You're one of a kind

Hij haatte zijn hond met een passie. Het stomme beest had de benen genomen met zijn geliefde pandamuts. Hij herhaalde... ZIJN GELIEFDE PANDAMUTS. Hij deed het ding bijna tot niet af en nu had Empusa het een leuk idee gevonden om het van zijn hoofd af te trekken en ermee weg te rennen. Vloekend was Puck zijn hond achterna gesneld, maar tevergeefs. Het blauwe beest sprong van rots tot rots om af en toe uitdagend een paar secondes stil te staan. Oh... Maar nu ging ze het krijgen verdomme! Grommend klom Puck een van de rotsen op om onhandig achter zijn hond te lopen. Het zag er niet uit. Een jongen die van rots tot rots sprong en af en toe bijna zijn gewicht verloor. Het leek wel pakkertje, letterlijk.

-Taylor

Het was alweer een tijdje geleden dat Tiffany haar de Froakie terug had gegeven nadat hij gestolen was, maar Taylor genoot nog altijd van z’n gezelschap alsof het weer de eerste dag sinds hun reünie was. Wanneer ze maar kon liet ze hem op haar schouder zitten en maakte ze kleine wandelingen als ze vrij was, zelfs al kon je niet zomaar vrij zijn van het Rangerschap. Ze bedoelde vooral de vrijheid om eventjes niet aan iets te zitten sleutelen en in plaats daarvan een frisse neus te halen. Niemand had haar echter kunnen vertellen dat ze een mooie show te zien zou krijgen zonder dat ze ongelovig met haar ogen te rollen. Toch keek ze nu droogjes naar het springende figuur met de Houndour. Wacht. Was dat nou een shiny? “Lukt het?” vroeg de blondine met een brede, geamuseerde grijns. Ze kon hier eigenlijk wel uren naar kijken, maar ze was ook benieuwd naar hoe de jongen hierop zou reageren.

Kwaad sprong de jongen van rots naar rots. "Empusa!" schreeuwde Puck woedend naar de shiny om voorzichtig naar de volgende rots te springen. Waarom... Waarom deed het beest de laatste zo achterlijk?! "Empusa!" schreeuwde hij nogmaals om weer verder te huppen naar de volgende rots. Hij. Was. Er. Zo. Klaar. Mee.
Een stem deed hem opschrikken uit zijn concentratie, iets wat beter niet had kunnen gebeuren. Uit schrik plaatste Puck zijn voet verkeerd waardoor hij voorover viel op een van de rotsen. Hij kwam nou niet bepaald... zacht terecht. Het was zijn gezicht geweest. "Nee," gromde hij kwaad om overeind te krabbelen. Hondenvlees. Zou dat zijn knorrende maag kunnen vullen?

Empusa. Was dat de naam van de Houndour? Taylor gokte van wel. Ze bracht hem waarschijnlijk uit zijn concentratie door hem te roepen, maar daar voelde ze zich geen moment schuldig over. Ze schoot zelfs in de lach toen ze hem zag vallen. Zer0 wierp haar een afkeurende blik toe. Ze was immers een Ranger en die moesten mensen helpen, niet uitlachen. Taylor rolde met haar ogen, zuchtte en liep naar de rots waar hij op terecht was gekomen toe. “Zer0, ga eens een handje helpen,” sprak ze tegen haar Froakie, wie dit als een teken zag om zelf achter de Houndour aan te huppen. Hij wilde eerst kijken hoe ze op hem zou reageren voor hij verdere acties ondernam, echter. “Doet ze dat wel vaker?” vroeg de blondine vervolgens aan de jongen. Ze kon zich niet herinneren dat Mordecai zo irritant was geweest. Die was… Teruggetrokken. Op zichzelf. Afstandelijk, maar verstandig.

Zijn gezicht brandde van de pijn. De persoon, wat een meisje bleek te zijn, had geen medelijden, want niet veel later was er een lachje te horen. "Lach maar," gromde Puck zachtjes om zichzelf overeind te duwen. Hij was er zo klaar mee, echt waar. En toen gebeurde het. De vreemdeling die hem uit zijn concentratie had gehaald en hem ook nog eens had lopen uit te lachen, besloot haar Pokémon een handje te laten helpen. Zero was dus de naam van de Froakie die achter zijn Houndour begon te huppen. "Ja, dit doet ze vaker," antwoordde Puck op de gestelde vraag om naar zijn rennende Houndour te kijken. Empusa leek niet blij te zijn met het verschijnsel van de Froakie, want een luid gegrom was vanaf een afstandje te horen. Zijn gezicht vertrok meteen. Stom beest dat het was.

Dat deed ze vaker. Hm. Tot nu toe had ze geen last van ongehoorzame pokémon. Moxxi was veel te lief, Mordecai en Zer0 te zelfstandig en, wel, Enrique was gewoonweg bang voor haar, had ze het idee. “Wauw. Goeie trainer,” merkte ze iets te bot op, terwijl ze nonchalant haar schouders optrok. Ondertussen sprong Zer0 achter de shiny Houndour aan, maar staakte zijn actie toen hij het gegrom hoorde. Een boze frons verscheen op zijn gezicht en ook hij nam een dreigendere houding aan. Als ze het zo wilde spelen, dan kon hij dat ook. De Froakie was niet van plan om zich te laten kleineren door zo’n mormel. Die fout had Mordecai een keertje eerder gemaakt en dat was hem duur te komen staan.

