Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

"Wilde je echt helpen?" Vroeg Colin aan de Arcanine. "Oh ik doe maar gewoon was Licia me verteld om te doen hoor." Zei hij kalm. Er zat iets geruststellends in zijn stem. Een beetje zoals die van Baloo de beer. "Dus wil ze dan wel helpen?" Vroeg Colin daarna. "Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar ik ze voelde zich wel schuldig toen ze jullie achter die jongen aan zag lopen. Ohja, en sorry trouwens, tot die tijd dachten we dat jullie kidnappers waren. Als ik had geweten dat jullie goed volk waren had ik niet aangevallen." Collin knikte even met een glimlachje. Hij had die andere mevrouw dus toch goed ingeschat. Hij keek even achterom naar Cecille en zag hoe ze aan het lopen was. Hij had even een binnenpretje. Ze moest eens weten. Maarja, hij kon nu eenmaal niet met haar praten, dus hij draaide zich maar weer terug. "Ik hoop maar gewoon dat alles goed is met hem." Zei de Crawdaunt uiteindelijk. Het viel nog maar te zien hoe de interactie tussen de twee mensen zou verlopen.

Hij verwachtte dat de Lucario ieder moment contact met hem zou proberen te zoeken. Maar dat liet even op zich wachten. Maar de Chatot hupte wel op hem af. Net voor de bank keek hij hem een beetje wonderlijk aan. De vogelpokemon snapte echt niet wat er aan de hand was. Door zijn emotionele staat en deze onschuldigheid rolde er nog wat traantjes over zijn wangen. Het was echter een gevoel van verdriet. Hij wist dat dat soort onschuldigheid een houdbaarheidsdatum had, en hij kon nu al emotioneel worden over het moment dat die zou aankomen. Hij rolde zich op zijn rug en legde zijn handen op zijn gezicht. Hij wenste dat zijn eigen houdbaarheidsdatum nog niet verlopen was. Ondertussen hupte de Chatot naar Dahlia toe voor uitleg.

Die Archie was wel ok vond Colin. "Mijn naam is Colin trouwens." Zei hij blij met zijn nieuwe gezelschap. "Archie, aangenaam." Werd gezegd voordat hij wat meer begon te snuffelen. Wellicht dat de Crawdaunt een beetje naar zijn trainer rook. Alhoewel, the visgeur was strong within this one. Arceus, zo kon 'ie wel weer hoor. Dus dit idee was al weer snel voorbij. De geur van de trainer was hem bekend nu, maar echt veel zin om te ruiken in de buurt van die kreeft was voor hem geen doen. Maar even wachten dus.

De Chatot vond het verhaal maar vreemd. Mensen vochten toch zo vaak? Waarom zou je daar boos over worden. Deel van de natuur toch? "Dusseh, wat gaan we eraan doen Doc?" Zei hij een beetje als een of ander cartoon konijn van de jaren negentig. Jean-Pierre legde beide handen op zijn borst, kijkend naar de lucht. Eigenlijk was het voor hem wel goed geweest. Hij zou er helemaal tevreden mee zijn als hij zou stoppen met bestaan. Hij sloot zijn ogen. Hij was moe.

De twee pokemon stopte met lopen en draaide zich om bij de 'Hé' van een van de twee mensen. Hadden ze weer ruzie gekregen? Erg gek hoe mensen dat deden. Iedere dag waren er duizenden pokemongevechten, maar oorlog hadden ze nooit. En dan komen mensen en die krijgen het voor elkaar om iedere dag oorlog te voeren. Maar goed, uiteindelijk ging het om de Lucario. Ofja, Colin wist dat. De Arcanine en Licia niet. "Wat? Die jongen heette toch Janper ofzo?" Zei ze als een snobby tienermeisje.

"Ruimte nodig ey?" Vroeg de Chatot. Hij draaide zich even naar de jongen en keek hoe hij erbij lag. Het zag er inderdaad wel naar uit dat dat het geval was. Hij leek er geen behoefte aan te hebben om nu veel contact te hebben. En daarna ging het om stoom afblazen. De Chatot begon hardop te lachen. "Welk stoom?! Hahahahahaha." Hij wist niet bijster veel van mensen, maar het leek nou niet bepaald of de jongen energie over had. En Jean-Pierre? Ja die was even in zijn eigen wereldje, die hoorde niks. Een hoop beelden, geluiden en herinneringen gingen door zijn hoofd. Vooral een paar van zijn vader. Wat zou die er allemaal wel niet van vinden?

Na de vraag van de doppelganger bleef het heel even stil. In deze seconde draaide Colin zich om. Dit leek in slowmotion te gaan en de seconde duurde een eeuwigheid. De spanning was om te snijden. Een echt leuke conversatie hadden de twee niet. Hij stond stijf van de stress. En toen gebeurde er iets moois. Pieter keek omhoog naar zijn moeder en zei: "Mama, waarom is die mevrouw boos op je?" On ge mak ke lijk. Nu moest ze dus gaan uitleggen dat ze een vervelend mens was. Of ze moest gaan liegen. Zou ze de kans pakken om de bom te laten barsten door te liegen? Colin zette in ieder geval al een stap naar achteren in vrees voor het ergste.

