Quest #8 Bee Kind

Hij had een eerste job gekregen en wat voor één. Het was voor hem een plezier dat hij zo’n probleem mocht oplossen. Connor had er zin in, dat stond vast. Alleen scheen het nogal dringend en mocht hij niet te voet gaan. Hij moest in zo’n lang slangenvoertuig gaan zitten. Hoe noemden de mensen het, een trein? Hij moest toegeven dat het toch ietsje sneller ging dan hij had gekund. Toch begreep hij niet waarom hij niet op het dak mocht zitten. Daar had je een veel mooier uitzicht. Maar de man met het fluitje had het hem verboden dus hield hij zich er ook aan. Diezelfde man had ook gezegd dat Erhar niet op de trein mocht. Hij moest in zijn pokéball vooraleer hij op de trein stapte. Het was nutteloos, maar ok. Wanneer hij een plaats had gevonden liet hij de Gible weer uit zijn ball. Hij snapte sommige regeltjes niet. Pokémon moeten even weg om op de trein te kunnen stappen. Hij vroeg zich af of hetzelfde gold om af te stappen.

Toen hij aankwam wou hij net gaan uitzoeken hoe hij het adres zou vinden, maar toen hoorde hij een licht gezoem een eind verderop. Onmiskenbaar, een zwerm Combees. Hij hoefde enkel maar zijn oren te volgen. Wanneer ze dichter waren genaderd verdween Erhar onder de grond. Hij leek het niet zo te hebben op die wezentjes. Of hij verstond wat ze tegen elkaar zeiden en dat had hem afgeschrikt. In ieder geval, zijn partner leek er niet bepaald naar uit te hij had een volle, grijze snor die “uitmondde” in zijn bakkebaarden, die dezelfde kleur hadden. De man had midlang grijs haar, naar achter gekamd tot halverwege zijn nek. Het was een tint donkerder grijs dan zijn snor. Er stond een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. ”Jij bent vast die Ranger, is het niet? Kom binnen” Connor gaf hem een knikje en volgde de man het huis in. Erhar was verdwenen. Hij maakte zich er geen zorgen om. Zijn pokémon ging wel vaker alleen op stap. Hij ging ervan uit dat als hij de Gible zou nodig hebben, hij op hem zou kunnen rekenen. Hij werd naar de keuken geleid, die met een groot raam uitzicht gaf op de achtertuin. Het was gigantisch, met overal grote Combeekasten. “Ik durf niet meer buiten te komen. Mijn nieuwste aanwinsten zijn erg agressief.” Connor dacht even na. Het waren nog steeds pokémon natuurlijk. ”Hebt u al geprobeerd met hen te praten?” De man keek hem even vreemd aan. “Nee… Ik denk ook niet dat je de kans zou krijgen. Als je naar buiten gaat zul je zien wat ik bedoel.” Hij vond het moeilijk te geloven. Eén ding wist hij zeker: pokémon vallen nóóit aan zonder reden. De man opende de tuindeur, die snel weer dichtging toen Connor buiten stond. Hij liep langs enkele reusachtige kasten, waar een erg luid gezoem uitkwam en hier en daar één enkele Combee rondcirkelde. Niets bijzonders op het eerste zicht. Bij de achterste kast, de vierde of vijfde, waren veel meer Combee uit hun kast. Dat moesten de pokémon zijn waar hij voor gekomen was. Hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven, en praatte rustig wanneer hij binnen gehoorafstand was. Hij was nu een vijftal meter bij de kast vandaan, toen plots de hele zwerm de kast kwam uitgevlogen. Hun ogen spraken boekdelen. Met even rustig een praatje maken ging je niets oplossen. Hij moest nu eerst en vooral zichzelf redden. Hij had het nare gevoel om een doelwit te zijn geworden. Hij floot op zijn vingers, in de hoop dat Erhar hem te hulp zou komen schieten. Hij leek niet te komen. Connor wist zelfs niet zeker of hij hem gehoord had. Ondertussen vielen enkele aan met Gust of Bug Buzz. Op zich viel dat nog mee, maar dan begonnen anderen Bug Bite te gebruiken. Eén enkele keer werd hij gebeten en dat deed wel serieus pijn. Terwijl hij de aanvallen ontweek en langzaam richting het huis bewoog, kon hij enkel maar hopen dat zijn partner hem te hulp zou schieten. Zelfs nu hij al een eind van het nest verwijderd was, gaven ze niet op. Een zelfverzekerde glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij een heel lichte trilling opmerkte onder zijn voeten. Dat kon maar één ding beteken. Hij deed het niet graag, maar hij kon niet anders dan zichzelf verdedigen nu. “Dragon Rage” Erhar sprong uit het niets vanonder de grond tevoorschijn en vuurde een krachtige blauwe straal af. Een vijftal Combee kwamen uit de lucht vallen, hopelijk kwamen ze snel weer bij, maar plots was er een golf van rust. Voordat ze tijd hadden om te beseffen wat er gebeurd was en nog bozer te worden, maakte Connor dat hij wegkwam. Erhar volgde hem op de voet.

