Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Huh? Jean-Pierre keek opzij. Naar wie was Cecille aan het zwaaien? Een pick-up truck? "Hey! Hey!" Jean-Pierre sloot zijn ogen. Weer dat getetter in zijn oren. Baltasar was vast een hele lieve Pokémon, maar dat gedrag was iets dat hij makkelijk zou kunnen missen in zijn leven. "Wat is er Cecille?" Vroeg hij toen rustig. Misschien had hij een beetje te veel zitten afdwalen, en was er heel veel gebeurd, nog voor hij haar hen had horen begroeten. Nja, ach, hij ging het nu toch wel horen. Hij zette wel een paar stappen opzij, zodat de auto wat makkelijker langs kon.

Ze vertelde over iets dat ze voor Sara had gedaan. Ohja, die naam had ze vandaag al eerder genoemd. Haar vriendinnetje was dat. Zijn hoofd ging meteen naar een situatie waarin een oerkrijger zo'n primitieve dans doet voor haar partner. Maar.. in scenario zag hij wel een Beatles-achtige band in de achtergrond staan. Dat was apart. "Wat lief van je." Zei hij oprecht. Kon hij het zelf nog maar doen.. Hij veegde zijn hand even over zijn gezicht, om bij wijze van spreken het gevoel weg te vegen. Toen kreeg hij de elleboog. Hij moest er even door glimlachen. "Ja als ze persoonlijke optredens doen, dan zitten ze wel een niveautje hoger ja." Hij wist niet eens meer zeker of hij echt een grapje aan het maken was, of dat hij serieus was. "Hoger! Hoger!" Ohja..

Een stoere krijger die niet tegen complimentjes kon. Hij had officieel nu alles gezien, wat er te zien viel. Maar er werd hem een vraag gesteld. "Ik heb dat zelf nog nooit gedaan nee. Niet op aanvraag in ieder geval. Mijn appartement staat op de begane grond voor de Gym in Rustboro. Soms als ik thuis ben speel ik coole epische muziek voor de trainers die op het punt staan de Gym uit te dagen om ze moet te geven." Hij hoorde nu pas hoe aardig dat eigenlijk was van zichzelf. EN de zin was te lang voor Baltasar om na te doen. En dat was voor een keer ook wel even prettig. Oh, ze gingen alweer de hoek om. Aan het einde van de zandweg stond de ingang van het festival.

Oh hij had de kerstverlichting Cecille's ogen schijnbaar aangezet. Het was goed om te weten dat hij daartoe in staat was. Haar enthousiaste eerste woorden gaven hem wat energie voor het optreden. Als Cecille zo zou doen, dan telde ze al voor een publiek van honderd mensen. Hij kreeg een glimlach. Ja, een gevecht met achtergrondmuziek. Hij had er zelfs een kleine aanhang door gekregen. En vervolgens kwam natuurlijk de verwachtte vraag.. of hij voor haar ook een keer kon spelen. Normaal gesproken zou hij direct ja hebben gezegd. Maar om de een of andere reden voelde hij zich er dubbel over. "Gevecht! Gevecht!" Baltasar.. Jean-Pierre keek eens even opzij naar het beestje. Baltasar keek terug. "Ja, okay is goed." Zei hij een beetje afwezig terwijl hij naar de Chatot keek. Waarom vond hij het vervelend wat Baltasar zei? Niet eens het getetter.. gewoon de inhoud?

En toen viel het kwartje pas. Dat spelletje.. dat zijn ouders altijd met zijn zusje en hem deden.. was om ze stil te krijgen! Hij had daar werkelijk nog nooit zo over nagedacht. Wauw. Hij voelde zich wel een beetje een sufhoofd nu. Maar op een goede manier. Hij kon wel lachen met zijn verleden-zelf. Hij zag hoe Cecille met haar wijsvinger duidelijk probeerde te maken dat Baltasar zijn snavel moest houden en glimlachte. Als dít zou werken.. dan zou hij de blonde dame enorm dankbaar zijn. En Baltasar leek het ook daadwerkelijk te snappen. Hij bleef stil. Jean-Pierre deed een overdreven 'thank you' zonder het hardop te zeggen. Hij deed officieel niet mee met het spelletje, maar hij was bang dat Baltasar dat niet zou begrijpen.

En toen kwamen ze het terrein op gelopen. Het was een gratis festival, maar er was wel een tafeltje waar je armbandjes kon krijgen. Die waren, voor sommigen immers, collecters items. Daarnaast moesten artiesten zoals Jean-Pierre ook een bandje halen, maar dan een speciaal gekleurd bandje. Mja, eigenlijk verschilde die niet veel met het normale bandje. Het had gele streepjes extra. Cool. Hij probeerde dit hele proces een beetje naar zijn blonde vriendin te gebaren. Het was zo lekker rustig zonder Baltasar's getetter, dus hij wilde niks riskeren. En daarnaast, het wees zich allemaal vanzelf wel eigenlijk. Hoe groot was nou de kans dat Cecille dit kon verpesten? nvm ik heb niks gezegd.

Hij moest zeggen dat hij zich heel erg rustig voelde nu dat die stil-zijn wedstrijd aan de gang was. Hij kon in alle rust zo zijn bandje halen. Hij keek nog eens naar hoe het om zijn pols bungelde. Gelukkig ging hij geen gitaar spelen, dan moest hij opletten dat het niet vast kwam te zitten tussen de snaren. En toen kneep hij zijn ogen dicht. Cecille sprak. "Ik win! Ik win!" Riep Baltasar direct. Het was niet Cecille's schuld. Ze was gewoon enthousiast. Hij liep naar haar toe en pakte Baltasar op. "Als jullie nou eens samen het festivalgebied op gaan, dan ga ik me alvast achter de schermen klaar maken." Daar had hij even geen vliegende luchthoorn voor nodig. Hij glimlachte naar Cecille. Pwetty pwease?

Hij stak zijn duim op en schonk haar een glimlach. Goed, ze gingen zich vermaken. Hij wist eigenlijk niet hoe snel hij weg moest zijn. Achter zich hoorde hij nog een 'Auw!'. Sorry! Dat was niet de bedoeling! Maar hij moest zich serieus nu wel gaan bezighouden met de voorbereiding. Eenmaal back-stage vroeg hij naar zijn keyboard. Hij werd naar de plaats gewezen waar die opgeslagen stond. De aardige mensen van het open podium hadden zijn wens beantwoord en het meegenomen naar het festival. Hij plaatste zijn bips op het stoeltje dat er bij zat en controleerde even of alles nog in orde was. Een keyboard hoefde je niet te stemmen, maar de apparatuur kon kapot gaan, maar dat was nu gelukkig niet het geval. Nog eventjes speelde hij Nocturne op.9 No.2 van Chopin. Het was muziek die prima was om de vingers warm te draaien, maar ook perfecte muziek om rustig van te worden. En dat was nodig. Hij moest even terug gaan naar die Jean-Pierre zenheid. Hij sloot zijn ogen en verloor zichzelf in de muziek.