Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Re: Poffins & Berries [+Lynn Xavier] zo jun 25, 2017 2:36 pm
Taking steps is easy standing still is hard
Voor het eerst sinds ze naar de wc was vertrokken deed Lynn haar mond open om haar tegen te spreken. Ze vond het lief, maar…? Taylor fronste en keek de zwartharige afwachtend aan. Voor ze echter een verdere uitleg gaf, kwam ze op de blondine af om de touwtjes over te nemen. Taylor voelde dat hun vingers voor heel even met elkaar in aanraking kwamen voor ze haar eigen handen meteen wegtrok. Was het al de hele tijd zo warm hier? Oh nee. Ze voelde het bloed weer naar haar hoofd stijgen. Dat moest ze onderdrukken. Gelukkig bood Lynn haar wel wat afleiding hiervoor.
Taylor richtte haar pastelroze ogen op de klanten bij de bar en snoof. “Ze moeten maar geduld hebben,” was eruit voor ze er erg in had, terwijl ze een strenge blik naar de mensen wierp. “Ik bedien alleen mensen die normaal kunnen bestellen!” Geroezemoes volgde, maar een groot deel van de klanten viel hierdoor wel stil. Althans, er werd niet meer boos geroepen. Mooi. Dat was één probleem verholpen. Het volgende probleem was het leren van de drankjes, want hoewel Taylor hier vaker kwam, betekende dat nog niet dat ze alle drankjes uit haar hoofd wist. Bae Breeze was er bijvoorbeeld eentje die ze niet kende. Dat betekende dat hier ergens achter de bar een lijstje moest hangen met ingrediënten, toch? De blondine wierp een blik over haar schouder om te zien of Lynn klaar was met de strik en forceerde zichzelf om haar blik niet langer te laten hangen dan nodig was.
OOC: aka taylor staart maar voor tien seconde naar lynn ipv elf
Kort voelde ze Taylors vingers tegen die van haar. Plots wel erg op haar taak gefocust, begon Lynn aan het strikken, hopend zichzelf daarmee van de door de aanraking opkomende gedachten en toenemende gezichtstemperatuur af te leiden.
Het werkte niet. Absoluut niet.
Lynn wist zelfs zeker dat zo dicht in de buurt van de blondine staan en de nu geknoopte touwtjes rond het middel van het meisje aantrekkend – niet te strak, maar strak genoeg – het allemaal alleen maar erger maakte. Zo vlug en zorgvuldig als ze kon, legde Lynn een strik en zette een stap achteruit, als om haar gevoelens daarmee te dwingen ook afstand te nemen. Het was hopeloos, natuurlijk. Eigenlijk had ze ook niet anders verwacht.
Tot haar verbazing wist Taylor de rij wachtenden al met enkele woorden te kalmeren. Bewonderend liet de zwartharige haar blik over de menigte, en vervolgens naar Taylor gaan. De klanten mompelden nog wel wat, maar het was al een stuk rustiger dan eerst. "Heb je al vaker met dit soort dingen te maken gehad?" vroeg ze. Zelf had Lynn niet geweten hoe ze de menigte onder controle had kunnen krijgen. Niet zo, met een enkel zinnetje, in ieder geval. Waarschijnlijk zou ze zelf zo snel mogelijk aan de slag gegaan zijn met de drankjes, en gehoopt hebben dat dat de klanten tevreden zou stellen.
Er werd aan haar gevraagd of ze vaker met dit soort dingen te maken had gehad. Het bedienen? Ze lachte. “Nee,” viel over haar lippen terwijl ze het haast uitproestte. Bedienen lag niet op haar niveau. Ze was veel slimmer dan dat – en bovendien was ze niet zo mensengericht. Studenten die voor hun opleiding of appartement moesten betalen en mensen die geen hoog diploma hadden deden dit soort werk. Taylors kwaliteiten lagen geheel ergens anders. “Zo moeilijk kan het niet zijn.” Met een grijnsje stroopte ze haar mouwen op en begaf ze zich naar de andere kant van de bar, waar degene die haar een paar minuten geleden had bediend, had gestaan. “Oké, wie is er eerst?” vroeg de blondine vervolgens, haar blik op de menigte gericht. Een hoop geroep kwam als reactie en ze had meteen spijt van haar eigen vraag. De grijns viel van haar gezicht en maakte meteen plaats voor een boze frons. “Wat zei ik nou net over bestellen?” opperde ze arrogant. “Netjes in de rij. Jullie zijn toch geen beesten?”
