Have a Nice Day! [+Gabriella de Wit]

Het was al een tijd geleden sinds Cecille voor het laatst in Santalune City was geweest. Terugdenkend aan haar plecht om hier een hele lange tijd niet meer te komen, omdat ze er praktisch begon te wonen, grinnikte ze zachtjes. Het trok de aandacht van haar Tyrogue, welke rustig langs haar liep en daarnet naar de winkeltjes had staan kijken. “Het voelt eigenlijk niet lang geleden toen ik mijn eerste badge kwam halen,” vertelde ze hem toen ze de vragende blik zag. “Alsof het maar een week geleden is...” Niets was minder waar. Hoe lang wist ze niet, maar het moest toch wel al een paar maanden zijn sinds ze hier voor het laatst was. Afgeleid door haar eigen gedachten had Cecille niet door dat ze recht op een lantaarnpaal af liep. Sivar had haar willen waarschuwen, maar zag het zelf te laat omdat zijn aandacht op de verschillende winkels en mensen was gericht. Het resultaat? Een harde dong, gevolgd door woorden die beter niet herhaald konden worden en wat gejammer over een bepaald iemand haar neus. Cecille wreef met een pijnlijke blik over haar neus heen en keek rond, hopend dat niemand dit gezien had of haar uit stond te lachen.

Tot haar ergernis kwam niet veel later een meisje op haar afgelopen, maar in plaats van haar uit te lachen of een plagende opmerking te maken, kreeg ze de vraag of het met haar ging toegeworpen. Cecille knipperde verbaasd met haar ogen en liet haar handen weer langs haar zijde hangen. “Yeah, ik kan wel tegen een stootje,” deelde ze mee, de ietwat zeurende pijn negerend. Het trok zo gelukkig wel weer weg. Een paar tellen later verscheen er een tweede meisje en werden de twee dames aan haar voorgesteld. “Oh, ik ben Cecille,” reageerde ze niet veel later op de meiden. Vervolgens kreeg ze een elleboogstoot tegen haar been van haar pokémon. “En dit hier is Sivar, mijn partner.” Ze grijnsde trots naar Gabriella en Elise, want als ze één teamlid blindelings vertrouwde, dan was het de babypokémon wel. Beseffend dat ze de twee misschien ophield van hun bezigheden, krabde ze ongemakkelijk de achterkant van haar nek. “Euh, ik hoop niet dat jullie met iets belangrijks bezig waren?” vroeg ze aan ze, haar blik glijdend van Gabriella naar Elise. Als dat zo was zou ze zich wel een beetje schuldig voelen.

Cecille grinnikte met Gabriella mee. Ah, ja, zusjes. Zusterliefde herkende ze in ieder geval uit duizenden – zij en Yara zouden ook zo over elkaar kunnen praten als ze wilden. De blondine constateerde dat de twee dames erg open waren over zichzelf en daarom perfect gezelschap. Cecille was namelijk ook een open boek als het erop aan kwam. Wat ze ook leerde, was dat de twee nog maar net waren begonnen aan hun reis. Froakie, Charmander en Ralts waren immers basispokémon en hoewel Sivar ook nog maar een babypokémon was, had hij en hij alleen ervoor gekozen om niet te evolueren. De rest van haar team wel. “Ik heb er eigenlijk al heel wat,” reageerde Cecille op de vraag. “Buiten Sivar hier heb ik nog een Pancham, Breloom, Blaziken en Lucario in mijn team op het moment.” De herinnering dat haar Hitmonchan was gestolen schudde ze van zich af. “Ik hou van fighting-type pokémon,” biechtte ze schaamteloos op. Dat was geen geheim. Bovendien was het een uitnodiging voor haar twee metgezellen om hun favoriete types ook op te noemen, als ze die hadden. Cecille richtte zich tot Elise toen die haar een vraag stelde en kreeg een trotse glinstering in haar ogen. “Johto, geboren en getogen,” beantwoordde ze de vraag. “Komen jullie uit een andere regio?”

