World Class, Piece of Art [+Imogen Hargreaves]

Het was origineel haar bedoeling om een kijkje bij de warmwaterbronnen te nemen. Vera hunkerde er eigenlijk wel naar om eens lekker te kunnen ontspannen. Dit hele reizen was vrij vermoeiend; ze had niet verwacht dat het zoveel energie zou kosten. Ze was nog niet eens heel erg bezig met al dat trainen! Stel je voor.

Enfin, ze had Lavaridge ontdekt om linea recta naar de bronnen te wandelen. Dat was in ieder geval het plan geweest. Het lot had andere plannen – en die kwamen in de vorm van een oud dametje. “Och kijk nou toch eens,” werd er tegen haar gezegd, waardoor haar blik meteen op de eigenares van de krakerige stem viel. “Wat een prachtplaatje. Jij lijkt me iemand met verstand van stijl.” Vera kon niet ontkennen dat het haar erg goed deed om te horen. Ze glimlachte dankbaar en knikte instemmend. De vrouw lachte geamuseerd. “Zo was ik ook in mijn jongere jaren,” vertelde ze verder. Er viel een korte stilte. Vera zag de blik bij de oudere dame veranderen. “Wat ik wel niet zou geven om even terug in de tijd te kunnen.” Haar stem stierf weg en Vera kon het niet helpen om verdrietig te fronsen. Het moest vast moeilijk zijn om je niet meer met je vriendinnen op te kunnen tutten.

Ze kreeg niet veel later een idee. Daar had ze wel Mabel voor nodig, anders kon ze haar plan niet uitleggen. De Woobat verscheen in een korte lichtflits aan haar zijde. “Kun je tegen die mevrouw zeggen dat ze me wel een make-over mag geven? Ik denk dat we haar dan heel gelukkig maken.” Mabel was verkocht na het woord gelukkig. Ze fladderde vrolijk in het rond, haar gedachten verstrooid. Een paar omstanders keken vragend op bij het horen van stukjes zinnen die de Woobat per ongeluk naar hen doorstuurde. Vera hield sussend haar handen op. “Sh, niet iedereen hoeft van onze plannen te weten,” waarschuwde ze de pokémon.

Oh. Oeps.

Huidig team: Helios (lvl 34), Solarium (lvl 40), Meri (lvl 30), Imimi (lvl 14), Isabis (lvl 12), Summers (lvl 10)

Met al dat rondreizen was het eigenlijk een wonder dat Imogen nog niet naar de warmwaterbronnen was geweest. Het zou fijn zijn om zichzelf eens heerlijk in het warme water onder te dompelen. Mochten pokémon eigenlijk ook mee? Ze wist zeker dat in ieder geval haar twee nieuwste aanwinsten het heerlijk zouden vinden, en Helios misschien ook wel. Op dit moment liep ze dan ook met alleen die helft van haar team rond, terwijl de rest in hun pokéballs zat. Hoe belangrijk ze het ook vond dat ze allemaal van hun reis konden genieten en niet alleen maar in die pokéballs zouden zitten, had ze wel gemerkt dat het behoorlijk chaotisch werd als ze ze allemaal tegelijk losliet. Zeker als één van die zes Imimi was. Als ze ergens naar op weg was, probeerde ze het dus maar een beetje af te wisselen. Dus paradeerde Helios nu rond op zijn mooie schoenen, keek de knappe Isabis geïnteresseerd in het rond, onderwijl vrolijk babbelend in een taal die Imogen niet verstond, en stapte Summer - pardon, Summers - met statige schreden voort, weinig oog hebbend voor haar omgeving.

Opeens hoorde ze iets. Of nee, ze hoorde het niet echt. Het was zoals wanneer Solarium of Meri tegen haar praatte. Het voelde altijd wat vreemd om een stem in je hoofd te horen, alsof je gek aan het worden was, maar daar maakte Imogen zich nu niet heel erg druk om. Het was namelijk vooral de inhoud van het bericht die aan haardacht had getrokken. Ze was abrubt blijven staan en keek om zich heen op zoek naar de bron van de boodschap. Want ze had heel duidelijk het woord 'make-over' gehoord en dát was iets waar ze wel interesse in had!