Wonder boven wonder kwam er langzaam beweging in en ontstond er opnieuw een ietwat nettere rij. Ah, kijk, precies zoals ze het hebben wilde. Nou ja, het kom eigenlijk wel zonder het geroezemoes en de kwade blikken, maar hey. Ze kon niet alles hebben. “Cool.” Taylor leunde op de bar. “Wat moet je?” Echte bartraining had ze niet gehad… Maar er werd een bestelling gedaan – en dat maakte dat ze eigenlijk moest zoeken naar instructies voor de drankjes. Shit. Dat was ze eigenlijk alweer vergeten.
Het antwoord was een nee en een lach die Lynns buik deed kriebelen. Dat Taylor haar vraag iets anders opvatte, merkte de zwartharige op, maar vond ze niet erg. Ze had hem voornamelijk gesteld om iets te zeggen, en bovendien was het kleine snippertje informatie dat ze nu over Mis-T-que kreeg al interessant genoeg voor haar.
Moeilijk kon het niet zijn. "Ik geloof in je," glimlachte Lynn, haar plaats op een van de barkrukken opnieuw innemend omdat ze niet zeker wist wat anders te doen. In stilte keek ze toe hoe chaos even terugkeerde, waarna Taylor het snel weer zo goed als de kop in drukte. De manier waarop de blondine te werk ging, was.. Bijzonder, constateerde Lynn. Anders dan hoe de vermoeide man van eerder het gedaan had, en het verschil in energie tussen de beide personen was daar niet de enige reden voor. Dit was duidelijk klantenservice op Taylors manier.
Of er echt iets mis was, kon ze niet zeggen, maar Lynn dacht wel een verandering in Taylors houding te zien nadat de eerste bestelling binnengekomen was. "Kan ik.. Misschien helpen?" bood ze vrijwel meteen aan. Er waren zoveel klanten en de blondine had gezegd geen ervaring te hebben met dit alles. Lynn wilde haar graag bijstaan. Niet dat zij ervaring had met achter een bar staan, maar met zijn tweeën konden ze er hopelijk wel uit komen. Daarbovenop, het voelde niet goed om maar wat te zitten en te staren.
‘Ik geloof in je’ waren woorden die Taylor wel vaker had gehoord, maar toch had het nu een heel ander effect op haar. Het zorgde voor klamme handen en een versnelde hartslag. Ze voelde ook een vreemde kriebel in haar buik, waarvan ze niet zeker wist of het zenuwen waren of iets anders. Beide opties vond ze absurd. Zenuwachtig was ze nooit. En dat andere? Daar wilde ze eigenlijk niet over beginnen. Taylor besloot zichzelf af te leiden met de klanten en kreeg dan ook snel haar eerste bestelling binnen, maar daar kwam een volgend probleem. Het drankje dat werd besteld was of een nieuw of een seizoen drankje, want ze kende het helemaal niet. Shit shit shit.
Zoekend liep ze de bar af, waardoor de vraag van Lynn niet ongehoord ging. “Euh,” begon de blondine gehaast. Had ze een andere keus? Niet echt. “Ja, euh. Kan je helpen zoeken naar de drankjeskaart? Er ligt er vast eentje ergens.” Dat kon niet anders. Al was het maar voor nieuwe bartenders of voor de vergeetachtige onder het personeel.
