Classic Horror Contest

In zekere zin was Solarium perfect voor de Halloween contest. Een agressieve instelling, uitdrukkingsloze, rode ogen die gloeiden in het donker, mogelijk van buitenaardse afkomst: wat wilde je nog meer? Maar het was niet Solarium die ze in zou zetten. Dat zou gewoon niet eerlijk zijn. Solarium had al in twee contests mogen schitteren en had al een lintje binnengehaald. Nu was het de beurt aan een van haar teamgenoten.
Imimi was misschien duivels, maar haar vertrouwde ze absoluut niet met zo’n belangrijke taak, en bij de Leafeon en de Mudkip had ze nog geen tijd gehad om ze zo goed te leren kennen dat ze hun talenten volledig kon benutten. Meri dan? Hij was van zichzelf misschien een vrij onschuldig vogeltje, maar ook hij kon best spookachtig staren, en nu hij geëvolueerd was, kon hij best een indrukwekkende indruk maken. En psychische krachten deden het altijd goed in horror.

Maar nee, uiteindelijk was het niet echt een vraag. Het moest natuurlijk Helios worden.

“Tijd voor jou om de spotlights te pakken”, zei ze met een brede lach tegen de Sunflora toen ze aankondigde dat ze hem in wilde zetten voor de contest. Een mengeling van emoties trok over zijn gezicht en opeens besefte ze hoe veel beter ze zijn gedachten kon aflezen dan toen ze hem nog maar net had. Zo kon ze nu duidelijk zien dat hij nog altijd enige wrok koesterde over het feit dat ze hem zo lang aan de zijlijn had laten staan. Maar ze zag ook dat die emotie er enkel op de achtergrond was, want trots, blijdschap en zelfgenoegzaamheid overheersten. Ze zag het aan de manier waarop hij het team rondkeek. Let maar op, nu is het mijn beurt, leek hij te willen zeggen.

Maar nu, zo kort voordat het echt ging gebeuren, leek hij zenuwachtig. Arceuszijdank was het ondanks dat het best frisjes was hier in Kalos een stralende dag, want sinds zijn evolutie werd hij snel slaperig als de zon niet scheen. Imogen was zelf ook wel een beetje nerveus, maar niet zo erg als toen ze was begonnen met de voorbereidingen. Want hóé maakte je met een lieflijke, zonnige Sunflora een horroroptreden? Hij was een zonnebloem, geen pompoen! Maar ze had onmogelijk een andere keuze kunnen maken. Ze had het hem zo ongeveer beloofd: zodra hij op eigen benen kon staan, zou hij aan de beurt zijn. Daar kwam ze niet op terug. Ze gunde het hem ook gewoon om eindelijk dat te mogen doen waarvoor hij op deze reis was: schitteren in de contests. Hij was haar eerste pokémon en ze zag er erg naar uit om eindelijk samen met hem het podium op te gaan. Ondertussen had ze dus wel flink zitten brainstormen, want een uitdaging was het zeker, maar ze was tevreden met wat ze in elkaar hadden gezet en ze had er nu alle vertrouwen in. Terwijl Helios, die normaal toch blaakte van zelfvertrouwen, al steeds meer op een spook begon te lijken…

“Wist je dat er in deze stad een soort groot kristalding is dat de Sundial heet? Een zon! Als dat geen teken is…” kwetterde Imogen opgewekt terwijl ze door de stad naar de contesthal liepen. Helios luisterde maar half, terwijl hij onder het lopen nerveus in zijn bladeren wreef. Hij bekeek zijn spiegelbeeld in iedere etalageruit die ze passeerden. Zaten zijn bloembladeren goed? Had hij geen kruimels gemorst bij de lunch – die hij nauwelijks naar binnen had kunnen krijgen van de zenuwen? Hij had altijd verwacht dat hij met het grootste zelfvertrouwen en zonder enige twijfel het podium zou betreden, volledig zeker van zijn overwinning. Maar nu het zo ver was… Hij was nog niet zo heel lang geëvolueerd. Zou hij niet opeens toch weer over zijn eigen voeten struikelen? Hij was er inmiddels wel aan gewend, en het was hem sowieso nauwelijks meer gebeurd na de eerste uren van zijn Sunflora-zijn, maar misschien, als hij nerveus was… Hij moest wel winnen. Hij moest wel de beste zijn. Hij was een Sunflora! Maar hij was zo plotseling, zo ongepland geëvolueerd. Was hij wel Sunflora genoeg? Deze en meer van dat soort zorgen spookten door zijn kop (pun not intended). Hij had hier zo lang naar uitgekeken. Als het nu maar goed zou gaan. Als hij Imogen maar niet teleur zou stellen. Hij was haar eerste pokémon, hij moest de beste zijn.

