[ Route 1 ] Here we go!

De luide geweerschoten en knallen afkomstig van de televisie vulde het lege huis. Een gedempte kreet verliet mijn mond toen ik succesvol een gebouw opgeblazen had. Goed! Alles ging precies volgens plan! Nu nog door dit overhoop geschoten straatje en dan de tegenstanders uitroeien. Dit ging geweldig. Ik was zo’n baas. Vanachter me hoorde ik de deur openen. Mijn moeder riep dat ze thuis waren. Met ‘ze’ bedoelde ze zichzelf en mijn pa. Ze kwamen nooit samen thuis, mam was altijd later dan pap, maar soms als ze geluk hadden, troffen de twee elkaar voor de voordeur aan. Dan gaven ze altijd een kus. Of nou ja, ik dacht dat ze dat deden. Het leek me iets wat ouders doen, dus waarschijnlijk deden ze het. “Gefeliciteerd lieverd!” riep mijn moeder, die zo te horen druk bezig was met het ophangen van haar jas. ”Bedankt!” riep ik opgewekt, niet op- of omkijkend. Wauw, hoe wist mam dat ik mijn missie met succes aan het uitvoeren was? Was ze helderziend, of zo? Dat was cool, dan kon ze de volgende keer vertellen wanneer en waar ik geld op straat zou vinden. Dat was altijd leuk om te doen. Dan kon ik extraveel lolly’s kopen, of zo. Anyway, mam was dus helderziend en ik was een baas terwijl ik al die rode sukkels aan het neerknallen was. En ik speelde op Hard, wat betekende dat ik dus opperbaas was. Ik was onverslaanbaar, muhahaha!

