Een geritsel vanuit de bosjes lieten zowel Noa als Kenai opschrikken waarbij de Lucario alert naar het struikgewas staarde. Hij liet een lage grom uit zijn keel ontsnappen als teken om haar erop te wijzen dat er misschien gevaar was. Noa zelf fronste haar wenkbrauw enkel terwijl ze haar blauwe ogen richtte op de Lucario naast haar die alert zijn poot voor haar neus hield. “Oh Kenny, je neemt alles veels te veel serieus,” grijnsde ze waarna het meisje kort bukte en onder de poot van Kenai door liep naar voren. Kenai wierp haar een nijdige blik toe die ze negeerde. ”.. Noa-..” klonk het grommend en afkeurend vanaf zijn kant maar zelf wilde Noa de preek niet eens horen. Ja, het was gevaarlijk in Santalune Forest en ja ze wist dat ze niet zomaar op iets af mocht stappen dat misschien gevaarlijk kon zijn maar Ranger werk was gevaarlijk waarbij je soms offers moest brengen of niet soms? Kenny deelde deze gedachte overduidelijk niet en legde zijn armen met een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht over elkaar heen. Hij was er van overtuigd dat er overal gevaar op de loer lag.. misschien was dat ook wel zo maar dat boeide haar op het moment niet echt. Noa schudde met haar hoofd voordat ze iets geels opmerkte dat op een langzaam tempo naar haar toe kwam gelopen. Het wezentje stak zijn kop door de bladeren en keek angstig en gedesoriënteerd om zich heen. Alsof hij iets aan het zoeken was maar niet kon vinden maar toch bleek het wezentje niet op zijn gemak te zijn. “Psy?” kwaakte het beestje. Was dit geen Psyduck?
Noa keek bezorgd naar de kleine Pokémon die inmiddels helemaal tevoorschijn was gekomen waarop ze haar blik over het wezentje liet gaan. Deze zat helemaal onder het zand, vuil en een paar krassen waren te zien op het hoofdje en de buik van de Pokémon. “Hey kleintje, wat is er loos?” sprak ze op een vriendelijke toon waarop de Psyduck zich geschrokken omdraaide. De Pokémon kwam direct op haar afgelopen voor hij een stuk van haar af bleef staan en vervolgens wees hij met zijn pootje een richting op. Kenai liet een lage grom vrij uit zijn keel voordat Noa overeind kwam en vragend haar blik op de Lucario richtte. “..is er iets?” vroeg ze toen waardoor Kenai zijn hoofd naar haar toe draaide. Hij knikte kort wat er op duidde dat er iets aan de hand was. ”..ja, er is iemand gewond.. denk ik,” gaf hij toen als antwoord. Noa stond op terwijl ze de Psyduck een aai over zijn bol gaf en daarna vastberaden haar blik naar voren richtte daarna zette ze een stap naar voren. “Dan word het tijd dat we maar eens gaan zoeken dan!” zei Noa op een enthousiaste toon en pakte met haar vrije hand de poot van Kenai beet. Vervolgens trok ze de Lucario mee richting de bosjes om op zoek te gaan. Het duurde niet lang voordat het drietal bij een klein stromend beekje kwam en waar de Psyduck een aantal seconden stil bleef staan.
