And so, the little girl grew up

Na het behalen van de Quest die ze had gedaan in Kalos, had ze besloten om een klein tripje naar Hoenn te maken. Bij de quest, die ze samen zou doen met Lucian Lannister, had ze ingezien dat ook bij Team Rocket de grootste eikels konden rondlopen en voor nu wilde ze daar eventjes weg. Ze moest wel zeggen dat ze d'r gedrag had omgegooid. Ze werd er moe van dat ze de hele tijd werd aangezien als zwak, puur omdat ze jonger was dan de andere. Ze had immers een sterk team achter zich staan, het enige wat ze echt miste waren een paar vrienden. Probleem was wel dat ze nooit serieus genomen werd, ook binnen de organisatie. Dus misschien was het dan wel beter om gewoon alleen te blijven werken. Ze zuchtte zachtjes, terwijl ze om zich heen keek. De zon stond hoog in de hemel en voor de verandering was ze blij met de parasol waar ze onder kon schuilen. Yuuki had d'r kledingstijl veranderd en d'r haar wat donkerder geverfd, waardoor ze er ouder uit zag. Natuurlijk was ze dan ook wel net jarig geweest, but not that anyone would know about that...

[First post Vincent Irons<3]

Eigenlijk had ze geen idee waar ze heen moest gaan, ze had niet veel verder gedacht dan gewoon in de richting van Petalburg City te gaan. Misschien dat ze wat zou gaan drinken en alle vragen of ze d'r ouders verloren was gewoon negeren. Ze wilde net weglopen toen ze opeens d'r naam hoorde en verbaast draaide ze zich om. "Oh hallo?" vroeg ze vragend, terwijl haar bordeaux rode ogen de jongen in zich opnamen. Er zat iets bekends aan hem, maar ze kon d'r vinger er niet opleggen. Zijn haar was wit, z'n ogen rood zoals die van haar. "Wacht, Vincent?" vroeg ze daarna, terwijl haar ogen groot van verbazing werden. "Wat is er met jou gebeurd?" haar stem nog steeds vol van ongeloof. Wat had hij nou weer uitgevoerd voor deze metamorfose?

"J-je haar verven?" stamelde ze een beetje, terwijl ze naar zijn witte haar keek. "Dus al die tijd had je niet dat grijze haar en die donkere ogen..." een beetje teleurgesteld keek ze naar de grond. "Het staat je wel leuk, daar niet van. Het is gewoon moeilijk om een beeld te scheppen, gezien dat ik well, geen kleuren zie," vervolgde ze daarna.
Een kleine blos kwam op d'r wangen toen Vincent zei dat ze er ouder uit zag. "Ik ben laatst jarig geweest, maar ja, ik probeer een beetje van het kleine meisje imago af te komen. Ik wordt moe van de vragen of ik mn ouders ben kwijt geraakt en alles," legde ze rustig uit, terwijl haar bordeaux rode ogen over de mensen om hen heen gleden.

Ze hielt haar hoofd iets schuin. Witblond? Volgens haar was het toch echt helder wit, maar ze wist dat haar ogen haar nog wel eens wilde bedriegen. Het was best lastig om een tint in te kunnen schatten als je alleen maar rode tinten zag immers.
Op het moment dat de man begon over haar verjaardag vieren, zetten ze geschrokken een stap achter uit. Ze had al besloten dat het beter was om niets aan d'r verjaardag te doen en misschien had ze er dan ook wel niets over moeten zeggen... Misschien had ze het juist gezegd omdat ze wilde dat iemand het door had. Wat het ook was, ze werd nu opeens meegesleept naar een thee huis. "Wacht, wat?" zei ze verbaast. Zijn overly enthousiaste persoonlijkheid was in ieder geval nooit gelogen geweest, ze had moeten weten dat dit zo zou uitlopen... "Waarom?" vroeg ze daarna.

Waarom was hij altijd zo vervloekt blij? Ze leken zo erg een contrast te zijn, zijn blije uiterlijk met vrolijke karakter en dan haar zwarte kleding stijl en stillere karakter. Het paste zo niet bij elkaar en toch zag ze een vriend in deze over blije man. Ze zuchtte zachtjes. "Oké, goed dan," mompelde ze zachtjes. "Ik was niet echt van plan om m'n verjaardag te vieren, maar als je er op staat, dan mag 't," vervolgde ze daarna. Ze had een kleine glimlach op d'r gezicht, terwijl ze 'm aankeek en richtte haar ogen daarna op het thee huis. "Die toch, right?" vroeg ze, terwijl ze wees op hun bestemming. Ze keek eventjes naar Vincent en begon in de richting van het thee huis te wandelen.

Ze keek eventjes naar de grond, niet geheel zeker wetend wat ze moest doen. Hij noemde haar een vriendin, if he only knew. Als hij er ooit achter zou komen dat ze bij Team Rocket zat, dan zou hetzelfde gebeuren als dat bij Jace gebeurde en zou ze weer alleen zijn. Ze zuchtte zachtjes en dwong een kleine glimlach op haar gezicht toen ze hem weer aankeek. "Nee, het is al goed. Je overviel me alleen een beetje," zei ze rustig, terwijl ze haar stem intact probeerde te houden. Ze liep wat voor hem uit, nog steeds nadenkend over wat ze moest gaan doen. Voor nu was 't waarschijnlijk het beste als ze de schijn gewoon op zou houden, daar zou ze de minste mensen pijn mee doen.

Ze schrok op toen opeens een vraag werd gesteld en met een kleine blos op d'r wangen keek ze om. "Oh niets hoor, niets belangrijks," zei ze met een ongemakkelijke glimlach op d'r gezicht. Ze moest snel de aandacht van haar en d'r gedachtengang af krijgen, anders zou ze straks d'r mond nog voorbij praten. "Enig idee wat erin zit?" vroeg ze daarom maar, wijzend op het ei dat Vincent bij zich bleek te hebben. Zelf had ze nog nooit een ei gehad, al haar pokémon had ze gevangen of zo gekregen, ze had er nog nooit een zelf hoeven uit broeden.

Vincent vertelde dat hij geen idee had en iets over het winnen bij een competitie. Wacht, competitie? Was ze zo ver van de wereld geweest dat ze dat niet eens had meegekregen? Nou ja, het zal ook wel. "Hoelang denk je dat het nog gaat duren? Totdat die uitkomt, bedoel ik," vroeg ze daarna, toch wel nieuwsgierig naar wat er in het ei zou zitten. Het zag er sowieso nogal vreemd uit, het was bruin maar het patroon op de voorkant leek bijna op een gezichtje.
Ze keek op toen Vincent opeens de deur voor haar open hielt en met een glimlach wandelde ze naar binnen toe. "Dank u, meneer," zei ze vrolijk en keek om zich heen. Rustig nam ze plaatst bij een tafeltje aan het raam, zodat ze lekker naar buiten kon kijken.