[Route 2] On my way, again

Onderwerp: [Route 2] On my way, again do okt 23, 2014 9:03 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

En weeral was hij op reis. Het leek wel alsof hij niet meer stil zat de laatste tijd. Alleen toentertijd eventjes voor het Halloween Festival, waar hij een paar dagen in een hotel in Santelune City had gezeten. Daarna was hij naar Camphrier Town gereisd en was daar een beetje gaan trainen. Nu ging hij met een omweg in de richting van de rivier en open zee, naar Aquacorde Town. Hij mistte de zee best wel, aangezien hij vroeger gewoon vanuit huis de zee in kon lopen. Maar goed, dat was dus nostalgisch. Hij liep hij weer gewoon met zijn handen in zijn zakken door de stegen heen en besloot dat het maar eens tijd was om op weg te gaan naar Aquacorde, anders zou hij er nooit voor het donker zijn en hij had er weinig zin om ‘s nachts te reizen. Met Ace op zijn schouder en Lilith die zich op een of andere vage manier om zijn kuit had gewikkeld ging hij dan maar aan de wandel, buiten de muren van de stad, om zijn reis in de richting van de volgende stad te kunnen vervolgen. Ondertussen keek hij goed om zich heen, waar de bomen langzaam maar zeker begonnen te verkleuren en de herst steeds duidelijker haar intrek begon te nemen in het gebied. Hij sloeg zijn kraag op en verstopte zich erin, om zichzelf een beetje warm te houden. Daarnaast maakte hij zijn jasje iets verder dicht en stak zijn handen diep in zijn zakken. Zo moest hij er maar voor zorgen dat hij warm zou blijven.
Na enkele uren te hebben gelopen, bleef Lucian staan en rekte zich uit. ”Even pauze,” mompelde hij tegen zichzelf en zakte neer op een bankje langs de weg. Hij pakte zijn pokéballs en gooide deze op, waarbij een Pidgeotto en een Quilava te voorschijn kwamen. Ace sprong vanzelf van zijn schouder en de handjes van Lilith haakte hij los van zijn been, terwijl hij uit zijn tas een paar besjes haalde. Deze deelde hij uit aan zijn pokémon en pakte voor zichzelf een granenreep om op te eten. Het was misschien niet veel, maar beter dat dan niets.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

[First post for Lia~]

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again do okt 23, 2014 10:34 pm

- CRUSADERS -

we're on our own secret crusade

De lange zwarte haren van een jonguitziend meisje waaiden zacht heen en weer, terwijl ze in een boom zat naast haar trouwe partner, Malik. De Treecko keek met zijn felle ogen uit op het pad wat langs hen liep, terwijl het meisje haar benen wat heen en weer bewoog. Een kort broekje was alles wat haar beschermde van de kou, maar haar maandelijks geld was al op door de boottocht van Hoenn naar hier en het eten wat ze nodig had de komende tijd, dus de komende week zou maar gewoon koud moeten worden.
Toen een jongen zich plots neerzette op een bankje nog geen meter van haar af, hield het meisje haar hoofd licht schuin. Ze had nog geen contact gehad met de hogere leden van Team Rocket, dus zich bekommeren over het stelen van Pokémon deed zij nog niet. Immers had ze gehoord eerst… Iets te moeten leren. Ze mocht er niet zo in duiken: dat zou te gevaarlijk zijn.
Helaas was de Treecko dit even vergeten en voor ze het door had, sprong de Treecko van de tak af en landde deze met een volle plof op het hoofd van de jongen, iets wat niet anders dan pijn kon doen. “Oh!” piepte ze, waarna ze zichzelf van de tak af slingerde. Ze bleef eerst hangen met haar handen, om vervolgens met een plofje op de grond te landen en de Treecko beet te pakken. “H-H-Het spijt me zo!” riep ze uit, haar gezicht dichtbij die van de jongen terwijl ze compleet voorover gebogen stond.
Smooth, Lia. Smooth as Muk.