Een drankkaart moest gezocht worden. Oh, ja, Lynn kon zich goed voorstellen dat drankjes maken zonder dat je wist wat erin moest erg lastig ging. "Natuurlijk," reageerde ze dan ook voordat ze van haar stoel af schoof. Ze liet zichzelf binnen naar de andere kant van de bar en nam een kort moment om alles dat zich hier bevond in zich op te kunnen nemen. Haar blik ging over verschillende professioneel uitziende apparaten, Taylor, keukengereedschap, niet weer Taylor – Lynn hield zichzelf op tijd tegen – en grote hoeveelheden berries, en bleef hangen op een aantal kastdeurtjes die zich in deze kant van de bar bevonden. Een goede plek om een drankjeskaart op te bergen, toch? Lynn hurkte neer en begon de deurtjes een voor een te openen, ieder vak goed doorzoekend. Mengkommen, meer berries, glazen.. Nog een aantal andere dingen, maar niet wat ze zochten. Alleen het uitzicht dat het laatste kastdeurtje openen bood, was veelbelovend. Papierwerk. Er stonden een aantal ongelabelde multomappen. "Ik heb misschien iets," liet Lynn de blondine weten, hopend daarmee ook over te brengen dat ze nog even nodig had. Hopend dat de klanten niet weer ongeduldig zouden worden, ook. Op goed geluk nam Lynn de meest linkse map in haar handen en klapte het ding open. Aftreksommen begroetten haar, en ze zette de map weer terug om zo snel mogelijk door een volgende te kunnen bladeren.
De derde en laatste multomap bevatte wat ze nodig hadden. "Gevonden!" sprak de zwartharige opgelucht. Als ze niets gevonden had, had ze niet goed geweten waar ze verder te zoeken. Gelukkig was daar over nadenken nu niet meer nodig. Na het kastdeurtje weer dichtgedaan te hebben, legde Lynn de map geopend op de bar en schoof hem in Taylors richting. Voor zover ze had kunnen zien, bevatte hij recepten voor allerlei drankjes. Een drankkaart was het niet, maar hier konden ze hopelijk wel mee werken. Ergens wilde ze erin opzoeken welke ingrediënten in een Bae Breeze gingen, maar daar zag ze toch vanaf. Op het moment was het belangrijk de recepten van bestellingen op te kunnen zoeken, dat ging voor.
Terwijl Lynn zich nu ook achter de bar bevond en meezocht, ging Taylor naar achteren om te checken of daar iets lag. Ze kwam uit bij een kleine keuken waar een aantal mixers stonden en vond al snel een koelcel waar de bessen werden opgeslagen. Het waren echt enorm veel bessen. Nu pas realiseerde ze zich hoeveel planning er in het runnen van een sapjesbar zat. Stug liep ze de koeling weer uit en ging ze de hoek om, waar ze werd begroet door een grote hoeveelheid kratten met drankjes. Ah geez. Hoeveel voorraad moest je wel niet hebben voor een bar? Ze had dit op het moment niet eens nodig.
Gehaast kwam ze terug – en net op tijd, want Lynn had schijnbaar wel gevonden wat ze zocht. De blondine liep op haar metgezel af en keek toen vluchtig over de recepten heen. Ah! Gevonden! Taylor ging meteen op zoek naar de ingrediënten en dumpte die vervolgens in één van de mixers. Ze liet het ding zijn werk doen en twijfelde in de tussentijd of dat ding meteen moest worden schoongemaakt. Dat ging toch teveel tijd kosten? Hadden ze geen vers geperst sap in de koeling liggen? Daar was ze net geweest, dat had ze best kunnen checken. “Hey, kun je misschien in de koelkastjes onder de bar checken of er al vers geperst sap van de bessen klaar ligt?” Dat leek haar logischer, in ieder geval. Taylor pakte direct erop een glas en deed wat van het mixdrankje erin. Ze zette het op de bar neer en keek afwachtend naar de persoon die het besteld had. “Euh, hoeveel is het?” vroeg die aan haar. Taylor fronste. “Ja weet ik veel. Jij hebt het besteld, dan weet je toch ook hoeveel je moet betalen?” merkte ze gefrustreerd op.
