Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Kenneth kon niet anders dan Cecille gelijk geven. Hij was er niet blij om, maar hij wist inderdaad hoe het er uit zag als iemand veel geld had. Het meeste daarvan wist hij door hoe zijn vader er mee om ging. Thuis hadden ze namelijk ook van dat soort onnodige dingen staan, maar dat had zijn vader vooral gedaan voor wanneer er bezoek zou zijn. Er is maar één kans op een eerste indruk. Verder gebruikte zijn vader zijn geld voor swat teams, limo's en andere uitingen van macht. En zo te zien had de persoon die dit op dit eiland allemaal had georganiseerd zelfs nog een groter ego, dus Kenneth schatte de kans groot in dat hier ook wel iets dergelijks zou voorkomen. Dit werd geverifieerd door de twee Bisharp en de Aggron. Ze maakte een duidelijk gebaar dat de groep de gang in moest lopen. Het was niet zeker of Kenneth geen andere optie zag, of dat hij gewoon bijzonder nieuwsgierig was, maar hij luisterde. Zijn Monferno troef ging hij nog even niet laten zien. Maar er was ook wel een kans dat de gastheer/vrouw hier al van wist. Anyway, Hij liep de gang door. Hopelijk volgde de dames zijn voorbeeld om even niks te zeggen. U hebt het recht om te zwijgen. Alles wat u zegt kan en zal tegen u gebruikt worden.

Kenneth hoorde de vragen en natuurlijk kon hij het niet laten om er meteen een oordeel over te hebben. "A.. uh.." Hij wilde zeggen: Als ze het je konden vertellen zouden ze het zeker doen. Dat was een opmerking over dat Pokémon niet kunnen praten, schijnbaar ontging Cecille dat. Maar om de een of andere reden lukte het hem deze keer niet om onbeleefd te zijn. Maar dat was een zorg voor later. "Ik heb wel een vermoeden." Dit was een complete leugen, maar hij hoopte erop dat ze afgeluisterd zouden worden. Als dat zo was zou hij de dader hopelijk enorm kunnen verwarren en/of nerveus kunnen maken. Maarja, hoeveel mensen bestonden er nu die in het geheim een fortuin aan geld hadden? Hadurr. "Verder vermoed ik dat we deze persoon nog niet gaan zien." Hij keerde zich naar een van de Bisharp. "Er komt vast nog een puzzel. Er is nog geen winnaar geloof ik." De Bisharp knikte. Kenneth had er een slecht gevoel bij. Voor zowel de winnaars als de verliezers.

"Ik weet niet hoeveel winnaars er gaan zijn." Sprak hij kort. Hij had ook helemaal geen reden om daar zeker over te zijn. Het was alsof je een puzzel probeerde op te lossen door steeds maar één feitje om het uur te horen te krijgen. "Maar de verliezers worden waarschijnlijk net zoals de anderen meegenomen door de gemaskerde mensen. Ik vermoed dat die niet gevaarlijk zijn." Hij verwees naar de mensen die de fout hadden gemaakt om de kooi op de Mightyena te proberen te gooien. Die waren meegenomen. Hij zag niet in waarom iemand zoveel moeite zou doen om mensen op eigen houtje het leven te ontnemen, als dat makkelijk had gekund door ze aan de Mightyena over te laten. Er begon nu ook daglicht aan het einde van de gang naar binnen te schijnen.

Hij stopte abrupt en draaide zijn hoofd naar Cecille. "Omdat als hij of zij iedereen dood had willen hebben, hij of zij ons wel had gevoerd aan de Mightyena. Maar dat is niet gebeurd." Hij wist niet hoe hij het duidelijker moest uitleggen. Maar hij vond het vrij irritant dát hij het moest uitleggen. Hij wist wel dat niet iedereen zoals hem kan zijn, maar toch irriteerde het hem vaak als hij steeds maar dingen moest uitleggen. Hij verstoorde hem wanneer hij zelf over dingen wilde nadenken. Niemand kan praten en tegelijkertijd over iets anders nadenken. Hij zuchtte even en draaide zijn hoofd terug. Hij snapte het wel. Ze zouden net zo goed in levensgevaar kunnen zijn. Maar hij zag geen nut in klagen wanneer je even goed je opties kon nagaan om een oplossing te bedenken. Daarnaast wilde hij nu ook tot in de detail weten hoe alles hier in elkaar stak.