Ik hoorde de deur achter me openen, maar nam de moeite niet om me om te draaien. Nee, ik bleef lekker in kleermakerszit op de bank zitten, iets naar voren geleund en wild op de verschillende knoppen op mijn controller klikken. Ik had het bijna gehaald, en ik was maar één keer doodgegaan! Dit moest ik mijn buurjongen vertellen. Stom kind ging altijd maar door en door over hoe goed hij wel niet was, nou, veel beter dan dat ik was kon hij niet zijn! Plotseling begon mijn pa te zingen. ‘Wel gefeliciteerd, wel gefeliciteerd!’ Ging het. Wat verward zette ik het spel uiteindelijk toch maar op pauze en draaide ik me met een frons op. Mijn pa had een grote witte taart in zijn hand, besproeid met m&m’s en met drie kaarsjes bovenop. Welverdorie… Het was mijn verjaardag! Dat was ik helemaal vergeten! Hoe kan je je verjaardag nou vergeten? Met mijn mond open staarde ik mijn vader aan, die al zingend de taart op de koffietafel zette. Mijn mam kwam als tweede binnen, met een grote witte doos in haar handen. Om de doos heen zat een rood lint, dat bovenop in een strik vastgeknoopt was. Ze hadden een cadeau. Eéntje maar… Ik ging even na wat er allemaal vierkant was en op mijn verjaardagslijstje ging terwijl ik met gretige ogen het pakketje volgde, dat naast de taart werd neergezet. Niks. Ik had niks op mijn verlanglijstje gezet dat vierkant was. Misschien waren het alle videospellen die ik gevraagd had in één doos, maar op de een of andere manier dacht ik niet dat dat het was. Nope, waarschijnlijk hadden pa en ma mijn verlanglijstje vol genegeerd en waren ze er zelf op uit gegaan om een cadeau te vinden. Echt waar, dat verlanglijstje wat er niet voor niets. Ik had dat ding zelf helemaal uitgeschreven en versierd, en wat doen ze? Ze lopen er straal langs! Nou, fijn! Maar goed. Ik mocht natuurlijk niet bitchen over cadeau’s, want dat was onbeleefd. Ik wist niet eens wat erin zat. Misschien was het iets supergaafs en zat ik nu voor niks te zeiken. Ik zou er snel genoeg achter komen. Maar nog niet. Nee, want mams en paps vonden dat het eerst tijd was om me nog eens te feliciteren en dit keer ook mijn hand te schudden. Ze hadden beide een brede glimlach op hun gezicht, alsof ze nu al wisten dat ik versteld zou staan van wat ze dan ook voor me uitgezocht hadden. Nou, ik mocht het maar hopen. Gelukkig hoefde ik niet eerst een stuk taart naar binnen te werken, want mijn ouders knikte me toe dat het oké was het cadeau te openen. Nieuwsgierig pakte ik de doos van de tafel en schudde er even mee. Het was licht, heel licht. Alsof er helemaal niks in zat. Hadden ze me nou een doos lucht voor mijn verjaardag gegeven? Ik werd potverdorie dertien, dan mocht ik toch wel een goed cadeau verwachten? Wat terughoudend trok ik toch maar de strik los en haalde ik voorzichtig de deksel van de doos af. Deze zette ik naast me neer terwijl mijn donkere ogen wat onzeker de doos in gluurde. Op de bodem van de doos zat een tweede bodem, zwart en gemaakt van een soort zacht iets. In het midden van die bodem zat een ronde inham, waarin een… Een Pokébal lag. Een Pokébal? Wat moest ik daar nou mee? Ik keek op naar mijn ouders, die er nog steeds uitzagen alsof ze met het briljantste idee ooit waren gekomen. Er mocht dan ook maar beter iets in die Pokébal zitten. Een vette Pokémon. Een grote. Een Whiscash of een Swalot of zo. Die waren episch. Voorzichtig klemde ik mijn hand om de koele Pokébal en trok ik het uit de doos. Even liet ik het ding op mijn handpalm liggen. Hoe ging dit ook alweer? Ik had het vaak genoeg op TV gezien; mensen die met dramatische bewegingen hun Pokémon uit hun Pokéballen tevoorschijn lieten komen, maar zelf vond ik dat nogal onzin. Ik had überhaupt geen idee welke Pokémon ik nu in mijn hand had (Whishcash, Swalot, Whishcash, Swalot, please, please, please), dus wist ik ook niet wat ik moest zeggen. Sesam Open U, misschien. “Gewoon klikken, lieverd,” fluisterde pap met een opgewonden glimlach. Alsof hij de stilte niet wilde verstoren. Eigenlijk wilde ik nu heel hard schreeuwen om ze te laten schrikken, maar ik was een goede zoon dus deed ik dat niet. Nee, in plaats daarvan drukte ik de witte knop op het midden van de Pokébal, half over het ding heen gebogen. Het rood met zwarte object sprong open en een rode straal schoot de lucht in. Geschrokken trok ik mijn hoofd naar achter en bijna liet ik de Pokébal vallen. Iets naast de koffietabel kwam de rode straal neer en verscheen een Pokémon. Zodra hij volledig uit zijn Pokébal was, klapte het ding weer dicht en bleef het daar nutteloos op mijn hand liggen. Whut. Met grote, verraste ogen keek ik naar het groene wezentje, dat zich op zijn pootjes duwde en toen rondkeek. Zodra het mij zag, trippelde het mijn richting in en begon het me met vrolijke geluidjes te begroeten. Geen Whiscash. Ook geen Swalot. Dat was jammer. Deze Pokémon was minuscuul. Maar wat. Een. Schatje. Ik was direct verliefd. Met mijn mond iets openhangend zakte ik van de bank af en belandde ik met mijn knieën op het witte tapijt. ”Hallooooo,” zei ik kirrend en ik strekte mijn handen uit naar de Pokémon, die dolgelukkig leek te zijn en op me afrende. Wat een droppie. Oh god, ik kon niet. Een maatje! Misschien kon ik hem leren gamen! Zou hij van pizza houden? Zou hij pizza überhaupt kunnen eten? Met de groene Pokémon in mijn armen ging ik weer op de donkere bank zitten en keek ik mijn ouders vragend aan. Oké, leuk. En nu? Mijn ouders keken me echter alleen maar slim aan, alsof ze dachten dat ik allang uitgevogeld had waarom ik nou net deze Pokémon gekregen had. Nou, nee. Dat had ik niet. Daarom leunde ik met mijn hoofd iets naar voren en maakte ik met opgetrokken wenkbrauw een beweginkje met mijn hoofd om duidelijk te maken dat ik dus geen idee had. Ze leken allebei een beetje verbaast, en de grijnzen krompen tot onzekere glimlachjes. “H-Het is je Pokémon, lieverd,” zei mijn moeder. ”Ja, dat had ik door. Maar wat moet ik ermee?” vroeg ik haar. Het was een schatje, maar ik had niet om een Pokémon gevraagd en hoewel ik in het bezit zijn van een niet erg vond, had ik ook zonder gekund. De dagen alleen thuis op de bank zouden niet veel beter worden als er een groene, opgewekte Pokémon door het huis zwierf. “Zoon,” begon mijn pa. ‘Zoon’ betekende altijd dat er iets ergs was. Iets heel serieus, dus hield ik mijn mond stijf dicht terwijl hij verderging. “Wij zijn nooit thuis.” Dat had ik door, ja. “En we voelen ons schuldig. Daarom hebben je moeder en ik bedacht; Wat nou als we Cad op reis sturen? Het wild in! De wijde wereld van de Pokémon ontdekken! Je kunt een Trainer worden, of een Coördinator, of je kunt gaan Breeden als je dat wilt!” Mijn pa klonk super enthousiast. Alles wat ik echter uit kon brengen was: ”Jullie schoppen me het huis uit?” Mijn stem schoot omhoog. Wat was dat nou voor verjaardagscadeau? “Nee! God, nee! Dat zouden we nooit doen!” zei mijn moeder geschrokken, duidelijk overstuur doordat ik dacht dat ze me op straat zetten. ”Maar wat is dit dan? Pap zegt net zelf, de wijde wereld in! Wie zegt dat ik dat wil?” vroeg ik verward, met mijn stem een paar octaven hoger dan normaal. Mijn ouders leken beide bezorgd. Zo te zien liep het allemaal niet zoals gepland. Tja, wat verwacht je dan. Waarom zou ik hier wegwillen? Ik had alles wat ik wilde: Een tv, unlimited pizza, een comfortabel bed en een heerlijke douche. Ik hoefde hier echt niet weg hoor. “Luister, Cad, we willen niet dat je dagenlang alleen zit. Je komt amper het huis uit! Heel veel mensen van jou leeftijd gaan op reis met hun Pokémon. Gisteren zijn je moeder en ik naar Professor Rowan gegaan en hebben we gevraagd of we een Pokémon aan jou mochten geven, als verjaardagscadeau. Hij vond dat een goed idee en gaf ons een Turtwig mee, omdat hij dacht dat jullie een goed Team zouden maken. Dit is Turtwig, hij is van jou en samen met hem kun je op reis gaan, m’n jongen,” legde pap uit. Hij probeerde. Ze probeerde het allebei. Ze wilden gewoon graag dat ik blij en gelukkig was, dat ik mensen of Pokémon om me heen had. Ze deden dit omdat ze dachten dat het goed voor me was, en wie was ik nou om nee te zeggen? Ik had het nog nooit geprobeerd, dus ik kon helemaal niet weten of het goed of fout zou eindigen. ”Reizen?” vroeg ik twijfelend. Misschien was het nog niet eens zo’n heel slecht idee… Misschien was het wel leuk. Het kon leuk zijn. Samen met deze Turtwig. “Ja, liefje, reizen! Is dat niet leuk?” zei mams. Ze was blij dat ik niet meer zo flipte. Ik keek naar de Turtwig in mijn schoot, die terugkeek. ”Dus… Dat ik uit huis ga?” vroeg ik vervolgens. Meestal betekende dat wel dat ik uit huis ging, ja. Ik ging niet de trap op en af reizen, of zo. Pa en ma knikte beide. Een klein glimlachje verscheen om hun lippen nu ik rustiger aan deed. Reizen, hm. Dat was dan dus doei videogames, doei elke avond pizza avond, doei bed en doei douche. Dat was hallo tent, hallo blaren en hallo regenbuien. Maar het was ook hallo Turtwig. Hallo alle Pokémon die ik tegen zou komen. ”Nou, oké dan,” zei ik toen maar wat twijfelend. Nu ik de kans had een Pokémon Trainer te worden, kon ik die net zo goed regelen. Een schitterende glimlach verscheen op mijn moeders gezicht, die me begon te knuffelen en mijn hoofd begon te bezaaien met kusjes. “Oh, Cadjelief, je bent al zo oud! Ik ben zo trots op je!” kirde ze tussen de kusjes door. Met lichte moeite duwde ik haar protesterend weg. Bah, kusjes. Bah, te veel menselijk contact. Nee bedankt. Mams liet me weer los met tranen in haar ogen. Oh god, ze ging toch niet huilen? Nee nee nee, niet huilen. Niet huilen niet huilen niet huilen. God, huilende mensen, waarom was huilen een menselijke functie? Can U Not? Mam veegde haar tranen echter weg en stond toen op. Ze pakte het bord met de taart erop en bracht dat naar de keuken om het aan te snijden. “Ik ben trots op je, jongen,” zei mijn pa. Hij glimlachte en haalde zijn hand door mijn haar. Echt zo’n vaderding. Alle vaders deden dat volgens mij. Je haar in de war brengen. Want dat wilde je. Maar het was een vaderding, dus zei ik er niks over. “Hoe ga je je Turtwig noemen, liefje?” vroeg ma vanuit de keuken. Uh. Daar had ze me. “Uh,” zei ik daarom hardop terwijl ik omlaag keek. De Turtwig had zich opgekruld en lag zachtjes te spinnen. Het had een hele fijne positie aangenomen bovenop mijn handen, die ik in mijn schoot had laten rusten. Wist ik veel hoe ik hem moest noemen. Niet zulke moeilijke vragen stellen, mam! ”Ja, uh,” zei ik daarom. Ik liet mijn hoofd wat schijn zakken en keek met een peinzende blik naar mijn gloednieuwe Pokémon. ”Tetris,” zei ik toen, luid genoeg voor mam om te horen. “Wat?” vroeg zij. ”Tetris! Hij heet Tetris!” Pa keek me wat fronsend aan. Alsof hij het niet eens was met deze briljante naam. Kon het mij wat schelen. Ik vond het een geweldige naam. Goshie, ik was zo slim dat ik hierop kon komen. Helemaal perfect. ”Hallo Tetris, jij klein mannetje, wij gaan samen reizen!” kirde ik met getuite lippen naar de Turtwig in mijn schoot. Die keek wat slaperig naar me op, maar lachte me toen vrolijk toe. Hij leek er ook wel zin in te hebben. Cad de Pokémon Trainer. Wie had dat gedacht!

