I'm all about that base

Toen hij nog een klein kind was had hij nooit gedacht dat hij in de voetsporen van zijn ouders zou treden. Althans, hij had er nooit over durven te fantaseren. Je werd namelijk niet zomaar een lid van team rocket, ze moesten iets in je zien - je moest er klaar voor zijn. En op een of andere manier had hij de man die zijn pokémon had gestolen zo versteld laten staan, dat ze hem gevraagd hebben mee te doen met de geheime organisatie. Zijn ouders waren apetrots op hem geweest toen hij het ze over de telefoon verteld had dat hij nu voor team rocket zou opereren in Unova. Maar wat hij nooit gedacht had was dat hij ook daadwerkelijk verder dan dat zou gaan. Unova was sindsdien zijn thuis geworden, hij had er zoveel connecties gemaakt dat dingen uitvogelen zeer gemakkelijk voor hem verliep, maar toen Giovanni hem uiteindelijk vroeg om met een paar anderen naar Kalos te verhuizen, aarzelde hij geen moment. De megastenen klonken hem wel interessant en op deze manier kon hij zich misschien ook weer wat meer op zijn eigen pokémon richtten dan op het stelen van andermans pokémon. Dit was dan ook zijn plan geweest zodra hij Kalos was binnengekomen. Hij was het natuurgebied in verdwenen en had daar enkele dagen rondgelopen, zijn pokémon trainend en hun band nog sterker makend. Hij kon het al goed vinden met zijn Metang en Deino en hij vond de twee uiterst interessant. Een Deino had geen hersens, of in ieder geval, dat werd over deze pokémon gezegd, terwijl zijn Metang er op het moment twee had en later in zijn uiteindelijk evolutie zelfs vier. Het waren twee verschillende pokémon, een verschil tussen dag en nacht. Metang was wat rustiger, kalmer en natuurlijk meer gerekend en slim, terwijl zijn Deino gewoon handelde uit pure emoties, wat soms misschien zorgde voor zeer krachtige aanvallen. Deino was nog zeer impulsief en desondanks dat Dastan het fijn vond om met hem te vechten, doordat hij zowel zijn eigen trainer als zijn tegenstander wel eens wist te verassen, vond hij de zekerheid die zijn Metang hem aanbood ook zeer fijn. Vandaag werd hij echter gedwongen om terug te gaan naar Lumiose City. Niet omdat hij daar naar het team rocket hoofdkwartier moest gaan, nee, eigenlijk had hij niet meer zoveel contact gehad met team rocket. Ze hadden hem een beetje met rust gelaten toen hij in Kalos arriveerde, wetende dat hij hier eerst even zijn draai moest vinden en zijn connecties moest opbouwen. Nee, het zou nog wel even duren voordat hij terug zou gaan naar de basis, maar als hij dat deed, dan had hij wel al heel veel voor het team in petto. Hij zou pas terugkeren met een goede zeldzame pokémon, misschien alleen om even te vragen voor zo'n ding dat hem de toestemming gaf om mega stones te gebruiken op zijn pokémon. Maar eerder dan dat ook niet. Nee, vandaag moest hij terug omdat zijn eten op was. En om nou van de natuur te gaan leven had hij ook geen zin in, hij was opgegroeid in steden en dus voelde hij zich daar ook zeer op zijn gemak.

Zijn pokémon had hij voor de zekerheid in hun bal gelaten, want je wist maar nooit wat kon gebeuren in zo'n stad als Lumiose City. Team Rocket was namelijk niet de enige dief, er waren nog wel genoeg dieven op deze wereld. En daarnaast, hij kon zijn Deino ook niet bepaald vertrouwen in het bijzijn van veel mensen. De prikkels konden hem er uiteindelijk toe zetten om iemand te verslinden en om die zeik nu op zich te nemen.. daar had hij geen zin in. Voordat hij de tijd kreeg om naar een van de winkels te gaan, botste hij per ongeluk tegen iemand op, toen hij even zijn aandacht op een zanger had gericht die ergens bij een fontein stond te zijn en even niet voor zich uit had gekeken. Zijn blik werd meteen op de persoon gericht waar hij tegenaan was gelopen en diepe kuilen verschenen in zijn voorhoofd toen hij fronste. "Pardon," Besloot hij enkel te zeggen, waarna hij van plan was om weer verder te gaan lopen. Ze leek hem namelijk niet zo heel interessant.

Eerste post voor Dominique Lane

Hij was blijkbaar tegen de verkeerde aangelopen, want deze kleine meid besloot tegen hem te gaan praten. Haar stem beviel hem niet en hij trok een van zijn wenkbrauwen omhoog, maar die blik veranderde alweer snel in een vriendelijke glimlach, alsof hij zich bedacht had om haar uit te schelden voor hem aan te spreken. "Hallo," Weerklonk zijn stem een stuk vriendelijker nu, hij moest en zou toch wel connecties maken in deze steden en misschien dat hij deze dame ooit nog wel eens nodig had in zijn spelletjes met Team Rocket. Hij draaide zich nu volledig naar haar toe. "Wat brengt een dame zoals jou hier in Lumiose City?" Hij nam even zijn tijd om zijn blik over haar heen te laten glijden. Smal postuur, kleiner dan hem, vast ook best jong. "Ik bedoel, je lijkt me niet bepaald het type die zich in grote steden op haar gemak voelt, is het niet?" Een zuinige glimlach vormde zich uiteindelijk rond zijn lippen. Hij moest er toch wel een beetje vriendelijk uitzien, niet waar? Want zijn grote postuur zou haar gemakkelijk kunnen afschrikken.