Met enige moeite verplaatste Mabel haar aandacht naar de oude vrouw. “Hallo mevrouw de aardige mevrouw!” begroette de Woobat haar. Ze schrok een beetje van het plotselinge enthousiasme. “Vera heeft een idee en ze wilde dat ik die met u deelde!” De vrouw kreeg door dat het de pokémon was die tegen haar praatte. Vragend keek ze van Mabel naar Vera, wie haar een verontschuldigende glimlach schonk. De blondine had geen idee hoe haar Woobat tegen de dame praatte, maar het was hoogstwaarschijnlijk overweldigend voor haar.

“En wat mag dat idee zijn?” vroeg de vrouw nieuwsgierig. Mabel liet er geen gras over groeien. “Een make-over,” legde ze energiek uit. Ze fladderde weer een rondje om haar eigen as heen. “Is dat niet leuk?” Er verscheen een gerimpelde glimlach om de dame haar lippen. Ze knikte instemmend. “Dat klinkt erg leuk.” Haar blik zocht Vera weer op, maar halverwege zag ze iets anders interessants. De blondine fronste en keek over haar schouder. Verderop stond een… Wow.

Ze knipperde en draaide haar hoofd zo snel terug dat ze bijna whiplash op was gelopen. “Zo te zien hebben we nog een geïnteresseerde,” lachte de oude vrouw vermaakt. Oh nee. Nu ging ze natuurlijk ook nog zeggen dat–“Zou je ook mee willen doen?”

Mabel giechelde en vloog op de nieuwsgierige nieuwkomer af om kennis te maken.

De twee mensen die ze een eind verderop zag staan moesten wel de bron van het woord zijn. Wat was die pokémon die daar vloog? Het had vaag iets weg van een Zubat, maar dan veel pluiziger en veel schattiger. Ze zou haar pokédex moeten raadplegen. Daar kreeg ze echter niet de gelegenheid voor, want ze werd enthousiast aangesproken door de oudere dame. Imogen grijnsde, niet doorhebbend dat het modieus geklede meisje dat erbij stond iets minder blij leek met haar aanwezigheid. "Daar zeg ik geen nee tegen!" antwoordde Imogen vrolijk. Ze had geen idee wat precies het plan was en wie er eigenlijk een make-over zou krijgen en waarom, maar ze was op reis en op reis zei je geen nee tegen dingen. Op reis ging je iedere uitnodiging aan, want wie weet hield je er wel een geweldige ervaring aan over! Of een trauma, maar die optie leek heet in het geval van een make-over niet erg waarschijnlijk. "Oh, hé", zei ze verbaasd toen de pluizige vleermuispokémon op haar af fladderde. "Was jij dat net?"

Vera hoorde dat de vreemdelinge op de uitnodiging in ging. Ah, uh, hm. Misschien was het maar goed dat ze niet kon praten, anders had ze al stamelend dingen eruit gefloept. Ze draaide nu haar hele lichaam zo dat ze beide dames in vizier kon houden, maar haar voeten waren op het moment een stuk interessanter om naar te kijken. “Ja,” reageerde Mabel ondertussen energiek op de vraag. “Ik ben Mabel en dat is Vera!” De Woobat gebaarde niet echt naar haar trainer, noch richtte ze haar blik wijzend op het meisje. In plaats daarvan hield ze haar aandacht bij de vreemdelinge. “Hoe heet jij?” Voor de ander er goed en wel antwoord op kon geven, dook Mabel omlaag om kennis te maken met de pokémon. De oudere dame grinnikte zacht. Mabels woorden kreeg ze niet mee, maar de houding van de pokémon was genoeg om te weten wat er aan de hand was. Daarom wachtte ze even voor ze de twee dames aansprak. “Zullen we dan maar, meisjes?”

De vleermuispokémon stelde zichzelf en haar trainer enthousiast voor. Alleen was het niet helemaal duidelijk wie van de twee mensen de trainer was. Was het meisje of de oude vrouw Vera? Er werd ook naar haar eigen naam gevraagd, maar de pokémon was er al vandoor voor ze antwoord kon geven. Het was echter geen slecht idee om even een voorstelrondje te doen, bedacht Imogen zich. Dan kon ze ook meteen uitsluitsel krijgen over wie Vera was. En wie weet zou iemand op het idee komen om te vermelden wat voor pokémon Mabel was, zodat ze niet in ieders bijzijn haar pokédex hoefde te checken. Het meisje had haar nog niet echt aangekeken, dat was wel gek, maar ze dacht er niet zo over na. Toen de vrouw voorstelde om te gaan, knikte ze, en onder het lopen stelde ze zich voor. "Ik ben Imogen, aangenaam", zei ze en na een korte stilte voegde ze daaraan toe: "Dus... wat is precies het plan?"

