Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Breeders, trainers en coördinators, welkom bij de Breeder Show van Slateport City! Dit is je kans om een titel naar binnen te halen. Wie weet wint jouw nestje de eerste plaats in de litter categorie!
De deelnemers ontvangen bij binnenkomst een nummer wat correspondeert met een plaats in de hal. Wanneer je je plaats bereikt hebt wacht je tot de jury je nestje komt beoordelen. Er zal gelet worden op egg-moves, potential, hidden abilities en of de babies shiny zijn of niet, maar ook of ze vrolijk en gezond zijn. De nestgenoten hoeven niet perse allemaal aanwezig te zijn; zolang je kan bewijzen dat ze uit jouw nestje komen en je wel kan vertellen over hun kwaliteiten is het voldoende. Weet jouw nestje een goede indruk achter te laten op de jury, dan kan het maar zo zijn dat deze een prijs binnensleept.
In je post noteer je de volgende gegevens:
Code:
Deelnemer: Naam Pokémon: Soort Pokémon: Geslacht: Stamboom: vader x moeder - Naam Fokkerij
Je omschrijf hoe je karakter aan de show deelneemt. Je mag de opmaak ervan zelf bepalen. Je post en de deelnemende Pokémon worden beoordeeld door een teamlid en uiteindelijk wordt er een winnaar gekozen. De breeder show blijft open tot 12 augustus. Let op! Alleen Pokémon die uit een fokkerij of daycare komen mogen meedoen.
Moge de beste winnen!
Member
Mabel Greene
Punten : 268
Gender : Female ♀
Age : 18 Y/O
Type : Breeder
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Breeder Show do aug 04, 2016 2:59 pm
Litter [5 egg moves]:
Normal Buneary ♀ Level 1 - Potential 33 No hidden ability
Normal Buneary ♀ Level 1 - Potential 38 No hidden ability
Normal Buneary ♀ Level 1 - Potential 27 No hidden ability
Deelnemer: Mabel Greene Naam Pokémon: Jewel Soort Pokémon: Buneary* Geslacht: Female Stamboom: Despair x Mercy – Safe Haven
Glimlachend stond Mabel naast de groep jonge Buneary’s die vrolijk naast elkaar zaten en elkaar vermaakten door rare snuiten te trekken. Vandaag waren ze niet in het vertrouwde Kalos, ze bevond zich in Slateport, Hoenn. Ze waren hier niks voor niks, de show die ze vandaag bezocht was in Hoenn en hopelijk was het het waard. Ze hadden dit al een tijdje niet meer gedaan en aangezien het een Litter Show was had ze gedacht dat het het wel waard zou zijn. Jewel was vandaag de ster van het nestje, de shiny Buneary zat opgewonden vooraan en had al heel wat bewondering van de rondlopende bezoekers gekregen. In tegenstelling tot haar oudere zusje Alice was de pokémon serieus en deed ze haar best zo volwassen mogelijk over te komen, ondanks het feit dat ze nog maar een paar maanden oud was. Het was duidelijk dat Jewel een stuk beter vechter en performer zou worden dan haar naïeve zus. Maar ze waren beide belangrijke leden van de familie en ze zou geen van de Buneary’s willen missen. Bovendien had Alice helemaal geen interesse in vechten, performen of wat dan ook. De Buneary was meer een kleine clown en bracht wat licht in de groep met haar grappige onhandigheid. Maar vandaag was niet over Alice,het ging over Jewel en haar nestgenoten. Licht nerveus keek Mabel naar haar groep konijnen. De rest van de groep waren Jewel’s drie zusjes, maar voor die zou ze een ander huis zoeken. Voor nu waren ze deel van de show, en het was een handige manier om geïnteresseerde kopers te vinden. Niet dat ze daar nu zo actief mee bezig was, Mabel was te nerveus om mensen reclame te verkopen. Het was immers bijna haar beurt…