Fijn dit. Nu was hij degene die de schuld kreeg van Empusa haar gedrag. Het was gewoon niet eerlijk. Toen hij de hond gevonden had was ze al zo arrogant geweest, maar dat was inderdaad verergerd toen Puck haar trainer geworden was. Misschien kwam het dan toch door hem... Een diepe zucht ontglipte zijn lippen toen hij zich begon te realiseren dat het toch deels zijn schuld was. "Ik weet gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan, oké?" snoof hij naar het meisje om te kijken naar haar Froakie. Deze had zich groter gemaakt om zo wat dreigender over te komen. Empusa leek zich realiseren dat de Froakie haar gedrag niet tolereerde, want de hond legde haar oren in haar nek om zo wat stapjes achteruit te zetten. Nog steeds had ze de pandamuts van haar trainer vast in haar bek, niet van plan zijn deze los te gaan laten. Ze was misschien wat geïntimideerd, maar zich volledig overgeven deed ze niet.

Taylor keek op toen ze, in plaats van de gebruikelijke snauw, een diepe zucht hoorde. Huh? Oh. Hij stemde gewoon in met wat ze zei? Dat was ook voor het eerst. De blondine fronste lichtjes en dacht na over zijn woorden. Als ze eerlijk moest zijn, dan had ze ook geen flauw idee hoe ze met haar pokémon om moest gaan. Maar de hare luisterden wel en de zijne niet. Wat deed zij dan anders? “I guess dat je moet laten merken dat jij de baas bent,” reageerde ze, waarbij ze nonchalant haar schouders ophaalde. Haar team had dat wel al door en als ze dat niet hadden, dan was er nog altijd Moxxi die heel streng kon toespreken. De Venusaur was wat dat betreft heel beschermend over haar trainer. “Vriendjes zijn is één ding, maar er moet ook respect zijn.” Niet dat zij veel mocht zeggen. Respect was een concept die voor haar heel vreemd was naar veel mensen toe. Haar pokémon? Hm. Misschien dat ze dan toch wel een beetje respect kon tonen, maar dat lag heel anders, als je het aan Taylor vroeg.

Zer0 merkte dat zijn gedrag effect had. Niet het gewenste, maar ze leek in ieder geval door te hebben dat hij het niet tolereerde. Misschien was er meer aan de hand dan gewoon ongehoorzaamheid. De Froakie kalmeerde een beetje en hield vragend zijn hoofd een tikje scheef. ‘Waarom heb je die muts?’ besloot hij gewoon te vragen. Wellicht kon hij het zo al uit haar krijgen.
.

Met tegenzin had Puck toegegeven dat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Het liefst had hij het niet willen toegeven, maar hij wist gewoon niet hoe het anders verder zou moeten gaan. Hij had namelijk al vaker overwogen Empusa door te verkopen voor veel geld, maar op de een of andere manier kon hij dat niet over zijn hart verkrijgen. De Houndour en hij waren toch een soort van vrienden, hoe irritant ze soms ook was. Ergens had hij gehoopt bij het toegeven dat de blondine hem zou willen helpen en zijn vermoedens werden bevestigd. Hij moest dus laten zien dat hij de baas was en niet Empusa. Dat klonk ergens... best logisch. Buiten het feit dat hij moest laten zien dat hij de baas was, was er ook respect nodig. Respect was iets wat er bij Empusa ontbrak, en dat was duidelijk te zien. De hond deed waar ze zin in had zonder rekening te houden met de gevoelens van anderen. "Hoe doe je dat dan?" vroeg Puck oprecht geïnteresseerd aan de blondine. Misschien wist zij wel een manier om hem te helpen met Empusa.
Grommend was ze enkele stappen achteruit gestapt. Alles was volgens plan gegaan, totdat de Froakie zich ermee ging bemoeien. Nee. Ze vond de blauwe kikker maar niks. Met tegenzin liet ze de pandamuts van haar trainer los om beschermend een van haar voorpootjes erop te leggen. Straks ging de Froakie nog een poging wagen tot afpakken "Gaat je niks aan," snauwde ze om de kikker wantrouwend aan te blijven kijken.

Hij vroeg hoe je dat moest doen en Taylor had op dat moment even geen gespreksstof meer. Ja, hoe verdiende je respect? Een normaal persoon had misschien geopperd dat je respect moest verdienen – en dat je dat verdiende door het eerst te geven. Het was een soort cyclus. In elke relatie, in welke vorm dan ook, draaide het om geven en nemen. Gaf je teveel, dan kwam je op de koffie. Nam je teveel, dan kwam je op de koffie. Maar vond je de balans ertussen, dan was je in perfecte harmonie met de ander. Taylor was echter geen normaal persoon en kwam met een ander antwoord aanzetten. “Dude, weet ik veel,” reageerde ze. “Ik bedreig de mijne als ze niet luisteren.” Het was haar nog altijd een raadsel waarom Enrique zo bang voor haar was…

Ze liet de muts vallen en plaatste er haast bezitterig een voorpoot op. De Houndour was dan toch niet van zijn aanwezigheid gediend. Dit liet ze ook in haar antwoord merken. Zer0 slaakte een diepe zucht. Waarom altijd zo vijandig? Hij had nog geen enkele pokémon ontmoet die daadwerkelijk vriendelijk was – afzijdig van Moxxi dan, maar dat was een teamlid. ‘Ik ga hem niet van je afpakken. Ik wil gewoon weten waarom je dit doet.’
.