Horror hotel | &Floyd

Dominique was de weg kwijt geraakt in het bos tijdens het trainen. En nu, nu was de avond al gevallen en zwierf ze nog altijd rond door het beboste gebied. Arceus, welke kant op was Dendemille Town? Gelukkig had ze al haar spullen bij zich, dus eventueel zou ze in het bos kunnen overnachten. Niet dat dat op dit moment zo'n geweldige oplossing was, want het regende alsof Arceus boven de wolken een huilbui had. Een lichtflits schoot door de lucht heen en zorgde ervoor dat er een kort moment van huivering door haar lichaam heen trok. Als er iets was waar dit meisje niet van hield, dan waren het wel dingen zoals onweer en in het holst van de nacht rondlopen in een bos. Ook zat het niet echt mee dat ze zowat de helft van haar team veranderd was, er waren twee nieuwe pokémon bijgekomen die ze bij een wonder trade had verkregen. Het voelde gewoon niet zo veilig allemaal, waarschijnlijk omdat ze bang was weer overvallen te worden. Net zoals de vorige keer in het stille Santalune Forest. Net zoals de keer daarvoor in de Winding Woods. Ze leek wel engerds aan te trekken als ze op wat afgelegen plaatsen kwam, daarom probeerde ze dat soort plekken ook zo veel mogelijk te ontlopen nu.
Plots stond ze aan de bosrand. Of nou ja, het leek alsof ze aan was gekomen bij de bosrand. Er was en redelijk grote, open plek waar een wat vervallen gebouw opdoemde. Hier lette ze niet echt op, waarschijnlijk was het een hotel en kon ze er de nacht doorbrengen. Meteen verlangde ze naar een warm bed en droge kleding, dus rende ze ook zo snel mogelijk het trappetje op. Voordat ze aan de deur klopte bedacht ze zich, wie weet wat voor een figuur er aan de andere kant van de deur zou kunnen staan. Ze klikte de eerste pokéball aan haar riem los en het duurde niet lang, of de grote Sceptile stond naast haar. Het leek erop alsof ze hem uit zijn slaap had gehaald, maar dat moest dan maar even zo zijn. De groene pokémon keek wat verwonderd om zich heen en moest zijn ogen duidelijk aan het duister laten wennen. Ondertussen klikte ze het lege hulsel weer vast aan haar riem, richtte ze zich tot het wat vreemde hotel en klopte aan. Het leek alsof ze alles binnen hoorde weergalmen, en slikte daarbij wat ongemakkelijk. Dominique deed een stapje terug toen er een doodse stilte heerste, op het geluid van de vallende regen en donderslagen na. Plots hoorde ze een klik. De deur zwaaide langzaam en luid krakend open, een onbekende duisternis voor haar onthullend. De Sceptile naast haar maakte een verbaasd geluidje en keek zijn trainer vragend aan, was het wel verstandig om deze duisternis te betreden? Uit voorzorg nam ze nog een andere pokéball in haar hand, klikte deze open en drukte het lege omhulsel vervolgens weer terug in diens hulsel. Het was een van haar twee nieuwe aanwinsten, een Deino die ze de naam Cerberus had gegeven. "Laten we dan maar gaan," mompelde ze toen, duidelijk niet op haar gemak.
De jonge Deino stapte als eerste naar binnen, gevolgd door Dominique en vervolgens door de grote Sceptile. Ze liepen een stukje het donker in. Je zag geen hand voor ogen in dit hotel. Toen er geen enkele reactie kan draaide het meisje zich om, maar voor haar neus knalde de deur met een klap dicht. "Wat gaan we.." Ze maakte haar zin niet af omdat ze ondertussen aan de deur begon te trekken, maar deze was in het slot gevallen. Verbaasd keek ze naar haar twee pokémon. Nee, als er iets was waar ze ook absoluut niet van hield, dan waren het spookhuizen. Dit alles gaf haar echt een heel ongemakkelijk gevoel, en dat merkte haar pokémon ook wel. Ze streek een plukje haar voor haar gezicht vandaan en haalde diep adem, ze moest gewoon gaan zoeken naar een lichtschakelaar. Het duurde niet lang of ze dwaalde door de hal heen - onwetend afdwalend naar de gangen van het vreemde huis - op de voet gevolgd door haar tweetal. Haar handen tastten de muur af, maar plots leek er een heel ander voorwerp te zijn dan alleen muur. Het was zacht en voelde nogal vreemd aan. Het meisje slaakte toen ook een kreet toen ze merkte dat het ding geen aanhangsel van de muur was, maar iets wat leefde.

