Rain Contest | 10-08-'14

Hier waren ze dan. Hij had naar dit moment uitgezien sinds hij wist wat Coördinators waren, en hier stond hij nu dan. Vlinders fladderde rond in zijn buik, die vreemde sprongen maakte van de zenuwen. Hij friemelde met zijn handen, totdat hij na een trillende zucht zijn handen toch maar achter zijn rug hield. Hij droeg, in tegenstelling tot normaal, zeer simpele kleding. Een groen overhemd dat hij in een witte broek gestopt had. Het rode hoedje en de schmink leken te missen. De Coördinator had maar niet geprobeerd zijn haar te temmen, dus lagen de vuilblonde lokken wild op zijn hoofd, met een zwarte pluk bij zijn voorhoofd. Hij zag er ontzettend normaal uit. Het was grappig; Wanneer hij niet in Contests was, droeg hij de meest uitbundige kleding, en nu liep hij rond in hele simpele, onopvallende kleren. Hij had het echter expres zo gedaan, want vandaag was hij niet het middelpunt van de aandacht en dat was ook niet de bedoeling. Nee, vandaag stond in het teken van zijn Pokémon. Van Rayne.

Alphonse was dolgelukkig geweest toen hij de Pokémon van Therin kreeg. Hoewel Rayne wat verlegen was, leek ze zich zeer op haar gemak te voelen bij hem en al snel klikte het zeer goed tussen de twee. Ze hadden maar korte tijd gehad om te trainen, maar Rayne bleek, tot Alphonses verrukking, een natuurtalent te zijn. Ze was een soort goudmijn voor hem, vooral nu hij ook echt meedeed aan Contests. De Ralts zag er misschien wat gewoontjes uit, viel zelfs amper op, toch zou ze het publiek en de jury vandaag versteld doen staan. Alphonse wist het zeker. Ze hadden zeer hard getraind, hopelijk ook hard genoeg om de eerste ronden door te komen… Een benauwde zucht verliet Alphonses lippen terwijl hij naar zijn schoenen keek. Hij wilde wat vrije lucht hebben, maar inplaats daarvan zat hij hier in de wachtkamer te wachten, samen met allerlei andere Coördinators bij wie hij niet eens de moeite deed ze te herkennen of leren kennen. Allemaal concurrentie. Hij had, om heel eerlijk te zijn, nooit verwacht zo nerveus te zijn…

Plotseling sprongen de schermen die door de wachtruimte verspreid waren aan. Op het beeld was de enorme Contest Hall ring te zien en stond de presentator een speech te houden. Zijn luide stem weergalmde door Alphonse’s brein terwijl hij kort de Juryleden voorstelde. De drie mensen verschenen even in het beeld en begroette het luid juichende publiek. Vervolgens vertelde de man enthousiast over de eerste ronde, hoewel het maar een korte omschrijving was. Of nou ja… omschrijving? Hij vertelde dat de het een wonderbaarlijk zou aanschouwen en dat de jury zou beslissen wie door ging naar de tweede ronde. Zou hij daar ook bij zitten? Zou zijn naam omgeroepen worden aan het eind van de eerste ronde, om aan te geven dat hij door was en het gevecht mocht houden? Oh god, hij hoopte het zo…

Een vrouw met een koptelefoontje op haar hoofd riep toen zijn naam. “Alphonse Mercier, graag gereed maken,” zei ze met een monotone stem. Hoe vaak had ze die woorden al gezegd, maar dan met een andere naam in zijn plaats? Met klamme handen stond de jongen op en liep hij naar de deur toe. Met een klein glimlachje knikte de mevrouw Alphonse toe voordat deze de deuren open deed. De ring was enorm. Langs de randen zag het zwart van de toeschouwers, die allemaal een plekje op de tribunes bemachtigd hadden. De presentator kondigde Alphonse met zijn luide stem aan en plots leek al zijn nervositeit verdwenen te zijn. Plotseling voelde hij zich geheel op zijn gemak. Met een brede grijns op zijn gezicht maakte Alphonse een zwierige buiging naar het publiek, dat begon te juichen. Hij had hier naartoe geleefd, en u was het moment dan eindelijk daar. Het was tijd om zijn kunsten te laten zien!

