Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

Soul kon niet direct in haar blik afleiden wat ze van zijn voorstel vond en begon zelf te twijfelen over hoe hij het gebracht had. Hij had het eigenlijk laten overkomen alsof het voor hem niets was en alsof hij misschien wel elke dag een meisje in zijn bed had liggen. Het had ervoor gezorgd dat hij zijn tweede opmerking algauw had laten volgen op de eerste, maar je wist natuurlijk nooit hoe meisjes reageerden op dit soort dingen. Soul wist van zijn moeder en van Fever dat meisjes, zeker op jonge leeftijd, dingen nog persoonlijk opvatten en dat ze snel beledigd waren wat jongens betrof. Nu had Fever de leeftijd niet bereikt waarop ze serieus iets met een jongen had kunnen beginnen, maar ook zij was vaak beledigd geweest wanneer een jongen iets op een manier zei alsof het hem niks kon schelen. En die jongen was hij natuurlijk altijd geweest, want Soul had haar ver uit de buurt gehouden van andere jongens. Ook had hij haar altijd plechtig verboden om op internet te gaan en vooral om chatrooms te vermijden. Soms was hij iets te bezorgd over haar geweest, maar dat moest ook wel met het karakter dat zij had. Soms kon hij nog steeds niet geloven dat ze echt dood was. Soul slikte moeizaam en probeerde zich zo goed en kwaad als het kon op Lima te richten zonder zijn humeur om te laten waaien. Tot nu toe was dat hem gelukt, maar de late avond, de verwarrende gevoelens en het feit dat Fever zijn hoofd binnen kwam sijpelen op de meest vervelende en vooral ongeschikte momenten zorgde ervoor dat hij een beetje geërgerd begon te raken. Hij fronste even op de vraag, maar haalde zijn schouders op. ‘Goed, denk ik,’ sprak hij. ‘Hij zit er in elk geval minder mee in van wat er met mijn schouder is gebeurd dan jij.’ Dat laatste was nog nét niet beschuldigend te noemen en Soul keek haar strak aan. Hij wist dat als hij zo doorging dat hij misschien weer een vriend zou verliezen, maar in zijn ogen maakte ze zich echt druk om niks. ‘Het is echt niets, Lima,’ sprak hij terwijl hij naar zijn schouder knikte. ‘Het zou erger zijn geweest als het mijn gezicht was geweest. Mijn schouder ziet toch niemand. Het is nu niet dat ik vaak op het strand rondloop en mijn shirts zijn er net niet te wijd voor.’ Hij glimlachte bemoedigend naar haar. ‘Bovendien kan jij er niks aan doen. Anders zou ik je echt wel kwalijk genomen hebben hoor.’ Een knipoogje volgde. ‘Ik heb er niets een last meer van.’ Dat was deels gelogen, want soms had hij er echt ontiegelijke jeuk van en als hij zich echt pijnlijk krabde dan deed het veel zeer. Maar dat hoefde zij niet te weten. ‘Dus gaan we ons vanaf nu niet meer druk maken om Soul’s lelijke schouder?’ Hij grinnikte zachtjes en liet zijn hand rustig even naar haar been gaan om daar een klopje op te geven.

‘Goed, denk ik,’ reageerde Soul op haar vraag. Ze had niet veel anders verwacht. Salamence zag er altijd uit als een gezonde pokémon en ze had er dan ook al het vertrouwen in dat Soul hem goed verzorgde. ‘Hij zit er in elk geval minder mee in van wat er met mijn schouder is gebeurd dan jij.’ Okay hij had haar door, niet goed. Het was voor haar zo apart dat ze doorzichtig leek te zijn bij de jongen terwijl ze dat bij anderen alles behalve was. De manier waarop hij het had gezegd liet haar alleen maar erger voelen. Hoewel ze het niet wilde toe geven gezien hij het haar ook gezegd had bleef ze vinden dat het toch deels haar schuld was. Ze had hem en een wat kromme manier voor de rest van zijn leven 'beschadigd'. Hij keek haar recht aan, haar ogen waren in de zijne gehaakt. ‘Het is echt niets, Lima,’ zei hij met een knikje richting zijn schouder. Hoewel ze daar meteen tegenin wilde gaan wist ze dat het toch geen nut zou hebben Soul kennende. ‘Het zou erger zijn geweest als het mijn gezicht was geweest. Mijn schouder ziet toch niemand. Het is nu niet dat ik vaak op het strand rondloop en mijn shirts zijn er net niet te wijd voor.’ De glimlach die erna kwam hielp haar niet bepaald. Het was inderdaad goed dat het zijn gezicht niet was, dat had ze zich nooit vergeven. Maar het maakte haar niet zo extreem uit of anderen het nou konden zien of niet. ‘Bovendien kan jij er niks aan doen. Anders zou ik je echt wel kwalijk genomen hebben hoor.’ De woorden gevolgd door een knipoog wilde ze dan wel weer geloven. Ze zag Soul niet aan als het persoon die iemand zomaar zou laten gaan als er iets gebeurde waar hij het er niet mee eens was. Dat had hij die zelfde dag nog bij de dronken mannen bewezen. ‘Ik heb er niets een last meer van.’ Vervolgde Soul om haar gerust te stellen. Dat wilde ze dan weer net niet geloven. Zulke wonden moesten van tijd tot tijd nog vervelend zijn. Helemaal omdat het nog niet extreem lang geleden gebeurd was. Het moest soms nog pijn doen of minstens soms jeuken zoals alle jonge wonden deden. ‘Dus gaan we ons vanaf nu niet meer druk maken om Soul’s lelijke schouder?’ Vroeg Soul waarna hij een klopje op haar been gaf. Even liet Lima haar blik naar haar handen gaan waarna ze de blonde weer aan keek. Gadver ze voelde zich echt net een klein kind. "Fine," mompelde ze. Zuchtend liet ze zich achterover op het bed vallen. Dit viel niet te winnen dus kon ze net zo goed het gevecht maar staken. Hij zou toch blijven zeggen dat ze zich er niet zorgen om moest maken of schuldig moest voelen. Dat zou niet wegnemen dat ze het wel bleef doen, hoe dan ook. "Dus ga je me nog een hint geven over morgen?" Vroeg ze om het gesprek maar weer naar een ander onderwerp te kunnen brengen.