{Eerste post voor Floyd}

Ze kon niet ontkennen dat ze net niet geschrokken was van de plotselinge aanwezigheid van een ander. ‘Wat denk jij dat je aan het doen bent?’ klonk een stem toen door het donker heen. Er flitste een licht aan en ze keek in de bekende, gele ogen. Haar hart stond een moment stil van de schrik, niet vergetend wat er was gebeurd bij hun vorige ontmoeting. De jongen draaide zich ondertussen alweer om, blijkbaar herinnerde hij zich ook wat er was gebeurd de vorige keer. Natuurlijk herinnerde hij zich dat, het stelen van iemands anders pokémon was waarschijnlijk niet iets wat je binnen een dag vergeten was. ‘Laat ook maar. Heb nog een fijne avond.’ Het liefst draaide ze zich zelf nu ook om, maar om nou terug te gaan naar die hal leek haar echt gewoon wat te veel. "Wacht nou, Floyd!" zei ze en deed een stap naar voren, maar Admiral was haar al te snel af. De groene pokémon stond binnen een paar tellen tegenover de zwartharige jongen en zijn Braixen. Zelf bleef het meisje wat twijfelend in de gang staan, haar hand op het kopje van de Deino gelegd. Ze was echt gek, wie wilde er nou met een lid van Team Rocket in een verlaten huis zijn, laat staan in dezelfde gang? Maar alleen durfde ze het niet meer, er was iets namelijk niet in orde in dit huis. Ze wist het zeker.

Admiral toonde geen enkele emotie terwijl hij voor de jongen stond, niet echt bang zijnd voor hem of de Braixen die ernaast stond. De Sceptile was vrijwel nooit echt bang. ‘Ik heb je Umbreon niet, dus ik heb geen reden om te wachten.’ Het meisje stond nog altijd tegen zijn rug aan te kijken, bij het vage licht van de stok van de Braixen. Ondertussen was ze niet langer met enkel de Deino, want met een zachte klik was haar Flareon ook naar buiten gekomen. Het wezentje herkende de zwartharige ook en liet zelfs een korte grom horen. ‘Als je dat mormel voor mijn gezicht nu niet weg doet is het zo meteen een verbrand mormel.’ Het meisje sloeg haar armen voor een kort moment over elkaar heen. "Ten eerste, toevallig heb ik mijn Umbreon al terug. En ten tweede, met een verbrand mormel bedoel je zeker jezelf?" Haar stem klonk - wonder boven wonder - spottend. De Flareon slaakte weer een zachte grom en snoof een keer. Nee, hij was niet de enige die een ander kon verbranden op dit moment. De Sceptile versperde nog altijd de weg, en het zag er niet uit dat deze van plan was om weg te gaan ook.

