A little girl in a big world

Met een goedkeurende blik keek Soul naar Sceptile die over de Swampert heen sprong, een draai in de lucht maakte en aanviel met zijn Leaf Blade. Soul grijnsde. Het was dan ook vrij dom van de trainer met de Swampert geweest om hem uit te dagen. De trainer had hem verteld dat hij afkomstig was van Littleroot Town en dat hij al twee badges had, maar dat hij zijn Swampert tegen een waardige tegenstander wilde trainen. Was dit waardig genoeg voor hem? Sceptile had tot nu toe elke aanval ontweken met Agility. Oké, hij was één keer geraakt met een Ice Beam, maar gezien zijn zware trainingen tegen ice types en fire types begon hij daar ook steeds beter tegen te worden. Natuurlijk zou het altijd een zwakte van hem blijven, maar hij deed het toch al beter dan eerste en Soul was trots om hem zijn Pokémon te mogen noemen. Hij was er dan ook vrij zeker van dat Sceptile het prima zou doen tegen de tweede gym in zijn eentje. En daarna konden ze de Pokémon gaan vangen die hij in zijn team wilde hebben. Soul glimlachte al bij het idee om met de flying type de derde gym uit te gaan dagen, maar zo ver was hij dus nog niet. Hij dacht altijd te veel vooruit. De gevechten en de trainingen hielden hem echter wel bezig om niet te denken aan zijn zusje of aan Lima. Aan die laatste wilde hij misschien wel denken, maar ergens ook weer niet. Hij had geen idee waar hij verzeild in was geraakt, maar hij wist wel dat hij haar miste. Hij miste haar lieve lach, haar toch wel soms droge opmerkingen en haar hoe ze aandacht bij hem zocht. En hoe ze haar gezicht snel verborg wanneer ze een opmerking had gemaakt die ze liever niet had willen maken.

Ja, het meisje zat vaak in zijn hoofd. Hoe haar slanke benen zich voortbewogen wanneer ze voor hem uitliep. Hoe een lieve glimlach zich keer op keer om haar lippen verspreidde wanneer ze iets tegen hem zei wat haar verlegen maakte of wat haar gewoon aan het glimlachen maakte. Hoe die zachte blos op haar wangen verscheen wanneer ze een opmerking maakte dat haar verlegen of beschaamd liet voelen. Hoe ze hem een duwtje gaf wanneer hij een opmerking maakte die ze wel leuk vond, maar waar ze het niet van wilde laten merken. Of wanneer ze hem als kussen besloot te gebruiken. Het waren allemaal die kleine dingetjes waar hij eerder bij een meisje nooit op had gelet, maar wat hem bij haar constant opviel. Was dat wat het was om verliefd te zijn? Dat je zelfs de kleinste dingen van elkaar opmerkte? Hij had geen idee. Hij was immers nog nooit eerder verliefd geweest. En dan wist hij nog niet eens wat ze precies voor hem voelde, hoewel hij al wel een klein gokje kon wagen als hij haar reacties op een rijtje in zijn hoofd zette. In elk geval had hij nog veel om uit te vissen, maar het feit dat ze maar niet uit zijn hoofd verdween wilde al veel zeggen. Omdat Soul echter een man was dacht hij natuurlijk ook aan het feit hoe goed ze er wel niet had uitgezien in dat korte broekje en dat topje. Hij kon wel begrijpen dat ze de aandacht trok van oudere mannen, maar hij zweerde dat als zoiets zoals toen op die ene avond was gebeurd nog eens voor zou komen, maar dan in ergere mate, dat hij niet voor zichzelf in stond en voor de gevolgen die de mannen moesten ondergaan.

