Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Haar bezorgdheid werd gewoon uitgelachen. Sara wierp een beledigde frons richting haar vriendin, niet zeker wat ze moest vinden van deze reactie. “Natuurlijk. Je hebt geen idee hoe moeilijk die er uit te wassen zijn,” was haar reden. “Dat doe ik het personeel niet aan.” Ze mocht dan misschien zelf een harde werker zijn, maar ze had er wel begrip voor dat niet iedereen met extra werk opgescheept wilde worden.
Meteen toen de bak soep op haar bord stond voelde Sara met haar handen of het goed heet was door ze er boven te houden. Direct voelde ze de warme lucht tussen haar vingers door dringen en wist ze dat de Pokémon het goed gedaan hadden. Wel, voor zo ver ze kon zien natuurlijk. Ze kon niet weten wat zich achter de schermen had afgespeeld. Het zou de witharige al enorm veel moeite kosten om de keuken van een hotel binnen te komen - er van uitgaand dat ze daar gebruik van hadden mogen maken - laat staan een groep Pokémon die hun plan niet eens in woorden zouden kunnen uitleggen. Om te zeggen dat Sara onder de indruk was, was zacht uitgedrukt.
Cecille was haar voor met het geven van haar dank. Vooral Cocoa leek de woorden wel te waarderen, al leek haar reactie in eerste instantie een wegwuivende voorpoot. Sara herkende de grijns op haar gezicht echter maar al te goed. Haar ego was gestreeld. Toch gooide Sara er nog een schepje bovenop. “Dit is onwerkelijk. Ik kan niet geloven dat jullie dit voor elkaar hebben gekregen - en met zulke kwaliteit ook.” Zelfs bij Cinnamon was nu een kleine glimlach te herkennen. “Dank jullie wel, allemaal.” Ze glimlachte naar de groep voor hen, voor ze haar blik naar Cecille afwendde. “Zullen we dan maar proeven?”
De blondine rolde speels met haar ogen, terwijl de glimlach nog steeds rond haar lippen stond. Het was geen beledigend gebaar en al helemaal niet eentje die aangaf dat ze zelf beledigd was, maar ze besloot haar opmerking toch maar voor zich te houden. In plaats daarvan behield ze haar domme grijns nog even en wendde zich toen tot de pokémon. Zodra ze die bedankt had, zag ze dat het effect had op meerdere wezentjes in de ruimte. Cocoa wuifde het weg, maar het leek er niet op alsof ze het licht nam. Sivar was enthousiast over het bedankje en wilde heel graag dat ze gingen proeven, maar hij dwong ze nergens naar. Zijn blik had echter een trotse twinkeling in zijn ogen; waarschijnlijk omdat Cecille hem dat bedankje had gegeven. De blondine nam zichzelf voor om de pokémon ook een complimentje te geven als het zo ver was.
Sara voegde haar eigen woorden nog toe. Cecille kon niet anders dan instemmend knikken en keek toen haar vriendin aan zodra die vroeg of ze konden proeven. Er viel haar echter iets in wat ze veel liever probeerde en daarom schuifelde ze voorzichtig dichterbij Sara. “Oké, wacht,” begon ze, waarna ze met haar hand de lepel in de witharige haar soepkom vastpakte en nog altijd voorzichtig begon te blazen. Toen ze vond dat het vast wel genoeg was afgekoeld, bracht ze de lepel naar Sara’s mond. “Eet smakelijk?” vervolgde ze met een onzekere glimlach.
Er werd haar gevraagd om te wachten toen ze voorstelde om te gaan proeven. Sara fronste, zich afvragend wat er nog gedaan moest worden voor ze aan het eten konden beginnen, maar wetend dat dat zich vanzelf wel duidelijk zou maken. Dat wist ze omdat Cecille in beweging kwam. “Wat doe je?” vroeg de witharige verward toen haar vriendin niet haar eigen lepel uit haar kom pakte, maar voor die van Sara ging. Haar frons werd alleen maar dieper, tot de blondine de lepel naar Sara’s mond verplaatste. Ah. Ze wilde haar voeren. De wenkbrauwen van de witharige schoten omhoog en een scheve glimlach vormde zich op haar gezicht. “Wat ontzettend cliché,” uitte ze, om vervolgens ondanks haar kritiek alsnog naar voren te leunen en haar lippen om de lepel te sluiten.
