Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Cecille voelde zich hetzelfde wat het praten betreft: dat kon beter face to face gebeuren. Sara knikte om te laten merken dat ze instemde en dat ze de keuze begreep en respecteerde. De opmerking die volgde liet haar bezorgd glimlachen. “Daar gaan we aan werken,” verzekerde ze Cecille. “Kleine stapjes.” Ze had zich beseft dat haar woorden misschien wat opdringerig over kwamen en probeerde het op deze manier te verzachten. Ze had ook al gezegd dat het oké was om fouten te maken. Als het goed was was de boodschap nu wel doorgekomen.
Toen de blondine aangaf weer terug te willen, luchtte dat Sara wel een beetje op. Dat betekende dat het praten geholpen had. De frisse lucht had de witharige flink wakker geschud, maar ze vermoedde dat als ze onder de lakens kroop de warmte haar zo weer in slaap zou sussen. Zeker als Cecille dicht bij haar kwam liggen. “Oké, dan gaan we terug.” Ze nam de leiding door zich om te draaien en zichzelf vast vooruit te tillen met behulp van haar krukken.
“Kleine stapjes,” herhaalde Cecille met een tevreden glimlach. Ze was opgelucht. Dat was een emotie die ze niet echt verwacht had te voelen deze nacht, maar ze was blij dat ze zich er nu zo bij voelde. Het hoofdstuk van haar nachtmerries voelde zich nog niet echt afgesloten, echter, al werd daar ook aan gewerkt. De blondine kon in ieder geval met een geruster hoofd in bed gaan liggen. Sara nam de leiding terug naar het hotel. Dat was wel van korte duur, want Cecille had haar al snel weer ingehaald en remde toen af om naast haar vriendin te kunnen blijven wandelen. Een frons verscheen op haar voorhoofd toen haar blik op de krukken viel.
En toen kreeg ze een idee.
Zonder ook maar een waarschuwing vooraf te geven, bukte de blondine zich voorover en tilde Sara pardoes van de grond. Het ging een beetje onhandig met de krukken, maar ze vond uiteindelijk haar balans en ze kon met gemak terug lopen naar de voordeur van het hotel. “Dit is sneller,” beredeneerde ze, voordat haar vriendin haar ontevredenheid kon verwoorden. “No offense.” Cecille grijnsde breed terwijl ze zich een weg naar het hotel baande en rechtte trots haar rug toen ze naar binnen liep. Het kleine aantal mensen dat er nog rondliep, mochten best zien hoe blij de jongedame met Sara was.
Sara keek er eigenlijk wel naar uit om terug naar het hotel te strompelen en niet alleen omdat het binnen hoogstwaarschijnlijk – nee, absoluut zeker een stuk warmer was. Ze bleef nog altijd zelfstandig ingesteld en had zich niet beseft dat er een alternatief was. Ze schrok dan ook een beetje toen Cecille plotseling al haar gewicht van de grond af hees alsof ze een hele lichte fiets was. De “Hey!” was er uit gefloept voor ze zich besefte wat er gebeurde. Cecille wilde haar dragen. Haar zelfstandige kant wilde tegenstribbelen en zeggen dat het wel ging, maar de Nutteloze Lesbienne in haar zei haar dat dit vele malen beter was. Zo kon ze immers ook haar hoofd tegen de borst van haar vriendin aan leunen en dat vond ze dan weer een goed argument om verder niks te zeggen. Wel zorgde ze dat de krukken voor hen beiden niet oncomfortabel lagen. “Dit vind ik niet erg,” liet ze nog weten met een glimlach. Om het af te maken drukte ze haar lippen kort tegen Cecille’s wang, waarna ze haar hoofd comfortabel liet leunen. Ze liet zelfs haar ogen er bij sluiten waardoor ze verrast werd door de warmte van het hotel die als een warme deken over haar heen kwam liggen. Ze zou er bijna slaperig van worden.
