The tower with a view (+ Claudia Leblanc)

Voor de verandering was ze dicht bij huis gebleven. In de paar dagen dat ze al in Kalos was, was er opvallend veel gebeurd. Ze had mensen leren kennen, ze had familie gevonden en het meest bijzondere was misschien de Glaceon die naast haar liep. Sneaux was nog altijd even trots op haar nieuwe uiterlijk en vond het geweldig om in de zon te lopen waardoor haar lichaam begon te glinsteren door de kleine stukjes ijs die ze kon vormen met haar lichaamstemperatuur. Claudia glimlachte eventjes, terwijl ze met een boek onder haar arm en de pokémon aan haar zij naar boven wandelde. Ze had besloten om boven in de Tower of Mastery te gaan zitten lezen, omdat dat zo ongeveer de enige plek was waar ze echt rust zou kunnen hebben. Of tenminste, zo iets had ze gehoopt. Toen ze bovenaan kwam, merkte ze een helder blonde jongeman voor haar. Hij zou een paar jaar jonger dan haar zijn, maar niet onder de twintig. "Goededag," zei ze kalm. "Stoor ik?" vroeg ze daarna rustig.

Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, maar al snel stond d'r gezicht weer strak en neutraal. Ze had in haar korte tijd in Kalos geleerd dat men niet te vertrouwen was, hoe vriendelijk ze ook deden. Dus hielt ze zichzelf het liefst neutraal tegenover andere. De jongeman hurkte neer tegenover haar Glaceon, die nieuwsgierig dichterbij kwam en snuffelde aan de hand die was uitgestoken. Sneaux blies wat koude wind in de hand van de jongeman, voordat ze hem een lik over z'n hand gaf. Claudia richtte haar aandacht ondertussen weer op diegene voor haar. "Ik kwam hier om wat te gaan zitten lezen," antwoorden ze rustig, waarna ze het boek liet zien, om haar statement te bevestigen.

Claudia haalde langzaam haar schouders op. "Geen mensen die je lastig kunnen vallen en lezen in een ijlere lucht omdat we hoger zitten is goed voor het brein," zei ze op een rustig toon. Ze had dit al zo vaak moeten uitleggen, omdat ze thuis ook altijd de hoogste plek uitzocht om te gaan zitten lezen. Vaak genoeg had een dienstmeisje haar in de oude stoffige toren gevonden, waarna ze een enorme uitbarsting van haar ouders kreeg omdat ze onvoorzichtig was. "Waarom was jij hier, als ik vragen mag," vroeg ze daarna aan de blonde man, om het gesprek voort te kunnen zetten.

Claudia knikte rustig. "Nadenken is altijd goed, overdenken is een fout," zei ze rustig. Ze ging bij de reling staan en keek naar beneden toe. Goed dat ze nooit last had gehad van hoogte vrees, anders was dit minder goed afgelopen. "Shalour is een mooie stad, maar jij ziet me er niet uit als een zeeman," concludeerde ze rustig, terwijl haar licht blauwe ogen over zijn postuur heen gleden. Nee, geen zeeman, daar was 'ie net iets te skinny voor. Al zou dat ook kunnen liggen aan z'n kleding natuurlijk.

Haar ogen bleven eventjes hangen op zijn oog, de andere zat verstopt achter een pluk haar. Toch hielden haar ogen halt bij een bandje dat uit stak van onder de pluk. Kapje? Ooglapje? Vraag voor later. Ze dacht eventjes na, wat voor uitdrukking had de jongeman voor haar? "Gecontroleerd, licht gesloten, tijden van haat gehad. Een trainer, for sure, maar iemand die even goed in de defense had kunnen zetten en zich zelfs bij de rangers had kunnen aansluiten," legde ze rustig uit. Een lichte vonk van nieuwsgierigheid schoot haar licht blauwe ogen heen. Zou ze goed zitten?

Ze zat correct dus. Altijd goed om te weten dat ze het nog niet verleerd was. "Lezen, mensen in de gate houden. Gezichtsuitdrukkingen. Er zit een nare ervaring achter dat ooglapje, niet waar?" vroeg ze rustig, het in dim licht houdend hoe ze het precies deed. Het was niet dat ze de technieken achter zich wilde houden, maar meer dat ze gewoon geen zin had om het te leggen. Er kwam de vraag of ze een trainer was en even dacht ze na. "Nee, ik ben een ranger aan de Base hier in de stad," legde ze rustig uit, het besluit nemend dat hij goed genoeg te vertrouwen was om eerlijk tegen te zijn.

"Meer ervaring als oud inwoner van Kanto dan als Ranger," zei ze op een rustige toon. Ze had een hint van opgekropte woede in zijn stem gehoord, al deed hij goed z'n best om 't te doen verbergen. Ze ging niet in op de opmerking over het niet beleefd zijn. Oplettend en onbeleefd zijn vond zij een heel andere kant van het spectrum. Ze keek toe hoe hij een pil innam. Pijnstillers? Daar zag 't wel naar uit. Dan zat er dus een groter verhaal achter dat ooglapje, dan dat ze in eerste instantie had gedacht.