Zijn teamgenoten wensten hem succes en zelfs de hooghartige Leafeon keurde hem een blik waardig. “Sowieso vergeet je op het laatste moment wat je moet doen”, lachte Imimi. Helios keek haar geërgerd aan. Kon dat ijsje nooit eens een keer ophouden? “Ik onthoud alles heus wel”, bromde hij. Imimi schudde grijnzend haar hoofd. “Als je maar niet over je voeten struikelt, plantje.” Ze snoof. “Imogen had Solarium weer in moeten zetten. Dat ziet er tenminste uit alsof het door een demon bezeten is. En het heeft geen voeten om over te struikelen.” Maar meer dan dat kon ze niet zeggen, want een Fire Spin van Solarium bracht haar tot zwijgen én tot smelten, waarop Imogen maar gauw iedereen liet terugkeren in hun pokéballs, want zo vlak voor een contest kon je geen uit de hand lopende ruzies gebruiken. Straks kreukte Helios nog een blaadje!


Het was zo ver. Op het podium maakte een enkele spot een cirkel van licht, die Imogen en Helios iets gaf om zich op te oriënteren terwijl ze in het donker hun plaatsen zochten. Imogen kneep Helios nog even bemoedigend in zijn schouder, waarna ze een eind achter de lichtcirkel bleef staan en hij een punt een stukje rechts ervan opzocht. Daarna kon het beginnen.

“Razor Leaf”, fluisterde Imogen zo zacht dat alleen Helios het kon horen. Ze wilde niet dat haar woorden het optreden zouden verstoren. Nog altijd een beetje zenuwachtig voerde Helios de aanval uit, en een reeks bladeren vloog door de lichtstraal, alsof een koude wind ermee speelde. Imogen drukte op het knopje van de afstandsbediening in haar hand en de spot knipperde even en doofde toen uit. “Worry Seed”, fluisterde ze, ze drukte weer op de knop, en daar sprong de spot weer aan, maar nu lag er middenin een zaadje. Een vreemd, verontrustend zaadje. Wat er precies zo vreemd aan was, was moeilijk te zeggen, maar alleen al ernaar kijken gaf een ongemakkelijk gevoel. Het licht begon weer te knipperen, het licht verdween, een fluistering van Imogen, en toen klonk er een ijle fluittoon, als de wind die huilt tussen de bomen, maar tegelijk klonk het levend, en een beetje hypnotiserend, alsof het je in slaap zou willen zingen, een slaap waaruit je nooit meer wakker zou worden. Maar de Worry Seed van eerder deed zijn werk: de Grass Whistle zou geen gesnurk veroorzaken vandaag.

Imogen fluisterde zacht een volgend commando: Leech Seed. De spot sprong weer aan – het gefluit stopte op precies hetzelfde moment - en verlichtte nu in plaats van één een hele berg pitjes, waar kronkelende witte wortels uitkwamen die zochten naar houvast, naar een slachtoffer om energie uit te trekken. Het licht ging weer uit, er klonk een zacht geruis, voetstappen – van Helios, die snel alle zaadjes aan de kant veegde – en het licht knipte weer aan: de cirkel was leeg. Helios, die opgelucht was dat hij niet was gestruikeld over de zaadjes, en zich sowieso steeds meer op zijn gemak begon te voelen, stampte langzaam met zijn voeten op de grond, alsof er een groot beest aan kwam lopen, en begeleidde dat met een ijle Grass Whistle. Hij grijnsde even. Dit was daadwerkelijk heel vermakelijk om te doen! En het ging best wel goed, al zei hij het zelf. Imogen had gelijk, hij was hiervoor gemaakt. En dan nu de volgende stap. Hij voerde een Growth uit – en nog maar een extra, voor de zekerheid – en spreidde zijn bladeren.

