Now Your Life Is Free [+Claudia Leblanc]

Toch wel lichtelijk nieuwsgierig had ze een omweg gemaakt in de richting van Dendemille City. Als haar informatie klopte, moest hier ergens familie van haar rondlopen. Ze vervloekte zichzelf zachtjes dat ze nooit echt contact had gezocht met haar familie, het bleef meestal bij een kaartje en heel af en toe een belletje, maar dat was 't dan ook wel. Ze wist enkele namen, maar ze had nooit echt de behoefte gehad om op familie bezoek te gaan. Misschien dat dat ook kwam omdat ze al heel vroeg aan het hoofd van haar kant van de familie stond en ze toen zo veel dingen moest doen dat het een beetje ontschoten was.
Rustig wandelde ze door de straten van het dorp heen, terwijl haar Eevee nieuwsgierig elk hoekje en gaatje aan het bestuderen was. Tenminste, dat dacht ze, totdat ze opeens merkte dat ze verdwenen was. "Sneaux? Sneaux!?" riep de witharige vrouw, terwijl ze om zich heen keek.

"Sneaux?" De witharige vrouw keek om zich heen, maar de pokémon leek gewoon van de aardbodem verdwenen te zijn. Ze zuchtte eventjes, nu had ze graag een tweede pokémon gehad om ervoor te zorgen dat ze meer ogen had om te zoeken naar haar partnertje. Rustig wandelde ze de hoek om en bleef even stilstaan toen ze opeens "Eevee," hoorde. Oké, er waren dus twee mogelijkheden. Of iemand had haar Eevee gevonden en noemde deze gewoon bij haar soort, of iemand had een andere Eevee en Sneaux was inderdaad er vandoor. Ze besloot maar gewoon een kijkje te gaan nemen en liep in de richting van het stemgeluid. Daar zag ze twee Eevee's staan, waarvan één vrolijk op haar af kwam lopen. "Daar was je, Sneaux. Niet meer zo maar afdwalen, oké?" zei ze tegen de pokémon, die een poging deed om in haar armen te springen, wat niet geheel leek te lukken...

Nu pas viel het haar op dat er nog iemand anders bij stond, die waarschijnlijk de eigenaar was van de andere Eevee. Ze pakte Sneaux rustig van de grond en hielt haar in d'r armen. De jongen die bij haar stond had eveneens spierwit haar, zoals zijzelf, iets wat d'r direct opviel. Ze wist dat er niet veel mensen waren met zo'n uitgesproken haarkleur als zijzelf, buiten het deel van de familie die ze kon. Ze glimlachte toen de jongen tegen haar sprak. "Ja, ze is van mij. Sorry voor eventuele problemen, ze vind het leuk om opeens er vandoor te gaan," legde ze rustig uit, terwijl ze probeerde haar stem niet al te koud te laten klinken.

Claudia kon het niet laten om een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. Over het algemeen hielt ze haar gezicht in de plooi, zodat men het niet kon aflezen, maar voor sommige dingen maakte ze een uitzondering. "Gelukkig maar, ze is nogal eigenwijs," zei ze daarna, toch ergens opgelucht dat Sneaux niet voor problemen had gezorgd. De jongen legde daarna uit dat zijn Eevee voor net zo veel problemen kon zorgen, omdat ze ervan door ging als ze iets interessants had gevonden. "Volgens mij is dat gewoon hun nature," zei ze daarna rustig. "Oh, ik ben helemaal vergeten mezelf voor te stellen. Claudia Leblanc, aangenaam," zei ze daarna met een deftige buiging.

De jongen stelde zich voor als Maximilian Daniel Sweets, maar er werd achteraan gezegd dat alleen Daniel voldoende was. "Sweets, eh? Heb je verder nog familie hier wonen?" vroeg ze, niet meteen tot conclusies springen. Het zou kunnen dat deze jongen familie van haar was immers. Ze moest toegeven dat ze zichzelf vervloekte dat ze zich nooit meer verdiept had in de familie geschiedenis. Claudia kon zich dan ook nog maar weinig herinneren van de paar keer dat ze opzoek waren gegaan bij familie, maar dat was voordat haar beide ouders opeens ziek waren geworden. Sindsdien had ze helemaal geen familie uitjes meer gehad, nog familie bezocht...

Rustig luisterde Claudia naar wat er gezegd werd en ze knikte langzaam. Toen er aan haar gevraagd werd vanwaar de interesse kwam, kwam er een kleine glimlach op d'r gezicht. "Ik moet zelf nog ergens familie hebben rondlopen, onder de naam Sweets," legde ze rustig uit. "Mijn ouders waren Fiora Sweets en Gilbert Leblanc," zei ze daarna op een kalme toon. Ondertussen had haar Eevee het weer voor gezien gehouden, het gesprek van haar trainster was saai en vervelend, dus besloot ze maar te kijken of ze een speelmaatje kon krijgen uit de Eevee van Daniel.

Claudia knikte toen Daniel de naam van haar moeder herhaalde. Er zat dus wel een belletje ergens te rinkelen, dan had ze misschien meer geluk dan dat ze dacht. Familie vinden op een van de eerste dagen dat ze aan het reizen was in Kalos. Daniel zei dat ze een zus van zijn vader was en een glimlach verscheen op haar gezicht. "That will make us family," zei ze, een hint van ongekende vrolijkheid in haar stem. "Het spijt me dat je er zo achter moet komen. Na het overlijden van mijn ouders had ik moeite met het contact houden met de rest van de Sweets familie," verontschuldigde ze zichzelf daarna.