Get Lucky [+Penelope Free]

“Enrique, I swear, you’re such a killjoy.” De blondine keek haar pokémon met half gesloten ogen aan, duidelijk niet onder de indruk van de Magnemite die naast haar zweefde. Waarom zou ze ook als hij haar met een angstig oog aanstaarde – want hoewel hij zijn trainer ergens op had gewezen, was hij nog altijd erg geïntimideerd door het meisje. Desondanks luisterde die wel naar hem, zelfs al was ze het niet met hem eens. Moxxi had haar er echter ook op gewezen dat het misschien niet zo’n slim idee zou zijn om met het mechanisme van het schip te sleutelen als het nog terug naar Johto moest. Bovendien was de kans groot dat ze dan in de cel zou eindigen, omdat ze het zouden zien als één of andere aanslag. Nee, ze was waarschijnlijk beter af geweest met haar eigen werkjes op het schip. Daar had ze ook de tijd mee kunnen doden.

“Wat een verdomd lange reis. Ik ben blij eindelijk aan land te zijn,” mompelde Taylor vervolgens, waarna ze aan het einde van de loopplank tot stilstand kwam en zich uitgebreid uitrekte. Dat zoiets onbeleefd was in het bijzijn van anderen kon het meisje maar weinig schelen. “Hoe heeft Fluffybutt dat volgehouden man?” vroeg ze vervolgens aan haar pokémon, welke beiden het antwoord niet schenen te weten. Natuurlijk niet. Waarom zouden ze? “Anyway, waar gaan we heen? Ik heb geen idee waar ze is.” Taylor werd beschuldigend aangekeken door haar Bulbasaur en Magnemite. Meende ze dat nou serieus? Normaal had ze wel een plan. Een krankzinnig plan, maar wel een plan. Dit ging nog een lange zoektocht worden...  

Ze stonden nog geen vijf minuten aan wal of Taylor's blik viel op iets heel interessants. Het was niet alsof ze neerkeek op rolstoelgebruikers of daadwerkelijk iets verkeerds met ze voor had, maar vaak zag ze hen in ieder geval niet. Ze zag ook geen handicap aan het meisje - eerder een potentie om wat te kunnen sleutelen met het ding waar ze inzat en waar zij misschien ook baat bij had. Zo te zien was het geen elektrische rolstoel, helaas, maar dat zou ze er eventueel wel van kunnen maken als ze hard genoeg haar best deed. Toch? Vast wel. De blondine stapte zonder erbij na te denken op het andere blondje af, nu eindelijk doorhebbend dat ze omringd was door pokémon. Nog iets dat ze gemeen hadden, dus. "'Sup," begroette Taylor de vreemdelinge. Ze moest vast eerst een praatje met haar maken voordat het "beleefd" genoeg was om te vragen of ze mocht klooien met de rolstoel, niet? "Wacht je op iemand?"

Ze keek gewoon. Taylor fronste lichtjes, maar maakte er geen opmerking over. Misschien dat zij hetzelfde zou doen als ze de hele dag moest blijven zitten en niet veel kon doen. Wist zij veel. “Fijn?” herhaalde de blondine, waarna ze een gezicht trok. “Saai vooral,” klaagde ze. Van haar pokémon had ze niet eens mogen sleutelen – behalve met haar eigen dingetjes dan. “Johto en Kalos hadden ook wat minder ver uit elkaar mogen liggen van mij.” Dan was de rit korter geweest en was zij sneller aangekomen. Wie weet had ze haar zus dan nu al lang gevonden. Tijd was erg belangrijk voor iemand als Taylor, want ze wilde haar tijd goed benutten. Staan praten met een vreemdelinge in een rolstoel viel misschien niet onder een goed tijdverdrijf voor anderen, maar dit was in ieder geval voor haar al een stuk beter dan die hele bootreis. Bovendien was Taylor erg sociaal, al kon ze erg bot zijn, dus dit was voor haar juist een goed tijdverdrijf.

Johto klonk schijnbaar bekend. Het wekte in ieder geval interesse op bij haar mede-blondine en dat zorgde ervoor dat Taylor ook meer zin kreeg in het gesprek. “Echt waar?” vroeg ze aan het meisje. Hoe familie precies aanvoelde zou ze zelf nooit te weten komen, maar de Marchetti’s waren cool en ze zag Tiffany wel als de grote zus die ze had kunnen hebben in haar biologische familie. Ze mocht de Marchetti’s, echt waar, maar soms voelde het alsof ze een beetje buiten de boot viel en dat kwam omdat ze geen originele Marchetti was. Taylor noemde Joey nooit haar vader en Nicky nooit haar moeder. Raymond was ook nooit haar vader geweest, als je het haar vroeg. Die had ze ook niet nodig. Taylor zuchtte vervolgens en toverde al snel een grijns op haar gelaat. “Dat klopt. Soms besluit familie te verhuizen en kom je hen in elkaar rammen voor die keuze.” Oké, ze zou Tiffany niet echt in elkaar slaan. Hooguit een trap tegen haar fluffy kont aan.

Taylor fronste, opende haar mond om te vertellen dat zij dat heel makkelijk zou doen, maar besloot dat het misschien beter was om het vertrouwen van haar gesprekspartner niet te schaden. Zeker als ze nog van plan was om met die rolstoel te sleutelen. Het meisje wenste haar vervolgens veel succes met slaan en dat was een opmerking die de blondine wel kon waarderen. Ze lachte geamuseerd en volmondig. “Thanks,” begon ze. Ze voelde zich echter niet arrogant genoeg om te zeggen dat ze het niet nodig had. In plaats daarvan besloot ze haar pokémon erbij te betrekken. “Gelukkig heb ik Moxxi en Enrique. Moxxi kan d’r mooi vasthouden, toch, Mox?” Ze kreeg grijnzend naar de Bulbasaur, welke niet echt gediend was van het geweld en daarom met haar hoofd schudde. Hm. “Party pooper,” mompelde Taylor, haar schouders wat naar beneden gezakt uit teleurstelling.