De jongen had het opgegeven nadat zijn Swampert door Sceptile’s Leaf Blade op de grond had gelegen, uitgeschakeld. De jongen had zijn aandacht al een paar minuten proberen te trekken, maar Soul was te diep in gedachten verzeild geraakt. En dus was de jongen naar hem toegekomen, had de Sceptile het geld gegeven die ze gewed hadden – of die hij eerder gewed had omdat hij dacht dat hij Soul wel kon verslaan ondanks dat zijn Swampert in een duidelijk nadeel zat, kids these days – en was er vandoor gegaan. Soul had pas in de gaten dat hij weg was toen Sceptile hem niet al te zacht aanstootte. Terwijl hij over het pijnlijke plekje wreef nam Soul het geld van zijn Pokémon in ontvangst, maar liet zijn Pokémon gewoon buiten zijn Poké Ball. ‘Deze kant op?’ vroeg hij en Sceptile knikte ten teken dat het goed was. Ze waren niet bepaald de zachtste in de omgeving en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Soul hoorde de stem van een vrij jong meisje en zijn gedachten gingen direct naar Fever. In plaats van het meisje dat er daadwerkelijk stond zag hij Fever en even moest hij met zijn hoofd schudden zodat het weer helder werd. Hij zag dat er een meisje stond van een jonge leeftijd. Ze leek de leeftijd van Fever te hebben toen deze stierf en even slikte Soul, maar herpakte zich direct toen hij haar stem hoorde. Sceptile draaide zijn hoofd met een ruk richting het meisje, maar deed geen pogingen om haar verder te intimideren, noch om haar te troosten. Soul stak zijn handen dieper in zijn zakken en zag dat er tranen in de ogen van het meisje verschenen waren. Waarom lieten ze zo’n jonge kinderen dan ook op deze leeftijd op reis gaan, vroeg hij zich af. Hij zuchtte en deed een paar stappen dichterbij zodat zowel hij als Sceptile zich bekendmaakten. Ze leek qua uiterlijk gelukkig niet hard op Fever, maar al haar handelingen waren precies dezelfde als zijn overleden zusje en weer slikte Soul de brok weg. ‘Geen zorgen,’ sprak hij zo rustig mogelijk. ‘Er is niks aan de hand. Wij doen je niks. Je bent veilig.’ De Sceptile gaf een klein knikje ten teken dat zijn trainer gelijk had en zijn blik ontspande ietwat zodat hij vriendelijker keek naar het meisje. Ook Soul ontspande zijn houding wat, maar zijn gezicht werd er eerder neutraal dan vriendelijk door. ‘Ben je de weg kwijt?’ vroeg hij vervolgens.

Soul grinnikte toen hij het meisje hoorde spreken. Ze probeerde te verdoezelen dat ze bang was, maar eigenlijk kon je aan haar gezicht zien dat ze dat wel was. Hij kon niet begrijpen dat er werkelijk mensen rondliepen die zo’n meisje de stuipen op het lijf wilde jagen. Ook kon hij er met zijn gedachten niet bij dat er mensen waren die zo’n jong kind zouden willen ontvoeren. Woedend werd hij er van als hij weer eens een krantenartikel las van een kerel die zijn handen niet thuis had weten te houden en een kind ontvoerd had. Dan wilde hij het liefste zeggen tegen de Ranger Base dat ze heel hun ‘harmonieuze aanpak’ ergens konden steken waar dat de zon niet scheen en ging hij die mannen opzoeken om ze een lesje te leren. Maar nee, je moest weer wachten tot de politie tussenbeide kwam. En eer dat dat gebeurde was het meestal al te laat voor de slachtoffers. Eigenlijk zouden ze zich bij de Ranger Base meer met dat soort dingen moeten bezigheden: ontvoeringen en zo. Of al het onterecht dat aangedaan werd door Team Rocket. Maar nee, in plaats daarvan moesten ze iemand helpen die zijn dobber verloren was of een standbeeld kwijtgeraakt was dat in zijn tuin stond. Hij onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen en richtte zijn blik weer op het meisje, maar zei er verder niks op. Het was wel van zijn gezicht af te lezen dat hij haar niet geloofde, dat hoefde hij niet hardop te herhalen. ‘Echt waar?’ vroeg hij grijnzend. ‘Dus je weet dat je naar Petalburg City aan het lopen bent in plaats van naar Littleroot Town?’ Soul hoefde geen expert te zijn om te weten dat het meisje waarschijnlijk haar eerste Pokémon op ging halen in Littleroot Town, maar dat ze geen idee had welke kant ze op moest lopen. Het was oneerlijk om te zeggen dat ze richting Petalburg aan het lopen was, want dat was niet zo. Wel was ze een beetje de verkeerde kant op aan het lopen zodat ze niet aan zuidelijke helft van Oldale Town zou komen, maar wel de noordelijke. ‘Als je braaf bent niet nee,’ zei hij en hij kon het niet laten om zijn stem wat plagerig te laten klinken. ‘Hij wordt alleen boos als iemand gemeen tegen hem doet of hem uitdaagt.’ Hij gaf een klopje op de arm van zijn Pokémon. ‘Voor de rest is hij heel erg goed in bodyguard spelen.’ Hij grinnikte even. ‘Maar die heb jij vast niet nodig. Je bent toch helemaal niet bang? Maar dan zal je ook wel niemand nodig hebben die je eventueel naar Littleroot Town kan brengen?’ Hij haalde zijn schouders op, stak zijn handen in zijn zakken en wenkte Sceptile ten teken dat ze langs haar konden lopen. Alles was schijn natuurlijk. Zo snel ging hij haar hier niet achterlaten. Hij moest wel gek zijn om een bang kind van onder de twaalf alleen achter te laten in een gebied waar niet veel mensen waren en waar van alles kon gebeuren.