Nog geen week later was ik goed en wel de deur uit. Met mijn geliefde gitaar in zijn gitaartas over mijn schouder, gevuld met een gitaar en nog wat kleding die er rommelig bij gepropt was en een Pokébal op zak begon ik mijn reis. Paps en mams hadden me 100 euro gegeven om mee te beginnen, die ik veilig en wel in mijn schoen bewaarde. Ze waren met het briljante idee gekomen dat ik een bijbaantje zou kunnen nemen om meer geld te sparen. Nope. Daar had ik dus echt geen zin in. Ik kon met mijn gitaar en mijn matige stem wat geld ophalen. Voor het goede doel. Het Cad is Alleen in Deze Grote Wereld doel. Doneer alstublieft al uw geld. Baby Pokémon zijn ook goed. Sommige. Gelieve geen meubilair. Alvast bedankt. Maar helaas pindakaas was ik zo door mijn 100 euro heen en kon ik niet met het schamele beetje geld dat ik verdiende met gitaarspelen overleven… Misschien was een ticket voor de boot naar Unnova niet het beste plan, maar Sinnoh was zo… Nou het was vast heel leuk, maar als ik ging reizen, wilde ik dat wel goed doen. Nieuwe regio, nieuwe mensen, nieuwe Pokémon. Helemaal top. Ik had de rest van mijn geld verbruikt aan een Pokédex en een kaart. En nu was het op, dus was ik wel gedwongen een baantje te vinden.

Een fokkerij in de regio Unnova was zijn slachtoffer geworden. Blijkbaar hadden ze dringend mensen nodig, dus toen jonge schattige ik daar aankwam zetten met mijn gestippelde broek en onervarenheid, namen ze me meteen aan. En ze betaalden nog goed ook. De eigenaar was een grote, ronde man met een enorme snor en een bulderende lach. Hij had zelf drie Pokémon, een Swanna, een Shelmet en een Noibat. Hij had me met een hele trotse blik verteld dat hij die Noibat gevangen had in het geweldige Kalos voordat hij zijn fokkerij begonnen was. Dat was blijkbaar een super big deal. Anyway, deze gast had dus een fokkerij. Dat was op zich best wel cool, althans, dat vond ik. Ik hield het echter niet langer dan een week vol. In die week had Tetris een groot deel van de tijd vrij rondgelopen en was hij maatjes geworden met een meerendeel van de Pokémon. Mijn werk bestond uit het voeden van de Pokémon en het schoonmaken van hun hokken en slaapplekken. Het was echt wel leuk werk, hoor. Maar niks voor mij. Ik werd om de havenklap aangevallen door Pokémon, die mij met een vriendelijke tackle tegen de grond beukte en dan met z’n alle op me sprongen. Alsof ik dan mijn werk kan doen. Nee hoor, het was leuk en alle Pokémon waren aardig, maar na een week was ik zo uitgeput dat ik geen stap meer kon zetten. Dus had ik ontslag genomen. Na een week. Hoe zielig was dat. Best wel, volgens mij, maar ach. Het was nou eenmaal niet anders. Ik had om de een of andere reden echter wel indruk gemaakt op de eigenaar van de fokkerij. Hij leek het best jammer te vinden dat ik opstapte. Het leek om eerlijk te zijn bijna alsof dat mens in huilen uit zou barsten. Beter van niet… Ik hoefde echt geen huilende bolle man te troosten. Nee bedankt. Gelukkig huilde hij niet. Nee, in plaats daarvan schudde hij opgewekt mijn hand tot het punt dat ik bezorgd was dat mijn arm eraf zou vallen. Gelukkig bleef die zitten. Dat was wel fijn. Maar zoals ik dus zei, had ik indruk gemaakt. Genoeg indruk voor die gast om me zijn Noibat te geven. Woah. Dat had ik niet verwacht. Een beetje overdonderd nam ik de gevleugelde Pokémon aan. Die leek een beetje verward te zijn, maar ik wist dat hij me wel aardig vond. We hadden nogal wat tijd samen doorgebracht. ”Maar, waarom dan?” vroeg ik enigszins verbaasd met de Noibat in mijn armen. “Oh,” zuchtte de Unnovaanse Breeder, “Ik wil dat jij hem hebt! Je kunt vast goed voor hem zorgen! Zie het als een afscheidscadeautje! Oh, daarover gesproken! Kom! Kom mee!” Als ik op zou moeten schrijven wat de man allemaal zei, zou ik overal een uitroepteken achter zetten. Hij sprak met zo’n typische bolle mannen stem. Maar goed, ik liep stilletjes achter hem aan met mijn nieuwe Noibat in mijn armen. De man moest vast weten hoe gaaf ik Noibats evolutie vond, Noivern. Het was een echt prachtbeest. Toen ik het op illustraties in oude boeken gezien had, was ik meteen verliefd. Net zoals ik meteen verliefd was geworden op Tetris. Zo een wilde ik er. En snel ook!!! Maar nu had ik er dus een. Of nou ja, zo ongeveer. Noibat zou evolueren, ooit, en dan had ik er een. Dat was op zich wel hetzelfde. Oké. Dus hij vroeg me mee te komen, wat ik deed. We bleven voor het hok met eieren staan. Geen idee waarom. Nee echt, je kunt zeggen ‘Dude, je krijgt een ei, obviously’, maar ik wist dat niet. Ik dacht dat hij me in het hok zou dumpen en me er pas weer uit zou laten als ik alle eieren vaarwel gekust had, of zo. Ik zweer het, ik wist niet wat ‘ie van me wou totdat hij het zei. “Ik wil je ook een ei geven! Ik weet dat je verantwoordelijk genoeg bent de Pokémon op te voeden, dus vandaar,” zei hij. Oh wauwie! Een ei! Voor mij! Dat was leuk! Ik wipte wat heen en weer op mijn voeten, wachtte totdat hij een ei achter zijn rug vandaan zou halen, of zo. Maar hij keek me alleen maar verwachtingsvol aan, totdat ik het niet langer aankon en ”Wat?” eruit flapte. De man begon te lachen. Die bulderende lach weer. Ik was altijd een beetje bang dat hij me op mijn rug zou slaan tijdens dat lachen, en dan mijn rug zou breken of zo. Zo’n lach was het. Zo’n persoon was hij ook. Iemand die je op je rug sloeg terwijl hij lachte. Dus je kan je voorstellen dat ik wat voorzichtig een stapje naar achter zette om buiten handbereik te blijven. Gelukkig werd mijn rug die dag niet gebroken. Nope, de man stopte met lachen en veegde wat tranen uit zijn ogen. Goshie, die vond het allemaal wel heel grappig. Nou, ik vond het niet zo grappig. Die man stond me hier vol uit te lachen. Zou het oké zijn om die Noibat te gebruiken om die man eens lekker in stukkies te hakken? Waarschijnlijk niet. Dus hield ik mijn lippen stijf op elkaar en wachtte ik tot hij een uitleg zou geven. “Haha! Je mag er een uitkiezen, jij gekkie!” zei hij nog half grinnikend. Woah. Een uitkiezen. ”Maar ik weet niet wat er uit die eieren komt,” mompelde ik wat verbaasd. Het was wel vet. Ik mocht een ei uitkiezen. Ik! Uitkiezen! Yeee! “Da’s juist het leuk!” zei de man, die naar de deur draaide en met de sleutel in het slot begon te klooien. Wat was daar nou leuk aan? Wat als ik een of andere nutteloze Pokémon ertussenuit pikte? Ik hoefde geen nutteloze Pokémon, sorry hoor. Maar dat was onbeleefd om te zeggen, dus zei ik: ”Um, oké.” Hopen dat ik een niet-nutteloze Pokémon uit zou kiezen, dan maar. De man kreeg na wat gepiegel het slot open en trok de deur open. Hij deed een stapje opzij zodat ik erlangs kon om het hok in te gaan.

