Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Hij kreeg nog steeds geen reactie van de man. Ja, dan was het dus schaamte. Als hij namelijk bang was geweest voor zijn opdrachtgever, dan zou hij nu niet zo makkelijk met ze meelopen. De politie kon hem beschermen tegen Team Rocket. Er was een naam voor. Maar Kenneth was die vergeten. Want de naam maakte niet uit. Enkel de kennis van het bestaan ervan. "Ze profiteren eigenlijk gewoon van de liefde die een vader voor zijn dochter heeft, niet?" Ging Kenneth verder. Good cop spelen, hij deed het niet vaak, maar hij wist echt wel wanneer het nodig was. "We zijn er." Klonk de mechanische stem. Okay, hij wilde duidelijk niet verder praten. De man duwde met zijn voeten het tapijt wat opzij en er verscheen een luik onder de vloer. Deze opende hij, en er was een ladder te zien. En die ging, voor zover het licht het toeliet. Vrij diep naar beneden. Slim om het op een willekeurige plek te plaatsen Ram.. heel slim.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Kenneths volgende opmerking raakte Cecille misschien wel harder dan de professor. Het deed haast fysiek pijn om zich in de man zijn schoenen te plaatsen, maar ze kon het niet helpen. “Lafaards,” was eruit voor ze er erg in had. De boze frons, welke zojuist plaats had gemaakt voor een meelevende blik, keerde terug op haar gelaat. Die zei wel genoeg. Cecille sprak de woorden niet hardop, maar ze was vastberaden om terug te vechten tegen Team Rocket. Zodra ze terug in Kalos was, begon ze met de gym in Lumiose. Na de gym in Laverre, natuurlijk. Er werd aangekondigd dat ze waren gearriveerd. Cecille keek naar het luik. De professor opende hem en de blondine deinsde meteen een stap achteruit. Euh… “Da’s diep…!” Bedankt Cecille. Gealarmeerd keek ze naar de twee heren. Van haar vastberadenheid leek nu niet veel meer over. Dahlia ging achter haar staan en legde een poot op haar schouder. Geen liefkozende, zoals een moeder dat bij haar kinderen zou doen, maar een ferme. Alsof ze Cecille op die manier kon aansporen naar beneden te gaan. De blondine slikte en liep naar de ladder toe. Hoe sneller ze er vanaf was… Hoe sneller ze niet meer naar beneden hoefde te kijken. Toch?

OOC: Als het helpt met de post mag je Cecille (als eerste) naar beneden laten gaan c:

Kenneth staarde even naar de diepte. Cecille had een talent voor het benoemen van het overduidelijke. Dat deed ze vaak op momenten dat Kenneth al wat stappen verder aan het denken was. Er liep namelijk een ladder. En de hengemen van Professor Ram waren weg. Dus wat hield die mensen beneden tegen om naar boven te gaan? Simpelweg het donker? Iedereen had lichtbronnen, al waren het maar Holo Casters. Optie 1: Bezittingen waren afgenomen. Optie 2: Elektrische bezittingen waren onbruikbaar door een magnetisch veld. Optie 3: De ladder ging niet volledig tot aan de bodem, het daarmee onmogelijk te maken om de ladder weer op te klimmen. "Laat de professor maar eerst gaan Cecille." Zei Kenneth in zijn gepatenteerde monotone-hyperfocusstem. Als het de laatste optie zou zijn, dan zou de Professor het vast op de een of andere manier laten merken. En als de Professor ervan wist, had hij hen in de val willen lokken. En dat zou nu net even een slechte actie zijn geweest van meneer Ram.

Kalm draaide hij zich in de richting van de professor. "Waarom is er nog niemand omhoog geklommen?" Vroeg hij. Hij kon er zelf over gaan nadenken, en dat had hij ook gedaan. Maar het waren te veel opties. Er moest iets afgestreept kunnen worden. Er was natuurlijk een mogelijkheid dat de professor gewoon weer zou liegen. Maar dan had hij het ten minste gevraagd. Hij liet zijn ogen langzaam naar Ricoletti glijden en toen weer terug naar de professor. Luister, als je het niet gaat zeggen, of als je gaat liegen hebben we echt wel meer opties dus voor de draad ermee, daar zou je nog zelfs strafvermindering voor kunnen krijgen.

Meende je die? Een doolhof? Kenneth zag het als een voordeel. De Professor was helemaal weg van zowel woordgrappen als van puzzels. Ken je tegenstander Kenneth, kennis is macht. Zijn ogen gleden naar de Lucario. Die kon schijnbaar helpen. De Pokémon, ook al was die van origine een Pokémon uit zijn thuisregio, een Pokémon die hem nooit zo veel geboeid had. Hij wist niet hoe Dahlia kon helpen, maar daar ging hij later wel over nadenken. En toen maakte Cecille heel duidelijk dat ze naar beneden wilde gaan. Zijn lichaam was flink toegetakeld. Zijn enkel, en al helemaal zijn arm. Hie hield zichzelf nu al met moeite rechtop. Hij kon via deze weg niet naar beneden. "Waar is de ingang?" Als dit de uitgang was, dan was er ook een ingang. Met een beetje geluk was deze ingang open te breken, zodat het een nieuwe uitgang werd. Ohja, wacht, hij moest nog duidelijk maken waarom hij niet naar beneden kon. Hij wees dus maar heel subtiel naar zijn gebroken arm.