Echt waar, het leek net alsof hij een klein kindje beschuldigend aansprak over het feit dat ze net een snoepje uit de kast had gestolen. Zo voelde het momenteel toch wel aan. En met welk doel? Om haar op te laten houden met zorgen te maken? Elke keer dat ze elkaar weer hadden gezien sinds het ongeluk – en dat was nog maar twee keer geweest, maar goed – had ze haar zorgen wel geuit over zijn schouder. En hoewel Soul het ergens wel aardig van haar vond – het woord ‘lief’ vermijdend omdat dat te klef klonk naar zijn idee – vond hij het vervelend dat ze zich er zo’n drukte om bleef maken terwijl hijzelf het zo goed mogelijk probeerde te negeren. Oké, hij had zijn pot met zalf de laatste keer wel aan diggelen gesmeten omdat hij gefrustreerd was geraakt omdat het maar bleef jeuken wanneer hij zich opwond over bepaalde zaken, maar toch deed hij zijn uiterste best om er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden. Het was die reden ook geweest dat hij zijn shirt had uitgetrokken. Om te laten zien aan Lima dat hij er niks mee inzat. Zelf wierp hij echter geen blik op zijn schouder, maar als hij ’s morgens voor de spiegel stond of als hij het moest insmeren moest hij er natuurlijk wel naar kijken. Hij haatte het feit dat het zijn huid helemaal samentrok zodat het oud en verrimpeld leek, net alsof hij al aardig op leeftijd was. En hij durfde te wedden dat oudere mannen hun huid er zelfs niet zo uitzagen als ze in de negentig waren. Het zag er gewoon een tikkeltje vies uit naar zijn idee, maar hij zag het meer als een soort van krijgerswond. Een wond die hij had opgelopen om Lima te beschermen. Ook weer iets om trots op te zijn, niet? Soul rolde opvallend zijn ogen naar Lima toen ze met een zucht naar achteren viel en om haar te plagen deed hij hetzelfde zodat hij naast haar kwam te liggen. Bij haar vraag draaide hij zijn hoofd en keek haar droog aan. ‘Wat denk je zelf?’ vroeg hij op een droge toon. Nee, hij ging niks zeggen over morgen. ‘Oké, ik zal je één hint geven,’ zei hij en schoof een beetje dichter naar haar toe alsof hij iets heel belangrijks ging vertellen. ‘Oké, dus de hint is…’ Hij liet een korte stilte vallen om het extra spannend voor haar te maken. ‘Dat ik morgen je gezelschap zal zijn.’ Hij grinnikte en schoof weer wat van haar weg met tegenzin. ‘Het is toch niet leuk als ik nu al hints gaan geven over wat we morgen gaan doen?’ vroeg hij vervolgens en zijn mondhoeken gingen kort omhoog in een lach.