"Wat, is het nou nog niet duidelijk?" Dacht hij. Er waren gewoon veel te veel dingen irritant aan deze situatie. Het ging hem allemaal te langzaam, zijn kompanen snapte er niks van en hij wist nu nog vrijwel niks over het einde van het spel of over de persoon die het allemaal organiseerde. Dat irriteerde hem mateloos. Zo ongeveer nadat Viktoria dit onenigheid had weten te sussen kwamen ze bij het einde van de gang. Het einde van de gang liep uit op een metalen brug. Ja, met reling. Een stukje verder konden ze zien dat deze brug uitliep naar een rond platvorm waar nog vier andere bruggen aan vast zaten. Op dat ronde platvorm stonden de andere kandidaten. Die leken te wachten. Waarschijnlijk op hun. "De nieuwe puzzel lijkt daar te zijn." Hij keek naar het platform. Op het moment dat ze hun eerste stappen buiten zette, schoof er een deur achter hen dicht. Waarschijnlijk hadden de Pokémon die hun hadden begeleid dat gedaan, want die waren nu nergens meer te bekennen.

Het beloofde land Eureka was in zicht. Doorlopen. Hij kon bijna voelen dat hij bijna al zijn antwoorden te pakken zou kunnen krijgen. Oh wacht. Nog even wat praktische dingen. Hij wilde met de dames nog even bespreken hoe ze dit gingen aanpakken. Wat ze wel en niet zouden zeggen en wat ze wel en niet zouden doen. Dat soort dingen. Hij draaide zich even om. Hij liep namelijk voorop. En toen kwam hij tot de ontdekking dat maar één van de dames achter hem liep. Fan-mukking-tastic. Hij gebaarde Viktoria maar even te wachten en hij liep terug naar Cecille. Die leek wel van steen ineens. Hij keek haar onderzoekend aan. "Als je een plan aan het uitvoeren bent.. laat het ons dan ten minste weten." Fluisterde hij.

Kenneth werd geconfronteerd met een nerveuze lach. Een lach die hij nog niet eerder had gezien bij dit specifieke individu en ook niet had verwacht tegen te komen. Hij werd alleen maar ongeduldiger toen ze zo moeilijk deed over antwoord geven. Hij knikte.. de omgeving in haar opnemen ey. Hij ging recht staan in verbazing. Niet dat hij verbaasd keek. Hij had zijn gebruikelijke neutrale uitdrukking op zijn gezicht. "Verstandig." Merkte hij op. Hij was tevreden en knikte na haar voorstel. Hij liep al door en zei: "Het lijkt erop dat mijn methodes je hebben geïnspireerd. Als je zo door gaat zul je zelf ook ooit dezelfde deductieve vaardigheden hebben zoals ik." Hij klonk daadwerkelijk complimenteus. Maar hij was dan ook blij verrast. Hij concludeerde dat Cecille nerveus was omdat het haar eerste keer was om op zijn manier naar de wereld te kijken. Je kunt het niet meteen perfect doen en waarschijnlijk maakte dat haar nerveus. Maar hij besloot niet te hard voor haar te zijn. Misschien ziet ze zelfs wel dingen die hij zelf niet ziet. Toch?

"Ah daar zijn ze dan eindelijk." Merkte een van de kandidaten op toen Kenneth en Viktoria voet zette op het platform. Cecille nog steeds achter hen. "Jullie waren al bijna te laat." Te laat? Hoe bedoelde hij dat? Kenneth keek meteen om zich heen en zag een timer. Die stond nu op 0:05. Geschrokken draaide hij zich om: "Cecille!" Wat was ze nu aan het doen!? Hij wist niet wat er zou gebeuren als de timer op nul zou staan, maar hij kon enkel vermoeden dat het niet zo mooi zou zijn. Nu hoopte hij heel erg dat hij gelijk had met zijn hele 'Niemand gaat hier dood' theorie. Hij zag haar enkel schuifelen. Wat was ze in de naam van Usain Bolt aan het doen!? Hij gebaarde naar Viktoria dat ze moest blijven staan. Hij wilde naar haar toe rennen. Maar zijn enkel weerhield hem heel erg daarvan. Hij probeerde nog tevergeefs Roderick zijn Pokéball open te doen. Maar die werkte ook al niet! "Schiet op!"