De jury die de pokémon keuren kwam eindelijk haar kant uit, beleefd glimlachte Mabel naar de jury hopend dat het niet verkrampt uitzag door de spanning. “Nr. 6?” werd er aan haar gevraagd. Mabel knikte en ging zo staan dat de jury een goed beeld had op haar nestje. “Ik ben Mabel van Safe Haven in Vaniville, Kalos,” stelde ze zichzelf als eerst voor. “Dit is mijn nestje Buneary’s, ze hebben een pure bloedlijn en zijn een paar maanden oud.” Ze zou de jury maar eerst zelf laten kijken voor ze ging uitleggen wat de potentials en egg moves allemaal waren. Te veel informatie was ook niet goed. De Buneary’s keken geïnteresseerd op toen de jury ze bekeek, maar Jewel nam al snel de spotlight in. Niet alleen omdat ze shiny was, maar ook omdat ze met haar grote, Buneary ogen de jury probeerde te versieren en de aandacht naar haar toe trok. “Dat is Jewel,” wist Mabel met een redelijk vaste stem te vertellen. “Ze is een shiny Buneary met een potential van tweeëndertig.” Dat was alles wat ze voor nu ging zeggen, zo meteen kon ze meer vertellen. Maar ze moest ze rest van het nest ook wat spotlight geven, dit was immers een Litter Show. “Verder hebben ze een potential van drieëndertig, zevenentwintig en achtendertig,” ging Mabel glimlachend verder terwijl ze afwisselend naar de pokémon wees. De andere Bunearyzusjes keken de jury vriendelijk aan en staken vrolijk hun poten op. Beide Jewel en Mercy hadden de jonge pokémon uitgelegd wat te doen en gelukkig maakten ze er geen zooitje van. Zoals Alice zou hebben gedaan. “Hebben ze ook egg moves?” werd er gevraagd door een oudere dame die Jewel voorzichtig had opgepakt om haar beter te bekijken. Mabel knikte en hield haar handen uit om Jewel over te nemen. “Ze kennen Fire Punch, Focus Punch, Ice Punch, Thunder Punch en Low Kick,” gaf de jonge Breeder als antwoord terwijl ze de shiny Buneary voorzichtig op de grond zette. “Jewel kan een demonstratie geven.” De jury wisselden een paar blikken uit en knikten toen, je wist nooit wanneer er bedriegers tussen zaten.
Jewel sloot haar ogen voor een moment concentratie en liet toen vuur haar kleine vuist omringen. Onder dansachtige bewegingen liep de Buneary het vuur veranderde in ijs en liet het toen over gaan in knetterende elektriciteit om te eindigen in een Focus Punch richting de grond. De Low Kick werd ook nog snel als een soort breakdance move uitgevoerd en als finale maakte Jewel een beleefde buiging, zoals ze Mercy vaak zag doen als die danste, het was een soort oefening voor contests. De Lopunny deed nog steeds graag mee met de shows, maar aangezien Mabel geen echte coördinator was gebeurde het niet vaak dat ze ook echt meededen. Daarom oefende de Lopunny graag in haar eentje en nu soms met Jewel aangezien de jonge Buneary het ook wel grappig leek te vinden. De jury leek redelijk tevreden met de kleine demonstratie en richten hun blik vervolgens op de Breeder. Mabel pakte Jewel op en zette de Buneary bij de rest van haar zusjes. “Jewel is ook nog in bezit van de Hidden Ability Limber,” vertelde ze glimlachend aan de jury terwijl ze het konijn een aai over haar kop gaf. Hidden Ability’s waren ook nog zoiets waar je punten voor kreeg, Jewel had geluk. Iemand noteerde wat op een papiertje en de jury verzamelde zich voor een moment om diegene heen om fluisterend te overleggen. Mabel kon alleen bedenken dat dat het beoordelingsformulier was. “Bedankt voor uw deelname,” werd er als afscheidswoord gezegd en de groep ging langzaam verder naar de volgende deelnemer, Nr. 7, wie dat ook mocht zijn. Mabel zuchtte opgelucht, dat was sneller gegaan dan ze had verwacht, en draaide zich richting haar kleine groep pokémon. Jewel stak bemoedigend haar poot uit, maar het was duidelijk dat ze Buneary zelf ook nerveus was geweest. “Je hebt je best gedaan,” glimlachte Mabel tegen de jonge pokémon. Jewel had haar naam niks voor niks, de egg moves, Hidden Ability en vooral het roze vacht maakten haar echt bijzonder. Ze had haar naam dubbel en dwars verdiend en misschien maakten ze zelfs een kans, maar misschien ook niet. In elk geval konden ze met opgeheven hoofd terug naar Kalos, ze hadden het goed gedaan.