Soul deed precies het zelfde als zij had gedaan en kwam zo naast haar te liggen. Bij haar vraag draaide hij zijn hoofd haar kant op. ‘Wat denk je zelf?’ Geen informatie mogelijk, geen hints, niets. Dat was natuurlijk wel logisch bij een verassing maar ze had het niet kunnen laten om het toch te proberen. Wie wist kreeg ze wel een hele kleine hint. Niet dat een kleine hint haar genoeg informatie zou geven om het te weten. ‘Oké, ik zal je één hint geven,’ zei de blonde jongen terwijl hij dichterbij schoof. Een vonkje van nieuwsgierigheid verlichtte haar ogen. Zou hij haar echt een hint geven of was dit iets waar ze totaal niets mee zou kunnen. ‘Oké, dus de hint is…’ Vervolgde Soul waarna hij even stil was. Spanning opbouwen was natuurlijk nuttig hier... kuch. ‘Dat ik morgen je gezelschap zal zijn.’ Wat een nuttige hint. Lima zuchtte en liet haar handpalm op haar voorhoofd vallen. Het zorgde voor een geluid dat harder klonk dan het daadwerkelijk was. Dat gebeurde namelijk als je eenmaal wist hoe het moest. ‘Het is toch niet leuk als ik nu al hints gaan geven over wat we morgen gaan doen?’ Vroeg Soul haar met een lach nadat hij weer van haar weg was geschoven. Lima rolde op haar plek zodat ze op haar buik kwam te liggen. Vanuit haar ooghoeken keek ze de blonde jongen naast haar aan. "Hm-hm, maar ik ben nou eenmaal nieuwsgierig." Zij ze schouderophalend. Haar onderarmen had ze op het bed gelegd waardoor haar bovenarmen er voor zorgde dat ze niet helemaal plat er op lag maar een stukje opgeheven was. Of hij haar nou hint zou geven of niet, haar nieuwsgierigheid zou blijven. In het ergste geval zou ze de hele nacht blijven denken over wat het zou zijn en slecht slapen. Als ze een hint zou krijgen zou ze daar waarschijnlijk de hele nacht over liggen denken dus veel verschil zou het niet maken. Zuchtend liet ze zich op haar zij vallen waardoor haar rug tegen Soul aan kwam te liggen. Daar had ze misschien beter over na moeten denken want het gevoel in haar buik besloot weer te verschijnen. Was dit dan hetgene dat ze vlinders in je buik noemde?

Soul kon het niet laten om zijn mondhoeken even omhoog te laten drukken toen hij zich de nieuwsgierige vonk in Lima’s ogen herinnerde. Het meisje had echt gedacht dat hij een hint zou geven. Het was niet eens pesterig bedoeld, maar eerder plagerig. Maar nu hij zou terugdacht aan het feit dat ze dacht dat hij echt iets zou zeggen dan kon hij natuurlijk niet laten om inwendig te lachen met het feit dat hij haar niets had gegeven om op te bouwen. Hijzelf was niet zo heel erg nieuwsgierig naar verrassingen en liet het eerder op zich afkomen dan dat hij het van de daken schreeuwde omdat hij een verrassing zou krijgen en hij niet wist was het was. Soul was altijd een persoontje geweest dat vrij kalm reageerde op zoiets, zo kalm dat men meestal dacht dat hij het niet eens leuk vond. Soul hield blije emoties echter meestal voor zich. Lima had geluk dat ze zijn mondhoeken al een paar keer omhoog had zien gaan en hem had horen grinniken waardoor zijn al vrij zware stem nog zwaarder klonk. Als hij boos was dan hoorde hij van veel mensen dat hij vrij intimiderend klonk, maar dat was ook de bedoeling. Alleen wierp die intimidatie niet altijd zijn vruchten af. Soms reageerde hij nog wel eens bot op Lima en dat wilde hij dan weer net niet. Hij wist dat als ze geïrriteerd zou reageren dat hij of nog botter zou reageren of zich zou verontschuldigden en aangezien Soul niet iemand was die makkelijk ‘sorry’ zei was het meestal dat eerste, maar hij moest toegeven dat Lima het tot nu toe vrij goed met hem had kunnen uithouden. Gek hoe ze eerst een vreemde voor hem was, maar hoe hij het nu oké vond als ze tegen hem aanlag of als hun lichamen contact maakten. Meestal had hij dan de neiging om zijn hand of zijn gehele lichaam weg te trekken, maar bij haar vond hij het juist minder leuk als ze géén lichaamscontact meer maakten. Het was dan ook fijn om te voelen dat ze met haar rug tegen hem aan kwam te liggen. ‘Dan heb je pech,’ zei hij nog op wat ze eerder zei en gelukkig kwam het er niet bot uit, hoewel het ook niet super plagerig klonk. Het klonk neutraal. ‘Maar weet je,’ zei hij al op een iets meer plagende toon, ‘dat je het sneller te weten komt als je nu gaat slapen?’ Hij voelde zijn mondhoeken weer omhoog drukken. Lima plagen was vrij leuk. Hij merkte dat hij zijn armen om zijn achterhoofd had geslagen en dat ze, als ze nu op haar andere zij ging liggen, volledig tegen hem aanlag. Het idee alleen al liet een grappig gevoel door zijn onderbuik gaan. ‘Zou het niet makkelijker zijn als je alles op je liet afkomen zonder al te veel over na te denken? Ik heb zo’n instelling en voor mij heeft het al vrij goed gewerkt.’ De jongen draaide zijn hoofd naar opzij, maar aangezien ze van hem weggedraaid was kon hij haar blik niet zien.