Hij wist dat hij gemeen was, maar hij bedoelde het helemaal niet zo slecht als dat het waarschijnlijk overkwam. Fever plaagde hij vroeger ook zo veel. Dan deed hij ook totaal iets anders dan waar ze eigenlijk heen wilde gaan. Meestal begon ze dan te zeuren en aan zijn armen te trekken, roepend dat hij moest doen wat ze van hem verwachtte. Nee, Fever was niet op haar mondje gevallen en als zij iets in haar hoofd had dan moest het ook op die manier gaan, anders was ze niet tevreden en zette ze een keel op. Hun moeder had het niet bepaald een leuke eigenschap van Fever gevonden, maar Soul had er wel mee kunnen lachen. Hij had haar echter meerdere keren expres niet haar zin gegeven en daarbij gezegd dat het niet altijd volgens haar weg kon gaan later. Eerst kon Fever daar helemaal niet tegen en waren er avonden dat ze niks meer tegen hem wilde zeggen, maar langzaamaan begon ze dan te snappen waar haar broer heen wilde en gaf ze toch toe. Ze werd er steeds soepeler in. Soul had graag willen zien hoe zijn zusje er verder in zou groeien, maar helaas kon dat niet meer. De blonde jongen werd uit zijn gedachten gehaald door de roodharige. Ze leek totaal niet op Fever, maar ze deed hem wel ontzettend hard aan haar denken. En dan vooral hoe ze plots wél haar eigen conclusies kon trekken en hardop kon zeggen dat hij loog, maar zich er vervolgens voor leek te schamen. ‘Heel goed,’ prees hij haar. ‘Je moet nooit te veel afgaan op wat vreemden tegen je zeggen. Vooral niet als ze je snoep aanbieden.’ Hij liet haar ogen even langer op haar rusten, maar wilde daarna weer verder lopen. Hij grinnikte toen ze hem tegenhield en draaide zijn lichaam een kwartslag naar haar. ‘Oh, ik wilde naar Slateport City gaan,’ zei hij kalmpjes. Oké, nu moest hij wel weer serieus doen. Dadelijk dacht ze nog dat hij het echt niet serieus met haar meende. ‘Maar het is geen moeite voor me om je af te zetten bij Littleroot Town, hoor,’ zei hij er snel achteraan. ‘Ik weet zelfs een snellere manier van reizen.’ Soul keerde Sceptile terug in zijn Poké Ball en haalde een andere tevoorschijn. Hij riep Salemence uit zijn Poké Ball en de Pokémon keek trots zijnde op hun neer. Rustig boog hij zijn kop wat naar het meisje toe en boog zijn kop zodat ze hem kon aaien als hij wilde. ‘Maar we kunnen ook lopend gaan,’ gaf hij aan. ‘Alleen zijn we dan wel langer bezig en ik neem aan dat je nu onderhand toch wel graag je Pokémon zou willen hebben.’ Als ze met Salamence zouden gaan zouden ze er binnen de vijf minuten zijn, maar het meisje moest het zelf weten.