Haar vondst werd meteen in gebruik genomen. Terwijl de blondine aan de slag ging met het drankje van de eerste klant, dacht Lynn na over wat ze verder kon doen. Ze was nu wel achter de bar gaan staan, maar wat nu? Net toen ze onzeker begon te overwegen weer naar de andere kant te stappen – wat nou als ze Taylor hier alleen maar in de weg liep? Ze wist hier niets van sapjes maken af, wat had ze gedacht? – vroeg haar gezelschap opnieuw om hulp. De twijfels ebden een beetje weg. "Oh, ja," reageerde ze terwijl ze naar de genoemde koelkastjes zocht. Al snel kreeg Lynn de dingen in zicht en liep naar ze toe. Er zat inderdaad sap in, zag ze door de glazen deurtjes. "Heb je een bepaalde soort nodig?" vroeg ze, haar blik op Taylor en haar hand op een van de hendels.
Ze liet deze los toen ze merkte dat Taylor momenteel bezig was, echter. En.. Klonk de blondine nu gefrustreerd? Nog net ving ze het laatste gedeelte van haar zin op, en wist Lynn daardoor dat er een vraag was om een prijs. Zodra ze besefte het antwoord ook niet meteen te weten, begon ze over een oplossing na te denken. Oké, prijzen. Die hadden op het menu gestaan, toch? Snel scande ze de bar af voor de plek waar zij en Taylor eerder gezeten hadden. Hun menukaart stond er nog. Lynn greep het ding van de toonbank en begaf zich snel naar waar Taylor stond. "Welk drankje had u besteld?" vroeg ze, eenmaal binnen gehoorafstand.
Member
Taylor Marchetti
Punten : 106
Gender : Female ♀
Age : 19
Type : Ranger
Rang : Ranger Operator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Poffins & Berries [+Lynn Xavier] di jul 18, 2017 12:32 am
Taking steps is easy standing still is hard
Lynn stond naast haar voor ze er erg in had. Ze commandeerde haar brein om niet afgeleid te raken, maar… Daar was ze niet erg goed in. Haar blik dwaalde naar opzij en ze betrapte zichzelf erop dat ze complimentjes over haar lippen wilde persen. ‘Je bent erg oplettend’, ‘slim’, ‘dankjewel, dat is lief van je’. Taylor fronste. Vooral dat laatste was iets waar ze nooit levend op betrapt wilde worden. Lief? Dat was een woord dat niet in haar boekje stond. Toch had ze het er bijna uit gefloept. “De Freaky Shake,” werd er toen door de klant gezegd, waardoor de blondine weer terug ter aarde kwam. Oh. Ja. Ze stond in een bar. Achter de bar, eigenlijk. Freaky Shake was best een stomme naam. Iets waar alleen die hipsters mee konden komen. Was ze een hipster omdat ze hier graag kwam? Yegh. Liever niet. Ze besloot zichzelf af te leiden door op de kaart die Lynn vast had mee te kijken, maar ondervond al snel dat dit onmogelijk was. Waarom rook Lynn zo lekker…?
Het drankje dat op de toonbank stond, heette de Freaky Shake. Vlug ging Lynn in het menu op zoek naar de bijbehorende prijs, een lichte concentratie-frons op haar gelaat. Die focus verdween al snel toen ze zich besefte dat ze nu best dicht in de buurt van Taylor stond, echter. Meteen gaf haar brein het lezen weer op, nu te druk bezig met andere dingen. Haar handen werden klam, en plots had ze de irrationele angst dat de kaart daardoor uit haar grip en op de grond zou vallen. "Uh.." stamelde de zwartharige, de kaart vlug voor zich op de bar leggend. Ze had het idee dat de klant ongeduldig begon te worden, maar durfde het niet te checken omdat haar blik dan langs Taylor moest. Ze wist niet zeker of haar ogen wel verder zouden komen dan de blondine. Kom op, beet ze zichzelf in gedachten toe, je hoeft alleen maar een enkel prijsje te lezen. Het was alsof haar stille berisping effect had gehad; heel even werkte haar brein mee en wist ze de juiste naam en prijs af te lezen. Snel gooide ze de prijs eruit, gevolgd door een 'alstublieft', zowel hopend dat de klant niet te lang had hoeven wachten als dat haar stem niet vreemd klonk.
