Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Het voelde alsof de plek waar zijn twee hersenhelften zich scheidde een stroom water werd. Geen onbekend gevoel voor hem. Langzaam, voor zijn gevoel, draaide hij zich naar Cecille die aan het tellen was. En hoewel het dichtbij gebeurde, hoorde hij werkelijk niks van wat de sporter tegen haar aan het zeggen was. "Ik snap je. Ik ken het gevoel. Maar je lichaam breken is het nooit waard." Zijn blik ging even naar een andere wereld te gaan. "Ik kan het weten.." Zei hij kwetsbaar. Kenneth's brein liet hem merken dat een plank eventjes tegen zijn frontale kwab werd gedrukt, wat hem kort zijn ogen liet dichtknijpen. "Ben je klaar met tellen?" Hij had zo weinig van het gesprek meegekregen, hij wist niet eens of hij nu een gesprek onderbrak of niet. "We kunnen hier niet lang meer blijven." Het getal vierennegentig was in zijn hoofd verschenen.

Eerst was de atleet nog wat sceptisch. Die uitspraak kende hij. Hij had hem zelf zo vaak gezegd toen hij nog een stuk jonger was. Maar toen hij hoorde dat Cecille een vriendin had kreeg hij een glimlach. Het deed hem denken aan zijn eigen wederhelft. Als hij Marco niet had gehad.. Hij knikte. “Als dit allemaal over is moeten we contact blijven houden, goed?” Grotendeels omdat hij haar graag mocht. En een klein beetje omdat hij zich zorgen maakte. En wilde blijven zien hoe het met haar gaat.

Ook de atleet keek Kenneth nu aan, waarna zijn blik die van Cecille volgde. Oh zo, tellen, check. Kenneth, die nu letterlijk door iedereen heen leek te kijken, knikte. “93.. 92.. 91..” Zei hij tijdens het lopen. Dit lopen ging te langzaam.. “We zullen moeten rennen..” Zijn ogen staarden naar het niets. En bewogen heen en weer. Alsof hij een boek aan het lezen was, zonder naar een boek te kijken.

De sporter knikte en stak zijn duim op. Zeker. Hij was een doener. En als hij zei dat hij iets ging doen. Ging het gebeuren. Maar veel durfde hij niet te zeggen verder. Hij had zo het idee dat er anderen in de buurt waren die hier heel hard bezig waren alles op orde te krijgen. En ze kwamen over alsof zij dat veel beter konden dan hijzelf. Dus hij liet Cecille en die jongen waar hij even de naam van is vergeten hun ding even doen.

Cecille had als de verzorgende persoon die ze was goed opgelet. Wie weet wat voor effect het op Kenneth’s lichaam had gehad als hij nu zou rennen. Hoewel hij de gevolgen later pas zou doorhebben, betekende dat niet dat ze niet rampzalig konden zijn. Het was dan toch dat moment dat de atleet van eerder zich ermee begon te bemoeien. “Laat mij dat dan op z’n minst doen.” Zei hij iet wat dringend tegen Cecille. “Jullie hebben al zo veel voor ons gedaan.” De enkele andere mensen die dit meekregen, begonnen te knikken. Het oude vrouwtje zei: “Ja ach, laat die arme jongen toch even helpen.” Kenneth’s ogen liepen langzaam van zijn schouder, naar zijn arm, naar Cecille’s hand, naar haar arm, en toen naar haar blik. Zijn gezicht helemaal neutraal. Ze had bijna dezelfde blik als die toen ze aan het klimmen was geweest. Of.. het deed hem er in ieder geval aan denken. Misschien lag de kracht wel helemaal niet ín iemand. Maar in het feit dat ze om anderen geven. De realisatie deed een beetje van zijn ‘high’ afbreken. “Ik stem ermee in.” Zei hij toen, afwachtend wie hem nou precies ging helpen. Hij stond in ieder geval al klaar om geholpen te worden door wie dat wilde.

Kenneth werd opgetild en over beide schouders gelegd. “81.. 80.. 79..” Telde hij verder. Hij mocht misschien dan een gesprek hebben meegekregen, dat betekende niet dat hij in zijn hoofd niet verder was blijven tellen. Het was dat moment dat het metaal waarvan het kasteel was gemaakt kraken liet echoën die van diep beneden kwamen. Ook klonk het alsof een groot stuk metaal tegen een ander werd geslagen.