‘Dan heb je pech,’ zei Soul plagerig tegen haar. Ondanks dat ze met haar rug tegen hem aan lag en hij het waarschijnlijk niet zag stak ze haar tong kort naar hem uit. Het eindresultaat zou toch niet verschillen, of hij haar nou hints zou geven of niet. ‘Maar weet je,’ begon de blonde jongen weer op een plagende toon. Lima kantelde haar hoofd iets meer zijn kant op. De toon vertelde haar eigenlijk al wel dat ze weer geen nuttige informatie zou gaan krijgen. Wat zou hij haar deze keer zeggen, misschien is nuttelozer. Al was dat nog vrij knap. ‘Dat je het sneller te weten komt als je nu gaat slapen?’ Vervolgde Soul op de plagerige toon. Het kon dus nog wel, meer nutteloze dingen. Het was waar maar het was oud nieuws. Ze wist dat, dat wist ze al sinds ze een paar jaar oud was. Hoe sneller je sliep hoe sneller de tijd voorbij leek te gaan. Maar dat hielp niet in deze situatie want veel slaap zou ze enkel met heel wat geluk krijgen. ‘Zou het niet makkelijker zijn als je alles op je liet afkomen zonder al te veel over na te denken? Ik heb zo’n instelling en voor mij heeft het al vrij goed gewerkt.’ Sprak de jongen na een paar secondes. Lima draaide haar hoofd weer wat zijn richting op. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat hij haar ook aan keek. Zacht zuchtte het meisje voor ze begon met praten. "Normaal heb ik dat ook maar nu ben ik gewoon nieuwsgierig, weet ik veel waarom." Vertelde ze hem. Het was waar ook. Van nieuwsgierigheid had ze over het algemeen bijna nooit last maar nu ze met hem was wel. Het was ook allemaal zo apart. Het leek haast of ze deels een ander persoon was. Ze draaide zich op haar rug, haar ogen op het bed boven zich gericht. "En ik wil wel gaan slapen maar tegelijkertijd wil ik ook blijven praten dus weet ik veel wat ik er mee aan moet."

Soul vroeg zich af of het voor Lima niet makkelijker communiceren was als ze zich niet de andere kant op legde zodat ze oftewel op haar rug lag… oftewel tegen hém aanlag. Hij durfde het echter niet voor te stellen. En hij wilde het ook niet voorstellen. Wat als ze voor de rugligging koos? Dan lag ze niet meer tegen hem aan en dat zou hij jammer vinden. En wat als ze zou kiezen om gewoon niet meer tegen hem aan te liggen, maar dan opzettelijk omdat ze het raar vond dat hij had voorgesteld om op haar zij tegen hem aan te liggen? En waarom dacht hij zo veel hierover na, over één simpele reactie wat potentieel ontketend kon worden met één vraag? Het was totaal niet hem om over dat soort dingen na te denken. Normaal gezien deed hij gewoon zijn ding en dan zag hij vanzelf wel hoe de ander reageerde, maar bij haar lette hij echt zo erg op zijn tellen dat het niet meer normaal was. Misschien moest hij weer ietsje meer naar zijn eigen, bekende karakter gaan en gewoon zijn ding blijven doen. Als hij er immers achter wilde komen of ze hem ook leuk vond dan moest hij daar wel zijn manieren voor hebben. Maar morgen ging dan nog wel de effectiefste manier zijn. Wilde hij er wel achter komen? Het was zo al erg genoeg zonder dat hij het zeker wist van haar. En het zou voor iets onbekends zorgen waar hij totaal geen idee van had hoe hij het moest aanpakken. Wie weet had ze al een vriendje gehad die tien keer beter was dan hem. Hij negeerde de nijdige steek die in hem op kwam zetten en deed zijn best om zich weer op haar te concentreren, wat overigens vrij goed ging. ‘Omdat een jongen je nog niet vaak mee heeft uitgenomen?’ Hij deed zijn best om het als een normale vraag over te laten komen, maar vanbinnen brandde de nieuwsgierigheid. Wie weet was ze al door tig jongens uitgevraagd. Was dat echt zo belangrijk? Oké, misschien wel, maar Lima leek hem niet het soort persoon dat van de ene naar de andere jongen ging. Hij grinnikte op wat ze verder nog zei. ‘Je wordt vanzelf wel moe,’ zei hij rustig. ‘En dan val je vanzelf wel in slaap.’ En als dat tegen hem aan zou zijn dan zou het voor hem geen probleem zijn. Maar dat zei hij er niet bij natuurlijk. ‘Het is niet dat we er ’s morgens per se heel vroeg uit moeten of zo.’ ’s Avonds konden ze dan beter wel weer op de tijd letten. Ongelooflijk dat hij dit allemaal had gedaan… en dat voor één meisje.