▲▼©

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again do okt 23, 2014 10:47 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Terwijl hij toekeek hoe al zijn pokémon rustig op het besje zaten te knabbelen, werd hij zich bewust van geluiden om zich heen. Het leek erop dat de zee niet al te ver weg zou moeten zijn, aangezien hij de golven al bijna kon horen. De jongen slaakte een zucht en toen de reep op was leunde hij naar achter toe, om eventjes rustig te blijven zitten. Lilith had als eerste haar besje op en was naast hem komen zitten, voor zicht uit starend zoals gebruikelijk. Toen Aira klaar was ging ze haar veren schoon zitten maken op de rugleuning van het bankje. Ace en Dante waren nog rustig aan het eten en Lucian was blij dat er eventjes rust was. Of nou ja, rust. Er was weinig van die rust te bedenken toen er opeens iets met een harde plof op zijn hoofd viel. Zijn nek zakte in en kraakte pijnlijk, terwijl hij een zacht en gepijnigd gegrom liet horen. Nog geen tel later werd de pokémon van zijn gezicht af getrokken en legde Lucian twee handen in zijn nek. Bewegend van links naar rechts kraakte hij zijn nek eventjes goed, zodat deze tenminste weer vast op z’n plek zat. Daarna keek hij op toen er opeens een meisje uit de boom bij hem sprong. Ze had de pokémon die net op hem was gevallen in haar handen, dus dit moest de eigenaar wel zijn. Hij keek haar eventjes droog, terwijl er een rode plek op zijn hoofd verscheen. Geweldig. Ook dat nog. Het meisje piepte dat het haar speet, terwijl ze op een ongemakkelijke afstand van hem stond. Hun neuzen tikte elkaar immers bijna aan. Hij hief een wenkbrauw op en lapte d’r voet onder d’r uit, waardoor ze wel voorover moest vallen. Ha, eigen schuld.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again do okt 23, 2014 11:12 pm

- CRUSADERS -

we're on our own secret crusade

Het leek er niet op dat haar excuus geaccepteerd was, ondanks het feit dat het volledig gemeend was. Haar ogen had ze ver open en leken bijna te glinsteren terwijl ze de jongen aankeek, wie er overigens een stuk minder schattig en aandoenlijk uitzag dan zij zelf, met zijn donkere haar en ogen alsof…
Bam. Haar voet werd onder haar vandaan gekegeld en voor ze het wist lag ze voorover, waardoor ze bovenop de jongen landde, de Treecko tussen hen in plettend. Een hoog gilletje kwam uit haar mond en hardhandig duwde ze zich van hem af, om een pas naar achteren te zetten en haar vinger naar hem uit te steken, zo ver dat ze bijna zijn neus raakte. “Dat… Dat was niet aardig!” riep ze geschrokken uit, haar wenkbrauwen gevormd in een frons terwijl ze even zo bleef staan. De Treecko was weggesprongen en stond voor zijn trainer, kauwend op het stokje in zijn mond en kijkend alsof hij verwachtte dat zijn trainster op elk moment ruzie kon krijgen. Maar, nee! Ze was niet van plan hier te gaan vechten. Zelf niet en haar Pokémon ook niet, als het even kon.
Het meisje blies haar mond vol waardoor haar wangen bol werden en sloeg haar armen over elkaar heen, terwijl ze de jongen fel aankeek. “Hmn,” kwam er uit haar mond, terwijl ze zocht naar woorden die hem zouden beledigen. Voor een lid van Team Rocket was ze daar verbazingwekkend slecht in.

▲▼©

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again do okt 23, 2014 11:27 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Een bijna gemene grijns stond op zijn gezicht toen het meisje boven op hem viel. Hij had hier gelukkig rekening mee gehouden toen hij haar voet onder d’r uit haalde en hielt d’r dus ook op afstand. Anders was dit voor omstanders misschien een beetje heel erg … vreemd. Hij wilde haar net wegduwen, toen ze zichzelf al van hem afduwde en hij keek haar met een grijns aan. Wat nou hè, trien? Het vingertje dat voor zijn neus zweefde was dan ook heel erg aanlokkelijk. Hij deed net alsof hij in de vinger wilde bijten, terwijl zijn kaken met grote kracht op elkaar klapte. ”Nooit gezegd dat ik aardig was, meid,” sprak hij daarna met een geamuseerde toon in zijn stem. Zijn ogen vielen daarna weer op het groene wezentje dat voor hem was komen staan en uit zijn zak haalde hij de pokédex. Treecko, the Wood Gecko Pokémon. Treecko are able to climb smooth vertical walls and use their thick tail to attack opponents. Since Treecko build their nests in large trees it is said that those trees will live a very long life. Een Treecko dus hè. Dat verklaard waarom dat ding zo makkelijk uit de boom viel en zijn gezicht wist te raken. Vreemd beest, dat was het zeker. Hij keek het meisje eventjes vreemd aan toen ze haar wangen opblies en hem fel aankeek. Hij slaakte een zucht en schudde zijn hoofd. ”Wat ben je, 12? Doe niet zo kinderachtig, wil je,” snoof hij naar haar en opstond. Zijn pokémons zaten hem ondertussen aan te kijken, nieuwsgierig naar wat er aan de hand was. Dante ging aan zijn voeten staan en het vuur schoot uit zijn kop en onderrug. Als Lucian ook maar een seintje gaf, lag die Treecko hier geroosterd op de grond. Maar voor nu liet hij het rusten. Eerst zien hoe het meisje op hem alleen zou reageren.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again vr okt 24, 2014 7:12 pm

