A hottie in a hottub [+Valentino]

Zijn vermoeden werd bevestigd en het product werd hem wel aangeraden. Valentino luisterde aandachtig naar de rede waarom het goed voor zijn carrière zou zijn en knikte uiteindelijk instemmend. “Als je het zo zegt…” sprak hij bedenkelijk. Hij had eigenlijk geen enkele rede om het niet te doen. Behalve dan dat hij sociaal contact met vreemden een beetje eng vond. Misschien kreeg hij wel een bekende met zich mee. Amber zou geen moment twijfelen om haar beste vriend te helpen. “Oké, dan ga ik in de loop van de week eentje halen,” stemde hij na enkele tellen vastberaden in.

Hij was nog niet uitgesproken of hij zag iets van boven naar beneden vallen. Een luide plons volgde en een nieuwe golf zorgde ervoor dat Valentino moeite had met zijn hoofd boven water houden. Nieuwsgierig wierp hij een blik op het derde figuur dat erbij was gekomen en die wist hij wel te herkennen. Het was een Machop en die keek hem met een brede, plagerige grijns aan. Voor hij het wist kwam het wezen op hem af en werd hij verder het water in getackeld. Nog net voordat hij kopje onder verdween, slaakte hij een verrast gilletje.

De twee pokémon keken de jongeman voor enkele tellen verbaasd aan. CPR? Wat? Hun verbaasde uitdrukking nam plaats voor een paar geniepige glimlachjes voor zij zich langzaam naar Vincent begaven. Voor hen was dit een teken van het speelkwartiertje en daar zeiden ze nu natuurlijk geen nee tegen. Ondertussen deed Valentino verwoed een poging om zich uit de greep van de Machop te werken. Het lukte hem om zijn hoofd weer boven water te krijgen, waardoor hij naar adem snakte en verward naar de lucht keek. Was dit een poging tot moord? Of was het gewoon een spelletje? De dader kwam nu ook boven water en toverde een brede grijns op zijn snoet. Het was geen enge of gevaarlijke – eerder eentje die hij ook wel eens bij Doritos had gezien. Het was veilig.

Valentino duwde zichzelf verder overeind en werkte zich nu richting de Machop voor wraak. “Ze willen gewoon spelen,” merkte hij enthousiast op. Een spelletje met pokémon zei hij geen nee tegen.

De ander was niet zo enthousiast over de nieuwe situatie. Valentino begreep meteen waarom, want nu Vincent hem erop wees, voelde hij zich ook minder geroepen om mee te doen. Hij was eigenlijk al vergeten dat hij naakt was en dat gaf hem een rede om weer zelfbewust te worden. Schaamte kwam meteen bij hem naar boven borrelen. Dat was echter niet de enige rede, want Machop had nogal een ruwe huid en daar zou hij zich flink mee kunnen bezeren. Hij had eigenlijk geluk dat het nog niet was gebeurd met die tackel van net. “Yeah…” mompelde hij, terwijl hij zich weer wat lager in het water liet zakken. Dit tot ongenoegen van Machop en de andere twee pokémon, die teleurgesteld waren in de twee mensen en besloten met z’n drieën te worstelen. Het zag er erg energiek uit en Valentino voelde zich meteen een beetje buitengesloten. Stoeien vond hij stiekem heel leuk.

Lang hoefde hij niet getreurd te blijven, want er zweefde opeens nog een pokémon het terrein op. Een Drifloon, dit keer. Een wezen die hij wist te herkennen omdat die ook in Alola voorkwamen. Het beestje hield echter iets in zijn poten vast… Valentino kneep zijn ogen tot spleetjes in de hoop beter te kunnen zien en wenste daarna dat hij kon doen alsof hij het voorwerp niet herkende. Het was een maretak. En of het zo moest zijn, zweefde de Drifloon boven zijn hoofd en die van Vincent. Daarna keek hij verwachtingsvol naar de twee heren. Oh nee…