Wanneer hij weer veilig binnen stond zei hij tegen de man: “Combee zijn vredelievende pokémon. Ze zouden geen vlieg kwaad moeten doen… Ik begrijp het niet.” Er was wel één ding. Een Combeevolk wordt altijd geleid door een Vespiquen. Die had hij nu niet gezien. “Wat is er gebeurd met hun Vespiquen? Is die mee geïmporteerd?” De man knikte. Hij vertelde dat hij voor zijn ingevoerde Combee altijd hun Vespiquen mee importeerd. Daarnaast bleek hij ook Erik te heten. “Mijn naam is Connor. Dat is Erhar” Hij wees naar de Gible die wat dom voor zich uitstaarde. De man fronste even toe hij de naam hoorde. Hij vroeg of hij eventueel zijn styler mocht gebruiken op één van de Combee. Erik haalde zijn schouders op. “Waarom niet?” Zelf vond Connor het geen eerlijke manier. Een pokémon verplichten om te doen wat jij zegt. Soms was het gewoon de beste oplossing. Nu was het in het belang van een heel volk Combee en eventueel zelfs hun Vespiquen. Een kleine opoffering maar.

Connor haalde diep adem. Het was nu maar te hopen dat hij niet meteen weer werd aangevallen. Het apparaatje dat zo vervelend om zijn arm zat voortdurend kwam nu wel van pas. Hij dacht aan de lessen die hij op de Academy had gehad. Richten, tol vooruitschieten en dan de bewegingen. Hij had een Combee in het vizier. Hij strekte zijn arm, maar er gebeurde niets. Er moest nog iets geactiveerd worden. Hij onderzocht het apparaat tot hij het knopje vond. Wanneer hij het indrukte, schoot de Capture Disc er direct uit, recht in zijn gezicht. Hij haatte die moderne technologie. Enkel problemen. Hij raapte de tol op van de grond en stak hem terug op zijn plaats. Hij ondernam een tweede poging. Hij wist nu precies waar dat knopje zat en drukte het in, zijn Capture Disc naar de Combee gericht. Opnieuw vertrok de tol onmiddellijk. Hij zou ooit eens moeten uitzoeken hoe andere Rangers het deden. Het enige wat hij van de les had onthouden waren de beweging. Het kwam in de buurt van een rituele dans. De tol cirkelde om de Combee en even later zat de Capture Disc weer op zijn plaats. De pokémon keek hem aan, niet echt beseffend wat er aan de hand was. “Ik zou je hulp nodig hebben, als je dat goed vindt.” Ze gaf een opgewekt geluidje. Hij hoopte dat het niet door de Capture Styler was die haar wil beïnvloedde, maar hij zou het ermee moeten doen. “Ik zou willen dat je Sweet Scent gebruikt op dat volk aan het einde van de tuin. Zo kunnen we met hen praten. Alsjeblief.” Wanneer ze dichter bij het nest kwamen, verschenen alle Combee uit hun kast, klaar om aan te vallen. Deze keer werden ze gekalmeerd door zijn “gestylde” pokémon. Ze waren nog steeds rusteloos, maar ze vielen niet meer aan en misschien kon hij nu wel het probleem achterhalen. “Wat is het probleem? Waarom zijn jullie zo boos?”

Een tiental Combee schoven onder zijn armen en voeten, namen zijn uniform in hun mond en tilden hem op die manier op. Ze vlogen hem naar een klein bos een eind verderop. Zou dat zijn graf worden… ontvoerd door enkele anders vredelievende, maar nu uitzonderlijk agressieve Combee? Had zijn plan met Sweet Scent dan niet gewerkt? Nu zag hij het. Hij werd naar een Vespiquen gebracht. Pas wanneer hij dichter was genaderd zag hij dat ze vastgebonden was. Vastgebonden in Spinarakrag. Met Air Slash probeerde ze een Ariados tegen te houden, maar die wist het keer op keer te ontwijken. Het hield hem enkel op een afstand. De Combee zetten hem weer veilig neer op de grond. Connor deed teken naar Erhar om op te letten of er niet meer Ariados kwamen opdagen. Ze leven vaak dicht bij elkaar. Wanneer hij dichterbij stond, werd het duidelijk dat ze hier al lang gevangen zat. Ze zag er doodmoe uit. Wie weet hoelang ze het hier al volhield. Enkele Combee proberen tevergeefs het web los te maken. Het was te stevig. “Gebruik Slash om Vespiquen te bevrijden alsjeblieft.” De Combee hielpen door de Ariados af te leiden, terwijl de Gible zich bezig hield met het web door te snijden. Wanneer ze uiteindelijk bevrijd was, was ze van plan om de Ariados te lijf te gaan. “Stop! Niet doen!” Verbaasd keek de Vespiquen om naar haar redder in nood. “Je bent vrij nu. Wees blij en ga terug naar huis.” Ze keek even afwisselend naar haar vijand en dan weer naar haar held. Ze besloot die laatste gelijk te geven. Ze had veel van haar krachten gebruikt en misschien wou ze geen risico lopen om opnieuw gevangengenomen te worden.