Member
Ragya Airon
Punten : 619
Gender : Female ♀
Age : 21 years, born on may 4th
Type : Team Rocket
Rang : Capo
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Breeder Show do aug 11, 2016 4:08 am
Fake a smile. No one knows you're broken
De roodharige maakte zich klaar voor de reis richting Hoenn. Het was altijd een gedoe om erheen te gaan voor een wedstrijd, contest of andere zaken. En eigenlijk was het handiger geweest als ze had gewacht voor ze hiernaar toe zou verhuizen, al was zelfs dit iets waarover ze begon te twijfelen. Misschien was het beter om in het oude vertrouwde Kalos te blijven wonen en gewoon voor de gyms op en neer te reizen. Steeds een weekendje weg richting de eilanden waren ook geen probleem, daarbij hoefde ze dan ook minder haat te hebben aan die hete en benauwde lucht. In Kalos hadden ze immers koelere plekken om weer op temperatuur te komen. Daarbij woonde haar vriend hier en het zou oneerlijk zijn hem zonder rede mee te sleuren naar een andere plek. Aan de andere kant had je weer het punt dat hij ook een tijd richting Hoenn was gegaan voor zijn werk, en zij zielig achter moest blijven. Zo veel dingen om over na te denken, maar alles was beter dan alleen te blijven met haar eigen gedachtes en hier gek van te worden. Het was goed om in beweging te blijven en haar gedachtes van het ene punt naar het andere te verplaatsen. Gyms, shows, ze nam iedere vorm van afleiding voor lief. Zo had ze zich dus ook zonder twijfel in geschreven voor de breeder show in Slateport City, een die een volledig nestje ging beoordelen. Aangezien ze ruim van tevoren wist dat ze mee ging doen kon ze hierna lekker te tijd nemen voor een goed nestje te breeden. Uiteindelijk was ze tevreden geworden over een mix van zowel een Ponyta als twee Houndours. Daarna was het de kleintjes een basis van opvoeding geven en hopen dat ze niet teveel eigenschappen van hun opa hadden opgepakt anders waren ze verdoemd om het puntje van goed gedrag. Goed, uiteindelijk had ze haar laatste spullen in haar rugzak gestopt en wenkte ze Aldrei mee naar buiten. Zoals verwacht zou de Ninetales ook van de partij zijn, die ging immers altijd mee. Er was geen roadtrip mogelijk zonder je humeurige partner. De roodharige slingerde haar rugzak over haar schouder heen en kreeg meteen spijt van deze handeling toen ze haar longen weer dubbel voelde klappen. Goed, het was maar de expressie van het woord maar het gevoel bleef hetzelfde. Voorzichtig keek ze naar de wond, of zo goed dat ging zonder spiegel. Gelukkig leek hij nog redelijk heel te zijn gebleven, of in ieder geval niet direct meer te bloeden voor het moment. Dat zou na de vlucht vast wat anders zijn, maar je kon niet alles hebben of wel soms? Ze moest al blij zijn dat ze nog leefde en dat het vrij indrukwekkende gat niet leek te ontsteken. Het had haar ondanks de logische gedachte toch wat verbaast om te merken hoeveel effect het gat op haar lichaam had. Zelfs nu ze zich vrij normael probeerde te gedragen in eet en slaap ritmes waren er van die momenten dat alles wat ze deed teveel was. Voor het moment had je echt alleen erge pijn of ergere pijn. En vaak wist je achteraf pas in welke je je had bevonden. Maar wederom, ze zou niet moeten klagen, hoe aangenaam de vurige pessimist dit ook vond. Ze had een overvlucht om te maken. Vandaar dat ze met een klikje Huginn uit diens bal liet en deze even toeknikte. De raaf had zoals gewoonlijk uitstekende manieren en deed hetzelfde terug, terwijl hij zijn hoofd kort raakte met de punt van zijn vleugel. Zo classy, je zou er jaloers op kunnen worden. De vogel was dus ook uiterst geduldig en deed zijn pijn haar pijn zo min mogelijk te maken tijdens het opstappen. Hij had immers snel door als er iets mis was en probeerde erop in te spelen. Dit kon ze niet over al haar pokémon zeggen. Sleipnir bijvoorbeeld had een hele andere gedachtegang. Die bleef gewoon zijn typische ruw en egocentrische zelf terwijl Ragya op hem het maar probeerde uit te zitten. Al probeerde de hengst op zijn eigen vreemde manier sorry te zeggen als hij het eens doorhad dat ze pijn leidde. Maar je moest niet op zijn constante steun en toeverlaat rekenen. De roodharige liet haar hand even over de zwarte veren glijden en nam toen voorzichtig plaats. De