Water en gras? Cecille zag de appeal zelf niet echt, maar ze begreep het wel. Dat haar voorkeur naar vechttypes uitging, betekende niet dat ze dat in iedereen hun gezicht wilde duwen. Daarom glimlachte ze als reactie op het gegeven antwoord. “Breloom is deels gras,” merkte ze op. Vervolgens keek ze even bedachtzaam. “Poliwrath lijkt me ook wel vet.” Natuurlijk noemde ze nu pokémon die als subtype vecht waren, maar het ging om het idee. Toen bekend werd dat Elise en Gabriella van Lumiose waren, keek de blondine verbaasd op. “Echt waar? Is dat niet... Gevaarlijk, nu Team Rocket er tegenwoordig rondstruint?” Daar was ze immers haar geliefde Hitmonchan verloren, maar de meiden zagen er ongedeerd uit. Gelukkig maar. “Ik heb helaas geen pokémon die het gevecht eerlijk zouden maken bij me,” reageerde Cecille op het aanbod van een gevecht. “Maar een gevecht in de toekomst sla ik zeker niet af.” Ze grijnsde naar Gabriella en Elise. Een rivale of twee erbij zou haar misschien wel goed doen. “Maar ik zeg ook geen nee tegen een drankje, heh.”

Wonder boven wonder vertelde Elise haar dat ze er niks van merkten. Well, dat betekende alleen maar dat het geluk aan hun zijde stond en Cecille hoopte vurig dat het zo zou blijven. “Hopelijk gebeurd het in de toekomst ook niet,” reageerde ze daarom op de woorden. Nee, wat zij nu moest doorstaan met haar gestolen pokémon? Dat wenste ze niemand toe. De twee zusjes leken vervolgens één of ander ‘breinlijntje’ met elkaar te hebben – tenminste, als ze het begrip goed had geleerd van Roxy – waarop haar iets over tweelingzusjes werd uitgelegd. “Tweelingzusjes?” herhaalde de blondine verbaasd. “Die gingen niet mee op reis?” Jammer. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, was het? Ach, misschien voelden die wel helemaal geen interesse in reizen. Of ze waren te jong. Cecille duwde de gedachte van zich af toen er werd gevraagd of ze wat zouden gaan drinken en de achttienjarige grijnsde breed. “Sure, volg mij maar! Ik weet een leuke tent!” Tenminste, als het er nog was. Gelukkig hoefden ze niet lang te lopen en zouden ze binnen vijf minuten bij het cafeetje arriveren.

Te jong was een geldige reden, maar het klonk niet alsof de tweeling zich zou kunnen redden als ze eenmaal oud genoeg waren. Eerlijk gezegd verbaasde ze zichzelf dat het haar lukte, maar dat was niet omdat ze onzeker was. Cecille was gewoon één of andere magneet die problemen aantrok, of iets. “Wie weet, ooit op een dag,” grinnikte ze naar de meisjes. Haar zusje had immers ook een heel jaar gewacht en was toen plots voor haar neus verschenen. Toen ze bij het cafeetje waren aangekomen, werd haar al snel gevraagd wat ze wilde drinken. Omdat haar gezelschap voor warme chocomel besloot te gaan, hield zij het vandaag ook maar mild. Misschien was het inderdaad niet slim om aan de alcohol te gaan. “Ik ga voor een Ice Tea, denk ik. Zal ik gaan bestellen?” vroeg ze aan de dames. Ondanks de herfstkou had zij geen behoefte aan een warm drankje. Cecille was praktisch een wandelende kachel van zichzelf. Haar blik gleed voor een moment naar Sivar, maar die scheen niks te willen hebben.

Er werd geknikt en Cecille begaf zich naar de bar, haar Tyrogue op de voet volgend. Misschien maar beter ook, aangezien ze niet alle drie de drankjes tegelijk kon dragen, al nam dat niet weg dat ze het niet wilde proberen. Gelukkig was Sivar slimmer dan zij en vergezelde hij haar naar de bar, waar werd gevraagd wat ze wilde hebben. “Twee warme chocomel en een Ice Tea graag,” vertelde ze de medewerker. Hij ging meteen aan de slag en Cecille leunde verveeld over de bar heen, wachtend tot de drankjes klaar waren voor haar om mee te nemen. Dat er warme drankjes tussen zaten, betekende dat ze wat langer moest wachten. Eenmaal toen alles klaar was, kreeg ze het op een dienblad mee en begaf ze zich naar de twee meiden en hun tafel. “Kijk eens aan,” sprak ze tegen hen. Sivar was nu voor niks meegelopen, maar de blondine gaf hem het lege dienblad toen alle glazen en mokken op tafel stonden, zodat hij die kon terugbrengen. De Tyrogue begon direct aan zijn missie. “Hopelijk smaakt het jullie.”