De tomatensoep smaakte goed. Niet perfect, maar dat had ze ook niet verwacht. Zijzelf zou het een aantal jaar terug niet beter hebben gedaan. Ze slikte het spul door en liet vervolgens haar waardering opnieuw blijken. “Geweldig gedaan voor een eerste keer, allemaal.” Nu was het haar beurt om de lepel van Cecille te pakken en hetzelfde geintje bij haar uit te halen. Zodra ze vermoedde dat de vloeistof genoeg was afgekoeld, bracht ze de lepel naar de mond van haar vriendin. “Bon appétit.”
Er werd gevraagd wat ze aan het doen was, maar Cecille negeerde die vraag compleet. Ze liet haar daden voor haar spreken en het werd Sara al snel duidelijk wat de bedoeling hiervan was. De reactie die ze kreeg was niet per se eentje die ze verwachtte, maar het schoot in ieder geval niet in haar verkeerde keelgat. Daar speelde de scheve glimlach van haar vriendin wel een grote rol in. Cecille liet haar mondhoeken ook opkrullen tot een schaapachtig grijnsje en haalde nonchalant haar schouders op. Sara liet het, ondanks het commentaar, wel gebeuren en weerspiegelde niet veel later de actie. De blondine fronste speels verontwaardigd. “Oh, eerst commentaar hebben en dan nu precies hetzelfde doen?” sprak ze tegen haar vriendin. Desondanks opende ze, net als de witharige eerder had gedaan, haar mond om te kunnen proeven van de soep. De smaak verraste Cecille meteen. Zodra ze het had doorgeslikt, wendde ze zich tot de pokémon. “Nee, for real, dit is echt goed gemaakt!” voegde ze aan Sara’s compliment toe. “Ik ben trots op jullie.” Met een grijns keek ze het groepje aan, haar blik eindigend bij Sivar, wie het compliment met een brede grijns aannam.
Ook Cecille was onder de indruk van de smaak van de soep, tot het geluk van de Pokémon. Cocoa en Cinnamon leken allebei intens te genieten van de positieve aandacht, terwijl Tiramisu simpel glimlachte en het allemaal maar gewoon liet gebeuren. “Ik wil er eigenlijk wel een broodje bij,” liet Sara weten, benieuwd of die net zo lekker smaakten als de soep. Waarschijnlijk waren het geen zelf gebakken broodjes, maar gewoon afbakbroodjes ingekocht door het hotel. Dat betekende dat het te proeven zou zijn dat het niet geheel vers was, maar iets anders verwachtte Sara ook niet van een hotel. Cocoa sprong meteen na de opmerking naar de broodjes toe en pakte er één voor Sara. Ze reikte haar armen in de richting van de witharige, zodat zij het aan kon pakken. Zij scheurde vervolgens een stukje er af, wat ze in de soep dipte en daarna in haar mond stopte na een paar keer te hebben geblazen. Ze proefde inderdaad dat het brood niet geheel vers was, maar kon er alsnog van genieten. Dat maakte ze duidelijk met een ‘mmmmm’ geluid, zodat de Pokémon wisten dat ze hun trainer tevreden hadden gesteld.
In de tijd dat Sara om een broodje vroeg en die overhandigd kreeg, nam Cecille nog wat van haar soep. Ze wist niet of het door haar eigen enthousiasme kwam of die van de rest, maar ze had echt het idee dat ze al een tijdje niet meer zo lekker had gegeten. Sivar gaf haar vanzelf een broodje aan omdat hij vond dat ze dat ook moest proberen en zijn trainer nam het zonder te klagen aan. Ze brak het af, doopte het in haar soep en at het vervolgens tevreden op. Ze liet dit blijken door breed te glimlachen en werkte het spul op een iets sneller tempo dan normaal naar binnen. Eigenlijk zou ze nog wel iets lusten, maar dan zou ze waarschijnlijk minder van de rest eten en dat zou jammer zijn. Cecille zag dat haar Tyrogue haar kom wilde overnemen en gaf die dan ook met een bedankje aan hem door. Sivar zette de lege kom vervolgens naast het dienblad.