- CRUSADERS -

we're on our own secret crusade

Toen de jongen opmerkte nooit te hebben gezegd dat hij aardig was, vernauwde het jonge meisje haar ogen. Zouden dit de types zijn die normaal in Team Rocket zaten, types die… Onguur waren? Was dit het type waar haar broer in veranderd was? Mentaal schudde ze haar hoofd. Nee, nee. Er zouden vast goede mensen tussen zitten. Er zou vast een… Beeld bij zitten. Ze zouden niet zomaar stelen, of wel? En anders was het vast van mensen als deze: mensen die zo onbeschoft waren dat ze er een beetje om vroegen.
Toen haar werd gevraagd of ze twaalf was en werd opgemerkt dat ze niet zo kinderachtig moest doen, vernauwde het meisje nogmaals haar ogen en blies ze de lucht uit haar mond. Haar blik viel op de vuurpokémon die de jongen bij zich had en haar hoofd kwam een tikkeltje schuin te staan, terwijl ze toekeek hoe de Treecko zijn armen spreidde, alsof hij zijn trainster wilde beschermen tegen de vuurpokémon. Met een felle blik pakte het meisje haar Treecko weer op en keek ze de jongen aan.
Zonder enige waarschuwing gooide ze de Treecko de lucht in, waarna deze de minuscule puntjes aan zijn vingertoppen gebruikte om zich vast te klampen aan de tak boven hen, waarna de Pokémon plaatsnam.
Met een frons op haar gelaat sloeg het meisje haar armen over elkaar heen, waarna ze één wenkbrauw ophief en de jongen aankeek.
“Ach, je Pokémon zien er in ieder geval leuk uit,” sprak het meisje liefjes, haar blik richtend op de Quilava voor haar neus. Al was ze niet bepaald gek op vuurpokémon, moest ze zeggen dat het ding er enorm aandoenlijk uit zag. In tegenstelling tot de trainer.

▲▼©

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again zo nov 02, 2014 5:03 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Een grijns verscheen op zijn gezicht toen het meisje zich blijkbaar nog kwaaier aan het maken was. Sommige mensen konden duidelijk niet tegen een grapje, wat saai zeg. Hij ging wat naar achter zitten en sloeg een been over de andere, waarbij Lilith hem kwaad aankeek. Lucian grinnikte zachtjes en gaf de Espurr een aai over d'r kopje heen. Het was een vreemde pokémon, maar ontzettend lief.
Zijn rode ogen richtte zich op de Treecko die verdedigend voor zijn trainer ging staan en daarbij de kans kreeg om als eerst verbrand te worden door Dante. Lucian keek eventjes vreemd op toen het meisje in een vloeiende beweging de grass-pokémon optilde en in de lucht gooiden, waarna deze aan zn vingertoppen bleef hangen en er ging zitten. Oké, zo kon het natuurlijk ook ...“Ach, je Pokémon zien er in ieder geval leuk uit,” Zijn rode ogen richtte zich weer op het meisje en hij knikte langzaam. "Dank je," sprak hij kalmpjes. "Die Treecko, een echte klimmer, zo te zien?" sprak hij daarna kalm. Lucian was niet zo heel erg haatdragend, zolang mensen zijn grappen maar zouden waarderen zou het hem niet zo veel uitmaken hoe ze tegen hem deden. "Is hij de enige pokémon die je hebt?" kwam er daarna nieuwsgierig achteraan.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: [Route 2] On my way, again vr nov 07, 2014 7:25 pm

- CRUSADERS -

we're on our own secret crusade

Na de Pokémon van de jongen gecomplimenteerd te hebben, merkte deze op dat haar Treecko een echte klimmer was. “Klopt! In Fortree is er flink wat te klimmen, dus dat is hij gewend,” merkte ze met een grijnsje op. Zelf kon ze er ook flink wat van. In een stad als waar zij vandaan kwam, was er immers geen ontkomen aan. Ze had er altijd geklommen, al waren het in het begin voornamelijk trappen en dergelijken, maar al gauw had ze de bomen uitgevonden. Al was ze er vaak uitgevallen en had ze enkele keren wat gebroken, was ze nooit bang geweest te vallen en ging ze maar door, waardoor ze er nu aardig wat van kon. Al zou het vast niemand verbazen als ze ooit weer iets zou breken.
Toen de jongen vroeg of Malik haar enige Pokémon was, knikte Lia rustig. “Jup! We zijn pas net op reis,” grijnsde ze. Al had ze Malik al vrij lang, waren ze nooit echt… Pokémon Trainers geweest? Ze had zich altijd enkel op Malik gefocust, de Pokémon die een vervanger was geworden voor haar broer. Ze wist dat het er vroeg of laat van zou moeten komen dat ze een tweede Pokémon ving, maar voor nu was het fijn om Malik aan haar zijde te hebben en ze wilde Pokémon niet als vechtmachines gaan zien. Het waren vrienden.

▲▼©

Gesponsorde inhoud

» Almost (Route 4)
» {route 5} Op weg
» Route 16?
» [ Route 1 ] Here we go!
» Fly, fly away {Route 10}