Honchkrow voelde ondertussen vertrouwt aan onder haar lichaam en ze was het vliegen gewend. Rustig wachtte ze tot Aldrei ook met een duidelijk geklaag haar kant op kwam en ook de vogel op klom. Aangezien beiden berijders niet al te groot waren paste het met gemak. De vos leek er even weinig moeite mee te hebben dan zijzelf, het vliegen dan. Al zou de Ninetales toe moeten geven dat het vaste land meer haar ding was. De trainster ging nog even alles na in haar hoofd voor wat ze bij had en gaf toen met een klein zuchtje been aan. Ze voelde hoe Huginn kort in elkaar dook, zijn spieren aanspanden en zijn vleugels opende. Op dezelfde manier dat ze haar paard voelde als deze aansprong wist ze precies wat er gebeurde bij de corvid. Enkele krachtige slagen bracht hun de lucht in, waarna het gewicht naar voren werd verschoven zodat ze snelheid konden maken. Het eerste gedeelte was altijd ruw, en ze voelde het. Ze voelde hoe haar lichaam schokte op de hobbelige afzet en merkte hoe de adem haar werd ontnomen. Trillend slikte ze haar ongemak en pijn weg, onderdrukte ze de neiging toe te geven aan de lichte duizeligheid en besloot voor de zoveelste keer maar gewoon haar wang kapot te bijten in plaats van aan dingen toe te geven. Het leek uiteindelijk te werken, want zodra ze haar ogen opende zaten ze in een stabielere vlucht en sneden ze door de lucht heen opweg naar Hoenn. De steden onder hun werden kleiner en op een manier die haar instinctief was geworden hielt ze haar arm rond Aldrei heen, terwijl haar andere hand zich vastklampte aan de donkere veren. Huginn gaf geen piep. Eenmaal rustig op weg keerde de korte rust en ontspanning weer terug, waarna ze maar probeerde te genieten van het uitzicht van eindeloos blauw wat onder hun begon te verschijnen. De Ninetales haar staarde vast voor zich uit, haar lichaam juist gespannen door het aanzicht onder hun. Ragya grijnsde zacht, wetend dat er niemand was er nu wat tegen te doen en ze besloot zich voor een seconde lang veilig te voelen. Hier was niemand die haar verder zou breken, bedreigen of verwonden. Ze hoefde niet bezorgd te zijn of in oorlog met haar emoties die teveel leken te eisen op dezelfde tijd. Voor nu, voor heel even, hoefde het niet. Op de een of andere manier maakte het de kloppende pijn wat draagzamer.
De vlucht ging ook verassend snel voorbij, want voor hun verscheen Hoenn al weer in beeld. Het eiland zag er vanaf deze afstand bijna verlaten uit, iets wat veranderde zodra ze de afstand overbrugde. Huginn dook zachtjes wat naar beneden zodat zijn bereiders het uitzicht konden bekijken en er even van konden genieten voor ze hun landing maakte. “Naar Slateport” en waar de roodharige geen idee leek te hebben in welk gedeelte van het land ze zich hadden bevonden kon de raaf zonder enige moeite de route wat aanpassen en naar de stad toe vliegen. Haar aandacht en concentratie leek weer weg te dwalen naar het niks, of eerder de drukte in haar kop dan wat anders. Pas toen ze een krassend geluid hoorde en ze voelde hoe hun hoogte begon te dalen werd ze langzaam helderder. Huginn had duidelijk gemaakt dat ze er waren en de landing maar ingezet. Zoals verwacht was alles heel makkelijk verlopen, op het moment dat de poten van het dier de grond raakte na. Het waren maar twee hupjes geweest, maar die zorgde al voor vlekken voor haar ogen. Zonder zich te laten kennen gleed ze van de rug van het dier af, al behielt ze nog even de steun eraan. Aldrei volgde niet lang hierna en keek kort om zich heen, al op zoek naar hun locatie. De dag ging immers snel voorbij wanneer je vloog en ze zouden zich als het goed was meteen kunnen aansluiten aan de show. Zodra de wereld stopte met draaien keerde de roodharige haar vogel terug en keek weer naar de Ninetales. Lead the way. Straalde ze geluidloos uit naar de teef, die de hint leek te begrijpen en vooruit ging. Het duurde dus zo niet lang voor ze de enorme zaal hadden bereikt en hier eindelijk binnen konden lopen. Ragya liet haar rode blik maar te koop gaan aan de pokémon die er rond liepen, de meeste nog jong uit een pas uitgekomen nestje, maar vaak ook met diens ouders erbij. Rustig ging ze verder naar de trainers, die van verschillende plekken leken te komen, maar ook de plaatselijke bevolking die