Helios schrok even van de pokémon die zo plotseling naar beneden kwam duiken. "Oh, hey daar", zei Isabis intussen grijnzend tegen de vrolijke vleermuis. "Bij wie van die twee hoor jij?" "De Woobat hoort overduidelijk bij het meisje, lette je niet op?" zei Summers voor iemand anders antwoord kon geven. Zij had het meisje al in de gaten gehouden vanaf het moment dat ze in beeld kwam. Dat was nou een kind met klasse, had ze gedacht. Niet zoals die stoffige sloebers die je meestal rond zag banjeren.

De oudere dame kwam langzaam in beweging. Vera zag het vanuit haar ooghoeken en liep stilletjes, met haar blik nog op de grond, achter de vrouw aan. De namen van de twee vreemdelingen werden niet veel later bekend gemaakt. Imogen en… “Ik ben Erna,” stelde de vrouw zich aan hen voor. Een warme glimlach, eentje die echt alleen een oma kon geven, werd aan Imogen en Vera geschonken. Het zorgde ervoor dat de blondine opkeek. Had Mabel haar naam al genoemd? Waar was Mabel eigenlijk? Vera wilde over haar schouder kijken om haar Woobat te zoeken. Onvrijwillig belandden haar blauwe ogen op Imogen en kreeg ze het niet voor elkaar om weg te kijken.

“Hallo, hallo!” reageerde Mabel. Ze communiceerde waarschijnlijk zo snel dat het leek alsof de twee woorden met elkaar botsten. “Ja!” zei ze vervolgens op wat de Leafeon vertelde. “Ze heet Vera en ik ben Mabel!” De Woobat had moeite om in een rechte lijn te blijven vliegen. Ze stuiterde heen en weer. “Hoe heten jullie?”

De oudere dame stelde zich voor als Erna en Imogen beantwoordde haar grootmoedertjesglimlach met een al net zo stralende lach terug. Wat een schat was die vrouw, zeg. Dat zag je gewoon aan haar. Oh, en als zij Erna was, dan was het meisje dus... Oh, dat was best een intense blik. Imogen keek even gauw omlaag om te zien of ze geen vlek op haar blouse had, en toen dat niet het geval bleek te zijn, besloot ze dat ze de starende blik wel als een compliment op kon vatten. "Dan ben jij dus Vera", constateerde ze glimlachend. Ze bedacht zich even dat haar vraag nog niet beantwoord was, maar ze had geen zin om hem nog een keer te stellen. En ach, verrassingen waren altijd leuk, toch? Ze zou vanzelf wel zien waar ze in verzeild was geraakt.

De Woobat was veel te druk naar Summers smaak. Ze zuchtte eventjes. Rust en elegantie, dat waren eigenschappen die ze kon waarderen, maar het was natuurlijk verspilde moeite om dat aan een pokémon van lagere komaf uit te leggen. Helios had de woorden van de Woobat nauwelijks kunnen volgen. Sterker nog, zijn ogen konden de afzender zelf nauwelijks volgen. Tsjongejonge wat een druktemaker. Hij werd al moe als hij ernaar keek. Gelukkig kon Isabis Mabels enthousiasme wat beter hebben dan zijn teamgenoten en vond hij het alleen maar gezellig om haar te woord te staan. "Ik ben Isabis, dat is Helios, en zij heet... heten?... Eh, hoe dan ook: Summers."

