[Route 5] Stubborn bird

Met een gigantische snelheid dook de Swellow in een duikvlucht naar beneden, de donkerblauwe vogel trok haar vleugels in toen ze de grond naderde en suisde vlak boven het hoge gras, om, net voordat ze de grond aanraakte, haar vleugels weer te spreidden en met een perfect boog weer op te stijgen, haar rode klauw een streep door de aarde te trekkend. Niké had al even op haar beurt moeten wachten, want sinds het dubbelgevecht had Abigail haar aandacht vooral gericht op de pokemon die gekozen waren om deel te nemen aan het gymgevecht dat er aan zou komen, maar nu kreeg de Swellow haar tijd om rond te dartelen in de lucht en eventueel getraind te worden. Want als Abigail langs de volgende gym zou komen, dan stond er een fighting soort op het programma, de perfecte kans voor Niké om haar waarde voor dit team te bewijzen.
Met een harde strijdkreet dook de Swellow weer naar beneden, zich dicht bij een rivier bevindende, en dook recht op het wateroppervlak af. Langzamerhand was Abigail gewend geraakt aan die risicovolle duiken van haar pokemon, dus liet ze de Swellow voor wat het was. Met haar rechtvleugels raakte ze de kleine golven van de rivier aan en zorgde ervoor dat spetters uit het water opspatten. Helaas had de Swellow in al haar plezier niet gezien, dat er iemand op een bankje bij de oever zat. "Niké!" Riep Abigail uit, maar de Swellow leek haar niet te horen en raasde weer op het wateroppervlak af, om nogmaals met haar vleugel spetters op te doen spatten. De Trainer stopte gelijk in haar achtervolging en bleef als versteend staan, toen de Swellow doodleuk terug naar haar kwam vliegen.

De Swellow schudde even met haar verendek, om de overige druppeltjes nog van af te doen schudden en keek toen met een vrolijke blik naar Abigial, die haar kijkers alleen maar gericht kon houden op de vreemdeling die ze redelijk nat had gemaakt. En ja hoor, hij kreeg haar in zijn zichtveld en kwam overeind. Abigail's ogen werden meteen schuldig groot, er was ook geen uitweg voor haar. De dader stond bij haar en haar houding zou zelfs een blinde alarmbellen doen laten rinkelen.
Toen de vreemdeling voor haar stond vroeg hij haar iets, maar het meisje was te druk met uitwegen zoeken in haar gedachten dat ze de vraag niet goed kon begrijpen en dus wat warrig voor zich uitstaarde, net langs de jongeman heen. ”En dat jij daardoor ook de schuldige bent van het natmaken van mijn kleding?” Ze gaf zichzelf een mentaal klapje op de wang en keek de jongen recht in zijn ogen aan en knikte verlegen. "Ja sorry.." Murmelde ze schuldig en wreef met haar hand over haar nek. "Niké was een beetje.. druk." Zuchtte ze en keek de jongen op haar lip bijtend aan. "Heb ik niet te veel schade aangericht?"

Bij het zien van een lichte glimlach verdween haar schaamte iets, maar ze voelde zich nog steeds zeer ongemakkelijk. Wat nou als ze iets kapot had gemaakt? Iets wat hij nog niet gecheckt had? Of een pokemon die ergens knock out op de grond lag? De vragen schoten door haar kop en ze miste de geruststellend bedoelde woorden van de jongen bijna helemaal. "..maken, alles werkt nog," Ze knipperde wakker uit haar trance en een kleine glimlach brak uit op haar gelaat toen ze een pkachu op zijn schouder zag klimmen. "Gelukkig." Zuchtte ze en voelde plots de vier gele pootjes op haar hoofd en keek met grote ogen naar boven. De pokemon was op zijn schouder verdwenen en bevond zich nu.. op.. haar hoofd.