hier gewoon kwamen om rond te kijken en wat rond te kijken naar pokémon die op de markt zouden komen. Al met al was dit alles bedreven en vol bezig, waardoor het haar even kostte voor ze haar focus teruglegde bij Aldrei. Deze had ook haar pas ingehouden en liep nu rustig naast haar, waardoor ze samen zochten naar hun tafeltje. Ze hadden zich immers van tevoren ingeschreven en hun informatie toegestuurd gekregen. Ze vond haar plekje in de grote zaal, die er nog vrij leeg uit zag. Nou, daar kwam al snel verandering in. Ze gunde zichzelf geen tijd om bij te komen en pakte meteen drie pokéballen uit haar tas, om hierna de drie jonge pokémon eruit te laten. Dit leek ook op te vallen bij de jury, want deze besloten haar kant op te lopen nadat ze hun laatste dingen hadden opgeschreven bij hun vorige deelnamer. Aldrei had zich ondertussen zo ver mogelijk van de jonge pokémon vandaan gekregen, wat in dit geval humeurig mokken onder de tafel bleek te zijn. De Ponyta stond echter al snel naast haar, haar nieuwsgierigheid naar de gouden teef gewekt. De twee Houndour zaten wel gewoon op de tafel zelf en waren begonnen met wat puppy-achtig gestoei. Waarin vooral de oren de slachtoffers leken te zijn van wat speels gehap. Dit stopte toen het groepje mensen voor hun kwamen staan. De honden keken kort omhoog, tot de asgrijze teef als eerste opsprong en opgewekt kefte. De blauwe ernaast leek wat rustiger te zijn, maar kwispelde alsnog. Als ze leken op Sleipnir’s kant van de familie probeerde ze hierna gewoon te schooien. Tot die tijd zou Ragya maar gewoon haar woordje moeten doen. “De naam is Ragya Airon, een zelfstandige fokker van voornamelijk Fire en Dark type pokémon” Nee joh, misschien zag je het aan hetgene wat ze hier voor haar neus had staan? Misschien? Þyrnirós let nu ook Aldrei met rust en stapte onder de tafel uit, om de jury compleet te negeren en gewoon naar haar siblings toe te gaan. Het waren kids, je kon niet verwachten dat ze rustig gingen wachten tot er iets gebeurde, nee, ze wouden gewoon spelen en kattenkwaad uithalen. De Houndours werden ondertussen al bekeken door enkele leden, waardoor de roodharige het tijd vond haar verhaaltje verder door te voeren. “Ik ben hier vandaag met Þyrnirós, Þaliá en Þeódís. Ze zijn gefokt uit mijn eigen shiny Ponyta Skathi en de shiny Houndoom Duncan.” Hierna hielp ze de Ponyta mee op de verhoging te komen, om rustig het dier te laten zien en deze tegelijk bezig te houden door rustig door diens vurige manen te aaien. “Dit is Þyrnirós, ze is de enige Ponyta uit het nest en bezit over de egg-moves Double-Edge en Flame Wheel. Als karakter is ze voornamelijk nieuwsgierig, eigenwijs en wat schijnheilig. Haar potential is 31” Eigenschappen die bij haar breedline van ponyta’s paste. Ragya liet de mensen even bekijken en nam toen afstand, waardoor het veulen haar snuit in de lucht stak en wat begon te snuffelen. Ze was niet onder de indruk van de vreemde handen en blikken, eerder om te kijken of dat vreemde papiertje in hun handen eetbaar was of niet. Je moest je prioriteiten maar eigens op zetten. Ze ging ondertussen door naar de andere twee. “De grijze teef hier is Þeódís, de jongste uit het nest maar maakt dit goed met haar overmoed en merkbare karakter. Ze heeft flink wat pit in zich en zal waarschijnlijk neigen naar de pokémon gevechten als ze wat ouder is. Haar egg-moves zijn Fire Spin, Fire Fang en Beat Up en potential 22” Weer een moment waar de andere de genoemde mon zouden bekijken en controleren op gezondheid. Þeódís was de grootste van de twee honden, dit mede dankzij haar dominante trekjes. Ze was dus ook heel direct naar de aanrakingen toe en leek ze allemaal even bekeken te willen hebben. Niet zo zeer uit vijandigheid of uit angst maar eerder om te weten wat het allemaal was. Ze leek de aandacht ook zichtbaar leuk te vinden en leek bijna teleurgestelt als beledigd toen de aandacht naar haar zus verschoof. Rag voedde de nieuwsgierigheid enkel aan en grijnsde kort. “De laatste is Þaliá, ze is een shiny Houndour van potential 23 en heeft dezelfde egg-moves als haar zus. Van de drie is ze duidelijk de rustigste, ze speelt mee als ze de kans krijgt maar is evengoed tevreden met op de bank liggen of gewoon een rondje te lopen. Ze is ook de