‘Omdat een jongen je nog niet vaak mee heeft uitgenomen?’ Opperde jongen toen ze zei dat ze het niet goed begreep waarom ze zo nieuwsgierig was. Lima nam de woorden even in zich op en dacht er een paar seconde over na. Het zou op zich wel een mogelijkheid kunnen zijn. "Laten we zeggen dat m'n vorige keer was met Valentijn en een gedwongen blind date, verder heb ik het meestal niet zo daarop. Maar toen was ik niet bepaald nieuwsgierig," haar tweede zin kwam er wat zachter en twijfelachtiger achteraan. Het lag aan Soul, of in ieder geval dat was haar idee. Het zou best logisch zijn eigenlijk. De blind date met Echo was best leuk geweest maar nieuwsgierigheid was er niet veel aanwezig geweest bij haar. ‘Je wordt vanzelf wel moe,’ zei Soul na even gegrinnikt te hebben. ‘En dan val je vanzelf wel in slaap.’ Vervolgde de blonde jongen. Lima knikte bevestigend op zijn woorden, dat zou er uiteindelijk wel gebeuren. Al kon het haar kennende makkelijk een uur duren voor ze sliep als ze wilde gaan slapen. ‘Het is niet dat we er ’s morgens per se heel vroeg uit moeten of zo.’ Vertelde Soul haar. Dat was eigenlijk al een onbedoelde hint, ze wist dat het niet iets was waar ze vroeg naar toe zouden moeten. Al maakte het niet heel veel uit bij de mogelijkheden, die bleven enorm. "Dan zien we wel wanneer we wakker worden." Zei ze rustig waarna ze zich wat beter in het bed nestelde. Er was een kans dat ze heel vroeg wakker zou worden en ze hem dan niet wakker wilde maken. Maar de kans dat ze juist heel lang sliep bestond ook nog en dat wilde ze eigenlijk ook niet.

Soul probeerde zich te concentreren op het hele vroege opstaan-gebeuren, maar zijn aandacht was eigenlijk gericht op het eerste wat ze zei. Hij had wel eens iets gehoord over een Valentijn-event: het had overal op posters gehangen dat je je kon opgeven voor een blind date. Soul had er expres niet aan deelgenomen omdat hij niet wilde weten met welke achterlijke persoon hij dan weer opgescheept zou zitten. Had hij zich aangemeld als hij zou geweten hebben dat ‘die achterlijke persoon’ Lima zou zijn? Hij had nog altijd het idee dat een ontmoeting zoals zij hadden in Shalour City op de Tower of Mastery nog altijd beter was dan op een gedwongen blind date gaan. ‘We zetten wel een wekker op een schappelijk uur,’ wuifde hij het weg. Het kon wel eens voorkomen dat hij te lang bleef liggen – in zeldzame gevallen – en je zou juist zien dat het dan juist die dag was dat hij haar ergens mee naartoe wilde nemen. Zijn aandacht ging echter gauw weer terug naar de blind dates, want daar wilde hij wel meer over weten. Ze had niet bepaald enthousiast geklonken en Soul wilde weten of de kerel op de blind date haar misschien had achtervolgd of iets anders vervelends had gedaan. Ze wist waarschijnlijk uit ervaring wel dat ze hem alles kon vertellen wat ze wilde en het hoefde niet eens dat hij per se iets met die informatie ging doen, maar dan kon hij zijn ogen wel beter openhouden voor de desbetreffende kerel. Stel dat ze nog lastiggevallen werd. Hij wilde er niet aan denken. ‘Was dat niet dat event waar je je voor kon opgeven?’ vroeg hij zo ongeïnteresseerd mogelijk. ‘Ik heb me daar namelijk expres niet voor opgegeven. Wie weet met wat voor figuur ik dan weer had gezeten.’ Hij rolde zijn ogen naar haar. ‘Maar eh…’ Hij liet even een korte stilte vallen om niet te nieuwsgierig over te komen. ‘Die kerel waar jij mee ging… was-ie wel oké?’ Hij wreef even over zijn achterhoofd. ‘Want als-ie dat niet is of was dan mag je het me eerlijk zeggen, hoor.’ Hij wilde niet overkomen alsof ze gedwongen een antwoord moest geven. ‘En waarom heb je je ervoor opgegeven als je er toch niet zo veel voor hebt?’ vroeg hij er achteraan en grinnikte om het minder verwijtend over te laten komen. Hij kon het gewoon niet helpen. Ze moest toch weten dat als ze zich voor zoiets opgaf dat er wel eens van die rotte appels tussen konden zitten?

‘We zetten wel een wekker op een schappelijk uur,’ besloot Soul over het hele opstaan gebeuren. Ze moest er mee instemmen dat het de beste optie was. Op die manier was er in ieder geval verzekerd dat ze niet op elkaar zouden moeten gaan wachten als de een wakker was en de ander nog sliep. ‘Was dat niet dat event waar je je voor kon opgeven?’ Vroeg Soul over het blinde date gebeuren. Lima knikte bevestigend, hij had het goede voor zich. Al was zij niet degene die zichzelf had opgegeven. ‘Ik heb me daar namelijk expres niet voor opgegeven. Wie weet met wat voor figuur ik dan weer had gezeten.’ Vervolgde Soul met rollende ogen waardoor het meisje kort grinnikte. Ze was het wat dat betrof helemaal met hem eens. ‘Maar eh…’ Begon de blonde jongen waarna hij even zweeg. ‘Die kerel waar jij mee ging… was-ie wel oké?’ Vroeg Soul haar vervolgens, waardoor er een verbaasde blik in haar ogen verscheen. ‘Want als-ie dat niet is of was dan mag je het me eerlijk zeggen, hoor.’ Zei hij er vrijwel direct achteraan. Het sloot mooi aan op het 'als je problemen hebt moet je me maar gewoon bellen' gesprekje van eerder die avond. ‘En waarom heb je je ervoor opgegeven als je er toch niet zo veel voor hebt?’ Was de vraag die Soul tot slot aan haar stelde waarna hij kort grinnikte. Die had ze eigenlijk sinds zijn tweede opmerking er over verwacht. "Heb ik niet," begon ze op een rustige toon waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Iemand van de Ranger Academy had me opgegeven en in m'n locker gestopt wanneer ik waar moest zijn. Omdat ik het wat oneerlijk vond om dan niet te gaan ben ik dus wel gegaan. Hij was wel aardig maar erna heb ik eigenlijk niet zo veel meer met hem gesproken." Vertelde ze schouderophalend. Op zich was het geen verkeerde jongen geweest, alleen Soul overtrof hem simpelweg op bijna alle manieren wel. Wacht wat? "Ik weet nog steeds niet wie me op had gegeven en dat is misschien maar goed ook." Zei ze nog met een lichte irritatie hoorbaar in haar stem. Nee, dat persoon zou er zeker niet blij van worden als ze daar achter zou komen.

