Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Kenneth kon zijn hoofd enkel dieper laten zinken. Nu was hij teleurgesteld in zichzelf dat hij zo dacht over Cecille. Waarom moest hij haar nou afkraken op haar goede kwaliteiten? Had hij niks beters te doen? Met de seconde vond hij zichzelf steeds meer nutteloos. Dit gevoel werd zelfs versterkt toen de blondine, ditmaal succesvol, de aandacht probeerde te trekken van de groep. En zelfs een redelijk plan voorstelde. Dat had hij zelf ook simpel kunnen doen.. Maar hij had het te druk gehad met zichzelf zielig vinden. Dat verweet hij zichzelf. Hij vond zichzelf zielig, dat hij zichzelf zielig had gevonden. Hij keek op naar Cecille. Die nu zo ongeveer klaar was met haar uitleg. Hij hoorde instemmend geroezemoes om zich heen van de andere deelnemers. Hij zuchtte. Welp, als hij zichzelf niet meer zielig wilde vinden, zou hij toch echt iets moeten doen nu. Hij stond op, keek de groep aan, en sprak: "Samen blijven is inderdaad het meest verstandigst. Zelfs als er getracht wordt ons uit elkaar te drijven, moeten we zo veel mogelijk bij elkaar blijven. Evolutie heeft ons geleerd dat een van de sterkste attributen van de mens hun samenwerken is." Hij had het niet met een meer neutrale stem kunnen zeggen. Maar het leek een indruk te hebben gemaakt op het merendeel van de groep. Niemand kon immers tegen feiten en logica in gaan. Vervolgens plaatste Kenneth zich weer op zijn stoel.

"Valt mee." Zei hij zachtjes en vlug tegen de trots lijkende Cecille. Hij nam zichzelf altijd voor dat hij complimenten onbelangrijk vond. In zijn ogen waren het uitspraken gebaseerd op een mening. Uiteindelijk zou deze mening niets kunnen toevoegen aan zijn persoon, of aan de situatie. Dat is.. ten minste wat hij zichzelf voorhield. In werkelijkheid had hij er gewoon moeite mee. Complimenten deden hem over zichzelf twijfelen. En hij twijfelt niet graag. Hij moest zich altijd afvragen of het compliment dat hij kreeg wel de waarheid was. Maar dat was zelfs voor onze Kenneth moeilijk te bepalen. Dat was dus waarom hij er even vluchtig op reageerde. Maar zijn ogen gingen mee toen die van de blondine ergens anders naartoe gingen. Het eiland ja. Toen ze dichtbij genoeg waren hoorde ze een metaal geluid en een doffe bonk. Er was een minimale schok te voelen in de kamer. En.. de deur ging automatisch open. Het was nu mogelijk om het strand van het eiland op te lopen.

Ehm. Ok dus Cecille wilde het strand even gaan exploreren? Dat vond Kenneth een goed idee. Maar hij deed het op zijn eigen manier. Want ja.. De muren waren van glas, dus hij kon op zijn dooie gemak een heel stuk van het strand overzien. Zelfs vanuit zijn luie stoel. Er leek een stuk strand te zijn, met daaraan grenzend direct een bos. Ok dan.

De schrijfster legde haar hand op de borst van de sportman. Die wilde, net zoals Cecille meteen opstaan. Dat zat nou eenmaal in zijn bloed. Maar hij keek haar even aan. Waar doelde ze op? Hij zag hoe haar blik vastgeroest zat op de jongen met de zwarte haren. Ahja, die was belangrijk ofzo. Dan maar even wachten..

Oh kijk eens. Er kwam een groep van vijf Mightyena aanrennen. Daar had Kenneth wel een oplossing voor. Hij ging bij Cecille staan en nam een van zijn pokeballs in zijn hand. "Ik raad een Fighting of een Bug type aan." En gooide vervolgens zijn pokeball op. Maar die opende niet. Kenneth ving de ball weer op met dezelfde hand en keek er aandachtig naar. Er leek geen beweging in te zitten en dat baarde hem diepe zorgen. Nog maar een keer dan. Nope. "De deur barricaderen is ook een optie." Ja dat klopt, Kenneth zei dat echt. Hij had niet zo veel zin in rennen namelijk. Aangezien zijn enkel nogal zeer deed.

Om even samen te vatten. Er werd een wedstrijd georganiseerd door het museum om hun beveiligingssysteem te testen. Er werd iets gestolen in het museum door straatschoffies. Er waren schady figuren op het dak van het museum geweest. Ze hadden een puzzel moeten oplossen. Ze werden opgesloten en nu zitten ze op een eiland waar wilde Mightyena op hen af kwamen. Geen pokemon om zichzelf te beschermen, en zelfs de deuren wilde niet meewerken. Zo veel trails. Zo weinig antwoorden. Onbevreesd keerde Kenneth zijn blik naar het scherm waar eerder nog de museumbaas op was verschenen. "Kom op bullebak. Ik weet dat je ons meer wilt vertellen." Dacht hij. Maar er gebeurde niks. Niet op het scherm in ieder geval. En niets bij hem. Om hen heen was iedereen zijn stoelen aan het oppakken en naar Cecille toe aan het gaan. Meerderen probeerde zelfs de deur dicht te doen. Maar zoals de blondine al had gezegd, ze wilden niet dichtgaan. Dit was de eerste keer dat Kenneth dacht dat dit zijn laatste belachelijke avontuur zou zijn. Wegrennen kon hij niet, en terugvechten ook al niet. En het allerergste.. hij zou het antwoord voor deze situatie nooit te weten kunnen komen.. Waarom zou iemand zo veel moeite doen om een groep mensen om te helpen? Dat kan veel simpeler? Dit was op geen enkele manier logisch.. tenzij.. Kenneth keek nog eens de kamer rond en zag de schrijfster met moeite haar stoel optillen. De onderkant van de stoel was zichtbaar. En dat was niet het enige.. Er zat een paarse pokeball aan de onderkant van de stoel vastgeplakt. Geen tijd voor uitleg. "Snel! Iedereen! Onder je stoel!" Hij stapte naar zijn eigen stoel en rukte de pokeball er van af en gooide deze de lucht in. The game is on.

