And so, the little girl grew up

Typisch Vincent, wist van maar zeer weinig, maar van datgene waar hij iets vanaf wist, kwam het ook meteen in boeken aan informatie. Toch vertelde hij dat hij al een lange tijd met het ei liep en het dus zeer binnenkort zou moeten uitkomen. Stiekem hoopte ze dat het uit zou komen terwijl ze erbij was, het was wel iets dat ze wilde zien. "Hoe is het verder met je? Nog hard aan het trainen voor de Hoenn league?" vroeg ze daarna nieuwsgierig, terwijl ze haar benen over elkaar kruiste en hem met een glimlach aankeek. "Welke pokémons heb je nu eigenlijk bij je?" vervolgde ze daarna. Ze kon zich nog een klein deel van d'r team herinneren en eigenlijk was ze best nieuwsgierig of hij er meer had gekregen sinds die laatste keer.

Ze glimlachte toen ze luisterde naar wat Vincent te zeggen had, maar een koude hand greep om haar hart heen toen ze hoorde dat hij zich bij de Rangers wilde aansluiten. Waarom? Van alles wat die kon doen, moest die nou net bij haar vijanden gaan? "Waarom de Rangers?" vroeg ze daarna, zogenaamd alsof ze interesse in had. "Ik bedoel, je bent een sterke trainer, toch? Er is zoveel meer om te doen voor je en je besluit je aan te sluiten bij een organisatie waar je niet eens meer dan één pokémon bij je mag hebben?" vervolgde ze daarna.
Ze knikte rustig toen hij zei dat hij er alleen maar een ei bij had gekregen en keek er eventjes na. Haar nieuwsgierigheid was groot genoeg om hier te blijven puur om te zien of het ei zou uitkomen, maar het nieuws dat Vincent zich bij de Rangers wilde aansluiten bleef aan haar knagen.

Yuuki haalde haar schouders op. "Ik vind hun manier van denken zo idioot, alsof er maar één pokémon was die je als vriend kan hebben? Ik bedoel, ik heb een heel team aan vrienden achter me staan. Ik zou er nooit een kunnen kiezen die echt mijn partner in crime zou worden ofzo," legde ze rustig uit. "En daarnaast, het is niet alsof een Ranger alles perfect doet, ofzo? Ze dwingen een pokémon uit hun natuurlijke leefomgeving met die zogenaamde Assists en laten ze daarna onder dwang dingen voor hun uitvoeren. Dat is nog net erger dan een pokémon vangen, lijkt mij," vervolgde ze daarna, terwijl ze haar blik van het raam naar het ei verplaatste. Het ei dat op dat moment begon te schudden en ze een verbaasde vraag van Vincent kreeg. "Ik deed helemaal niets," zei ze, iets meer opgetogen dan dat ze wilde laten merken.

Direct was de hele conversatie neergeslagen en ging alle aandacht in de richting van het ei. Datzelfde ei dat zich nu omringde met wit licht. Haar bordeaux rode ogen fonkelde toen in plaats van het ei een pokémon lag. Ze keek eventjes naar de pokémon, leefde het eigenlijk wel? Toen ze goed keek, merkte ze dat de borstkas op en neer ging, het was dus in ieder geval in leven. Al was het niet bepaalde ... levendig. Ze besloot maar eens te kijken welke pokémon het was door haar pokédex erbij te halen. Slakoth, the Slacker Pokémon. Slakoth is generally found sleeping and very few ever witness it in motion. Oh, dat verklaarde dus waarom het er zo doods uit zag. Oké, charmant. "Gefeliciteerd," zei ze met een glimlach tegen Vincent.

Ze keek toe hoe Vincent de nieuwe pokémon aan zijn buik haakte. Het was echt een verdomd trage pokémon, niet echt iets wat ooit in haar team zou komen. Zij was meer voor de grote, sterke pokémon, waar ze men mee kon imponeren. Daarom hoopte ze ook dat haar Anorith snel zou evolueren, maar ze dacht van niet. Het was niet de pokémon de je moest overhaasten, aangezien ze erg trots en voorzichtig over haar fossile pokémon was. "Hoe ga je 'm noemen?" vroeg ze aan Vincent. Ze knikte bij zijn idee om maar eens wat te gaan bestellen, aangezien het er niet naar uit zag dat de Slakoth überhaupt iets ging doen vandaag. Ze keek eventjes om zich heen of ze een serveerster zag en wenkte deze naar hun tafel.

Het gesprek voorheen was volledig dood gevallen door het uitkomen van het ei en ergens was ze er best wel blij mee, dan hoefde ze zich minder zorgen te maken over het plan van Vincent om zich aan te sluiten bij de rangers. Ze keek eventjes op toen Vincent zei dat zij als eerst moest bestellen en verbaast keek ze van de serveerster naar de kaart. "Uhm... Doe maar een citroen thee, met honing graag," stamelde ze een beetje onzeker, terwijl ze een licht hatelijk blik naar Vincent stuurde omdat hij haar als eerste liet kiezen.

De serveerster legde uit dat ze met een speciaal systeem werkte, waarna ze uitlegde wat het precies in hielt. Nog voordat Yuuki er iets van kon zeggen, had Vincent al besloten dat ze dat zouden doen. Daar zat ze dan, met d'r mond vol tanden, terwijl ze alleen maar als een klein mokkig kind naar buiten kon staren. Het zou ook eens niet zo zijn, dat iedereen voor haar wilde beslissen. Ze was toch te jong om zelf iets te kunnen doen, ze was toch te jong om beslissingen te kunnen nemen. Want als je veertien was kon je niets zelfstandig doen. Gek werd ze ervan. Maar ze liet het nu maar over zich heen komen en zuchtte zachtjes, terwijl ze verder naar buiten keek.