Terwijl Valentino het gevoel kreeg alsof hij door de grond wilde zakken, beleefde Vincent de gebeurtenis overduidelijk anders. Voor de blonde jongeman ook maar enige reactie op de Drifloon kon vormen, sprong de ander zijn kant op – en voor Val het wist waren zijn lippen door zijn gezelschap gevangen. Zijn ogen verwijdden bij het besef. Hij had nog nooit met iemand van hetzelfde geslacht gezoend. Niet per se omdat hij dat niet wilde, maar… Hij was niet zoals Amber. Nieuwsgierig, ja, maar hij liet zich daar niet door leiden. Dit overrompelde hem nogal. Hierdoor had hij geen andere reactie behalve ter plekke verstijven, want hij had echt geen flauw idee wat hij hiermee aan moest.

Hij snapte er niks van. Eerst ging alles zo snel – en daarna juist heel langzaam. Valentino betrapte zichzelf erop dat, toen Vincent hem losliet, een stemmetje in zijn achterhoofd begon te zeuren. ‘Dat wil ik niet. Kom terug.’ Hij had de kans niet om daar verder over na te denken, want een woordenwaterval verliet de witharige zijn mond en meteen voelde hij zich schuldig. Hij wilde Vincent geen onwelkom gevoel geven, want hij mocht de jongeman wel. Het kwam gewoon onverwacht en hij was niet actief op zoek naar een jongen om mee te zoenen. Nog niet eens met een meid. Valentino wilde zeggen dat het oké was en dat hij niet boos was, of iets dergelijks, maar alles ging weer een stuk sneller dan net. Vincent was het bad al uit gegaan.

Verward keek hij om zich heen en zag hij de val van de ander nog net. Hij duwde zijn schaamte aan de kant en snelde naar de rand. “Vincent?” riep hij hem toe. Er kwam geen reactie. Oh nee. Was hij bewusteloos? Valentino deed zijn best om de blos van zijn wangen te werken. Vincent was naakt, get over it. Het was niet alsof hij iets nieuws zou zien, want hij had het zelf ook. Proberend zijn schaamte zich niet te laten overmeesteren, duwde hij zich omhoog en klom ook het bad uit. Daarna begaf hij zich naar Vincent en nam hem in zijn armen. Zo te zien was hij inderdaad bewusteloos… Shit, wat moest hij nu doen? Hij keek om zich heen, maar de enige andere aanwezigen waren de drie vechttypes.

Een sjaal. Dat was wat bovenop hem en Vincent werd gedropt door de Drifloon. Valentino was in de war, maar hij focuste zich voorlopig op andere, belangrijkere zaken en dat was het verzorgen van de jongeman in zijn armen. De handdoek, die door de Machop werd gebracht, werd dankbaar overgenomen en hij deed een poging tot het ongemakkelijk afdrogen en aankleden van Vincent en zichzelf. Voor hij dit kon doen, moest hij wel navragen of hij het kluisje van de ander in mocht en dat zorgde voor een extra probleem waar hij eigenlijk het zelfvertrouwen niet voor had. Waarom moest hem dit nou weer overkomen? Amber kon hier beter mee overweg. Daarom was ze Ranger geworden. Vincent was er ook één – die had vast beter op de situatie gereageerd als het andersom was geweest.

Ongemak leek een aanhoudend thema. Met de hulp van de drie wilde pokémon wist hij zich er echter doorheen te slaan en Vincent mee te slepen naar een hotel. Daar huurde hij een kamer voor een dag – geld had hij toch genoeg hiervoor – en legde hij Vincent op het tweepersoonsbed. Ongemak bleef aanwezig. Datzelfde ongemak zorgde ervoor dat hij de domme beslissing had genomen hierheen te gaan, in plaats van naar een eerste hulp of het ziekenhuis. Zuchtend liet hij zich op het uiteinde van het bed zakken. Daarna dacht hij, met een laatste blik op Vincent, terug aan wat er in het bad was gebeurd.