Soul probeerde een grijns in te houden toen hij zag én hoorde hoe opgelucht ze wel niet was met het feit dat hij met haar mee wilde gaan. Hij vond het ergens wel apart om te zien dat iemand er zo veel belang aan hechtte dat hij mee zou gaan en had ergens wel gedacht dat het meisje liever een leeftijdsgenoot mee wilde hebben, maar eigenlijk snapte hij het wel. Als ze met een ouder persoon mee ging was de kans dat haar iets zou overkomen kleiner. Soul kon niet bepaald zeggen dat zijn Pokémon van het hoogste niveau waren, maar ze waren toch wel van zo’n niveau dat ze het meisje konden beschermen wanneer dit nodig was. En hijzelf kon haar natuurlijk ook beschermen omdat hij goed kon vechten. Hij had vroeger al vaak vuist op vuistgevechten gedaan en zat er over te denken om binnenkort weer eens naar de fitness te gaan en een vechtsport te gaan beoefenen. Hij wist dat hij het ergens ook wel wilde doen omdat hij indruk wilde maken op Lima en haar ten allen tijde wilde beschermen, maar goed, dat liet hij even terzijde. Zijn blik ging naar het meisje en hij zag dat ze met een bange blik naar Salamence keek. ‘Rustig aan,’ sprak hij tegen de Pokémon, maar deze negeerde dat compleet, bulderde een begroeting in zijn eigen taal en stampte naar voren. ‘Wat heb ik je over discipline geleerd?’ siste Soul, maar Salamence was buiten zinnen van blijdschap. Hij hield van kinderen en vond het dan ook aangenaam als hij er kennis met één mocht maken. Het feit dat ze bang was voor hem had hij niet eens door en hij boog zijn voor haar waarschijnlijk reusachtige kop zijnde naar beneden om zich te laten aaien door haar. ‘Sorry voor dat,’ zei Soul zuchtend. ‘Hij is gek op kinderen. Mijn naam is Soul.’ Als Salamence zo gek was op dit meisje zou hij vast ook van Fever gehouden hebben. En Fever van hem natuurlijk. Toen het meisje echter toestemde liep Soul naar haar toe, pakte haar aan weerszijden van haar lichaam op en liep naar Salamence. De Pokémon boog door zijn poten zodat Soul het meisje op diens rug kon zetten en sprong vervolgens voor het meisje ook op Salamence. ‘Houd mij maar vast als je denkt dat je gaat vallen,’ zei hij kalm tegen het meisje. ‘Salamence, naar Littleroot Town.’ Met een vrolijke brul steeg Salamence op, draaide een kwartslag om en begon vervolgens te vliegen. Aan zijn rustige manier van vliegen merkte Soul dat de Pokémon rekening hield met het meisje. Mooi zo.

Eefje. Het meisje heette Eefje. Echt zo’n typische kindernaam waar je later, als puber zijnde, een hekel aan ging krijgen zodat je allerlei afkortingen of verlengingen van je naam ging verzinnen zodat het er minder kinderlijk uit de monden kwam van mensen die het zeiden. Soul zei het in elk geval toch gehaat hebben als hij een kinderlijke naam had gekregen. Zijn naam was dan juist weer meer geschikt voor een puber en minder toen hij een kleuter was en de leeftijd van Eefje nu. Maar goed, het meisje had haar naam niet gekozen en bovendien leek ze er vrij weinig mee in te zitten. Of misschien was Eefje al wel een afkorting van iets en had ze het er zelf van gemaakt. Misschien was hij ook gewoon te cynisch tegenover dat soort namen. In dat geval kon hij beter zijn mond houden, maar om dan hardop te gaan zetten dat het een mooie naam was? Nee, dat was zijn stijl niet. Hij gaf dus enkel een kort knikje ten teken dat hij begrepen had dat haar naam Eefje was en grinnikte geamuseerd toen ze haar kleine armpjes strak om hem heen sloeg. Arceus, dit was iets voor Fever geweest. Ze zou het uitgegild hebben van plezier. Als het Fever was geweest had hij haar waarschijnlijk ook voor hem gezet zodat hij haar beter in de gaten kon houden en haar vast kon houden wanneer dat nodig was, maar dat leek iets té intiem te zijn om met dit meisje te doen en dus had hij ermee ingestemd dat ze achterop ging. Hij reek achter zich met zijn hand en gaf haar been een geruststellend klopje. ‘Zo lang je niet al te gekke dingen doet val je er niet van af,’ verzekerde hij haar, maar hij kon zich voorstellen dat een val van deze hoogte haar alles behalve prettig leek en dat ze hem liever bleef vasthouden om zeker te zijn. Salamence zou haar anders heus wel opvangen als ze viel, hoor. Zo lief was hij wel. Soul wierp een blik over zijn schouder om te zien hoe het met Eefje was gesteld en glimlachte toen ze zag dat ze al wat rustiger naar het uitzicht keek, misschien zelfs onder de indruk zijnde. ‘Mooi is het, hè?’ Hij glimlachte. ‘Waar was je van plan om naartoe te gaan als je je Pokémon had?’ vroeg hij. ‘Anders kan ik je wel weer terug op bestemming afzetten, hoor. Het is toch dezelfde route naar Oldale Town en naar Petalburg City van Littleroot Town is nog lang. Dan ben je misschien niet eens voor het donker daar.’