”Rayne, ik kies jou!” riep hij en met een behendige zwaai sprong de Pokébal open. Hij had een speciale Pokébalhoes gekocht, die ervoor zorgde dat de Ralts omringd werd door roze stralen die uiteenspatten en de hele arena in sparkels bedekte. ”Oké, Rayne, doe ze versteld staan! Doe Double Team!” riep Alphonse en bij balde aanmoedigend zijn vuist. Rayne knikte en… verdween! Nee, wacht, daar was ze. Nee, ze was toch daar! Uh, wacht, er waren twee Raynes! Nee, drie! Vier, vijf zes! Een cirkel van Raynes vormde zich in het midden van de arena. De Rayne’s deden wat goed ingestudeerde pasjes waardoor het er gewoon ontzettend schattig uitzag, maar al snel riep Alphonse: ”Rayne, doe Lucky Chant!” Eén van de Ralts in de arena lichtte op en werd omhuld met sterren, en een voor een werden ook de kopieën van de Dual Type Pokémon omringd door de roze sterren. ”En gelijk erachteraan, doe Magical Leaf!” De echte Ralts reageerde direct en schoot vlijmscherpe, curieuze bladeren op haar kopieën af, die, toen ze geraakt werden, uiteenspatte in duizenden sprankels die langzaam naar de grond dwarrelde. De Ralts ging in het midden van de cirkel sprankelende restjes staan en maakte een gracieuze buiging, voordat ze overeind ging staan en op Alphie’s volgende bevel wachtte.

Deze kreeg ze dan ook direct. ”Goed zo, Rayne! Geweldig! Nu, Teleport!” riep Alphonse uit. Hij had een tevreden grijns op zijn gezicht. Dit ging geweldig! Rayne voerde alle aanvallen en trucjes geweldig uit en samen wisten ze er een heerlijke show van te maken! De jonge Ralts verdween en verscheen hoog boven het publiek, die met ‘ooo’s en ‘aaaa’s toekeken. ”Magical Leaf!” riep Alphonse nog een keer, dit keer extra luid zodat Rayne het kon horen. Niet dat het nodig was; ze hadden deze act geoefend totdat Rayne hem feilloos uit kon voeren. De Ralts begon razendsnel in het rond te spinnen terwijl ze naar de aarde viel en schoot de magische bladeren de arena in. De Rayne had zichzelf als doelwit gesteld en midden in de lucht keerde de bladeren om, om in een rotvaart op de kleine Pokémon af te gaan. Net toen de bladeren haar van alle richtingen zouden raken, riep Alphonse ”Teleport!” en was de Rayne plotseling verdwenen, om een paar meter boven de bladeren weer in de lucht te verschijnen. De aanval had geen tijd meer te keren en schoten dus tegen elkaar aan. Zodra alle bladeren elkaar raakte, spatte ze uiteen in schitterende minuscule beetjes en als een wolkje bleef het daar hangen, totdat Rayne door het wolkje heen viel. Ze had haar armen boven haar hoofd samen gebracht en hield haar teentjes richting de grond, waar ze als een soort raket naar toeschoot. Het wolkje glitters spreidde uiteen toen ze erdoorheen kwam, en net voordat ze de grond zou raken teleporteerde ze zich naar het midden van de arena.

Met een buiginkje bleef ze daar staan. Alphonse haalde diep adem, maar bleef stil. Nu kwam het. Het hoogtepunt van haar act was dan eindelijk aangekomen! Plotseling begon de Ralts, die stokstijf stond, te gloeien. Ze verdween in een witte gloed die het publiek deed verbazen en langzaam begon ze van vorm te veranderen. Het was een werkelijk spektakel! Witte lichtslierten spatte in het rond terwijl de Ralts van gedaante veranderde. Therin had hem dit idee gegeven, en Alphonse maakte hier maar wat graag gebruik van. Het zou een hun act supergeweldig maken, het kon niet anders!

Zo plotseling als de gloed verscheen, verdween hij weer, maar de Ralts was verdwenen. Een prachtige Kirlia wierp haar armpjes in de lucht om haar nieuwe vorm te laten zien. Yes! Alles was goed gegaan! Alphonse kon een luide “oooooooh!” door het publiek horen gaan. Direct riep hij zijn gloednieuwe Kirlia toe: ”Rayne, liefje, gebruikt nu de TM Hidden Power!”  Hij had haar deze TM tijdens het trainen geleerd, dus was de disk nu niet meer nodig. De Kirlia sloeg haar armpjes om haar slanke lichaam en begon groen te gloeien. Groene ballen energie vormde zich rond haar lichaampje. Rayne sloeg haar armpjes boven haar hoofd weer samen en begon razendsnel te draaien. Ze stuurde de energieballen die om haar heen zweefde naar boven en creëerde door haar gedraai een soort tornado van de groene slierten energie die de ballen achterlieten. Ze bleef voor eventjes ronddraaien en hield zo de tornado in stand, totdat ze plotseling stopte, haar armpjes spreidde en wegteleporteerde. De tornado viel uiteen in een groene gloed, en de Kirla verscheen op Alphonse’s schouder. Deze rende de arena wat verder in en maakte samen met zijn Kirlia naast zich een diepe buiging. Zijn act was afgelopen, nu kon hij niks anders doen dan hopen dat het goed genoeg was geweest!