Het hok was nogal laag. Ik moest half gebukt naar binnen kruipen, en zelfs toen ik eenmaal binnen was kon ik niet rechtop staan. En dat zei wat, want ik was niet bepaald lang. Maar goed, eieren hadden ook geen hoog dak nodig. Die dingen waren zo groot niet. Donkere ogen schoten nieuwsgierig rond, op zoek naar hét perfecte ei. Ik moest wel een leuke ertussenuit vissen en god, er waren best wel wat eiren hier. Allemaal hadden ze verschillende patronen, verschillende kleuren en verschillende grootten. Als ik nou een heel groot ei zou pakken, kreeg ik misschien ook een grote Pokémon. Ik wilde nog steeds een Whiscash of een Swalot. Ik probeerde me de twee Pokémon voor te stellen en ging op zoek naar eieren die hun kleuren hadden. Voorzichtig stapte ik tussen de eieren door. Als ik er op een zou stappen… Gosh, ik wilde er niet eens aan denken. Dat zou namelijk niet zo goed aflopen en ik was toch wel een beetje bang voor die man zijn Swanna, die me altijd zo dreigend aankeek. Geen eieren kapot trappen dus. Gelukkig was er genoeg plek om op mijn tenen rond te lopen. Helaas vond ik geen eieren waarvan ik dacht dat ze een mogelijk baby Whiscash of Swalot kon bevatten. Wist ik veel dat dat evoluties waren. Ik was een 13jarige die nog maar net aan zijn super geweldige Pokémon reis begonnen was, ik was geen Pokémon Expert. Maar goed. Ik kon niks Whiscash Swalot achtigs vinden, dus pikte ik er een ei uit dat er wel leuk uitzag. Het was een goede vasthoud grootte, ongeveer 50 centimeter groot. Best een groot ei. En ook nog wel zwaar, op zich. Dat was goed, toch? Daar moest wel een grote Pokémon uit komen. Ik wilde gewoon een grote Pokémon. Maar goed. Ik pakte het ei dus op en droeg het stevig tegen mijn borst gedrukt terug. ”Deze,” vertelde ik de man, hoewel het waarschijnlijk nogal overbodig was. Nee, ik nam een ei mee om deze vervolgens vooral niet te willen en weer terug te leggen. Wauw. “Geweldig! Laat het me weten als hij uitgekomen is, jongen! Veel succes met je reis!” Ik kreeg een vriendelijke (maar pijnlijke) klap op mijn schouder als afscheid en glimlachte verlegen. ”D-Danku. En bedankt voor de Pokémon. Ik zal heel goed voor ze zorgen,” stotterde ik. Ik keek naar de Noibat die op mijn schouder was gaan zitten. ”Jij bent Boo,” zei ik tegen hem. De Pokémon keek me terug aan en even vroeg ik me af of hij me überhaupt wel gehoord had, maar met zulke grote oren moest hij toch wel…? ”En jij bent ei,” vertelde ik het ei toen. Daar verwachtte ik al helemaal geen reactie van. Zo, hoppa. Twee Pokémon erbij. En ik had eigenlijk nog steeds geen idee waarom. Omdat ik een sprankelende, inspirerende persoonlijkheid had, waarschijnlijk. Yup.

Met een deel van het geld dat ik verdiend had in mijn weekje bij de fokkerij kocht ik een ticket naar Kalos. Ik kende de plek niet, maar het was vast heel interessant. Sinnoh, Unnova en Kalos. In twee van de drie was ik maar kort gebleven, maar in Kalos zou ik wel langer blijven. Ik was zo goed als blut, dus ik moest ook eigenlijk wel. Naja, was vast niet erg, toch? Ik had wat epic stuff gehoord over Kalos, dus daar zou ik wel even uit kunnen houden. De enige reden dat ik naar Kalos ging was… Waarom ging ik eigenlijk? Ik had geen idee maar ach, dat maakte niet uit toch? Als ik maar lol had. Mams en paps zouden zo trots zijn! Hun kleine, lieve zoontje was al zo ver gekomen, had al 3 Pokémon! Oh, wat zouden ze blij zijn! Bah. Maar eigenlijk moest ik paps en mams wel bellen. Ze zeiden dat ik dat moest doen. Elke week. Elke dag als het aan ma lag. En hier was ik dan. Ik had al meer dan 3 maanden niet gebeld. Misschien dachten ze dat ik omgekomen was of zo. Hmm. Ik was misschien niet zo’n geweldig grote fan van pap en mam, maar om ze te laten denken dat ik dood was… Toch maar even bellen. Binnenkort.