Met het typische rode licht dat uit de pokeball kwam materialiseerde een pokemon. Alles was prima in zijn ogen. Als het moest kon hij met vrijwel alle pokemon wel iets doen. Hij zou zelfs tevreden zijn met onoriginele tactieken als het te lang zou duren. Maar wat er nu gebeurde triggerde hem. Wat er uit de pokeball kwam was iets dat zelfs een koude computer als Kenneth kon beangstigen. Maar.. dat komt absoluut door zijn persoonlijke vendetta ermee. Het was een Monferno. Van alle combinaties van types moest het een fire/fighting type zijn. Moest dit nou echt? Precies een combinatie van de types die hij het saaist vond. Beide waren zó eentonig. Er was simpelweg geen originele manier om hun aanvallen te gebruiken. Kijk mij eens, ik sla en verbrand, wooptie doo. Maar Kenneth hield zijn zucht in. Dit was de tijd voor actie. En over die acties moesten nagedacht worden. Zo vlug als dat hij had zitten zeuren over de Monferno, had hij ook zijn pokedex erbij gehaald. Even kijken welke aanvallen die kende. Toen hij zijn ogen op het scherm legde was het de eerste keer dat Kenneth dit gevoel kreeg. Pure terror. Hij gooide zijn hand op zijn voorhoofd. Zijn gezocht trok helemaal weg. Eén aanval! Mach Punch! Dat was alles! Wat was hier de bedoeling van? Wat was het idee hier achter? Wat was hier de logica van? Hoe krijgt iemand het voor elkaar een pokemon maar één aanval te laten kennen? Het beangstigde Kenneth ten zeerste. Wat hem weer terug bij zinnen bracht waren de huilende en grommende Mightyena. "Mach Punch!" Riep hij automatisch. De Monferno sprong in de richting van de Mightyena die voorop rende en mepte hem in zijn gezicht. First hit. Oh maar wacht eens.. Kenneth beantwoorde zijn eigen vraag al.

En toen riep Cecille hem. Hij kon niet heksen hè. Één ding tegelijk graag. Gefocussed zijn op maar een enkele taak verbeterde immers de prestaties die ermee geleverd zouden worden. Dus dat was ook precies wat hij ging doen. Hij negeerde haar. Hij moest zich eerst richten op de Monferno. Zijn Monferno zat nu namelijk temidden van alle actie.. Met maar één move tot zijn beschikking. "De deurpost, en trap ze van je af." De aappokemon sprong omhoog en klemde zich aan de deurpost vast met zijn handen. De paar Mightyena die mee sprongen trapte hij inderdaad weg met zijn achterpoten. Daarna kwam er alweer hulp van anderen en kon Kenneth naar het tweede deel van zijn plan. Het daadwerkelijk helpen van zijn puzzelpartner. Hij liep naar haar toe, want zijn enkel deed nog zeer, en sprak haar aan. "Waar is je Pokéball?" Vroeg hij. In principe had hij zijn eigen vraag kunnen beantwoorden met "Onder haar stoel." Maar dat kon eigenlijk niet, gezien ze haar pokeball niet had. Dus zeg eens op Skarsgård.

Oh nee toch. Cecille begon te vloeken bij iemand van vijftien jaar oud. Wat verschrikkelijk. Hopelijk kreeg Kenneth er geen trauma van. Een jongen die als hobby moordzaken oplost en achter seriemoordenaars aan gaat kan daar dus absoluut niet tegen. Wacht.. laat maar.. Oeps. Maar nu even terug naar de zaak om handen. Want de blondine gaf aan haar stoel te hebben gegooid, maar naar binnen, en nu is die er 'fucking' niet meer. Dat is een onmogelijkheid waar Kenneth graag een verklaring voor wilde vinden. Een iets is niet ineens een niets. Maar belangrijker. Wie zei dat de Pokéball dan nog aanwezig was onder de stoel? Misschien was die er door de slag van de worp af gevallen. De balans van waarschijnlijkheid stelde dat meerdere mensen de worp met de stoel gezien hadden moeten hebben en daarom dus ook wisten waar die was. Zo ondertussen wist iedereen dat er Pokéballs aanwezig waren. Dat betekende ook dat de Monferno van Kenneth nu geholpen werd door een Swallot en een Oddish. Kenneth vermoedde dat de Pokéball gestolen moest zijn geweest. Maar zijn innerlijke drang naar de waarheid kon de verdwenen stoel niet loslaten. Die had nu niet de prioriteit Kenneth laat het los! Hij deed het niet. "Kom mee." Hij kende een truc voor het vinden van spullen in een kamer. Hij ging in een cirkel tegen de klok in rond de kamer lopen en keek om zich heen. Misschien konden ze het op die manier vinden.