Terwijl Soul met een frons wachtte op Lima’s antwoorden dacht hij er aan hoe het zou zijn als hij met een meisje daar aan tafel had gezeten bij een blind date. Waarschijnlijk zouden ze dan naar één restaurant moeten gaan en had hij expres niks aan zijn uiterlijk gedaan zodat ze al op hem afgeknapt was. Meisjes gingen tegenwoordig redelijk snel op uiterlijk af en Soul wist niet zeker of Lima hetzelfde in elkaar zat, maar tot nu toe leek dat niet het geval te zijn. Nog één van de vele dingen die hij apprecieerde aan haar. Soul ging zelf namelijk ook meer op innerlijk af dan op uiterlijk, maar dat Lima zo knap was was dan wel een bonuspunt. Niet dat ze bij hem beter kon scoren dan ze nu al deed, maar goed. Het idee dat hij met een ander meisje ergens zat schoof hij gauw opzij. Hij wilde nergens anders naartoe gaan dan met Lima. De rest mochten allemaal vrienden van hem worden voor zijn part, maar Lima bleef altijd dat speciale plaatsje in hem hebben. ‘Klinkt als iets dat jou zou overkomen,’ grinnikte hij, maar hij kon het niet laten om zich blij te voelen over het feit dat het enkel een ‘aardige’ jongen was geweest en dus niet meer. Niet meer als in de trant van dat hij niet meer had gedaan dan ‘aardig’ zijn én ook een beetje het feit dat ze hem niet leuk leek te vinden of iets in die richting. Hij wist dat het oneerlijk van hem was om daar blij over te zijn, maar zolang hij die gedachten niet uitsprak was het niet erg, wel dan? ‘Klinkt als iets dat ik maar beter ook niet hoef te weten,’ zei hij met een frons. Hij voelde nu al dezelfde irritatie als Lima over de persoon die dat haar had geflikt. ‘Maar ach,’ wuifde hij het weg, ‘je hebt een leuke avond gehad en daar draait het om. Zo’n soort kinderstreken heb je nu eenmaal in de Academy.’ Hij dacht aan zijn eerste weken bij de Ranger Base. ‘Ik heb in mijn eerste week een jongen een bloedneus moeten slaan omdat hij me maar niet met rust liet. Zat me constant met mijn jonge leeftijd te pesten omdat ik toen zeventien was en zij al negentien. Ik werd er echt zo gek van. Sindsdien hebben ze me niet meer lastiggevallen.’ Soul grinnikte. Het was een typische ‘all bark but no bite’-situatie geweest. ‘Er zitten er daar nu eenmaal die nooit opgroeien. Daar moet je je niks van aantrekken.’