Ondertussen kwamen er van alle kanten andere Ariados en een boel Spinarak kijken wat er gaande was. Connor was nog niet klaar hier zoveel was duidelijk. Hij stapte traag op de eerste Ariados af. Deze keek wantrouwig en gebruikte zelfs Poison Sting wanneer hij te dicht kwam. Erhar stond op het punt aan te vallen, maar Connor hield zijn Gible tegen. Dit zou hij alleen oplossen. Wanneer hij vlak naast de pokémon stond legde hij voorzichtig een hand op zijn voorhoofd. De Ariados schrok van de onverwachte aanraking. Het was vast nog nooit eerder gebeurd. Onwetende mensen vreesden deze pokémon. “Je hoeft geen andere pokémon te vangen. Je hoeft niet slecht te zijn. Je kan vriendelijk en goed zijn.” De pokémon schonk hem een nieuwsgierige blik. Ondertussen begon Connor zijn hand heen en weer te wrijven om de pokémon te strelen. Hij leek de nieuwe ervaring leuk te vinden. De andere Ariados kwamen dichterbij, sommige om te kijken wat er aan de hand was, andere klaar om hun dierbare gebuur te verdedigen. Ariados leek iets te zeggen tegen hen en ze verdwenen allemaal weer waar ze vandaan kwamen. “Als je wil kan je meekomen naar de imkerij. Ik ben zeker dat ze daar een plekje voor je hebben” De pokémon staarde afwezig naar het bos. Dit was natuurlijk zijn thuis, maar Connor voelde dat hij nood had aan liefde en affectie. De blik van Ariados veranderde naar vastberaden. Hij klom op Connors rug. “Helpen jullie Vespiquen maar terug. Ik red het wel”

Hij was even weg, maar uiteindelijk stond Erik hem al op te wachten. Hij keek even vreemd op door de Ariados, maar wenkte hem toch naar binnen om hem uit te nodigen voor een kop koffie. Erhar was alweer ondergronds gegaan, hij voelde zich nog steeds niet op zijn gemak met zo’n groot aantal Combee in de buurt. Hij vertelde dat de Vespiquen hier een half uurtje geleden was aangekomen. Terwijl hij aan een koekje knabbelde vertelde Connor alles wat er in het bos was gebeurd. "De Vespiquen is vast ontsnapt vlak voor ze werd geleverd. Zo werd ze gevangen en de Combee dachten dat de mensen haar hadden weggenomen. Daarom waren ze zo agressief denk ik." De man knikte. Hij zei dat hij zich inderdaad niet meer herinnerde dat de Vespiquen bij de levering was. Hij had er niet echt veel aandacht aan besteed. Connor frunnikte wat aan zijn uniform. “Ehh... Ik zou u om een gunst willen vragen. Deze Ariados heeft een thuis nodig. Misschien zou hij kunnen helpen, hier op de imkerij? Hij zou de pokémon goed kunnen verdedigen tegen andere pokémon.” Hij keek verwachtingsvol naar Erik. Hij leek duidelijk te twijfelen. ”Ach, waarom ook niet. Hij is welkom hier.” Connor kon een zucht van opluchting niet onderdrukken. Hij was enorm blij voor Ariados. “Nog één ding, hij houdt ervan om geaaid te worden. Je hoeft niet bang te zijn, hij doet je niets” Connor wreef de Ariados over zijn kop en gebaarde dat Erik hetzelfde moest doen. Aarzelend stond hij op en stapte op de pokémon af. Hij legde zijn hand voorzichtig op het hoofd. Ariados kwam hem tegemoet door zijn kop wat omhoog te duwen. Precies een Glameow. Uiteindelijk streelde hij voorzichtig zijn nieuwe pokémon. “Geen probleem, hij zal hier een thuis vinden.”, bevestigde Erik. Wanneer de koekjes op waren en de koffietassen leeg, was het tijd om gedag te zeggen. Connor werd nog eens hartelijk bedankt en vertrok dan. Terwijl hij naar het station liep, floot hij Erhar, die even later aan kwam waggelen. Om op de trein te stappen deed hij weer het vreemde, maar blijkbaar verplichte ritueel om tijdens het opstappen zijn Gible in de pokéball te laten. Tijdens de tocht kreeg hij nog een boze blik van de conducteur, maar Connor wist echt niet waar dat voor zou kunnen geweest zijn.