Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Bone Rush die Shadow Ball op die KangaskhanMukker! De drie aanvallen raakte de Dusknoir tegelijkertijd tegen zijn borstkas. Na een enkele seconde werd de Dusknoir gelanceerd over de rand van het platform. Well.. op z'n minst kon die Dusknoir niet meer dood gaan. Dat scheelde alweer. En ze hadden weer wat meer plaats gemaakt op het platform, want het werd toch wel erg druk. Op dat moment greep Molly Minnoo's arm vast en gebruikte Teleport. Om hen met hun tweeën zo, achter de Crobat te laten verschijnen. "Rotjong!" Riep ze naar hem. Wiggins hoorde het geruis ook. Hij keek naar een silhouet. Een silhouet van een man die een jongen aan zijn arm greep. Zijn tere hart kon het niet aan, en iets te lang bleef hij zonder beweging. Het volgende figuur dat hij zag was van de vrouwelijke variant. Een moeder, zo stelde hij zich voor, die wanhopig haar kind probeerde te redden. Wiggins had nog wat moeite met in beweging komen, want hij kon niet passief blijven. Heel voorzichtig zette hij de eerste stap. Ek was nog steeds in gevecht met de Electabuzz. Ze knalden tegen elkaar op. Sloegen elkaar. Het ging nek aan nek. En Ricoletti had er genoeg van. Zij vloog naar de rug van de Slaking en gooide een Screech in zijn oor.

Met tegenzin zette Ian de helm op Kenneth zijn hoofd, nadat ze hem op de grond hadden gelegd. Hij stak zijn duim, aarzelend, naar Katie op om duidelijk te maken dat ze kon beginnen. Het trillen van het kasteel werd geleidelijk aan minder heftig. En de rook werd dunner. En Hermes.. die vloog terug naar onderen. Die ging zijn kompanen helpen. Maar hij voelde zich.. verslagen, nog voor hij ging vechten.

Wiggins zag de figuren in de rook vechten. Het was moeilijk om aan te zien. Te zien dat er al zo veel puf uit een mens kon zijn gegaan. De hopeloze pogingen om het kind te redden. Hij moest zich vermannen! Wat was hij nou voor een beschermer!? Hij sloeg een paar keer zijn platte handen tegen zijn voorhoofd en schudde zijn hoofd. En nu is het klaar geweest! Hij zag dat de Gamemaster ging voor een Brick Break achtige mep op de vrouw. Zo snel als hij kon stoof hij er naartoe en ging voor de mevrouw staan, de klap brekend met zijn schild. Hij sloot even zijn ogen van de pijn. Het was net alsof Ek zijn Brick Break op hem had gedaan, jeetje zeg. Hij schudde zijn hoofd nogmaals en keek de vrouw aan, met een glimlach. Hopelijk stelde haar dat een beetje gerust.

Katie liet de rook nog meer zakken, en het rommelen van het kasteel was nagenoeg opgehouden. Het werd tijd om te gaan rijden. Het voelde langzaam, maar het ging nog vrij rap. Waarschijnlijk kwam dat gevoel omdat het voertuig zo enorm was. Kenneth voelde ondertussen weer bijna niks meer. Hij kon zijn armen en benen niet bewegen. Enkel zijn ogen nog wel. En hij kon natuurlijk de belangrijkste dingen zoals ademen en zijn hart laten werken automatisch doen. Hij voelde op z'n minst de pijn in zijn been en arm niet meer.

Wiggins draaide zich om, er was een hoop gebeurd in de korte tijd nadat hij de klap had opgevangen. Hij zag een blik zonder genade. Logisch, van een moeder. Maar hij wilde niet zien water zou gebeuren. Hij sloot zijn ogen en keek weg. Met zijn vingers in zijn oren. Op dat moment was Hermes ook aangekomen, ook hij kon zien hoe de situatie was. Hij ging bij Wiggins staan. Hij was niet zo van het gevoelige, maar hij vond Wiggins wel belangrijk. Hij wist dat Wiggins het zou waarderen als hij bij hem zou staan. Hij kon het niet zien of horen, maar hij zou het wel kunnen voelen. Ek stopte met vechten. Hij zag een verandering in het gedrag van de Electabuzz. Die keek.. ineens naar zijn trainer. Geschrokken. De Slaking, de Tropius en de Golbat deden hetzelfde. Er zat iets aan de te komen, en het ging ze niet bevallen. Maar wat..?