minste van de drie met brandgevaar” Het laatste kwam er wat droogjes uit. Geen idee of de andere het zouden begrijpen maar iedereen die baby pokémon op moest voeden wist waar ze het over had. Zodra de jonge beesten zouden merken dat ze vuur konden maken had je de periode waarin ze alles probeerde af te branden gewoon om te zien of het zou werken en wat er zou gebeuren. Nu had ze hier persoonlijk weinig problemen mee in het algemeen maar ze moest toegeven dat eens rustig tv kijken zonder brandlucht fijn was van tijd tot tijd. “Laat eens zien wat jullie kunnen” hun aanvallen waren immers nog niet op hun maximale kracht, lang niet zelfs, daarbij had ze Aldrei als watervast plan B bij de hand liggen mocht er wel iets gebeuren. Ze vond gewoon dat ze eens moesten laten zien wat een fire mon kon doen. Ze hadden het zoals verwacht geoefend, of in ieder geval wisten ze dat ze iets moesten doen als ze die woorden zeiden. De pony leek te zijn gegaan voor een Flame Wheel, die ze uit voerde door even te steigeren en het vuur op te laten laaien rond haar heen. Het duurde even, langer dan dat Rag was gewend van haar aanvallen. Maar dit kwam eerder door haar luxe in het team dan wat anders. Hierna sprong het beestje aan en rende een mooi rondje rond de tafel heen, onder begeleiding van enkele bokjes en wat gehinnik. Haar pokémon werden altijd wat losser opgevoed. Ze leerde ze de basics en wat ze nodig zouden hebben maar de rest hielt ze gewoon open. Soms was het goed, soms wat minder. Je moest het er maar mee doen. Zodra haar paardje klaar leek te zijn richtte ze haar blik op de shiny en de andere teef, waarna ze knikte. Zoals verwacht nam Þeódís de leiding en gebruikte een Fire Fang. Niet op haar zusje, maar wel op de vijandige lucht verder op. Ze liet haar donkere oogjes kort maar vurig oplichten waarna er kleine vlammetjes rond haar tanden kwamen. Zodra deze genoeg hadden opgewekt nam ze een aanloopje en zette zich af, zo met een hupsje op haar niet bestaande vijand belandde en deze genadeloos neer te happen. Na de beet verdwenen de vlammen met een kleine vonk, al leek het beestje tevreden met zichzelf te zijn. Rag pakte het dier even op en zette deze terug op haar eerdere plek. Waarna de aandacht wederom naar de blauwe soortgenoot ging. Deze gebruikte maar de Fire Spin. Ook haar lichtere oogjes vonkten wat op terwijl ze zichzelf voorbereidde op de aanval. Haar bleek getinte vlammen kwamen naast haar te zweven en begonnen zich hierna om haar heen te draaien. Deze vlammende vortex met de kracht een hoopje bladeren kapot te maken maar ook niet veel meer dan dat duurde enkele minuten voor hij zichzelf opbrandde. Zonder ook maar een kik te geven kwispelde de puppy en ging toen weer verder met haar spelletje, wat door de trainster en de jury onderbroken was. Daarover gesproken, hier knikte ze nu naar, waardoor ze een knikje terug kreeg samen met een kort en saai bedankje. De mensen liepen hierna door naar de volgende deelnemers waar die ook mochten wezen. Het interesseerde de roodharige ook niet. Lichtelijk vermoeid pakte ze er een stoel bij en nam hier nu plaats, om haar handeltje maar gewoon uit de bal te laten. Ze had geen idee of ze het goed of slecht hadden gedaan. Je kon het immers niet aan die mensen aflezen, heel hun werk was om standaard humeurig te kijken tot ze mochten zeggen wie er had gewonnen. Het maakte haar niet zo heel erg uit, ze bleef hier sowieso nog de hele dag in de hoop het nestje te kunnen verkopen. Ze zou het niet zo erg vinden om Þaliá te houden voor volgende breeds, maar de rest kon beter een thuis ergens anders vinden. Ze had immers een opgegroeide variant van beiden in haar team zitten. Misschien dat ze hier zelf ook nog wat rond zou kijken voor een nieuwe pokémon. Al betwijfelde ze het of ze ermee weg zou komen nu op te staan en Aldrei achter te laten bij de jeugd. In tegendeel, de teef keek haar nu al wantrouwig aan en leek het al te zien aankomen. Grimmig grijnsde ze terug en liet haar blik weer over de andere mensen gaan. Eerst afwachten wat de uitslag zou zijn, dan kijken of het de moeite waard was verder te kijken. Als ze immers een leuke pokémon zou zien en deze ineens zou winnen, dan was die meteen meer waard en zo ook duurder. Ach, geduld was een schone zaak.