‘Good for you.’ Het meisje beet haar tanden op elkaar en voelde een lichte vlam van woedde door haar heengaan. ‘Tenzij je wilt dat je vuur mormel verplettert word zou ik het niet aanraden,’ vervolgde hij toen op een neutrale toon. Haar team was natuurlijk ook niet het meest.. angstaanjagende wat je je kon bedenken. De sterkste was Admiral, en die was zelfs al in het nadeel tegen de Braixen. ‘Mijn tip is; bemoei je met je eigen zaken en laat mij met rust.’ De jongen draaide zich vervolgens naar haar om en leek haar totaal te negeren. ‘En nog iets anders; vergeet niet dat mensen soms gevaarlijker kunnen zijn dan pokémon.’ Ze slikte een keer, de woorden lagen gewoon al klaar. "Ik denk niet dat ik in de buurt van zo'n zogenaamd 'gevaarlijk' persoon ben." Met haar blik strak op de ander gericht keek ze deze aan, nog altijd hoorde ze hoe haar Flareon zachtjes gromde. Admiral stond er nog altijd kalmpjes bij en hield zowel de Braixen als de jongen in de gaten. Cerberus keek enkel toe, lerend van de hele situatie.

Dat ze zojuist een opmerking had gemaakt die ze misschien beter achterwege had kunnen laten, realiseerde ze zich pas te laat. De lach van de zwartharige schalde door het duistere hotel heen. Ergens begon ze te twijfelen aan zichzelf. Ze begon te twijfelen aan het feit dat dit hotel enger was dan Floyd, want zijn lang bezorgde haar aardig de kriebels. ‘Je hebt werkelijk geen idee.’ Het meisje keek hem strak aan, proberend om geen angst te tonen. Dan was je namelijk meteen gebroken en geen partij meer. Ze zag hoe de Braixen al bezig was een vuurbal te produceren, maar de jongen hield deze tegen. ‘Ik ken zo wel enkelen die het tegenovergestelde zouden zeggen.’ Met haar blik nog altijd strak op de jongen gericht bleef ze staan waar hij stond. Maar toen hij er nog een andere pokémon bijhaalde begon ze misschien wel een héél klein beetje bang te worden. Het meisje deed een halve stap achteruit, keek omhoog naar de Blastoise en toen weer naar Floyd. "Ik ben niet bang voor je," zei ze toen, nog altijd redelijk zelfverzekerd. Misschien was ze wel bang van hem, maar ze wilde niet toegeven aan haar diepe gevoelens over deze angst. Dat namelijk nooit meer. Met haar voet schoof ze de grommende Flareon wat naar achteren, ze maakte geen kans tegen dit wezen. De Deino bleef nog altijd aan haar flank staan en ondertussen had zelfs Admiral het voor elkaar gekregen om plots weer naast zijn trainer te staan. "Je had het erover dat mensen bang voor jou zijn, onzin. Ze zijn bang voor je pokémon." Hij moest weten dat hij niet alles was, dat zijn pokémon zijn ego te boven hielden.

‘Geloof je het zelf?’ Ze keek koppig toe hoe de ander zijn houding een beetje veranderde. ‘Meid, zoals ik al gezegd had; je hebt werkelijk geen idee.’ Hij deed een aantal stappen naar voren. Haar eerste reactie zou zijn geweest om meteen een stap terug te doen, maar ze bleef staan waar ze stond. Als ze zich nu liet kennen zou ze voor altijd gezien worden als zwak. Dat wilde ze niet, dus bleef ze met een strak gezicht staan op de plek waar ze stond, hem geen seconde uit het hoog verliezend. De afstand tussen hen n bedroeg amper een meter, maar ze liet het zichzelf niet toe om een stapje terug te nemen. Ze was er al aan begonnen en kon niet meer terugkrabbelen nu. ‘Iemand met onderanderen een Banette die zonder twijfel mijn beide pokémon aan kan zonder moeiten, en dan nog een heel team over powerde pokémon. Denk je dat zo iemand schrik gaat hebben van mijn pokémon?’ vroeg Floyd haar vervolgens, de afstand nog steeds verkleinend. Ze slikte een keer, maar bleef toen staan. Hij was niet eng. Ze mocht hem niet eng vinden, dus deed ze dat ook niet. ‘Geloof mij als ik zeg dat het niet aan mijn pokémon ligt.’ Het meisje schudde haar hoofd een keer, langzaam. Nog altijd bleef ze staan op de plek waar ze was, met de Flareon en de Deino aan haar rechterkant schuin achter haar, haar Sceptile aan de linkerkant. Ze was niet bang voor hem, of voor zijn team. "Dat is misschien wel zo," besloot ze toen te zeggen, "maar ik ben niet bang voor je." Het meisje keek hem nog altijd strak aan, verder geen spier bewegend. Hij zou haar niet klein krijgen, nu niet. En nooit niet.