Even was er voor de mensen uit de zaal nog altijd niets te zien. Maar… gloeiden er daar net achter de lichtcirkel nu twee groene ogen in het donker? Synthesis hulde Helios’ armen in een groene gloed. Armen die uitgestoken precies op twee gloeiende ogen leken.

Imogen knipte het licht voor de laatste keer uit en Helios liet zijn Synthesis ook doven. Tijd voor de finale. Het was een intensief, maar indrukwekkend einde wat ze had bedacht, al zei ze het zelf, en ze had er alle vertrouwen in dat Helios het goed uit zou voeren. En inmiddels had Helios daar zelf ook alle vertrouwen in. De zenuwen van eerder waren weggetrokken, en hij genoot. “Flower Shield”, kwam het commando. Helios haalde diep adem, sloot zijn ogen, en voelde het leven groeien. Bloemen schoten uit het podium omhoog alsof het vruchtbare aarde was. Normaal gebruikte hij deze aanval alleen om een klein schild van bloemen te vormen, dus wat hij nu van plan was, was heel wat grootschaliger. Maar ze hadden dit geoefend. Het zou niet de meest stabiele constructie ooit worden, maar het hield het. Als het goed was. Hij liet de bloemen groeien onder zijn voeten en hem optillen, en hij stuurde ze in verschillende richtingen om de vorm te creëren die hij wilde. Imogen liet het licht van de spot af en toe even voor heel kort aanspringen, zodat het publiek enkel in korte flitsen kon zien dat daar iets groeide, iets oprees. Toen bleef het licht weer even uit, want de laatste verlichting zou niet van de spot, maar van Helios zelf komen. Even was het helemaal stil en donker in de zaal.

“Absorb en Synthesis.” Het teken waar hij op had gewacht. In plaats van zijn Absorb af te vuren als een bol, liet hij hem geleiden door de Flower Shield, die hierdoor rood opgloeide en de constructie zichtbaar maakte die hij had doen groeien: een groot, roodgloeiend monster van planten dat het hele podium vulde en boven het publiek uittorende. Helios zelf zat tussen de bloemen die het hoofd vormden en zijn Synthesis, op dezelfde manier uitgevoerd als eerder, gaf het monster felle, dreigende ogen.

Met een laatste wegstervende fluittoon liet hij het licht weer doven en gaf hij zijn grip op de bloemen op, die verschrompelden zonder zijn aandacht. Terug beneden was hij blij om weer vaste grond onder zijn voeten te voelen, want enigszins wankel was die hele constructie wel geweest. Gelukkig was het hele zooitje niet ingestort. Oef, wat was hij nu moe. Vooral die Flower Shield had flink wat van zijn energie opgeslurpt. Het liefst wilde hij gaan slapen. Het was ook zo donker hier… De lichten sprongen aan. Oh ja, er moest nog gebogen enzo. Nu pas zag hij hoe veel mensen er in de zaal zaten, en er brak een brede lach door op zijn gezicht. Wauw, wat was dit gaaf! Al die mensen die naar zíjn optreden hadden gekeken, hun onverdeelde aandacht voor hém. Hij draaide zich om naar Imogen, die naar hem toe kwam lopen, en samen maakten ze een diepe buiging voor het publiek, en nog een voor de jury, waarna ze het podium verlieten. Een schoonmaakploegje haastte zich al het podium op om alle verlepte bloemen weg te vegen voor de volgende coördinator aan de beurt was.