Het idee dat Eefje in haar eentje naar Petalburg City moest gaan en dat dat mogelijk door het donker was gaf hem een onbehaaglijk gevoel. Hij had liever niet dat ze dat deed, maar dat ze op zijn voorstel in zou gaan zodat hij haar kon vliegen naar waar ze wilde gaan. Dat moest Petalburg City echter wel zijn, want in Oldale Town was er toch niks te doen. Of misschien wilde ze al wel gelijk naar Rustboro City gaan, maar dat leek hem onwaarschijnlijk. Als hij zelf mocht kiezen zou hij haar naar Petalburg City brengen. Vanaf daar was het maar één of misschien op een langzame manier twee dagen lopen om via Petalburg Woods in Rustboro City te komen, maar een klein meisje alleen in het donker laten dwalen? Nee, dat was niet zijn stijl. Hij was nu niet bepaald de vriendelijkste als het op sociaal contact aankwam, maar hij zou veel te veel aan Fever moeten denken als hij een kind alleen zou laten dwalen door de route en het dorp. Als Fever nog leefde, ze was op reis gegaan en ze was een jongen tegengekomen die haar alleen had laten lopen naar Petalburg City dan zou hij die kerel ook persoonlijk op willen zoeken en in elkaar willen slaan. ‘Een enkele reis naar Petalburg City wordt geregeld,’ zei hij met een glimlach tegen het meisje, het idee hebbende dat ze hem in elk geval steeds meer en meer begon te vertrouwen. ‘Je bent geen last,’ volgde er direct op. Salamence brulde opeens luid ten teken dat ze er bijna waren… en waarschijnlijk ook om te benadrukken dat ze geen last was. Dit werd mede mogelijk gemaakt door de persoonlijke inbreng van Salamence. Soul rolde met zijn ogen door zijn gedachten en luisterde naar de vraag. ‘Drie,’ sprak hij. ‘Houndoom, Salamence en Sceptile.’ Best een goed team als je het zo opsomde. ‘En jij?’ vroeg hij. ‘Voor welke Pokémon zal je kiezen? Nu heb je nog tijd om na te denken.’ Hij had het nog niet gezegd of Soul voelde aan dat ze gingen landen. Dit kon best eng aanvoelen voor Eefje, maar hij was inmiddels zo erg gewend geraakt aan het gevoeld dat hij het niet meer merkte. Niet veel later stonden ze dus op de grond en Soul sprong van de Pokémon af waarna hij zijn armen uitstak naar Eefje om haar er af te helpen. ‘Ben je er klaar voor?’ Hij glimlachte naar haar.

Soul had even lichtelijk zijn hoofd gekanteld toen hij de opmerking van Eefje had gehoord dat hij echt heel aardig was. Tot nu toe had alleen Lima hem zo genoemd en zelfs dat hij had niet kunnen geloven. Maar het feit dat Eefje het dan tegen hem zei moest aantonen dat ze het wel meende en dat hij misschien ook wel echt aardig was, maar dat hij heel selectief aardig was. Hij wist van zichzelf dat hij snel een vooroordeel over anderen vormde en dat hij mensen zo goed mogelijk uit zijn buurt probeerde te houden, maar hij moest toegeven dat hij Eefje wel begon te mogen. Niet alleen omdat ze hem aan Fever deed denken, maar ook… hij had geen idee eigenlijk. Soms had hij gewoon bij een paar mensen het gevoel dat hij hun toch wel mocht en bij Lima was dat heel sterk aanwezig. Lima en Eefje waren zelfs de enige personen met wie hij het echt goed kon vinden op deze reis. Oké, Taylor ook nog wel, bedacht hij zich. Ze was niet zo irritant als in het begin had gebleken en hij had toch wel met haar kunnen lachen. Soul had een kort knikje gegeven op de vraag van Eefje. Hij wist dat Houndoom sowieso een zwak had voor kleinere meisjes, ook al ontkende hij dat heel erg naar Soul toe als deze hem daarmee plaagde. Dan gromde hij wat en draaide hij zijn kop weg. Zei voor Soul al genoeg als je het hem vroeg. ‘Natuurlijk,’ zei hij grinnikend tegen haar. ‘En als jij terugkomt staan Houndoom en ik op je te wachten.’ Natuurlijk was hij weer zo aardig om de Houndoom pas te laten zien nadat ze haar nieuwe Pokémon had. Wie weet konden Houndoom en haar keuze wel vrienden worden. Maar goed, ze had gezegd dat het waarschijnlijk een Torchic ging worden, dus hij zou wel zien. Hij zwaaide naar Eefje en nadat hij er vrij zeker van was dat ze binnen was haalde hij Houndoom tevoorschijn. ‘Ik wil je iemand laten ontmoeten.’