Ergens vond ze het helemaal niet fijn dat hij zo dicht bij haar in de buurt was. Hij was een leugenaar, een dief. Ze herinnerde zich de nacht in de grot nog, toen ze tegen hem aan had geslapen om niet onderkoeld te raken. Als hij er die nacht niet bij was geweest toen de grot instortte, dan was ze er niet langer meer geweest. Dan was ze alleen doodgevroren daar beneden. Het deed pijn omdat ze hem had vertrouwd, omdat ze dacht dat hij iemand was die gewoon wat anders was dan de rest. En of hij anders was. ‘Als jij het zegt, maar toch heb ik graag dat je mij nu met rust laat.’ De neutrale toon in zijn stem herkende ze wel, maar deze keer fluisterde haar verstand dat het foute boel was. ‘Ik vrees dat ik allergisch ben voor idioten.’ Vervolgens gleden haar ogen naar beneden, naar zijn rechterhand. Hij had een zakmes in zijn hand. Omdat ze er toch wel een beetje van schrok zette ze haar rechtervoet een paar centimeter naar achteren, maar omdat haar linkervoet bleef staan werd de afstand tussen hen in niet vergroot. Zou hij al vaker mensen hebben bedreigd met dit mes? Misschien had hij er wel iemand mee verwond. Het meisje liet haar blik weer omhoog gaan en hoorde de klikken die hij maakte met het mes. Angstaanjagend, maar ze probeerde het gevoel te onderdrukken. ‘Dus verdwijn uit zijn zicht.’ Het huis trilde en de houten planken kraakten toen er een enorme donderslag buiten klonk. Het meisje wist zichzelf van haar angst te herpakken. "Wat was je van plan om er mee te gaan doen?" vroeg ze vervolgens enkel. Haar verstand zei dat ze weg moest rennen, iemand moest bellen met haar Holo Caster. Maar ze bleef staan, hem nog altijd strak aankijkend. Geen pas verzettend. Waar was de logica? Ze bleef staan terwijl er een vreemde gast voor haar neus stond en een zakmes in zijn bezit had. En ze bleef staan. Er was geen logische verklaring voor dit gedrag, behalve dan dat Dominique haar hele leven lang al koppig was geweest.

Hij was gevaarlijk. Ze moesten hem oppakken en 'm voor de rest van zijn leven achter tralies zetten. ‘Wat ik ermee doe hangt allemaal af van jou acties.’ Vervolgens liep hij doodleuk langs haar heen, zowel Dominique als haar pokémon geen blik waardig meer gunnend. Zelfs een Seedot was nog een zwakke benaming voor deze persoon. ‘Maak niet de verkeerde keuzes.’ Ze hoorde het zakmes nog altijd open en dicht klappen en met een ruk draaide ze zich om. Met een vloeiende beweging haalde ze haar Holo Caster uit haar hand, ze zou naar het pokémon center bellen. Iemand met een mes was natuurlijk wel iets waarvoor de politie ingeschakeld zou worden. Meteen ontgrendelde ze het scherm en wierp een snelle blik op de weglopende Floyd. Wat ze toen zag kon ze zelf niet voorkomen. Haar Flareon slaakte een korte grom en schoot vervolgens op de zwartharige af, zette zich vlak achter hem af van de grond en liet vervolgens haar scherpe tandjes in zijn arm zinken, de arm waarin hij het mes vast had. Arceus, waarom deed ze dat nou?