Letters werden opeens niet meer te lezen. Dat verbaasde Taylor, want normaal gesproken was ze daar vrij goed in. Dat mocht ook wel met alles dat ze in haar leven al had moeten lezen. Instructieboekjes, blue prints, tutorials, codes… Maar toch was het lezen van een menukaart nu ietsje te moeilijk. De blondine forceerde zichzelf om weg te kijken. Dit ging haar niet lukken, dus kwam het op, ironisch genoeg, de persoon aan die haar enorm afleidde. Haar pastelroze ogen vielen op de klant en ze ondervond al snel dat hij ongeduldig begon te worden. Taylor fronste streng naar hem. “Even rustig,” sprak ze hem toe. “We zijn nieuw. Cut us some slack, would ya?” Dat was niet bepaald de manier om met je klanten om te gaan, maar de blondine had wat dat betreft nooit manieren aangeleerd, hoe hard de Marchetti’s en Raymond het ook hadden geprobeerd.
Lynn deelde toen de juiste prijs mee en Taylor nam het geld van hem aan. Ze zag al meteen dat hij wisselgeld kreeg en liep naar de kassa toe. Waarom de klant niet gewoon wilde pinnen was haar een raadsel, maar hey, ze hoefde nu alleen maar even heel die kassa uit te vogelen. Zo gepiept. De blondine drukte een aantal knopjes in, wat er vast zeer willekeurig uitzag, maar ze ging gewoon alle opties na. Niks. Nada. Taylor fronste diep. Het zag eruit als een vrij moderne kassa en dat betekende dat het eigenlijk heel simpel werkte. Met een werknemerspasje. Die ze niet hadden. Een grom verliet haar mond. “Zie je toevallig een pasje ergens liggen?” vroeg ze aan Lynn, zonder de zwartharige aan te kijken. Dat durfde ze nog even niet aan.
Dat haar vermoedens juist waren en dat de man aan de andere kant van de bar inderdaad ongeduldig aan het worden was, kon Lynn afleiden uit Taylors woorden. Gek genoeg maakten de woorden van de blondine haar ook iets minder zenuwachtig. Ja, ze waren nieuw. Dan.. Hoefden ze niet meteen alles goed te kunnen doen, misschien. Deze gedachte, gecombineerd met haar heel even meewerkende brein, maakten dat ze uiteindelijk een prijs kon noemen. Daarna was het alleen nog niet afgelopen; er werd fysiek geld gegeven, wat betekende dat de kassa gebruikt moest worden. Natuurlijk ging ook dat niet makkelijk. "Uhh," liet Lynn zich voor de tweede keer in een aantal minuten ontvallen, de zenuwachtigheid meteen weer terug. Ze hield het verborgen, echter. Niemand hoefde te zien dat ze nerveus was.
Ze voelde dat haar blik naar Taylor wilde en richtte hem daarom strak op de bar en de dingen die erop lagen. Niets leek op een pasje. "Nee," begon ze, neerhurkend bij de kastjes om die dan maar te controleren. "Kan de man van eerder hem meegenomen hebben?" Ze hoopte van niet.