De blondine had de “hey” wel verwacht, maar dat Sara daarna niet meer tegenstribbelde, verraste haar wel een beetje. Cecille klaagde echter niet. Zeker niet toen de witharige haar lippen tegen haar wang drukte en zich vervolgens tegen haar aan nestelde. Ze voelde zich op het moment intens gelukkig – compleet het tegenovergestelde van hoe ze zich voelde toen ze aan de wandeling begonnen – en had nu ook het idee dat ze haar dromen wel aan kon. Slapen ging geen probleem meer vormen. Dit uitte zich in een trotse houding en daarom dacht Cecille ook geen enkele keer eraan dat dit er vast heel vaag uit moest zien voor de medewerkers en bezoekers in het hotel. Ze had sowieso nooit last van de pottenkijkers die het vreemd vonden om twee meiden samen te zien, maar nu al helemaal niet.
Cecille besloot echter wel dat trap lopen nu geen goed idee was, zelfs nu ze geen rekening hoefde te houden met Sara haar been. De dokter had haar rust aangeschreven, dus liep ze rustig naar de lift toe. “Dit brengt een herinnering bij me naar boven,” sprak Cecille, terwijl haar mondhoeken omhoog krulden tot een speelse grijns. “Nieuwjaarsavond, toen we samen kwamen.” Toen had ze Sara ook prinsessenstijl in haar armen gedragen.
Ondanks dat ze een tijdje niet bij Cecille was geweest voelde het heel normaal om bij haar te zijn. Mensen die staarden trok ze zich dan ook niet veel van aan. Ze had geleerd om met beide benen op de grond te staan en kritiek te negeren of op een volwassen manier af te slaan, dus als iemand het een probleem vond dat ze een vriendin had moest die dat maar in haar gezicht komen zeggen. Dan kon Sara hem eens wat manieren bij leren. Echt gefrustreerd voelde ze zich op dat moment niet, want ze had Cecille en ze had geen aandacht voor de enkele mensen die nog wakker waren. Ze had wel aandacht voor de blondine, wie een gesprek aanknoopte terwijl ze richting de lift gingen. Aangezien Cecille haar handen vol had, besloot Sara op het knopje te duwen om de deuren te openen, terwijl ze in haar hoofd haar antwoord vormde. “Dat klopt. Toen was ik alleen niet meer bij bewustzijn.” Ze had niet eens zo heel veel alcohol gehad eigenlijk, maar er was veel gebeurd die avond en ze was vrij vroeg opgestaan. Alles samen had er voor gezorgd dat ze gemakkelijk in slaap viel. “Dat is al meer dan een jaar geleden…” constateerde ze vervolgens. Wat vreemd hoe snel tijd soms kon gaan – al kwam dat in dit geval ook deels door de breakup.
Sara wist het zich ook nog wel te herinneren. Hierdoor was het voor Cecille makkelijker om vat te krijgen op die hele situatie. Dat de witharige niet meer bij bewustzijn was, was ze namelijk even vergeten. “Oh, ja, da’s waar ook,” reageerde ze bedenkelijk. Vervolgens knikte ze op de realisatie dat het alweer een jaar terug was. “Langer zelfs, toch?” Op dat moment klonk het deuntje van de lift en gingen de deuren open. Iemand kwam naar buiten, waardoor de ruimte voor de rest leeg was. Ze hadden het ding dus helemaal voor henzelf. Cecille grijnsde. Ze herinnerde zich ook nog wel wat ze in een lift had geflikt toen ze net een koppel waren. Of, nou ja, een paar maanden? De blondine wist het niet helemaal zeker meer, maar het was in ieder geval die keer toen ze Yara aan Sara had voorgesteld. “De tijd vliegt als je van iemand houdt,” opperde ze cliché, waarna ze de lift in stapte en wachtte tot Sara haar hulp aanbood in de vorm van op een knopje drukken.
Gezien het zomer was, zou nieuwjaar inmiddels al zeker anderhalf jaar geleden. Ze knikte daarom toen Cecille om bevestiging vroeg. Als ze het uitgaan niet meetelden, zouden ze nu richting hun tweede jubileum samen zijn gaan. Sara was geneigd om het wel mee te tellen, ondanks dat ze nieuwjaar wel als hun jubileum bleef zien. Uit de woorden van haar vriendin maakte Sara op dat Cecille de breakup niet meetelde – al was dat vrij logisch als ze die hele periode echt was vergeten. Moest Sara haar laten weten dat ze heel lang bij elkaar weg waren geweest? Waarschijnlijk was dat wel beter, maar ze wilde hun positieve moment nu niet verpesten. Ze zou er morgen wel de tijd voor nemen.