De dag nadat ik opgestapt was, had ik mijn ticket gekocht en momenteel was ik op de boot. Het zag er best vet uit; De zee streek uit aan de ene kant van de boot, en toen ik opgewonden en met mijn fantastische ei in mijn armen naar de andere kant van de boot gehobbeld was, zag ik daar Unnova in de verte bereiken. Het was even huilen toen ik dat ticket kocht, want god waarom waren die dingen zo duur? Maar het was het vast waard. Ik kon er nieuwe mensen ontmoeten! Jottum! Tot nu toe was het enige persoon dat ik ontmoet had was een grote ronde man die achter al zijn zinnen een uitroepteken plakte. Dat zouden ze leuk vinden. Vandaar dat ik dus met zo veel mogelijk mensen een praatje probeerde te maken. Gek genoeg hadden ze allemaal maar weinig zin om met een 13-jarige in een gestipte broek te praten. Naja zeg. Dus uiteindelijk had ik nog steeds niet echt interessante mensen ontmoet. Nou, dan moest ik het maar op mijn fantastische Pokémon houden, Tetris, Boo en Ei. Mam vond dat vast leuk. Pap zou het stiekem ook wel leuk vinden. Of zo. Wist ik veel. In elk geval, na een paar chagrijnige blikken en lekker genegeerd te worden vond ik uiteindelijk de telefoon. Het was een soort paal met een groot, lomp ding erop waarin dan de telefoon zat. En een scherm. Het was een beetje vreemd, maar goed. Ik kon dus bellen en webcammen te gelijk. Nou nou. Ik verschoof het ei naar één arm en haalde met mijn vrije hand wat van mijn waardevolle kleingeld tevoorschijn. Ik had nog genoeg kleingeld om voor de telefoon te betalen, maar god dat kleingeld ging snel op. Ik wilde dat juist bewaren voor belangrijke dingen zoals snoep en chocola… Ach, ouders bellen was ook heel belangrijk, dus oké dan maar. Zodra ik genoeg geld in het geldgleufje gepropt had, sprong het schermpje aan, hoewel er niks anders dan ruis te zien was. De telefoon ging over en biepte 3 keer voordat hij over ging. Mijn pa stelde zichzelf voor, achternaam en al. Hij had een zeer indrukwekkende stem, vond ik. ”Gegroet,” zei ik alleen. “Cad! M’n jongen!” zei paps toen. Zijn statige stem was gelijk veranderd in de vaderlijke bromstem.  Hij leek wel blij te zijn me te horen. ”Hey pap! Zet je dingetje aan, ik heb je al een hele tijd niet gezien!” zei ik opgewekt. Het ruisende beeld ging op zwart, om een seconde later weer aan te springen met het gezicht van mijn papjelief verscheen. Hij had een kleine stoppelbaard. Het was pap! Met een opgewekte grijns op mijn gezicht grijnsde ik hem toe. “Lieverd! Kom eens kijken wie er aan de telefoon is!” riep pap en hij keek weg naar wat waarschijnlijk de keuken was, als mijn geheugen goed genoeg was. Wat het waarschijnlijk was. Ik hoorde mijn ma iets terugroepen, maar kon haar niet verstaan doordat ze te ver weg was. Ze verscheen echter niet veel later ook in beeld. Een brede glimlach verscheen om haar lippen toen ze haar zoon daar zag. Ik dus. ”Hai mam!” zei ik, opgewekt zwaaiend met de arm die mijn ei niet vast hield. ”Kijk!” Ik hief trots het ei op, hoewel ik dat in het proces bijna liet vallen. Een klein kreetje verliet mijn mond terwijl ik met grijpende armen het ding weer tegen mijn onderbuik drukte. Hmm, misschien toch maar niet laten vallen. Ik legde de telefoon op een van de uitstekende… dingetjes en klikte het knopje ‘hands free’ aan. Zo. Nu kon ik het ei met beide handen vasthouden en nog met m’n ouders praten. Fantastisch! ”Dit is Ei!” zei ik trots. Ei. Ik was geweldig met namen. ”En ik heb nog een Pokémon! Een Noibat, zoek hem maar op. Ik heb hem gekregen, tho. Ik heb tot uh, gister in een fokkerij gewerkt. Om geld te verdienen. Maar ik ben d’rmee gestopt want het was niet zo leuk. Denk ik. Maar goed, die man daar vond me wel aardig dus mocht ik zijn Pokémon hebben en een ei uitkiezen! Vet hè?” ging ik opgewekt verder. Mams leek zeer opgewekt te zijn. Pap ook wel, maar die liet dat soort dingen nooit zien. “Oh! Ik ben zo trots op je! Je bent al zo ver gekomen!” zei ma. Ik kon de tranen in haar ogen zien. Oh god, daar ging ze weer. Maar ik snapte het wel. Alle moeders zouden tranen in hun ogen krijgen als ze hun zoon zo zouden zien. ”En Tetris is heel erg gegroeid! We hebben al best veel getraind!” ging ik vrolijk verder. Ah, Tetris. Gekke, kleine Tetris. Wat was ik blij dat ik hem had. ”Maar in elk geval, ik heb het dus best leuk. Ik heb wel al heel lang geen pizza meer gegeten… Oh! En ik ben op weg naar Kalos! Met de boot. Ik zit op een boot.” Ik keek opgewekt even naar mijn ei, en toen weer terug naar pa en ma. “Kalos? Wauw! Da’s een heel eind weg! Wat fijn, jongen. Ik ben trots op je,” zei mijn vader, die een warme glimlach om zijn lippen had. Ik zag die glimlach niet zo vaak, maar wanneer ik hem zag, betekende dat dat hij heel blij was. Gelukkig, ook. “We missen je. Zorg ervoor dat je genoeg eet en slaapt, Cad,” zei hij toen. ”Zal ik doen, pa! Maar ik moet gaan, de tijd is bijna op. Die paal telefoon dingen zijn super duur. ’t Was leuk jullie gesproken te hebben! Sorry dat het zo lang duurde!” zei ik tegen hem. Opnieuw liet ik het ei in mijn ene arm rollen, zodat ik met het andere kon zwaaien. “Doei, Cadjelief!” zei mijn moeder, die verwoed terug zwaaide en een tissue naar haar ogen bracht. Papa zwaaide kort terug door zijn hand op te steken. ”Doeeeei!” zei ik opgewekt voordat ik op de grote rode uit-knop drukte en het beeld weer op zwart ging. Ik hing de telefoon weer aan de haak en draaide me weg, Ei veilig in mijn beide armen.