Lynns reactie beviel haar niet echt. “Muk!” vloekte ze luidkeels, waarna ze stug naar achteren verdween om daar te zoeken. Ze rommelde tussen papieren, recepten, mislukte menukaarten, bessen en andere dingen die het liefst achter de schermen bleven, maar ze vond geen enkel pasje. Geen enkel! Hoe moest ze dan die verdomde kassa bedienen? Niet. Wat betekende dat mensen ook niet konden pinnen, tenzij ze op de één of andere manier de pinautomaat kon hacken en zo goed was ze nou ook weer niet. Ze wist niet eens of het wel mogelijk was. Taylor keek boos op en zag toen een deur die ze niet eerder had opgemerkt. Het was niet de koeling. Misschien een opslagplaats? “Misschien heb ik wat!” riep ze naar Lynn. Nieuwsgierig stapte ze erop af en deed hem open, waardoor een klein kantoortje zichtbaar werd. Bingo! Hier kon ze wel wat mee.
Ze trok lades open, keek tussen stapeltjes papieren op het bureau, checkte de printer… En vond nog steeds niks. Taylor fronste weer diep. Als ze een personeelspasje was… Waar zou ze dan liggen? De blondine keek de ruimte rond en zag uiteindelijk een klein kistje op een kast staan. Nah, dat kon het niet zijn. Of wel? Ze haalde haar schouders op. Wat had ze te verliezen? Ze pakte het kistje op en deed een poging om die open te maken, maar zoals ze al had verwacht zat die op slot. Gelukkig had ze daar wel iets voor! Taylor graaide in haar broekzak en haalde er een klein setje aan tools uit. Lock picking.
Muk, en Taylor verdween naar achteren. De zwartharige schoof haar handen in haar broekzakken en zocht om zich heen naar iets om zich op te focussen. De klant keek haar verwachtingsvol aan, één wenkbrauw iets opgetrokken. De aandacht maakte haar licht ongemakkelijk. Lynn dwong zichzelf om vriendelijk te glimlachen, ondanks dat de blik van de man maakte dat ze juist het tegenovergestelde wilde doen. "Onze excuses dat het wat langer duurt," begon ze, om maar iets te zeggen en geen ongemakkelijke stilte te laten vallen, en omdat ze oprecht haar excuses aan wilde bieden. "U bent onze eerste klant." De man maakte een geluid dat Lynn niet helemaal kon plaatsen. "Ik heb geen haast." Hoewel de woorden normaal geruststellend bedoeld werden, klonken ze nu meer beschuldigend. Alsof het maar goed was dat de man geen haast had, want anders waren ze veel te lang bezig met alles. Lynn voelde iets in haar buik, en deze keer was het geen warm gevoel.
Gelukkig werd haar aandacht snel genoeg door Taylors stem getrokken om er niet lang over te blijven nadenken. De blondine had iets gevonden. Misschien. Hopelijk. "Oh, mooi!" riep Lynn terug, alle negatieve emoties uit haar stem dwingend.
Het was niet zo makkelijk als het op tv leek. Taylor had dat al lang geleerd, maar het irriteerde haar nog steeds. Ze moest echt goed opletten en luisteren, anders duurde het nog langer dan ze zou willen. Na een zenuwslopende minuut had de blondine het slot al open gebroken en trok ze de bovenkant van het kistje gehaast open. Een hoop personeelspasjes kwamen haar tegemoet. “Yes!” Waarom ze in Arceusnaam daarin lagen was een raadsel, maar het boeide Taylor eerlijk gezegd ook niet. Ze graaide een handjevol aan pasjes uit de kist, gooide het voorwerp terug de kast op en sprintte naar de kassa toe, waar het geld van de man lag dat Rolo totaal niet was vergeten in haar vorige post.
Met een overwinningsblik in haar ogen opende de blondine de kassa en haalde er het wisselgeld uit. Daarna legde ze het gegeven geld erin en wandelde ze nonchalant terug naar Lynn en haar allereerste klant. “Hier,” sprak ze misschien wat te ruw tegen de man, terwijl ze haar hand uitstak en hem het wisselgeld overhandigde. Hij liep met een nors bedankje en zijn drankje weg. Taylor zag het alleen maar als overwinning. “Volgende!” riep ze, waarna ze op haar hielen naar de rij toe draaide.