Had haar naam altijd zo melodieus en mooi geklonken? Vera voelde het bloed naar haar wangen stromen. Wat moest ze daar nou op zeggen? Oh wacht, dat was waar ook. Met een klein knikje keek ze vlug naar Erna. “Help,” spookte door haar hoofd. De oude vrouw kon geen gedachten lezen en daarom ging het ongehoord. Gelukkig voor Vera stopte ze wel bij een gesloten deur. “Zo, we zijn er,” opperde Erna. De vrouw opende haar tasje en begon erin te grabbelen. Vera nam deze kans om het gebouw in zich op te nemen. Het was in ieder geval een rijtjeshuis met een groot raam op de begane grond. ‘Erna’s mode-atelier’ stond er in sierlijke letters op geplakt. Vera kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Wat een sluwe dame, die Erna.

Isabis, Helios en Summers. Mabel vierde het leren van die namen met een draai om haar eigen as. Daarna verlaagde ze zich tot Summers niveau. “Ben je meer dan een pokémon?” vroeg ze nieuwsgierig aan de Leafeon. “Da’s gek!” Ze giechelde. “Gek, gek, gekkie!”

Vera werd helemaal rood, wat schattig. Misschien was ze wel net zo verlegen als Phoebe, die viel ook altijd helemaal stil als een vreemde haar aansprak. Imogen observeerde het meisje met een glimlach terwijl die haar blik snel op de oudere vrouw richtte. Toen Erna zei dat ze er waren, keek Imogen ook op. "U heeft een eigen mode-atelier, wat leuk!" riep Imogen uit. Tsjonge, ze was blij dat ze die gedachte opgevangen had, want ze was er nu al zeker van dat dit een geweldige dag ging worden. Terwijl Erna in haar tas naar haar sleutels zocht, staarde Imogen door de grote ruit naar binnen. Oh, dat zag er interessant uit. Anders dan ze had verwacht.

Isabis moest lachen om Mabels reactie. Hij snapte wel dat ze het gek vond, zelf begreep hij het eigenlijk ook niet helemaal, maar hij zag wel aan Summers' gezichtsuitdrukking dat die het wat minder kon waarderen om gek genoemd te worden. Isabis besloot haar gauw te hulp te schieten. "Nee, nee, dat is, eh, 'pleuris majesteit'", legde hij Mabel uit. Summers keek hem vanuit haar ooghoeken aan. "Pluralis majestatis", verbeterde ze hem, perfect een toon vindend die zeer beheerst en beleefd was, maar hem ook compleet duidelijk maakte dat hij bij dezen in haar achting was gezakt. Isabis grijnsde. "Dat ja."

Imogen was, in tegenstelling tot Vera, enthousiast over het nieuwtje. Het enthousiasme sloeg een beetje op haar over. Wat was er nou eigenlijk verkeerd aan? Het was niet alsof Erna haar verplichtte om iets te kopen. Ze zou sneller geneigd zijn omdat ze het aan probeerde, ja, maar dat betekende niet dat ze voor die valstrik zou vallen. “Ja hè?” reageerde Erna vrolijk. De deur zwaaide open en de oude vrouw gebaarde de hal in. “Kom binnen, kom binnen,” voegde ze eraan toe. Vera keek kort naar Imogen voor ze zich de deur door haastte. “Meteen aan de rechterkant,” legde Erna haar uit. Ze volgde het pad dat haar was aangewezen en kwam in een grote open ruimte uit. Overal stonden kledingrekken met hun eigen kledingstukken aan – en aan een kant van de kamer stond een groot bureau met losse flarden stof op. Vera zag ook een meetlint liggen. Was Erna nog bezig met nieuwe kledingstukken te maken? Het viel haar wel op dat de meeste kleren bepaalde tinten grijs hadden. Donker, licht, soms zag ze zwart en wit en zelfs bruin. Hm.

Mabel gniffelde zachtjes om Isabis. “Oh,” begon de Woobat na de verbetering. “Gezondheid.” Vanuit haar ooghoek zag ze dat Vera weer in beweging kwam – en uit automatisme zette ze zichzelf ook weer in beweging. Ze fladderde omhoog zodat ze niemand in de weg zat en andersom ook niet. Vera mocht ze niet uit het oog verliezen! De vorige keer was dat ook bijna verkeerd afgelopen…