Ongeveer een uur na dat telefoongesprek kwam ik aan iets vóór Kalos. Als ik in Kalos wilde aankomen, kostte dat gelijk weer ontzettend veel geld, dus besloot ik om dan maar iets daarvoor in een kleinere haven aan te komen en de rest te voet te doen. Zo lang was het nou ook weer niet lopen, en als ik geluk was kon ik bij iemand achterop de fiets. Of zo iets. Wist ik veel. Ik hees de gitaartas iets beter op mijn schouders terwijl ik de stijger afliep. Mijn voeten raakte het hout van de haven, dat onder mijn gewicht kraakte en kreunde. Het was een klein stadje omringd door bos met een kronkelig pad. Helaas. Het was fijner geweest als ik gewoon een kaarsrecht pad af kon lopen, maar nee. Natuurlijk niet. Met een zuchtje begon ik dus maar de haven af te lopen. Eén uur, hm? Wedden dat ik dat in drie kwartier kon?

En dus deed ik dat. Drie kwartier. Als ik nou door bosjes en over omgevallen bomen stapte, kon ik veel rechter lopen, toch? Dus dan zou ik minder afstand hoeven afleggen en kon ik er dus sneller zijn. Een heel briljant plan, dus. Ik was zo geniaal. Dus daar gingen we dan. Nadat ik het schattige, onbekende havenstadje doorgelopen was (heel veel mensen glimlachte vriendelijk naar me, waarom deden ze dat?), begon het bos zich rondom me te vormen. In het begin was het makkelijk om van het pad af te lopen. De bomen waren nog klein en stonden ver uit elkaar en de struikjes waren laag en dun. Eitje dus. Als het hele bos nou zo was… Dat zou pas fijn zijn. Helaas had ik niet zulk geluk. De bomen gingen steeds dichter op elkaar staan en de grond werd steeds oneffener. De stammen werden dikker en de struiken werden groter. Meerdere verschillende soorten begonnen zich te vertonen. Sommige met nare wortels die uit de grond staken, sommige met stekelige takken. Andere met branderige bladeren die pijn deden als ze langs je handen kwamen. Alle bomen leken ook laaghangende takken te hebben, die om de zoveel tijd in mijn haar vast bleven zitten. Doordat ik geen tas had waarin ik Ei kwijt kon en het ding dus bij me moest houden, was het knap lastig me van de hakende takken te bevrijden.

Vandaar dat ik mijn wilde missie dus uiteindelijk maar opgaf en toch over het pad liep. In elk geval waren hier geen uitstekende wortels waarover ik kon struikelen of stekelige struikjes waarin ik bleef haken. Nah, dit was wel oké. Misschien, als ik nou heel erg doorliep, kon ik het nog steeds in drie kwartier halen… De grond hier leek gelijker te zijn, hoewel dat misschien kwam doordat het pad zo platgetrapt was door de vele voeten, wielen en poten die het belopen had dat het gewoon harder was geworden. Maar dat was niet demotiverend, dus dat geloofde ik niet. Nope, het was gewoon evener. En zo heel erg kronkelig was het ook niet. Zo hier en daar kon ik over de lagere struikjes en langs de dikke bomen heen lopen om toch rechtdoor te lopen in plaats van met het buigende pad mee, dus daar kon ik ook weer tijd mee schelen. Yush. Hou die positieve houding erin. Dit gaat zo lekker. Ik kan uren zo doorlopen! Woohoo!

En ik haalde het! De bomen gingen weer verder uit elkaar staan en lieten meer zonlicht door. Ze werden kleiner, werden minder en in de verte kon ik een stadje zien staan. Een stad! Een stad van Kalos! Ik was er bijna! Mijn voeten deden pijn, maar ik negeerde het en liep stug door, met mijn hoofd geheven en een nieuwsgierige blik in mijn donkere ogen. Ik was er bijna!  De zanderige weg veranderde uiteindelijk in een steen en ik wist dat ik in de stad aangekomen was. Ik was er, eindelijk! Hoera voor mij! Opgewonden liep ik enthousiast rondkijken de straten door. Het was niet zo’n geweldig grote stad, maar er waren overal bloemen en het rook er geweldig! Waaauw! Kalos was zo cool. Alles was zo mooi. Heel anders dan zijn Sinnoh. Of nou ja, dat dacht ik. Wist ik veel.
—
Het duurde niet lang voordat ik het stadje doorgelopen was en werd begroet met een klein bordje waarop ‘Route 1’ stond. Route 1! Dit was het dan. Hier zou ik mijn reis beginnen. Met mijn kleine lichaam, mijn donkere haren. Gekleed in een zwart shirt en een blauw met lichtpaars gestippelde broek, lopend op versleten all-stars. Een ei in mijn armen en een gitaartas op mijn rug. Dit was het dan. Hier zou mijn reis beginnen! Hoera voor mij! Met verende passen liep ik iets verder route 1 op, en toen realiseerde ik me… Dat ik geen idee had waar ik was. Oh, fijn. Echt weer wat voor mij. Wat hopeloos bleef ik op het midden van de weg staan, om me heen kijkend alsof dat me verder zou helpen. Ik had een hopeloos richtingsgevoel…

