On my way[Route 2]

Robin strekte even zijn lichaam uit. Het was namelijk een lange reis geweest van Hoenn naar Kalos en eigenlijk was hij er wel een beetje stijf van geworden. Het was tenslotte ook niet niks om dagenlang op een boot te zitten en niet veel te kunnen doen, maar hij was nu dan toch eindelijk aangekomen in Kalos. Nu was het alleen het punt wat hij nu moest gaan doen, want hij wilde de badges gaan halen, maar het was dan wel de vraag waar de eerste gym was, want daar had hij nog geen idee van. Ook moest hij nog even kijken wat hij precies zou gaan doen, want hij had plotseling een Elekid gekregen vlak voor hij vertrok naar Kalos en die bleek hij dus eigenlijk gekregen te hebben van zijn vader, maar hij had geen idee wie hij eigenlijk was, zelfs zijn eigen naam zou niet kunnen helpen met het zoeken naar hem, want het was zijn moeders meisjesnaam, dus dat had geen zin. Even ontsnapte er een zucht uit zijn mond, maar hij liet de gedachte toen maar verdwijnen. Hij wilde er tenslotte niet over piekeren, dat had hij al vaak genoeg gedaan en dat wilde hij nu juist achter zich laten. Hij was er eigenlijk ook al te oud voor om er nu nog over na te denken. Zijn vader was er zijn hele leven niet geweest en nu zou hij wel ineens komen wanneer hij 21 was? Dat was gewoon raar, dus het moest haast wel niet kloppen.
Hij voelde ineens dat er iets aan zijn shirt trok en hij draaide zijn hoofd om te zien dat het zijn Combusken was. De pokemon schudde even zijn kop, als teken dat hij er niet meer over na moest denken. De Combusken kende hem maar al te goed, het was tenslotte ook zijn eerste pokemon geweest, dus dat verbaasde niet echt. ”Ik zal er niet meer over nadenken, maar zullen we maar vertrekken? We hebben tenslotte een gym te vinden.” Zei hij en de Combusken reageerde enthousiast. Hij was namelijk wel weer in voor een gevecht en dat verbaasde Robin niks. Hij was namelijk net zoals hemzelf de hele tijd op de boot geweest en had ook niet veel kunnen doen, dus het was heel goed te begrijpen. Ook al wist hij niet wat voor een gym het zou zijn en ook niet hoe sterk het zou zijn, maar dat zou wel komen. Zo zwak waren zijn pokemon nou ook weer niet, dus voor een eerste gym zou het vast niet al te moeilijk zijn en misschien was hij zelfs wel in het voordeel, dan zou het helemaal handig zijn. Het punt was nu alleen dat hij wist dat hij aan was gekomen in Aquacorde Town en dat hij dus door de Santalune Forest naar Santalune City moest, maar wat hij dan moest doen was natuurlijk nog de vraag. Er zaten ook wel routes tussen, maar voor echte duidelijke plekken wilde hij die twee dingen aanhouden. Hij had ook wel een kaart, maar zolang het nog niet nodig was wilde hij deze nog niet gebruiken. Het zag er anders namelijk zo raar uit als hij met een kaart rondliep, want dan zou het ook meteen duidelijk zijn dat hij hier niet bekend was. Nogmaals ontsnapte er een zucht uit zijn mond, maar hij schoof het al snel weer aan de kant en keek even naar zijn Combusken. Ze waren namelijk niet echt ver gekomen door zijn denken en het leek er ook niet op dat de Combusken nog veel geduld over had. Het was dus maar beter als hij aandacht besteedde aan de weg voor hem en niet zijn gedachten. Hij richtte nog een blik opzij naar de Combusken voor hij zijn ogen op het pad voor hem richtte en weer begon te lopen. Het plan was namelijk om toch wel in de buurt van de Santalune Forest te komen vandaag, want anders zou het waarschijnlijk wel heel lang duren voordat ze eindelijk in Santalune City zouden zijn.
Na een tijdje lopen stopte hij toch maar even, want hij had al wel gemerkt dat hij honger begon te krijgen en waarschijnlijk zou dat ook wel voor de Combusken gelden. Hij opende dan ook zijn tas en haalde hem voor hemzelf een broodje uit, terwijl hij de Combusken wat brokken gaf. Het zou namelijk een beetje raar zijn als hij zelf wel zou eten en dan zijn Combusken niet. Dat kon eigenlijk niet, dus had hij de brokken er ook bij gepakt. Hij liet wat brokken in zijn hand glijden en hield deze voor de Combusken, welke ervan begon te eten. Hij had namelijk geen zin om een bak eruit te halen, want dan moest hij die straks ook weer schoonmaken en dit ging een stuk sneller. Hij nam zelf ondertussen ook happen van zijn brood en zodra ze beide klaar waren met eten ruimde hij alles op, waarna hij zich weer naar de Combusken richtte. ”Wil je nog wat rusten of zullen we verder gaan?” Hij wist dat het misschien niet eens nodig was om te vragen, maar hij had toch maar besloten om het te doen. Hij kreeg een reactie van de Combusken dat duidelijk zei dat hij wel weer verder wilde en Robin knikte daarop dan ook en deed zijn tas weer om zijn schouder en begon weer te lopen. Hij moest en zou namelijk nog wat afstand afleggen voor hij uiteindelijk bij Santalune Forest zou zijn. Hij was dan wel pas vandaag vertrokken uit Aquacorde Town, maar dat betekende niet dat hij niet kon proberen om er te komen vandaag.
Hij liep nog wat verder tot hij al wat bomen in de verte kon zien. Dat betekende namelijk dat het niet heel lang meer zou duren voor hij bij het bos zou zijn. Het enige was wel dat hij niet verdwaald moest raken als hij er eenmaal naar binnen zou gaan, want anders zou hij waarschijnlijk niet eens uitkomen bij Santalune City, maar hij had ook niet echt een keus om er niet naartoe te gaan. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij keek even naar de Combusken welke zijn hoofd schudde om te zeggen dat hij zich geen zorgen moest maken en dat het wel goed zou komen. Het enige probleem was wel dat hij er zelf niet meer zo zeker van was. Hij was namelijk niet de beste met richtingen en als hij eenmaal in het bos zou zijn zou het alleen maar lastiger worden. Ook al wilde hij natuurlijk wel dat het goed zou komen. Hij stond dus maar even stil en draaide zich naar de Combusken. ”Laten we nog maar even gaan wachten.” Zei hij en keek even om hem heen of er een plek was waar hij zou kunnen gaan zitten.