Wat ze had verwacht was veel kleur, veel leuke prints, allerlei verschillende stofjes. Nu, er waren wel verschillende stofjes, maar het kleurenschema was vrij beperkt. Grijs. Zwart. Wit. Bruin. Ze probeerde zich te herinneren of ze ergens had gelezen dat sombere kleuren helemaal in waren dit seizoen, maar ze kon zich iets dergelijks niet voor de geest halen. Hoe dan ook, hoewel het er niet op leek dat zij en Erna dezelfde smaak hadden, was het toch reuze-interessant, dit alles. Het was toch altijd leuk om de work-in-progress te zien en niet alleen het eindproduct. En hé, de witte dingen waren ook niet al te lelijk. Gecombineerd met iets van kleurrijke sieraden kon het best werken. Imogen drentelde naar de tafel waar wat stofjes op lagen uitgespreid. "Wat bent u aan het maken?" vroeg ze, rondneuzend tussen de spulletjes op het bureau. Oh, zag ze daar een schetsboek? Misschien stonden daar alle ontwerpen wel in.

Summers zuchtte. Het leek haar het beste om de Woobat maar geen aandacht meer te schenken. Mabel wist overduidelijk niet waarmee ze te maken had, en het zou geen enkele zin hebben om het aan haar uit te leggen. Nee, dan haar trainer, die had toch een betere uitstraling. En de oudere vrouw leek zich ook met hogere kunsten bezig te houden, zag ze toen ze het mode-atelier binnengingen. Het rook er aangenaam, vond Summers. Isabis vond het er maar wat muf en kleurloos. Hij liep liever buiten rond. Helios stapte verveeld het atelier rond. Geen groen, geen geel, er wat hier niets wat hem zou staan, dus wat deden ze hier eigenlijk?

Erna kwam op haar eigen tempo de ruimte ingewandeld en legde haar jasje over een krukje heen. “Och,” lachte ze naar Imogen. “Mode van een lang vervlogen tijd.” Ze staarde kort naar het rek met kledingstukken aan. “Hoe heet dat tegenwoordig? Retro?” Een brede, typische glimlach sierde haar lippen, terwijl ze zich een weg naar het rek baande. Onderzoekend haalde ze een donker kleding-set ertussen uit en hield hem in de richting van Vera omhoog. Vragend hield de blondine haar hoofd een beetje schuin. Het was moeilijk in te schatten wat Erna vast had, zo van de achterkant. De oude vrouw schudde met haar hoofd en hing het terug, om het te vervangen voor een lichtgrijze kleur. Erna kneep haar ogen wat meer samen, maar ze lichtten al snel op. Enthousiast wenkte ze Vera naar zich toe en gaf de gevulde haak door. “Waarom ga jij dit niet al proberen? Daarzo.” Ze wees naar een aantal grote, houten platen die een hoekje van de kamer afschermden. Vera knikte gehoorzaam, een beetje afwezig, voor ze zich met een laatste blik op Imogen omdraaide en naar het scherm schuifelde.

Terwijl Erna zich terug naar het rek draaide, en aan het overgebleven meisje vroeg wat ze zoal droeg, onderzocht Vera wat ze eigenlijk had meegekregen. Het leek op een lichtgrijs broekpak, met een witte blouse en… Wat was dit lange ding? Oh, het waren er twee. Fronsend hield Vera het omhoog. Het was van rekbaar materiaal gemaakt en had een metalen mechanisme aan de onderkant. Ze had het ergens eerder gezien. Had haar vader niet ooit zoiets gedragen? Aan z’n broek, over zijn schouders. Dan waren dit dus bretels. Vera snoof geamuseerd. Misschien kon ze zo wel een selfie voor hem maken. Dat zou hij vast waarderen.

Vlug trok ze alle kledingstukken aan. Over het pak heen kwam nog een donkerder jasje. Vera had nooit geweten dat ze vroeger zoveel lagen droegen. Het zat eigenlijk wel lekker. Voor ze achter het scherm vandaan stapte, trok ze het jasje recht en streek de broek glad. Daarna liep ze met een glimlach terug naar de dames.