; {{ Alleen de laatste alinea doet er echt toe ;v;
Words; 6160

Terwijl ik daar zo hopeloos en verloren bleef staan, wat om me heen kijkend alsof ik dan een soort, weet ik veel, pijltje zou zien die me zou vertellen dat ik daar heen moest, had ik het meisje dat op me afkwam helemaal niet door. Waarom was dit niet als een videogame? Als ik in een videogame verdwaald raakte, kreeg ik altijd clue of een hint. Balen zeg. Anyway, je kon je voorstellen dat ik lichtelijk schrok toen iemand plotseling tegen me begon te praten en vertelde dat ze een hele rare vraag ging stellen. "Huh?" was het enige wat ik uit kon brengen. Ah, fijn, ik leek nu een heel slim persoon. Precies volgens plan. De rare vraag was of 'meneer' een sandwich gezien had. Lichtelijke paniek vond zich een weg naar mijn brein, en verspreidde zich van daar door mijn hele lichaam. Ze vroeg het alsof ze een soort quizmaster was... WAS DIT EEN TEST? Was die rare vraag een soort codewoord, waarop hij moest antwoorden met het code-antwoord om vervolgens in de club opgenomen te worden? Waarom vroeg ze hem of hij een sandwich gezien had? Wat was er aan de hand? "Uh," antwoordde ik daarom. Wederom een heel slim antwoord. Wauw. Ik schudde mijn hoofd en fronste toen wat verbaasd terwijl ik het meisje aankeek. "Nee?" zei ik toen wat voorzichtig. Had ik verkeerd geantwoord? Werd er nu een bak ijswater over me heen gegooid, omdat ik verkeerd had geantwoord? WAAROM VROEGEN MENSEN RARE VRAGEN? Waarschijnlijk was ik me ontzettend aan het aanstellen. "Nee, sorry, maar uh, ik kan je helpen zoeken? Denk ik?" vertelde ik haar toen met een wat zekerdere toon in mijn stem. Ik zou gewoon heel serieus antwoorden, en dan misschien uitgelachen worden, maar ik was in elk geval beleefd. Go me. Ik verschoof Ei naar mijn ene arm, zodat ik met mijn andere arm in mijn zak kon graaien en Tetris' Pokébal tevoorschijn kon halen. Ik vergrootte het ding naar zijn originele grootte en zwaaide er toen even mee. Vervolgens liet ik Tetris uit zijn Pokébal. De Pokémon keek opgewekt om zich heen, en toen vragend naar zijn Trainer. "Tetris, ik wil dat je een sandwich zoekt, maar je mag hem niet opeten," zei ik heel serieus. Tetris leek dat niet zo leuk te vinden. Als er iemand was die van eten hield, dan was het Tetris, en om dan te horen dat hij eten moest zoeken maar het niet op mocht eten... Was misschien een beetje gemeen. "Uh, sorry," zei ik daarom maar, maar Tetris had al geknikt en begon snuffelend rond te zoeken. "D-Die vindt je sandwich zo," zei ik toen wat verlegen tegen het meisje. Oh goshie..

Het meisje had besloten uit te leggen waar haar vraag vandaan kwam, wat me enigszins kalmeerde. Of deze grap duurde wel heel lang, of ze was serieus. Dat kon ook. Toch? Serieuze mensen die serieus opzoek zijn naar een sandwich? Vast wel.... Maar goed, ze leek blij te zijn met de hulp die ik haar aanbood, wat leuk was. Vriendelijke mensen, op de een of andere manier kwam ik ze maar niet tegen. Iedereen gromde en bromde maar naar me, alsof ik een soort kleuter was of een vervelende blauwe plek. Nou, sorry hoor, maar ik ben gewoon een luchtige jongeman die graag maatjes wilt worden met iedereen. Of zo. Dat zou ik vast op een kaartje kunnen zetten. Zo'n klein, hard ding dat mensen je geven met hun telefoonnummer en bedrijfnaam erop. 'Luchtige jongeman die graag maatjes wilt worden met iedereen' was toch perfect? Kuch kuch. Nadat het woord 'mooi' haar lippen verliet, sprak ze even tegen een Zara. Wat verbaasd keek ik rond, tot mijn ogen op een kleine poes vielen. Een... Uh... Purrloin? Purrloin volgensmij. Die hadden ze ook op de fokkerij. De Purrloin die Zara heette ging samen met Tetris opzoek, waarna het meisje vroeg of ze Tetris mocht scannen. Scannen? Wat verbaasd keek ik naar haar op, tot ik de Pokédex zag. Oh. "Oh, uh, ja hoor, ga je gang," zei ik daarom dus. Ik deed een stapje weg, alsof dat zou werken, en keek even naar de twee zoekende Pokémon. Moesten wij nu... Meezoeken? Hmmm. "Um, ik ben Cad, trouwens," zei ik. Waarom zo verlegen? Wat had ik vandaag toch? Pff. Ik was waarschijnlijk gewoon moe. Ah well. "Denk je trouwens niet dattie gestolen is? Door een hongerige Pokémon, of zo?" vroeg ik haar vervolgens en vragend hief ik mijn wenkbrauw.

Ze stelde zich voor als Lynn. Lynn. Dat was een leuke naam. En ze leek geïnteresseerd te zijn in Tetris, wat ook wel leuk was. Dat was fijn. Tetris was cool. Vervolgens gaf ze wat twijfelend antwoord dat de sandwich inderdaad misschien gepikt was door een wilde Pokémon, maar dat ze hoopte hem gewoon terug te vinden. Ja, dat kon ik wel begrijpen. Maar aan de andere kant... Wat nou als het een stervende, hongerige, zielige Pokémon was geweest? Wat nou als die ene sandwich zijn of haar leven gered had! Dat zou toch leuk zijn! Maar ach, laten we er even vanuit gaan dat dat niet het geval was en het gewoon een rot Pokémon was. Of dat hij inderdaad uit haar zak gevallen was.

Eventjes was het stil, terwijl we allebei rondkeken. Aangezien ik niet precies wist waar ik naar aan het zoeken was ('een sandwich' was nogal onduidelijk, vond ik, er waren miljoenen verschillende soorten sandwiches), liep ik maar een beetje rond en keek ik in hogere stukken gras en zo. Plotseling werd me echter een vraag gesteld. Ik draaide me weg van het bosje waarachter ik aan het kijken was en keek haar aan. Uh, nou, een boot. Maar dat was niet wat ze bedoelde, dacht ik. "Um, nou, gewoon," begon ik en ik haalde mijn schouders op, "Ik wilde --of nou ja, ik ben lichtelijk gedwongen om-- een Pokémon Trainer te worden en op stap te gaan. En toen was er een boot die naar Kalos vaarde, en ik had zo iets van: Waarom ook niet? Dus, uh, zo. Ik ben eigenlijk pas net aangekomen." Een opgewekt lachje rolde over mijn lippen. Basically, dat ja. "En jij? Woon jij hier, of ben jij ook vanuit een andere regio gekomen?" vroeg ik vervolgens geïnteresseerd, en ik liet mijn hoofd iets schuin zakken.

Eventjes dacht ik wantrouwigheid in haar ogen te zien, maar het verdween al snel weer. Wantrouw? Waarom zou ze wantrouwig zijn? Ach. De blik die ze me nu schonk was behoedzaamheid of wantrouw, dus 't zou wel goed zijn. Ze vertelde dat ze uit een grote stad in een andere regio kwam, maar ze zei niet welke regio of welke stad. Oh, en ze vond het erg mooi hier. Dat was fijn om te horen. "Oh, aha," zei ik alleen, omdat ik niet veel anders wist om te zeggen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de poes-achtige Pokémon ergens heen rennen, maar aangezien Tetris rustig bij een struikje snuffelde en niet achter de Pokémon aanrende, besloot ik het te negeren. Ook negeerde ik het omdat er alweer een nieuwe vraag op me afgevuurd werd. Ze was best nieuwsgierig, maar ik vond het niet zo erg. Denk ik. "Nou," begon ik, lichtelijk twijfelend. Ja, uh, wat wilde ik nu doen? "Nou, als eerste wil ik wat geld verdienen, want ik ben helemaal blut," besloot ik toen. Wauw. "En daarna ga ik denk ik de Gyms hier uitdagen," voegde ik er maar vlug aantoe. Ik was geen geldverslaafde, of zo, maar als ik kwam met 'geld verdienen' kon dat nog wel eens een verkeerde indruk geven. Dat hoefde ik nou ook niet bepaald. "En jij? Ben jij een Trainer, of een Co-Coördinator?" vroeg ik toen. Ik had lichte moeite met het woord 'Coördinator', maar dat maakte niet uit. "Of een Breeder?" voegde ik er vervolgens aan toe terwijl ik kort wat herinnerde over de tijd die ik op de fokkerij gespendeerd had.