De lift was vrij, dus kon het tweetal ongestoord naar hun verdieping. Sara strekte haar arm uit naar het juiste knopje en al snel sloten de liftdeuren weer. Hangend in Cecille’s armen voelde de lift nog vreemder dan het normaalgesproken al deed. Zou het niet extra zwaar zijn voor de blondine? Sara keek haar aan. “Je conditie is zo te voelen wel weer goed,” zei ze met een glimlachje. Ze wist dat de blondine haar trainingen wat links had laten liggen door de omstandigheden, maar ze was nog wel sterk genoeg om de witharige helemaal naar hun kamer te dragen. Dat was een goed teken.
Haar vriendin assisteerde haar al zonder dat ze het hoefde vragen, waarna een opmerking van Sara’s kant kwam. Cecille grinnikte zacht. “No offense, maar je bent best wel licht, schat,” reageerde de blondine. “Ik moet het wel heel bont maken om jou niet meer te kunnen tillen. In Hoenn de training volhouden heeft me best goed gedaan.” Het was hier warmer. Cecille had niet echt een idee waarom dat zou moeten helpen, maar dat deed het en het leek algemene kennis te zijn. Wie was zij om dat dan in twijfel te trekken?
Voor ze boven waren, kreeg ze een neiging die ze dit keer niet kon onderdrukken. Ze verplaatste Sara naar de wand van de muur en keek met een speelse twinkeling in de ogen van haar vriendin. De gevaarlijke grijns kwam een tel later. Ze gaf de witharige geen tijd om te reageren erop, want ze overbrugde de afstand tussen hun lippen al snel en nam uitgebreid gebruik van het feit dat ze alleen in de lift stonden. Ondanks de slechte avond die ze had gehad, was het vuur van eerder toch nog niet geblust.
Pas toen het bekende geluidje van de lift die op zijn bestemming aankwam klonk, leunde Cecille weer naar achteren. De grijns was nog niet verdwenen.
Oh ja, Sara woog natuurlijk niet veel. Dat deed haar goed om te horen, want zij maakte zich zorgen om elke kilo die er bij kwam. Waarschijnlijk had het een voordeel dat ze niet zo heel lang was. Lengte zorgde ook snel voor meer kilo’s. Sara had verwacht de hele liftrit in Cecille’s armen te kunnen blijven hangen, en was daarom verbaasd toen Cecille haar plotseling op de grond neerzette. “Wat..?” Ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken, want ze werd naar de muur toe begeleid en kreeg de zachte lippen van Cecille tegen de hare gedrukt. Wat er ook gebeurde, daar zou Sara nooit genoeg van krijgen. Wat haar betreft had de lifttocht wel wat langer mogen duren, want het pinggeluid zorgde voor een lichte teleurstelling. Ach, het was niet alsof ze dat niet konden vervolgen in hun hotelkamer. Vluchtig pakte Sara de krukken goed vast, zodat ze de lift uit kon lopen zonder haar gebroken been te belasten voordat de deuren weer sloten. Haar hart klopte sneller dan voor ze de lift in gingen en de glimlach was niet van haar gezicht te krijgen.
Sara liep op eigen houtje de lift uit. Cecille bleef in de opening staan om er zeker van te zijn dat de deuren niet zomaar voor haar vriendin dicht gingen en volgde daarna de witharige naar hun hotelkamer. Ze pakte haar jas over en haalde de kaart van hun deur al uit de zak voor ze erbij waren, zodat ze die sneller kon openen en weer terug naar binnen kon. Sivar ontwaakte eindelijk uit z’n slaap om zijn trainer naar binnen te zien komen en keek haar voor een moment verward aan. Cecille liep er met een kleine glimlach op af en aaide hem zachtjes over zijn bol. “Geen zorgen. Alles is oké. Ga maar weer slapen,” vertelde ze aan hem. De Tyrogue had niet meer overtuiging nodig dan dat en was binnen enkele tellen weer vertrokken. De blondine draaide zich toen om naar Sara. Ergens wilde ze heel graag vervolgen wat ze in de lift was gestart.