Noa wierp net als de gele eend een blik door de omgeving maar kon niets vreemds opmerken tenminste.. als je meetelde dat iets verder van hen vandaan een drietal aan Pokémon, eentje die verstrengeld in de bosjes vastzat, een andere Pokémon belaagde het wezentje door met modder te gooien. Eentje stond er vermakelijk te lachen terwijl de ander met zijn vuist zijn modder gooiende vriend aanmoedigde. Vervolgens keek ze even naar de Psyduck die boos zijn ogen had gericht op de drie Pokémon maar hij durfde overduidelijk niet in beweging te komen. “Wat een stelletje lafhartige..” gromde ze nijdig maar maakte haar zin niet af terwijl ze boos haar hand balde tot een vuist en zonder verder na te denken op de drie Pokémon afliep. Echter bleef ze abrupt staan voor ze haar blauwe ogen richtte op haar Lucario die verbaasd opkeek toen hij werd aangestaard door het meisje. ”Wat?” gromde hij terug en zette zijn poten in zijn zij waarbij hij zuchtend zijn ogen sloot. Noa keek haar Pokémon met onheilspellende blik in haar ogen. “Well.. kun jij niet iets doen ofzo?” gaf ze toen als reactie en vouwde haar armen achter haar hoofd. Kenai richtte zijn rode ogen op de drie Pokémon waarna hij met zijn hoofd schudde als teken dat hij niet het risico zou nemen om een van de Pokémon pijn te doen. Het was misschien slecht wat de Pokémon deden maar om nu meteen tot de aanval over te gaan vond hij toch een beetje extreem. Het waren nog maar kinderen.
De Lucario zuchtte geìrriteerd maar kwam toch in beweging en liep op een langzaam tempo naar de twee Pokémon die gierde van het lachen. Noa volgde stilletjes op de voet waar zij toekeek hoe haar partner zijn keel schraapte waardoor het tweetal opschrok. Zelf had het meisje moeite om haar mond dicht te houden aangezien ze pesten verkeerd vond. Het ging om een Pansear en een Pansage, de Pokémon die verstrengeld in de bosjes vastzat herkende Noa als een Oddish. Het arme ding trilde van angst. ”..vinden jullie dat normaal met z’n tweeën tegen een?” zei Kenai en keek met samengeknepen ogen naar het tweetal dat zich geschrokken tegen elkaar aan drukte, dit was de Pansage die zich vastklampte aan zijn metgezel. De groene Pokémon kneep angstig zijn ogen dicht maar de Pansear daarentegen bleef kalmpjes naar de Lucario staren. Pansear reageerde enkel met een spottend glimlachje en duwde toen de Pansage van zich af. Kenai’s plan leek in eerste instantie te mislukken maar de kleine vuur Pokémon leek zich nu wel een tweede keer te bedenken en liep toen snel richting de bosjes. Een Lucario uitdagen van een vrij hoog niveau was niet zo’n slim plan. Zijn maatje volgde al snel de ander waarna Noa zich richtte tot de Oddish die vast zat. “Arm ding,” murmelde ze en knielde vlak voor het beestje neer. De Psyduck voegde zich bij haar en leek bezorgd om zijn kleine vriend. “..maak je maar geen zorgen we gaan hem bevrijden,” sprak Noa op een resolute ondertoon en boog zich toen naar voren. Een van haar handen legde ze voorzichtig om het lijfje van de Oddish waardoor hij werd ondersteund. “..als jij nu voorzichtig de takken verwijderd,” ging ze verder terwijl ze schuin naar Kenai keek die kort knikte en met een ruk een van de takken lostrok. Noa voelde al snel dat de Oddish los kwam waarop ze hem opving met haar tweede hand en de overige takken naast zich neer gooide. Hij was bevrijd van zijn benarde positie.
Voorzichtig zette ze de Pokémon neer die vrolijk op en neer hupte en meteen op zijn vriend afstormde. De Psyduck kwaakte vrolijk waarbij hij zijn korte pootjes om de Oddish heen legde als een soort van knuffel. Noa glimlachte toen ze het tafereel zag en richtte haar blauwe ogen op haar partner die er ook van leek te genieten. “Goed gedaan, Kenny,” grijnsde ze naar haar Lucario die kort knikte. Het was opdat moment dat zowel de Oddish als de Psyduck naar hen toekwamen gelopen waarop de gele eend haar bedankte door zijn pootje uit te steken. “Je hoeft me niet te bedanken, oke? Ga maar weer lekker spelen,” sprak ze de twee Pokémon toe waarbij ze hen een knipoog gaf. was dit alles..?