Kenneth knikte. "Een van mijn nieuwe doelen is het begrijpen van de bron van energie die ik enkel als 'vastberadenheid' kan bestempelen, waarmee jij je lichaam verder dan tot het uiterste lijkt te kunnen drukken." Het plan waar Cecille daarna mee kwam was nog best een okay plan ook. Maar er zat één haakje aan. De Professor, met wie zou die mee gaan? Of was het beter om hem hier te laten? Was het dan verstandig om iemand bij hem te laten? Of was het okay om hem alleen te laten? Het doel was om de mensen uit het doolhof te krijgen. Het zou ook niet enorm lang meer duren voor ze bij de kust waren. Wat belangrijk was, was dat ze wisten waar die Professor was, voor de arrestatie. "Molly, houdt de Professor op deze locatie." Zei hij, en hij wenkte met zijn goede hand Ricoletti en Vinton mee naar de ingang van het doolhof.

Molly gaf Minnoo al direct een knipoogje. Wat een spannende eerste date was dit zeg. Helemaal leuk. Want met zo'n sterke vrouw naast zich hoefde ze zich totaal geen zorgen te maken. Ze was zich nu al voorstellingen in haar hoofd aan het maken over hun eerste zoen samen. Ondertussen kon Kenneth enkel aan dingen denken die totaaaaal niks te maken hebben met zoenen. Hij moest de ingang vinden van het doolhof, wat eigenlijk, achteraf gezien, zeer simpel was. Hij hoefde zijn oog te houden op Ricoletti. Ze was weer aan het spoken. In muren, deuren, ramen, schilderijen. Als hij aan haar zou zien dat ze haar patroon zou aanpassen, dan wist hij dat hij goed zat. Net zoals een Ariados haar web in de gaten houdt. Het was een daadwerkelijke deur. Het had er nep en decoratief uit moeten zien, maar het getrainde oog zag dat het om een echte deur ging. Via de andere kant kreeg Ricoletti het voor elkaar om de deur te openen. Direct zag Kenneth al twee oude mensen op de grond zitten bij de ingang. Er lag ook iemand die er ziek uit zag. Waarschijnlijk waren ze hier gelaten. Iets over hulp zoeken zodra ze ontsnapt waren. Kenneth keek ze aan. Denken over wat hij met ze moest doen.

De mensen keken hem hoopvol aan. Kenneth keek terug. "Ik had niet verwacht dat jullie zouden blijven zitten wanneer de mogelijkheid tot ontsnappen zo voor jullie neus zou worden geplaatst." Sprak hij op zijn gepatenteerde neutrale manier. "We zijn een beetje oud, kun je ons helpen met opstaan." Kenneth wendde zijn blik af naar de ruimte. Hij zag geen muren. "Ik was in de veronderstelling dat hier muren zouden zijn." De man probeerde dan toch maar zelf op te staan, hij bibberde hevig terwijl hij zijn lieve vrouwtje omhoog probeerde te helpen. "Kunt u deze arme zieke jongen niet helpen." Kenneth draaide zijn ogen naar de vrouw met een snijdende blik. "Mijn prioriteiten liggen bij de circa twintig levens die nu potentieel in gevaar zijn." Moest duidelijk genoeg zijn toch? De man vond Kenneth zo ondertussen maar een vervelend mannetje. Maar het vrouwtje leek er meer tolerant voor te zijn, zoals lieve oma's dat wel vaker zijn. "Je ziet ze niet jongen." Er sprong een vonkje in zijn ogen. Onzichtbare muren.. maar geen muren waar je doorheen kon kijken. Anders had hij de andere deelnemers wel gezien. Wat voor soort materiaal kon hiervoor gebruikt zijn? Het kon een potentiële clue zijn. Dat zou de rechtspraak bevorderen. "Zeg snotneus. Stop met staren en help die jongen!" Zei de man streng. Kenneth keek de man aan. Maar de man kreeg een tikje op zijn schouder van zijn vrouw. "Laat hem nou even. Hij heeft het al moeilijk genoeg met een arm in het verband." Dankjewel oma. Daarnaast, als die jongen te ziek was om rechtop te zitten, dan is hij ook te ziek om rechtop te staan, laat staan te lopen. Kenneth liep de ruimte binnen en vond met zijn hand een van de muren. Hij bleef er maar naar kijken. "De deurpost is de veiligste plek voor nu. Zodra we, over een half uur, aan land zijn, zal de politie klaarstaan om u te ondersteunen. Zorg dat de deur open blijft." Zei hij tegen het stel.

Hij fronste. Ineens leken de muren niet helemaal onzichtbaar te zijn. Hij zette een aantal stappen achteruit, en toen was de muur weer onzichtbaar. Hij zakte door zijn knieën, hij sprong, hij bewoog opzij, maar de muur bleef onzichtbaar. Hij stak zijn hand uit en liep naar de muur toe. Hij voelde dat hij het aanraakte, maar de muur bleef onzichtbaar. Pas toen hij er vlak met zijn ogen voor stond kon hij zien dat het muren waren. Hm, een Lenticulaire druk om de illusie van onzichtbare muren te wekken. Clever. Hij wreef nog eens over de muur om te voelen of het oppervlak van de muur daadwerkelijk ribbels bevatte. De theorie was bewezen. Het enige waar hij nu toch wel weer opnieuw erge last van kreeg was zijn enkel. Die deed nog zeer, en hij had net lopen springen. Hij hoefde er nu alleen nog even over na te denken wat hij met deze informatie zou doen. Het werd tijd dat hij voor zichzelf een specifiek doel zou uitstippelen.