Deelnemer: Ragya Airon Naam Pokémon: Þyrnirós - Þaliá - Þeódís Soort Pokémon: Ponyta - Houndour* - Houndour Geslacht: Female - Female - Female Stamboom: Duncan, Houndoom* x Skathi, Ponyta*
THANKS
Member
Alex Beaumont
Punten : 52
Gender : Non-binary ♀♂
Age : 28
Type : Breeder
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Breeder Show vr aug 12, 2016 4:13 pm
Congratulations! Taurus & Aries received 2 babies!
Normal Rhyhorn ♀ Level 1 - Potential 32 HA: Reckless
Normal Rhyhorn ♀ Level 1 - Potential 29 No hidden ability
-
1091 WORDS
BREEDER SHOW
Deelnemer: Alex Beaumont Naam Pokémon: - Soort Pokémon: Rhyhorn (pot 32) & Rhyhorn (pot 29) Geslacht: ♀² Stamboom: Taurus (Rhyhorn) x Aries (Vulpix) - Hatchlings
Nervositeit, zelfs na al die voorgaande keren, was wat Alex op het moment bezighield. Ze voelde zich ongemakkelijk en een onderpresteerder, nu ze kon kijken naar de concurrentie en hoe goed die het wel niet deden. Hoenn was een compleet andere regio dan waar ze tot nu toe had rondgelopen en ze zag meteen een groot verschil in niveau tussen haarzelf en de andere deelnemers. Het resulteerde erin dat ze zich heel verlegen opstelde en liever wegrende van dit gebouw. Dat kon ze echter niet. Ze had zichzelf en Mikey beloofd dat ze dit zou doen voor ze naar Lori zou gaan en ze had zich de hele reis naar Hoenn er al op voorbereid om dit soort scenario’s mee te maken. In het echt was het echter… Anders dan wanneer je het in je hoofd voorstelde.
Alex was zo nerveus dat ze zelfs dacht Mabel te hebben gezien, maar dat kon niet, want die zat momenteel in Kalos, toch? De blondine hield zich dat voor en probeerde zich bezig te houden met het verzorgen van haar Rhyhorns. Het was een vers nestje van Aries en Taurus, speciaal gebreed om mee te kunnen doen aan deze show – waarbij ze hopelijk ook nog een nieuw baasje konden krijgen. Alex hoopte er maar niet op. Ze was hier onbekend en had geen naam, alhoewel Lori in deze regio onder dezelfde naam werkte. Misschien was er dan toch nog een beetje hoop. De blondine wachtte geduldig haar beurt af, checkte af en toe of haar Rhyhorns zich goed genoeg voelde en hield in de gaten of ze niet iets was vergeten. Toen de jury dan eindelijk in de buurt kwam, voelde ze dat haar handen toch wel een beetje erg klam waren. Vlug veegde ze die ietwat droog aan de broek die ze aan had, hopende dat ze zich nu zorgen om niks maakte en dat het snel voorbij zou zijn. Wat zouden ze nou doen als ze over haar woorden struikelde? Het was niet alsof ze haar zouden onthoofden of op de brandstapel zouden gooien… Toch?
Niet omdat ze faalde met praten. Wel om wie ze was.