"Ik kan het je wel vertellen. Het is Ek die spreekt." Begon Ek. "Kenneth heeft me alles uitgelegd." De professor was enorm aan het kraken tijdens zijn poging weer op zijn benen te gaan staan, maar het koste erg veel moeite. Ek had genoeg tijd om alles uit te leggen. "Dit is Professor Sybren Ram. Voormalig leraar bij de universiteit te Canalave City." Ek was deze transmissie trouwens naar alle aanwezigen aan het sturen. Hij wilde absolute verwarring voorkomen. "Twee jaar geleden gebeurde een verschrikkelijk ongeluk waardoor hij zijn vrouw verloor. Zijn dochter raakte zwaar gewond, en hij zelf verloor al het gevoel in zijn lichaam vanaf zijn heupen. Zijn dochter ligt nog steeds in het ziekenhuis. In een kunstmatig coma." Hij liep wat dichterbij. "Het kost geld om haar te laten liggen, en de operatie die ze nodig heeft zelfs nog meer. Kenneth vermoed dat een persoon of organisatie de Professor een opdracht had gegeven, met als beloning het geld voor de operatie. Wat het precieze doel was van het rijdende kasteel weet Kenneth ook niet. Maar de conclusie blijft: De man heeft niks te verliezen, het enige dat hij kan doen is doorgaan, om zijn wens in vervulling te laten gaan." Een tijdje terug had Kenneth dit al doorgegeven aan Ek. Zo net nog voor het Pokémon gevecht begon. Kenneth had er echter, geen empathie voor. Dit was een misdaad. Hij zag het zwart-wit. Daarom had hij nooit getracht alles uit te leggen. Hij vond dat Professor Ram gestopt moest worden. Maar stel je eens voor Kenneth.. je grote liefde verliezen.. de optie om te lopen verliezen.. en bijna je dochter verliezen.. had jij niet ook iedere kans gepakt om in ieder geval één van die dingen beter te maken? Nee, daar was hij strikt in naar zichzelf. Misdaad was geen optie.

Katie was zo ongeveer op dit moment voorzichtig aan het proberen het kasteel op de rails in te rijden. Zodat ze via die weg een directe link naar het vaste land zouden hebben. Maar het moest rustig aan gedaan worden, fouten konden op dit moment fataal worden voor de structuur van het kasteel. Wiggins liet zijn hoofd zakken bij het horen van het verhaal. Molly kneep wat harder in Minnoo's arm, ze wilde er niet aan denken dat ze haar ooit zou verliezen. Hermes bleef kalm en serieus kijken. Hij was niet zo emotioneel. Ricoletti was gaan zitten. Verhaaltjestijd. Ze nam het allemaal niet zo serieus. En Vinton stond met zijn bot zijn kont te krabben. Ey, ridders krijgen ook jeuk weetje. En voor hoever het idee van de blondine aan kwam bij de man.. nja.. de man dacht terug aan alle keren dat hij om hulp had gevraagd, en iedereen hem had afgewezen. 'Je zal vast dronken achter het stuur hebben gezeten.' 'Je gaat het geld gewoon voor jezelf gebruiken' 'Er zijn zo veel mensen die leed hebben' Dat waren zo'n beetje de reacties die hij had gekregen. Het feit dat niemand wilde helpen deed nog niet eens het meeste pijn. Hij was geen slecht persoon! Hij kon alleen maar boos terug naar Cecille kijken. Een stille boosheid. Een jij-snapt-er-niks-van boosheid.

Met een laatste draai van wat het stuur moest voorstellen op het apparaat klikte Katie het kasteel op de rails. Langzamerhand begon het kasteel door het water, over de rails, te rijden. Het ging niet snel, dus het rammelen bleef miniem. En toen merkte Katie wat op. De rails nam het kasteel uit zichzelf mee. Als een soort achtbaan. Ze hoefde het gas niet meer in te houden. Zij en Ian liepen naar Kenneth toe en gingen bij hem zitten. Net zoals Vernon had gedaan. Ze voelde zich heel rot over wat er was gebeurd, ook al was het niet hun schuld geweest. Ian had gewild dat hij sterker en slimmer was geweest. Vernon had gewild dat hij wat jonger was geweest, zodat hij de jeugd had kunnen helpen. En Katie had gewild dat ze eens wat minder met haar neus in de boeken had gezeten. Dat allemaal.. zodat arme Kenneth zich hier niet had hoeven op te offeren. Kenneth kon de gezichten boven zijn hoofd zien. Hij kon sowieso niet nadenken op het moment. Het apparaat zoog al zijn hersenpower. Maar zelfs als hij dat had gekund, had hij de gezichtsuitdrukkingen niet herkend. En wat waren ze aan het doen? Dit was verre van productief. Guess some things just never change.

Ze zaten nu midden op zee, maar de kust van Hoenn was wel te zien. Waarschijnlijk omdat ze zo hoog op dat kasteel zaten. En de drie waren nog steeds sentimenteel aan het doen over wat er vandaag allemaal was gebeurd. Maar Kenneth kreeg het eigenlijk niet allemaal goed mee. Zijn brein was een beetje.. nouja.. ergens anders mee bezig. Maar er was iemand die wel flink emotioneel was. Wiggins was wel een paar traantjes aan het wegpinken hoor. Aaid wief. Al die verhalen waren ook allemaal zo zielig en mooi. Hij hield Hermes onder zijn arm, maar die vond dat alleen maar ongemakkelijk. Dit was echt totaal niet zijn area of expertise. Ricoletti was ondertussen uit verveling omhoog gegaan naar Kenneth. Misschien gebeurde daar nog iets leuks. En Vinton was nog steeds niet helemaal tevreden over zijn kontjeuk en zette even wat meer gevorderde krabtechnieken in.