren naar het pokemon center. Wow.. ze had ze allebei natuurlijk in hun pokeball gelaten. "Ja natuurlijk." Glimlachte ze en hield haar twee pokeballs omhoog. ‘Dat komt inderdaad mooi uit. Zo te horen kan je zeker wel wat te eten gebruiken.’ Wat beschaamd had ze weggekeken toen haar maag zo luid had geknord. "Ja, eigenlijk wel." Grijnsde ze, met rode wangen.