Alex forceerde zichzelf om daar niet aan te denken. Op het moment kleedde ze zich als het biologische geslacht en daardoor werd ze minder vreemd aan gekeken dan wanneer ze een jongen was. Of verbeeldde ze zich dat altijd en werd ze juist scheef aangekeken als jonge vrouw? Haar haren waren wel erg kort geknipt om vrouwelijk genoemd te kunnen worden… Alex schudde vlug haar hoofd. Het ging nu niet om haar. Die jury kwam hier alleen voor haar pokémon en dat was het. Ze zouden naar de pokémon kijken. Niet naar haar. Eén van haar Rhyhorns voelde haar nervositeit aan en duwde haar snuit zachtjes tegen de blondine haar hand. Alex kon een glimlach niet laten en knikte dankbaar. “Ik ben oké. Plankenkoorts,” legde ze aan de pokémon uit. Het voelde fijn om te weten dat kids ook het karakter van hun ouders konden overnemen. In dit geval dan. Wat dat betrof was ze blij dat Anaïs niet op haar ouders leek.
De jury handelde het bij hun huidig bezoekje af en kwamen toen naar Alex toe gewandeld. Het was op een rustig tempo; wat voor de blondine wel kalmerend overkwam. Gelukkig had het ook dat effect. Voorzichtig stak ze haar hand uit om die van de jury te kunnen schudden, hopend dat die nu niet meer zo klam aan voelde, en stelde zichzelf met een trillende stem voor. “Hallo, ik ben Alex Beaumont, co-eigenaar van Hatchlings.” Ze betwijfelde of de mensen de naam wel zouden herkennen, maar ze besloot al snel verder te gaan. “Dit zijn pokémon uit mijn laatste nestje. Ze zijn nog niet zo heel oud, maar, euh, ja…” Oh nee. Ze liep nu al vast. Waren dat veroordelende blikken van de jury? Of zag ze daar een beetje medelijden? Alex klapte dicht. Wat moest ze nu eigenlijk doen of zeggen? Ze herinnerde zich niks van vorige shows; alleen dat ze met Aries een paar moves had hoeven laten zien. Eén van de juryleden kuchte in zijn hand. Een ander merkte dat dit geen hulp zou zijn voor de arme blondine en besloot haar een handje te helpen.
“Kun je ons wat vertellen over de pokémon?” vroeg deze. Alex keek verbaasd op vanwege de beleefde toon, maar toverde al snel een kleine, dankbare glimlach op haar gelaat. Ze knikte zachtjes. “Ze hebben een potential van tweeëndertig en negenentwintig,” begon ze, waarbij ze wees naar de desbetreffende pokémon waar ze het potential van noemde. “Deze hier beschikt over de hidden ability Reckless. Haar karakter staat daar ook wel een beetje naar, heb ik het idee.” Alex kon het niet laten om heel even te grinniken bij het laatste wat ze zei. Vervolgens gaf ze de Rhyhorn een aai over haar kop en kreeg een vrolijk kreetje te horen. Ze glimlachte nu ietsje breder. “Hun ouders zijn Aries; een Vulpix met een potential van eenenvijftig, en Taurus; een Rhyhorn met een potential van vijftien. Geen van hen zijn shiny, zoals de babies, maar er komen wel erg krachtige babies uit voort,” vertelde ze trots. Aries was misschien zelfs wel een beetje haar oogappeltje met haar sterke vorm, haar egg moves en haar wilskracht. Soms was de blondine zelfs jaloers op dat laatste.
“En egg moves?” werd er toen gevraagd door het jurylid dat net had staan kuchen. “Beschikken ze ook over egg moves?” Alex viel weer even stil. Voor zover ze wist niet en dat kon haar hier nu de kop kosten. Ze had immers al shinies gezien, waarvan veel wellicht over egg moves beschikten. Potential hadden ze allemaal wel… De blondine schudde met haar hoofd. Ze kon beter eerlijk zijn. Het ging immers ook om de lol en niet om het winnen, al zou ze zo’n medaille niet heel erg vinden. Volgende keer beter. Ze accepteerde haar verlies nu al. “Helaas niet,” voegde Alex eraan toe. Ze zag dat de juryleden driftig aan het schrijven waren op hun papier en voelde de moed meteen in haar schoenen zakken. Dat was gelukkig niet veel en ook niet ver, want ze had zich sowieso niet zo moedig gevoeld tot nu toe. Ze wilde het liefst deze dag meteen vergeten.
Behalve dan het jurylid dat langs haar liep en nog een opmerking maakte. “Ze zien er heel goed verzorgd uit. Ga zo door.” De glimlach die toen op haar gezicht verspreidde was veel breder dan ze tot nu toe aan de andere deelnemers had laten zien.