Het brood en de soep ging er met gemak in. Niet alleen omdat het smaakte, maar ook omdat Sara al honger aan het krijgen was toen het eten bezorgd was. Toevallig dat hun Pokémon op dat moment binnen waren gekomen, eigenlijk. Daar had Sara absoluut geen probleem mee.
Cecille had de soep iets eerder op dan zijzelf. Dat wist ze omdat Sivar de kom van de blondine vast weghaalde. Het was natuurlijk belangrijk dat er ruimte op het bord was voor de volgende lekkernij, want tot nu toe hadden ze nog niks van de cordon bleus kunnen eten. Ook Sara nam de laatste hap soep en brood, waarna Tiramisu de kom van haar bord verwijderde. Cocoa was ondertussen al in de weer met het vleesgerecht, waarvan ze de eerste op Cecille’s bord legde en de tweede op Sara’s bord. Aan de manier waarop ze de twee aankeek kreeg Sara het idee dat dit haar specialiteit was geweest. “Jij hebt deze gemaakt, of niet?” vroeg ze. Cocoa antwoordde met een bevestigende knik. “Ze zien er fantastisch uit,” complimenteerde Sara vervolgens met een glimlach. De reactie die ze kreeg had ze niet verwacht, want Cocoa schudde haar hoofd en wees naar Cinnamon. “Wacht, heb jij met de presentatie geholpen?” vroeg ze verbaasd. Cinnamon haalde slechts zijn schouders op, al was aan zijn gezicht te zien dat hij de aandacht nog steeds niet vervelend vond.
Ze wachtten allemaal geduldig tot Sara klaar was met haar soep en vervolgens werd het volgende gerecht uitgedeeld. De Cordon Bleus zagen er echt verschrikkelijk lekker uit. Cecille begon al te watertanden toen het stuk vlees op haar bord werd gelegd. De geur die haar tegemoet kwam, werkte daar uiteraard ook aan mee. Toch kreeg ze het voor elkaar om geduldig te wachten en het schouwspel dat zich plaatsvond te bekijken. “Nou het ziet er fantastisch uit. En zo ruikt het ook,” voegde Cecille aan het gesprek toe. Met een scheef grijnsje keek ze naar Cinnamon en Cocoa. “Ik ben benieuwd of het ook zo smaakt.” Ze wilde eigenlijk wel proeven nu, dus als Sara ook klaar was, dan wilde ze graag beginnen.
Cecille was nog enthousiaster over de presentatie dan Sara. De blondine was eigenlijk overal enthousiaster mee, dus dat was geen wonder. Toch deed het Sara goed dat haar vriendin de kwaliteiten van een goed gemaakt gerecht net zo veel kon waarderen als zij, al keken ze natuurlijk naar andere punten. Dat was alleen maar goed. Ze konden er beide op hun eigen manier van genieten.
Sara sneed een klein puntje van haar eigen stuk vlees af voor ze zich bedacht dat het veel leuker was om het gedrag van net te herhalen. Daarom verplaatste ze het stukje niet naar haar eigen mond, maar naar die van haar vriendin. “Open je mond,” droeg ze op, een glimlach rond haar lippen. Ze was duidelijk nog niet heel goed in liefdevol gedrag, maar ze leerde.
Cecille kreeg de kans niet om zelf een stuk van haar vlees af te snijden. In plaats daarvan werd het ritueel van net herhaald en droeg Sara haar op om haar mond te openen. De blondine wilde verward reageren, misschien zelfs een beetje beledigd, maar toen haar lila ogen vielen op het stuk vlees dat naar haar werd uitgestoken, kon ze niet anders dan die glimlach weerspiegelen. Cecille liet er verder geen gras meer over heen groeien en opende haar mond zodat ze het stuk vlees kon proeven. Ze werd niet teleurgesteld – dat was vast aan haar ogen te zien. Besluitend dat haar vriendin ook zo snel mogelijk van moest genieten, sneed ze een stuk van haar eigen vlees af en bracht de vork voorzichtig naar Sara’s lippen. Haar afgesneden stukje was wat groter dan de witharige net had gegeven, maar daar had Cecille eigenlijk niet opgelet.
