Starting the adventure of a lifetime. [&LIMA MATTON]

Met een harde klap sloeg de deur dicht achter Alexandra. Het meisje wierp nog één blik over haar schouder en glimlachte toen ze haar grote broer achter het raam naar haar zag zwaaien. Haar ouders deden niet eens moeite om naar haar om te kijken, dus waarom had ze dan ook verwacht dat zij er ook zouden staan? Haar broer was er gelukkig wel voor haar. Dankzij haar broer was ze een paar dagen geleden ingeschreven geraakt bij de Ranger Academy. Ze zou een volledige studie als Student Ranger kunnen beginnen en als ze twee rangen zou stijgen, zou ze een Ranger kunnen worden en pas echt onafhankelijk zijn. Maar goed, liet ze niet op de zaken vooruit gaan. Ze schudde haar hoofd toen haar gedachten naar Avenue schoten, haar kleine zusje. Ze had de naam van haar zusje expres in haar naam laten verwerken na de dood van het blinde meisje. Het was nog steeds een stom ongeluk en Alexandra kon het niet helpen dat ze zichzelf bleef verwijten, maar toch moest er ooit een periode komen dat ze er overheen zou komen. Alsof Enya wist wat er gaande was met haar trainster drukte de Trapinch kort haar kopje tegen het been van haar trainster. Alexandra glimlachte bemoedigend naar de Pokémon en richtte haar blik weer in de verte terwijl ze haar rugzak over haar schouder sloeg en beide armen door de hengels sloeg. Ze had nog geen eerste opdracht gekregen, maar hopelijk zou daar binnenkort verandering in komen. De dame schudde haar witte haar uit dat perfect combineerde met de vallende sneeuw, trok haar pull goed en liep verder. Ze droeg niet meer dan een jeans en een pull, maar desondanks had ze het gek genoeg niet koud. Enya had een hekel aan het weer en dat was te zien, want de Trapinch trok een vies gezicht terwijl ze telkens probeerde om de vallende sneeuwvlokjes te ontwijken. ‘Oké,’ sprak Alexandra hardop tegen zichzelf terwijl ze ging zitten en het plannetje van de academie nog eens voor zich nam. ‘Eens kijken.’

In een vast ritme liep Lima door de sneeuw, bij elke stap die ze zette kraakte het lichtelijk. Met twee handen hield het meisje haar donkerblauwe haar in een staart tot ze het met een hand helemaal kon overpakken. Met haar andere hand vouwde ze het enkele keren dubbel waarna ze het weer met een hand vast hield. Deze keer trok ze met haar andere hand de capuchon van de witte hoodie over haar hoofd. Als het niet aan haar zwarte broek en schoenen had gelegen was ze van achter niet meer zichtbaar geweest in de sneeuw. De capuchon had ze opgedaan zodat haar haren niet helemaal zouden gaan pluizen door de sneeuw die op haar hoofd terug in water veranderde. Haar blauwe ogen gingen langs alle mensen die voorbij kwamen. Hoe ze er uit zagen, wat ze deden en hoe ze er op regeerde als ze door kregen dat er naar hun werd gekeken. Haar ogen vielen op een witharig meisje met wat bekends in haar handen. Zonder ook maar een seconde te aarzelen liep Lima op haar af. "Yo", begroette ze het meisje van een meter of drie, vier afstand. Zodra ze dichterbij stond keek ze nog kort naar het papier in de handen van het meisje om te checken of het was wat ze dacht dat het was. "Ben je een nieuwe student ranger?" Vroeg Lima waarna ze met haar ogen van de ogen van het meisje naar het papiertje ging en weer terug.