Instinctief zette de atleet een stap naar de muur en gebaarde iedereen, behalve Cecille, om voor hen naar boven te rennen. Waarna hij naar Cecille knipoogde. “Wat nou als wij achteraan rennen? Mocht er iemand vallen of hulp nodig hebben.” Er waren immers ook zeer oude mensen hier in het kasteel aanwezig. Jeetje, je hoofd koel houden. Tja, dat zal wel sporter-eigen zijn dan. “Mee eens.” Zei Kenneth verdwaasd. Iets dat niet bij hem paste. Hij begon het koud te krijgen, maar ernstig te zweten. Des te meer reden om spoed te maken.

Met de kracht van een menselijke Tauros bewoog de atleet zich voort. Cecille hoefde hem dat niet twee keer te zeggen. In actie komen is nu eenmaal waar hij goed in is. Zelfs als hij een blessure heeft. Professioneel sporten gaat niet meer, maar je kunt altijd mensen helpen. Bij iedere stap die gezet werd wilde Kenneth een geluid maken van lichtelijke pijn. Maar het werd iedere keer vervangen door een klein zuchtje. Kleine beetje lucht die uit zijn longen werden geperst.

Het hielp ook dat de mensen waar hij achter rende niet zo snel waren allemaal. Hij moest zich dus sowieso wel inhouden. En stiekem, had hij er wel lol mee. Waar dat aan lag wist hij niet. Maar zijn grootste vermoede ging naar het samenwerking en de verbroedering. Hetgeen hij altijd het meest plezier heeft gevonden aan De Teamsport. “40.. 39..” Ging Kenneth verder. Nu trillend. Het moment brak aan dat ze het licht van de buitenwereld weer begonnen te zien. Niet veel tellen later, die Kenneth goed bijhield, stonden ze alweer buiten. Op het plateau waar voorheen nog een episch gevecht had plaatsgevonden. Het was erg mistig om het kasteel heen op het moment. Hoorden ze nou helikopters?

De sporter was nog even bezig met alles dat er gebeurde in zich op te nemen toen hij aangetikt werd. Plichtsbewust knikte hij, en liep direct naar twee agenten, en overhandigde Kenneth. Hij had zijn ogen dicht, en er hing wat braaksel aan de zijkant van zijn mond. Medische hulp kwam direct, en hij werd in de helikopter geplaatst. Eigenlijk was Kenneth vrij snel weer bij, maar gezond was het allemaal duidelijk niet.

De atleet keek Cecille aan met een blik die helemaal niet paste bij zijn gezicht. Er zaten verschillende ingrediënten aan emoties in zijn blik. Schaamte. Spijt. Acceptatie. Daarna gleed zijn blik naar Kenneth, en weer terug naar Cecille. Nu was er een voorzichtige glimlach te zien. “Ik denk dat jij een mooi leven gaat hebben.” Zijn woorden klonken zwaar, voor deze lichte boodschap. Ondertussen werden er meer en meer mensen geholpen. Het doet goed om te zien hoe goed de politie opereert, ook onder dit soort omstandigheden.

Onscherpe kleuren kropen door zijn gezichtsveld. Het duurde enkele seconden voor Kenneth door had dat hij bij bewustzijn aan het komen was. En ook dat hij dus ook een tijd niet bij bewustzijn is geweest. Eerst hoorde hij de geluiden nog dof. Hij kneep zijn ogen even dicht toen de helikoptergeluiden weer sterker werden. Het eerstvolgende geluid dat hij hoorde was een stem. Een zat op zijn knieën bij hem. Een politie uniform, een kaal hoofd, en een strakke baard. “Wat is je naam?” Vroeg hij. Kenneth knipperde even wat afwezig. “Herinner je je naam?” “Kenneth.” Hij wilde het eigenlijk helemaal niet zeggen. “Weet je welke dag het is?” “3 Juli..” “En waar kom je vandaan?” “Canalave City.” De man keek tevreden. Hij vertelde dat Kenneth moest gaan liggen en plaatste zijn voeten omhoog door er wat kussens onder te leggen. Zo zou het bloed naar zijn hoofd kunnen blijven stromen. Nu was het enkel een kwestie van achterhalen waarom hij onwel was geworden. Hij kon er van uit gaan dat het van de spanning was. Maar stel dat er een andere reden was, dan zou hij misschien de foute behandeling geven.