Find The Drunk

Claudia knikte bij het plan dat Flynn voorstelde. "Er liggen handdoeken in de kast, pak er daar maar een van," zei ze rustig. Ze trok haar jasje uit en liep de gang door, in de richting van de woonkamer. Met enkele lichtknopjes deed ze al het licht aan en plofte op een stoel neer. Haar hele nacht was omgegooid omdat ze hem zo nodig wilde gaan ophalen en wat had ze eruit gewonnen? Dat ze aan hem vast zat voor een nacht. Al zou ze het toch niet over d'r hart kunnen krijgen om 'm nu naar buiten te sturen. Ze stond op en wandelde in de richting van de keuken, waar ze in een vloeiende beweging een glas dieprode wijn inschonk en deze op een barkruk opdronk.

Met een zucht keek ze in het half lege glas rode wijn, ze had inmiddels al weer een tweede ingeschonken terwijl ze boven haar de waterkraan hoorde aan gaan. Ze vroeg zich af wat ze nou precies in d'r hoofd had gehaald om hem te gaan halen bij dat café, misschien was het beter geweest om 'm gewoon achter te laten daar. Ze liet de wijn ronddraaien in het glas en zuchtte nog een keer diep. Ze zetten het glas op het aanrecht en steunde met haar ellebogen op de bar, terwijl ze naar het plafond keek. Soms vroeg ze zich af wat ze nou precies aan het doen was en wat haar in Arceus' naam bezielde rond hem...

Het was stil boven, maar het deerde haar niet zo heel erg. Ze zweefde een beetje in het rond, terwijl ze haar ogen gesloten hielt. De wijn was niet al te sterk, maar ze had momenteel te veel zorgen aan d'r hoofd om zich niet te laten omvatten door het zoete spul.
Ze had niet eens door dat Flynn opeens achter haar stond, totdat ze opeens twee sterke armen om zich heen voelde. De woorden in haar oor deden haar voorzichtig glimlachen. "Wat doe je me aan," zei ze zachtjes. Ze draaide zich om op de barkruk, sloeg d'r armen om zijn nek heen en zoende hem voorzichtig op z'n lippen.

Voor een moment sloeg ze haar hele opvoeding en persoonlijkheid in de wind. Met haar armen in zijn nek en haar lippen op de zijne voelde ze zich vrijer dan ze zich ooit had gevoeld. Ze voelde zijn hand over haar rug gaan en een huivering volgde, waarom had dit zo lang geduurd?
Een iets wat geschrokken en uit het veld geslagen blik lag in haar ogen toen Flynn haar aankeek. "Waarom ging je bij me weg?" mompelde ze zachtjes, het oogcontact verbrekend terwijl ze een hand op zijn borst legde. "Waarom kon je die ene dag niet gewoon blijven?" vervolgde ze daarna, terwijl ze haar hand tot een vuist vormde en zachtjes tegen zijn borst sloeg. Ze haatte hem omdat hij haar alleen had gelaten, ze wilde hem bij haar houden omdat ze niet zonder 'm kon. Ze wist niet meer wat ze wilde en niet wilde, alles was zo verwarrend.

Ze wist niet meer wat ze ervan moest denken, blij en gelukkig? Onzeker en bedrogen? Alles leek zo vreemd te zijn, alsof niets meer van haarzelf was. Ze zuchtte zachtjes, maar liet haar hoofd gewillig optillen door die wijsvinger onder haar kin. Toen ze een kus kreeg beantwoorden ze die voorzichtig. Doorgaan of afkappen? Ingeven of tegenstribbelen? Alles was zo tegenstrijdig. "Wat spijt je? Dat je me alleen liet terwijl ik al alleen was? Dat je er van door ging nadat je me niet alleen vernederd maar ook nog verwond had?" vroeg ze, haar stem iets ijziger dan de bedoeling was. Ze wilde geen ruzie maken, ze wilde gewoon bij 'm blijven en alles goed laten worden. Maar ze wist niet of haar toekomst wel zo rooskleurig zou worden áls ze bij hem zou blijven...

Ze wist niet wat vreemder was, deze situaties of het feit dat ze Flynn voor het eerst als een gebroken man zag. Hij was altijd zo trots en vol van zichzelf geweest en nu ... nu gaf hij toe dat hij fout zat. Het was vreemd om aan te horen en eventjes wist Claudia niet wat ze ermee moest doen. Ze voelde hoe zijn hand op haar zij lag en ze beet op d'r lip. Het was een litteken die haar had gemarkeerd voor het leven, niet iets waar ze trots op was, maar waar ze niet omheen kon. "Waarom praat je dan niet gewoon met me. Ik had je kunnen helpen..." zei ze zachtjes, terwijl ze haar armen in zijn nek legde in een innige omhelzing toen ze merkte dat het hem nu echt te veel werd. Bij zijn laatste woorden viel ze stil, dit gesprek werd vreemder en vreemder. Alles wat er gebeurde leek zo niet waar te zijn. Dit kon gewoon niet gebeuren. Ze beet op d'r lip. "Ik hoef niets beters," zei ze zachtjes, terwijl ze zachtjes haar lippen in zijn nek drukte.

En.... poef. Alles was weer weg. Haar zorgen, haar gedachten, haar omgeving. Alleen zijn lippen op de hare, dat was alles wat ze nodig had. Haar armen rond zijn nek, haar hand door zijn warrige bruine haar heen. Het zou haar een worst wezen wie haar nu zou kunnen zien, al zou de hele wereld om hen heen vergaan. Haar blauwe ogen ontmoeten zijn rode en voor eventjes smolt de ijzige blik in haar ogen. Ze kon toegeven, ze kon tegenstribbelen, maar ze wist dat ze nu een kans had die ze misschien niet nog een keer zou krijgen. Dan zou ze er maar meteen het beste van moeten maken. "I love you too," zei ze met een zachte toon in haar stem.

Voor nu ging ze maar voor het ingeven, later kon ze zichzelf nog wel op de vingers tikken voor wat ze had gedaan. Sowieso had ze nu eventjes geen zin om streng tegen zichzelf te zijn. Ze voelde zijn lippen in haar nek en een kleine huivering gleed door d'r lichaam heen. Hij voelde zo warm aan, zo ... zachtjes. Ondanks dat die een stoppelbaardje had, tenminste. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij zijn woorden. "Ik haat 't dat je zo lang weg bent geweest, dit had zo veel eerder kunnen zijn," zei ze zachtjes, maar al snel werd haar de mond gesnoerd door een innige zoen. Met een glimlach beantwoorden ze de zoen, wetend dat er iemand was die van haar hielt.