OOC: Vera's outfit. Voel je trouwens vrij om Erna ook te bespelen c:

Een lang vervlogen tijd, zei Erna. Imogen keek om zich heen. Dat moest dan wel een heel lang vervlogen tijd zijn, want zij had in ieder geval nog nooit een kledingwinkel met zo weinig kleur gezien. Dit was allemaal zó... honderd jaar geleden? Terwijl Erna iets voor Vera uitzocht, bladerde Imogen door het schetsboekje. Die lage tailles... jaren twintig? Was de wereld toen nog in zwart-wit? Die jurken uit Downton Abbey zagen er toch wat fleuriger uit. Ze keek op toen Erna haar aansprak. Ah, was zij nu aan de beurt? "Doe mij maar een jurk", zei Imogen, benieuwd waar de oude vrouw mee op de proppen zou komen. Erna rommelde tussen de kledingstukken aan het rek en Imogen hoopte vooral dat ze niets donkers tevoorschijn zou halen. In donkere kleding leek ze net een spook met haar lichte huid en lichte haar. Dit besefte Erna echter ook wel, en na een paar verschillende dingen gekeurd te hebben kwam ze voor Imogen eveneens uit op een voornamelijk lichtgrijze outfit. "En om het af te maken..." Erna liep naar een rij planken aan de andere kant van de ruimte en tilde er een grijs zonnehoedje met een witte bloem af. "Je kunt je daar omkleden als je vriendin klaar is", zei het vrouwtje en met de kledingstukken in haar handen wachtte Imogen af. Een moment later stapte Vera achter het scherm vandaan en Imogen glimlachte even goedkeurend. "Helemaal niet verkeerd", zei ze. Vera kon dat grijs goed hebben en Imogen vond het geheel wel een beetje een 'natuurwandelingproof maar fancy'-vibe hebben. "Nou, mijn beurt, we zullen zien." Ze lachte geamuseerd terwijl ze Vera voorbij drentelde.

Even later had Imogen zich ook omgekleed, en ze moest zeggen dat ze Erna's smaak enigszins had onderschat. Het stond haar helemaal niet zo slecht, dit. Goed, het grijs sloeg het beetje kleur dat Imogen van zichzelf had wel wat plat, en ruitjes waren niet helemáál haar ding, maar de soepele stof viel mooi, het hoedje fleurde het geheel wat op en het kraagje vond ze ook wel leuk. Als een echt model stapte ze achter het scherm vandaan en nam even een pose aan. "Nou, hoe zie ik eruit?" vroeg ze grinnikend.

OOC: Imogens outfit :3

Vera mocht fysiek dan wel de ruimte binnenstappen, maar zodra ze oogcontact met Imogen had, voelde het alsof ze naar een ander bestaansvlak zweefde. Na het compliment stond ze haast praktisch op haar plek te vibreren en had ze spontaan de behoefte om het extra jasje op de vloer te dumpen. Was ze bekwaam in het spreken geweest, dan was ze die bekwaamheid nu verloren. Met haar ogen overal behalve in de richting van Imogen gaf ze een zacht knikje en schuifelde dichter naar Erna toe. De vrouw bekeek haar van top tot teen en knikte glimlachend. “Dat had ik wel gedacht,” vertelde ze Vera, terwijl ze een beetje frummelde aan het stof van haar jasje. “Is het ook gelukt met de bretels?” De blondine knikte een paar keer en streek met haar vingers over de plek waar de bretel over haar linkerschouder ging. “Mooi zo,” reageerde Erna tevreden.

Imogen stapte vanachter het scherm vandaan en Vera’s blik gleed meteen haar kant op. Zonder het zelf door te hebben zakte haar mond als vanzelf open. De warmte, die een paar tellen geleden eindelijk van haar af was gedropen, keerde in iets mindere mate terug. Het liefst had ze met een woordenwaterval vertelt wat ze van Imogen vond, maar Erna stapte naar voren. “Kijk toch, wat een plaatje,” bracht de vrouw opgetogen uit. Vera slikte, merkte nu pas hoe droog haar keel was geworden en keek pardoes naar de vloer.

Mabel vloog naar Imogen toe en fladderde een paar rondjes om haar heen. “Wow, wat ben je mooi! Dat staat je goed!” sprak ze enthousiast via gedachtegang. “Vera vind je ook heel mooi, ja!”

Gesponsorde inhoud

» Imogen Hargreaves
» Word Flakes [+Imogen Hargreaves)
» A Beautiful Crater [+ Imogen Hargreaves]
» [PT - second round] Echo Wolf VS Imogen Hargreaves
» [PT - first round] Amber Valor VS Imogen Hargreaves