Lars vloog op de rug van Jetterik tot aan de rand van de woestijn. Als ze veel verder zouden vliegen zouden ze in de eeuwige zandstorm terecht komen. En hoe cool dat ook klinkt, hij wilde het Jetterik niet aan doen. Het zou tragisch zijn, maar vandaag was geen tragisch verhaal. Hij voelde het. Het zou een en al episch zijn. Een verhaal waarbij de schrijver het beste van zijn epische hoofdpersoon naar voren zou laten komen. Jetterik landde op de grond en Lars stapte af. Hij stuurde hem terug naar zijn Pokéball. "Ik moet alleen verder gaan." Zei hij terwijl er niemand in de buurt was om het te horen. En toen vervolgde hij zijn weg. Hij had totaal geen rekening gehouden met het feit dat hij op een bepaald punt zijn weg ook nog terug zou moeten kunnen vinden. Maar dat was een zorg voor acte drie. Eerst had hij nog een Ranger Patrouille af te maken. Helikopters die ver boven de woestijn vlogen hadden aangegeven vreemde tekeningen in het zand te hebben gezien. En Student Ranger Stött moest dit gaan uitzoeken. Hij was zo ongeveer de enige in de Ranger Base gek genoeg om zich daar aan te wagen.
