it's nice here

Haar blote voeten landden in het enkelhoge water, waar Lynn zo snel mogelijk uitliep. Pas toen ze enkele meters verder in het zand stond, kon ze rustiger ademhalen. Land, eindelijk. Het laatste stuk van haar reis door de zee – die meteen na het gebeuren met de Wailord die uit het niets verschenen was plaatsgevonden had – was slopend geweest. Ze had doodsangsten uitgestaan bij het zien van ook maar de kleinste schaduw in het water of een ongewone golf in de verte, en ze haatte het. Ze haatte wat dit betekende, ook al had ze die betekenis nog niet geaccepteerd. Ze had zich niet veel langer in open water kunnen bevinden, echter, en het strand in de verte was dan ook haar redder in nood geweest. De behoefde om vaste grond onder haar voeten te hebben en met haar gedachten te kunnen worstelen was groot, en daar zou ze nu tijd voor kunnen nemen.

Dreunende voetstappen die wegstierven, maakten Lynn duidelijk dat Atlas zich bij haar gevoegd had. Het meisje draaide zich naar de Carracosta om, haar best doende om niet naar de donkere, diepe zee achter hem te kijken. "Bedankt, Atlas," sprak ze, proberend een glimlach op haar gelaat te laten verschijnen. "Rust maar uit, we hebben nog een lange weg te gaan." Voordat de Pokémon haar bezorgd aan kon kijken, keerde Lynn het wezen terug. Snel draaide ze haar rug naar de zee en beende, na haar schoenen aangetrokken te hebben, naar de boulevard.

Met iedere meter die tussen haar en de zee kwam, ontspande Lynn iets meer. Toen ze langs verschillende etenskraampjes en souvenirwinkels slenterde, lopend naar waar de menigte haar naartoe bracht, wist ze zelfs aan iets anders te denken dan de vele kilometers die ze nog over water af moest leggen om terug naar Kalos te gaan en hoe erg ze hier tegenop zag. Hier werd ze bij geholpen door een geel wezentje dat tegen haar aanbotste nadat een rond iets voor haar langs gerold was. Verrast zette Lynn een stap naar achteren, bang om anders de Pokémon pijn te doen. Ze bukte zich en greep het langzaam doorrollende balletje van de grond, om het ding de muisachtige Pokémon aan te bieden. Het was een snack, zag ze nu. Een klein, gefrituurd iets. "Is dit van jou?"

De snack werd van haar hand af gepakt en zonder er echt over na te denken, bracht Lynn deze naar haar broek om het overgebleven vet af te vegen. Een glimlachje verscheen op haar gelaat toen de dankbetuiging haar oren bereikte. Of ten minste, het klonk als een bedankje. Met zekerheid kon ze het natuurlijk niet zeggen. In ieder geval deed het haar goed om te zien dat de Pikachu zo blij werd van een klein kaasballetje. "Geen dank," sprak ze, proberend het wezen een aai over zijn kopje te geven, waarna ze zich weer oprichtte. Goed, nu ze Pokémon met eten verenigd had, werd het tijd om weer verder te gaan. "Tot ziens, dan maar," mompelde ze nog. Enkele seconden later bevond ze zich enkele meters van de plaats waar ze de Pikachu tegen was gekomen. Haar ogen gleden alweer af naar de dichtstbijzijnde rij kraampjes, denkend dat het voorval van net nu al tot zijn einde gebracht was.