Nu ze zo naast Soul op het bed lag voelde alles verbazingwekkend vredig aan. Het leek of al haar zorgen waren verdwenen. Ze zou gemakkelijk nog een hele tijd zo liggen te praten, al bleef de slaap wel aan haar zeuren. 'Klinkt als iets dat jou zou overkomen,' zei Soul grinnikend. Lima grinnikte met hem mee. Dat was eigenlijk ook wel waar gezien ze zo nu en dan echt een magneet voor problemen leek te zijn. Het was niet echt een probleem geweest die keer maar geheel vrijwillig viel het ook niet te noemen. Eco was aardig en had alles goed geregeld dus had ze zich uiteindelijk prima vermaakt. 'Klinkt als iets dat ik maar beter ook niet hoef te weten.' Zei Soul met een frons over wat ze zei. Als ze er tegelijk achter zouden komen wie dat was geweest zou het persoon beter af zijn als die naar een andere regio zou verhuizen. Samen waren ze namelijk een team dat je beter maar niet boos kon maken. 'Maar ach, je hebt een leuke avond gehad en daar draait het om. Zo'n soort kinderstreken heb je nu eenmaal in de Academy.' Vertelde Soul waarop ze bevestigend knikte. Er waren meer dan genoeg mensen daar die zich als tien jaar oude kinderen gedroegen. En dan had je er natuurlijk ook nog die zelf pas echt maar tien waren. 'Ik heb in mijn eerste week een jongen een bloedneus moeten slaan omdat hij me maar niet met rust liet. Zat me constant met mijn jonge leeftijd te pesten omdat ik toen zeventien was en zij al achttien. Ik werd er echt zo gek van. Sindsdien hebben ze me niet meer lastiggevallen.' Vertelde de blonde jongen haar waarna hij begon te grinniken. Lima sloeg haar hand voor haar mond om niet hard te gaan lachen. Ze zag het helemaal voor zich, een wat jongere Soul die een irritant persoon een flinke dreun verkocht. 'Er zitten er daar nu eenmaal die nooit opgroeien. Daar moet je je niks van aantrekken.' Besloot de blonde jongen zijn verhaal. Zodra Lima wat beter bijgekomen was van het lachen knikte ze bevestigend. Er waren altijd wel mensen die zich als kleuters gedroegen, het maakte niet uit waar je kwam. "Ik zie jou dat ook echt doen," grinnikte ze. Voor een moment keek ze aarzelend richting het bed boven hun voor ze haar blik weer op Soul richtte. Hij zou haar er waarschijnlijk toch niet voor veroordelen. "Ik heb in m'n eerste week iemand's arm gekneusd. Zo'n meid probeerde me het leven zuur te maken omdat ik d'r lippenstift gejat zou hebben. Op een gegeven moment werd ik het zat en viel zij me aan en tja dat krijg je er van als het op m'n reactievermogen munt. Toen kon ze opeens geen Ranger meer worden volgens zichzelf dus vertrok ze. De lippenstift, onder d'r bed." Vertelde ze hem zuchtend. Het was inderdaad net als bij hem het enige probleem dat ze gehad had. Dat de helft van de mensen haar daarna liever ontweken was misschien wat minder geweest. Al maakte dat haar niet zo veel uit op dat moment. Ze was daar met een reden en die reden was niet het maken van vrienden.

[Speciale mobielpost voor Granny Fee]

Soul grijnsde toen Lima begon te lachen met wat hij gedaan had. Je had natuurlijk ook van die types die je dan verontwaardigd aankeken en je vervolgens begonnen wijs te maken hoe je het de volgende keer beter kon doen. Nee, hoe je het de volgende keer beter moest doen. Lima had dat niet. Lima corrigeerde hem niet om zijn gedrag en leek het alleen maar leuk te vinden dat hij van zich af kon bijten. Soul was ook wel vrij blij met zijn eigenschap om dat te doen. Hij had een hekel aan van die mensen die dachten dat ze alles konden maken en die anderen het leven zuur probeerden te maken. Het was niet dat hij ermee zou pronken als hij iemand aanviel, maar een ervaring delen kon natuurlijk nooit kwaad zodat anderen wisten dat ze voor hem op moesten passen. Nu was een bloedneus nog niet zo heel erg – hoewel Soul vermoedde dat hij de kerel zijn neus ook per ongeluk gebroken had, maar goed, dat terzijde – en er waren natuurlijk ergere dingen, maar het was toch al een basis dat aantoonde dat mensen hem met rusten moesten laten als ze niks bij hem te zoeken hadden. ‘Dat kan ik me inbeelden,’ zei hij grijnzend terug op haar woorden. Hem agressief inbeelden was niet erg moeilijk als je al situaties had meegemaakt met hem zoals Lima dat gedaan had. Ze moest dan ook perfect weten dat hij van dat soort types niet veel heel liet. Ook leek ze er niet erg mee in te zitten. Soul draaide zijn hoofd en luisterde naar een verhaal dat zij te vertellen had. Hij fronste even met zijn wenkbrauwen. Ja, hij had gedacht dat Lima van zich af kon bijten, maar hij had niet gedacht dat ze mensen echt lichamelijke problemen zou proberen te geven als ze haar lastigvielen. Hij had eerder gedacht dat ze iemand was die haar Pokémon het voor haar op liet lossen. Het feit dat ze zichzelf op die manier kon verdedigen zorgde er op de één of andere manier voor dat hij haar enkel meer en meer begon te appreciëren en ook leuker begon te vinden. ‘Weer zo’n dramaqueen zoals die ene daarstraks,’ zei hij en even keek hij met een grijns opzij. Het was hem heus wel opgevallen hoe Lima zich aan de blonde tuthola had geërgerd omdat deze Soul’s aandacht had proberen te trekken op alle manieren waarmee je zijn aandacht juist niet kreeg. Had Lima werkelijk gedacht dat hij haar voor zoiets op het bankje zou laten zitten? Dan had ze wel een erg zelf laagbeeld. Die meid leek echt op een Jynx met al die make-up. ‘Je hoeft je op dat vlak geen zorgen te maken,’ zei hij rustig op haar onuitgesproken bezorgdheid van daarstraks. ‘Ik hou niet van dat soort meiden. Meiden zoals jij zijn meer mijn type.’ Toen hij het had gezegd kon hij zichzelf wel voor zijn gezicht slaan. Wat deed hij nu weer? ‘Bij wijze van spreken,’ liet hij er gauw achter volgen en hij merkte dat zijn wangen rood werden. ‘Jij valt toch ook niet op van die macho’s, wel dan?’ stelde hij de vraag klungelig aan haar.