Het verbaasde Sara niet dat Cecille hetzelfde trucje ook weer bij haar uithaalde. In plaats van er commentaar op te hebben opende ze haar mond gewoon en stond ze Cecille toe om het stuk vlees in haar mond te schuiven. Het was iets groter dan ze prettig vond, maar dat had Cecille niet kunnen weten. De smaak was nog steeds goed en dat wilde ze graag aan de Pokémon laten weten. “Fantastisch jongens, echt.” Ze sneed een volgend stuk af, deze keer voor zichzelf, en at rustig verder. De samenvoeging van kip en kaas was verbazingwekkend goed gebalanceerd. Kort maakte Sara zich wel zorgen over de calorieën, zeker nu ze niet veel kon bewegen om het er weer af te werken, maar ze besloot dat ze nu beter kon genieten en dan morgen wel gewoon een broodje gezond als avondeten maakte. Dan kwam het vast wel goed.
De blondine knikte hevig instemmend met het compliment dat Sara aan de pokémon gaf. In plaats van om er verbaal op in te gaan verder, echter, at ze enthousiast verder. Wat dat betreft leek ze sterk op haar zusje, want als Cecille ergens van hield buiten haar workouts, dan was het wel lekker eten. En dit? Dit vond ze heerlijk. Sivar was tevreden met zijn trainers reactie; die blik in haar ogen en de manier waarop ze at zei al genoeg. Het verbaasde hem dan ook niet dat ze het sneller dan verwacht op had – en dat ze teleurgesteld naar haar lege bord keek. “Aw, misschien had ik wat langzamer moeten eten…” mompelde ze. De Tyrogue grinnikte zacht en deelde mee dat ze dat inderdaad beter had kunnen doen. Cecille keek hem met een schaapachtig grijnsje aan. “Maar het was zo lekker, hoe moet ik dat kunnen laten staan?”
De cordon bleu van Cecille was al op terwijl Sara nog maar halverwege was. Ze volgde de woord-wisseling tussen de blondine en haar Tyrogue terwijl ze zelf nog op een stukje kauwde, welke ze doorslikte voor ze zichzelf in het gesprek mengde. “Dat heet ‘genieten’. Dat doe je normaal gesproken rustig aan.” Veel mensen zouden het niet met haar eens zijn, maar dat moesten ze dan maar zelf weten. Dat zij twee keer zo lang van de smaak kon genieten was alleen maar haar voordeel. Zij had er niks over te klagen.
Cecille keek haar vriendin aan toen die commentaar leverde. Een frons verscheen op haar voorhoofd. “Wil je zeggen dat ik niet heb genoten?” vroeg ze, lichtelijk op haar tenen getrapt. “Want dat heb ik wel. Sommige mensen genieten nou eenmaal door snel te eten.” Kon zij het helpen dat ze graag meer proefde van een lekkernij. De blondine liet haar Tyrogue het lege bord wegpakken en terugzetten. Dat was voor de vaatwasser die waarschijnlijk in de keuken stond. Cecille begon vervolgens te grijnzen. “Ik hoor je anders niet klagen als we in bed liggen,” voegde ze eraan toe. In haar herinneringen kon het Sara dan niet snel genoeg gaan.
Haar opmerking viel Cecille niet goed. Dat had ze kunnen weten, en toch voelde zij ook irritatie opborrelen toen er een beledigde reactie klonk. “Je zei zelf net dat je langzamer had willen eten, schat,” kaatste ze terug, opnieuw een stuk vlees in haar mond schuivend. Haar toon was nog steeds kalm, maar er zat een scherp randje aan, zodat Cecille kon horen dat de toon van de blondine haar niet beviel.
Sara stikte bijna in het vlees toen Cecille er nog een opmerking aan toe besloot te voegen. Ze bracht haar hand naar haar lippen en hield die er tegen aan, om oncharmante taferelen te voorkomen. Met wat water kreeg ze het vlees alsnog haar slokdarm in en kon ze op de opmerking reageren. “Het ging over eten!” siste ze. Ze kon niet geloven dat haar vriendin zojuist een bruggetje naar het bed had gemaakt. Arceus.