Sara had gehoopt dat de Pokémon in slaap zouden blijven ondanks het missen van hun trainers, maar helaas was dat niet elk wezen gelukt. Het verbaasde haar niet dat het Sivar was wie ontwaakt was. De babies, Peppermint en Jellybean, hadden hun oogjes gelukkig nog wel dicht, en de rest van Sara’s Pokémon ook. De enige van wie ze misschien had verwacht ook wakker te worden was Vanilla, maar ook die liet geen teken van bewustzijn zien. Gelukkig maar, want de Pokémon verdienden een fijne nachtrust. Nadat Cecille Sivar er van verzekerd had dat alles oké was, wenste Sara hem nog zachtjes welterusten toe. Daarna stapte ze naar haar bed om zich daar weer in te plaatsen. Zitten of liggen gaan was misschien nog wel het meest vervelende van dat gebroken been, dus was ze extra dankbaar toen ze goed op het bed zat. Ze had alleen de rand van de lakens aan de onderkant van het bed laten liggen, waardoor ze zich niet goed in kon stoppen. “Schat? Kan je helpen?” vroeg ze voorzichtig, haar blik vragend op Cecille gericht.
Ondanks dat de blondine eerst haar aandacht bij haar vriendin had en zich daadwerkelijk op aarde bevond, zonk ze al snel in gedachten toen Sara geen reactie op haar blik leek te geven. Het was niet alsof het daar te donker voor was, want het licht bij het bed ging automatisch aan wanneer de deur van het hotelkamer open ging, maar Cecille begreep wel dat haar vriendin gewoon graag zo snel mogelijk in bed ging liggen. Pas toen er een roep om hulp kwam schrok ze op uit haar gedachten en herinnerde ze zich waar ze ook alweer was. “Oh, ja, wacht,” mompelde ze vlug. De blondine begaf zich rustig naar het bed nadat ze haar jas ergens slordig had neer gedumpt en ging zelf op het matras zitten. Daarna reikte ze naar de deken en trok ze die pijnlijk langzaam over hen heen, waarbij ze steeds dichter naar Sara toe leunde. Haar blik en haar grijns waren teruggekeerd – en die spraken vast boekdelen.
Het was niet Sara’s bedoeling mee om Cecille te overhaasten. Daarom voelde ze zich kort schuldig toen de jas nogal slordig weg werd gewerkt. Ze wilde haar excuses aanbieden, maar toen Cecille op het bed kwam en de deken over hen beide trok, verscheen er een blik in diens ogend die Sara wel heel erg afleidde. Een kleine, verlegen glimlach verscheen bij haarzelf. Ze bleef stil tijdens de actie, maar verplaatste wel haar hand langzaam langs Cecille’s zij. Zodra de deken op zijn plaats lag opende ze haar mond. “Dank je wel.” Ze sprak gedempt, om de Pokémon niet te wekken en om sensueel te klinken. Vervolgens maakte ze haar bedankje af door haar lippen op die van haar vriendin te drukken en haar zo dicht mogelijk tegen zich aan te duwen met de arm die eerder Cecille’s zij had ontdekt.
Ze werd bedankt op een toon dat tussen normaal spreken en fluisteren inzat. Cecille kon het niet meer helpen dat ze, ondanks de gebeurtenissen en dat het zo laat was, graag nog even op bleef. De blondine liet Sara haar gang gaan, maar zodra hun lippen met elkaar in contact kwamen, maakte ze duidelijk dat zij de bovenhand hier had door zich wat meer omhoog te duwen. In tegenstelling tot haar vriendin liet ze haar eigen hand de ander haar rug onderzoeken, wetende waar ze precies moest zijn om bepaalde reacties teweeg te brengen. Cecille had wel gezegd dat ze klaar was om weer te proberen te slapen, maar ze vond het helemaal niet erg dat het nog even duurde voor ze eindelijk in slaap kwam.