‘Weer zo’n dramaqueen zoals die ene daarstraks,’ reageerde Soul. Zijn ogen ontmoette de haren even, een grijns op zijn gezicht. Lima kon het niet laten om te grinniken terwijl ze instemmend knikte. De hele wereld leek er vol mee te zitten. Het zou echt geen kwaad kunnen om wat meer nuchtere mensen te hebben in de wereld die niet dachten dat alles om hun draaide. Het was gewoonweg zo irritant dat tegenwoordig steeds meer mensen op die manier leken te denken. ‘Je hoeft je op dat vlak geen zorgen te maken,’ zei Soul. Het meisje trok haar wenkbrauw even op. Wat bedoelde hij daarmee? Zich waarover zorgen maken? ‘Ik hou niet van dat soort meiden. Meiden zoals jij zijn meer mijn type.’ Ze had door dat ze vrij doorschijnend was bij Soul maar zag hij zo ver door haar heen? Had hij door dat ze hem leuk vond? Vond hij datzelfde misschien ook? Paniek. ‘Bij wijze van spreken,’ plakte Soul er achteraan. Het deed haar aan de ene kant kalmer worden maar aan de andere kant raakte ze enkel meer in paniek. Het gaf haar recht het gevoel dat het toch een verkeerde gedachte was geweest dat hij haar misschien ook leuk vond. ‘Jij valt toch ook niet op van die macho’s, wel dan?’ Vroeg Soul haar op de schattige toon die hij soms gebruikte. Vrijwel direct schudde ze met haar hoofd. Alles behalve dat soort types. Die waren enkel arrogant, egoïstisch en irritant. Je had er niets dan problemen mee uiteindelijk. Ze kon dan ook niet snappen dat er mensen waren die dat soort types wel leuk vonden. Net zoals dat ze niet kon snappen dat er ook jongens waren die op van die make-up poppen zonder persoonlijkheid vielen. Ze draaide zich op haar zij zodat haar gezicht richting Soul gericht was. Haar lichaam raakte het zijne op amper een centimeter niet. "Bij wijze van spreken zijn jongens zoals jij meer mijn type, zeg maar..." And then the realisation hit. Had ze dat nou serieus gedaan? Dat had ze toch niet serieus gedaan of wel? Ze voelde haar hoofd weer opnieuw een beetje rood kleuren. Hoe rustig ze er van buiten ook uit zou mogen zijn, van binnen voelde ze als een grote chaos. Ze wilde niet geloven dat ze dat had gedaan maar toch had ze het gedaan en wilde ze weten waarom ze het had gedaan zonder er ook maar een milliseconde over na te denken. Wat?

Het idee alleen al dat Lima werkelijk op van die macho’s viel zorgde er voor dat hij zijn vuisten een beetje balde. Hij wilde er het liefste niet aan denken, maar zijn verstand vond het een goed idee om juist op dat moment hem voor te laten stellen hoe het was als Lima aan de zijde liep van zo’n macho. Een arm om haar heen en een arrogante blik naar de rest. Hoe hij haar aanraakte wanneer ze dat niet nodig had en hoe hij niet eens het minste emotie naar haar toonde wanneer ze verdriet had. Hoe hij haar enkel zei dat ze normaal moest doen en dat ze zeurde. Het liet hem op een manier kwaad voelen die hij nog niet eerder had meegemaakt en zijn knokkels zagen nu erg wit omdat hij zijn vuisten te hard samenkneep. Hij wilde er voor de rest niet aan denken hoe Lima behandeld zou worden door zo’n kerel, maar het zou het soort kerel zijn waarbij ze niet bij hem in de buurt moest komen. Hij zou de kerel verrot slaan. En als de kerel dan ook nog zijn poten op haar lichaam liet rusten wanneer ze dat niet wilde al helemaal. De boosheid die hij voelde was te vergelijken toen hij zich realiseerde dat Fever nooit meer bij hem terug zou komen. Hij probeerde diep adem te halen en zijn kloppende hart wat te laten kalmeren, maar het enige antwoord dat hem echt kalmeerde was het antwoord dat Lima gaf. Verbaasd zijnde draaide hij zijn hoofd naar haar. Als ze het had bedoeld zoals hij het eerder bedoelde dan wilde het zeggen dat ze hem leuk vond. Ook het feit dat ze zelf leek te schrikken – toen ze zich waarschijnlijk realiseerde wat ze hem nu eigenlijk had gezegd – maakte hem eigenlijk al wel duidelijk hoe ze zich over hem voelde, maar dan nog kon hij het niet geloven. Hij kon bijna niet geloven dat er iemand was die hem echt leuk zou vinden. ‘Jongens zoals mij?’ ging hij er dan ook op in. ‘Je bedoelt buiten het sarcastische, botte en klungelige gedeelte?’ Hij grinnikte even, maar om eerlijk te zijn maakte hij zich daar wel erg druk over. Of ze, als hij het ooit aan haar zou toegeven dat hij haar meer dan aardig alleen vond, daar echt mee zou kunnen leven.