Lynn vertelde dat ze een Trainer was. Hey, cool! Ik ook! Hoewel zij dat waarschijnlijk al wist. Hm. En ze was op weg naar Santalune, waar een Gym zat. Aha, weer wat nieuws geleerd. Waarschijnlijk was ik daar dan ook naar onderweg, hoewel ik dat niet zeker wist. Ik was gewoon... Onderweg. Gewoon onderweg, naar waar ik dan ook heen wilde. Ze leek even te aarzelen, maar vertelde toen dat je geld kreeg voor het winnen van een Gymleader. Oh? Dat was zeer interessant. En ook handig! Dan kon ik iemand helemaal afmaken en kreeg ik er nog geld voor ook! Ik had altijd gedacht dat je alleen een badge en wat nieuwe, zeer waardevollen levenslessen zou leren of zo. Lynn vertelde dat ze om die reden graag snel bij de Gym wilde komen, en dat ze nog maar weinig geld over had. Hmm. Dat was jammer. Vervolgens vroeg ze echter of Tetris iets op het spoor was, omdat hij al heel lang bij een struikje stond te staan. Hmmm... Wat was hij daar aan het doen? "Um, geen idee. Tetris!" Ik verhief mijn stem wat, omdat ik zo een vermoede had -- Ja hoor. De Turtwig draaide zijn kopje naar zijn Trainer en onthulde zo wat hij aan het doen was. ETEN. Zijn mondje zat volgepropt met de besjes die aan het struikje hingen. Ik hief mijn hand om daarmee mijn gezicht te bedekken terwijl de Turtwig sputterende, opgewekte geluidjes maakte. Hij leek zich prima te vermaken. "Um, zo te zien niet," deelde ik haar mee, hoewel ze dat zelf waarschijnlijk ook al door had. "Komop, Tetris, dit is een hele serieuze situatie. Je mag zo meteen eten, nu is het zoek tijd," zei ik tegen mijn Pokémon, die knikte, de besjes doorslikte, en vervolgens achter de katachtige Pokémon aan hupste. Pfffff. "S-Sorry," mompelde ik en ik keek haar verontschuldigend aan. Wauw.

Kort schudde ik mijn hoofd eventjes. "Trouwens, eh, Santalune City? Waar precies is dat?" vroeg ik vervolgens enigszins nieuwsgierig. Ik was hier letterlijk net aangekomen, had nog geen blik op mijn kaart geworpen, dus, nja ik wist helemaal niks. En info opdoen was altijd handig, toch?

Een klein lachje verliet Lynn's lippen, gelukkig maar. Ze merkte op dat zij ook liever besjes zou eten in plaats van opzoek zou gaan naar een jammie sandwich die hij vervolgens niet mocht oppeuzelen. Ja, eigenlijk zou ik dat ook wel willen. Maar Tetris leek nu van plan te zijn goed mee te werken, dus dat was helemaal toppie. Vervolgens haalde Lynn een Pokédex te voorschijn om me te laten zien hoe ik bij Santalune City kwam. Geïnteresseerd keek ik mee op het kleine schermpje terwijl ze uitlegde hoe ik er moest komen, wat verrassend makkelijk leek te zijn. "Oh wauw, dat moet wel lukken," zei ik opgelucht. Zelfs met mijn richtingsgevoel moest ik dit kunnen, leek me. Ze deelde me mee dat ik het vanaf route 3 zelf uit moest zoeken, en hoewel ik me daar lichtelijke zorgen over maakte, kon ik daar altijd nog over pijnsen. In elk geval wist ik hoe ik naar de volgende stad moest komen. Dat was al heel wat.

Lynn stopte haar Pokédex weer weg en keek naar de twee Pokémon, en eventjes was het stil. Het was uiteindelijk de Purrloin die de stilte verbrak door waarschuwend te miauwen. Nieuwsgierig volgde ik het zwartharige meisje toen ze naar haar Pokémon liep, die omhoog keek. Ik was te klein om iets te zien, maar Lynn vertelde dat ik gelijk had. De sandwich was terecht, maar het bleken twee Pidgeys te zijn die het ding gestolen hadden. Ik wist het wel! "Ah, oké. Wat ben je va--" begon ik, maar Lynn duwde zich al op de laagste tak van de boom. Haar Pokémon volgde haar, en zo lieten ze mij hier achter. Voordat ze in actie kwam, draaide Lynn zich echter naar mij en vroeg ze me of ik eventuele andere Pidgeys af kon leiden. Met een vastberaden blik in mijn ogen knikte ik. "Oké, dat moet lukken!" zei ik opgewonden. Ooooh, een Pokémon gevecht? Cool! Ik liep een paar passen van de boom weg en riep Tetris bij me, om vervolgens rond te kijken, op zoek naar Pidgeys. "Oké, nog niks te zien hier, zorg dat je die sandwich snel krijgt!" siste ik naar Lynn, al helemaal in mijn rol als wacht.

Ik hoorde achter me geritsel en gekwetter in de boom en eventjes keek ik om, maar door de dikke bladeren kon ik niet zien wat er allemaal gebeurde. Dus draaide ik mijn rug weer naar het grote groene ding en keek ik zo nu en dan om me heen op zoek naar eventuele andere Pokémon. Toen ik Lynn hoorde zeggen dat ze haar sandwich had, verscheen er een brede grijns om mijn lippen. "Ah! Great!" zei ik opgewekt, en net toen ik naar de boom wilde stappen, riep Lynn dat ik op moest passen en wist ik nog net weg te duiken voor een van de Pidgeys. Oh shit -- "Tetris, doe Razor Leaf!" riep ik geschrokken, waarna scherpe blaadjes de Pidgey raakte en deze uit koers brachten.

Ik sprong terug naar Lynn, die achter haar sandwich aan de boom uitklom. "Doe nog een Razor Leaf!" sprak ik vlug, en dit keer werden meerdere Pokémon geraakt door Tetris' aanval. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik lichtelijk verward en ik keek even vlug opzij naar Lynn. De Pidgeys hadden waarschijnlijk de sandwich gestolen, maar er was ook een Zigzagoon verschenen die geen zin leek te hebben zich in het gevecht te bemoeien.