Nadat de blauwe hond was uitgesproken schudde de Chatot zijn hoofd. Wat was dit nou? Ondertussen ging Jean-Pierre weer op zijn kont zitten, voorovergebogen met zijn handen in haren. Hij zuchtte en nam zijn Holo Caster erbij. Hij zocht het nummer van zijn vader op en schreef aan hem -Ik heb advies nodig- Hij had geen zin om hardop te gaan praten met hem. Hij wilde het liever schrijven. Maarja, zoiets had hij hem nog nooit geschreven en dat wekte de zorgen van zijn vader. Die belde meteen. Jean-Pierre voelde zijn Holo Caster trillen in zijn handen. -U wordt gebeld door Papa- Hij panikeerde een beetje. Misschien was hij wel heel erg overdreven geweest? Hij wist niet of hij nu moest opnemen of niet..

"Hm," Deed Pietertje bedenkelijk. "Moeten we de politie dan niet vragen?" Vroeg hij zoals eigenlijk ieder kind dat zou doen. Echt een gek idee was het niet. Technisch gezien was er een persoon vermist. Niet dat hij er zo diep over kon nadenken, maar uiteindelijk paste de oplossing best. "Uh laten we dat maar niet doen." Zei Licia vlug. Colin keek dit hele tafereel droogjes met opgeheven wenkbrauwen aan. Wat is een politie nou weer? En waarom was dat nodig voor een zoektocht. Maar Archie scheen het wel te begrijpen en liep naar zijn kleine baasje toe. Hij liet zich op de grond zakken en Pieter klom erop. Pieter zou deze expeditie wel eens even gaan leiden. Vastberaden liepen ze in de tegengestelde richting. Colin liep maar vlug mee. Hij vertrouwde Archie wel.

Hij stopte met ademhalen halverwege een hap lucht en keek met open ogen recht voor zich uit. Zijn hart stond even stil. Hij was aan het hallucineren. Hij was gek aan het worden. Dat kon niet anders. En hij wist niet eens wat deze auditieve hallucinatie was. Het leek op een taal, maar hij kon er niks van begrijpen. Zijn Holo Caster trilde nog steeds. Was dit echt? Ow dit was echt verschrikkelijk eng. Er gebeurde van alles wat hij niet begreep en hij was helemaal alleen. De Holo Caster stopte met trillen. De Chatot was inmiddels al weer weggevlogen. Apart beestje.

Bij de laatste woorden van Cecille liet Colin een vastberaden "Craw!" horen. Ja natuurlijk gingen ze hun best doen! Wat kon je anders doen? En hierna volgde hij zijn nieuw gemaakte maat. Die Archie kon dus leuk met het jongetje om gaan. Zelf waren de meeste mensen niet zo gediend van zijn aanwezigheid. Hij wist eigenlijk niet hoe dat kwam. Hij was toch gewoon aardig. Dat zei Jean-Pierre hem vaak genoeg. ...ja.. arme Jean-Pierre.

En ineens stond de pokemon van eerder voor hem. Echter door de angst vergat hij alles dat hij de afgelopen drie jaar had meegemaakt. Hij wist echt niet meer wat echt was, en wat een illusie was. En het dier leek ook vrij weinig te doen. Al maakte het hem.. wel.. wat rustiger.. Hij was altijd al iemand geweest die snel iemands energie kon overnemen. Hij moest er zelfs van gapen. Hij was extreem duizelig en misselijk. Maar in paniek was hij in ieder geval niet meer.

Hoorde hij nou een pokemon? Het geluid herkende hij in ieder geval niet. Hij keek even rustig om zich heen. Misschien kon hij wel iets zien. Maar er was niets noemenswaardig te zien. Wat mensen, wat bloemetjes, wat kraampjes, Jean-Pierre met een Lucario, een chocolaterie, een hotdogstand.. wacht! Jean-Pierre! Maar.. Colin liep niet naar hem toe. Hij bleef stil staan. Het voelde een beetje alsof hij niet helemaal welkom zou zijn bij wat die twee aan het doen waren. Voelde de rest dat ook?

Eerst raakte hij weer lichtelijk in paniek toen de handen op zijn knieën werden gelegd. Voor het geval dit een hallucinatie was, was dit wel een hele geloofwaardige en dat was best wel eng. Maar.. wow dude.. dude.. Hij werd kalm. Zo kalm, dat hij zittend in slaap viel. Hij had zijn rust ook wel echt nodig nu. Maar misschien zou het beter zijn om iets later te gaan slapen, het begon al tegen etenstijd aan te lopen.

Colin keek toe hoe de mevrouw wel naar zijn trainer toe rende. Maar het lukte hem dus echt niet om zijn benen te bewegen. Hij merkte op dar Archie zijn lichaam tegen de grond drukte en het jongetje liet afstappen. Pieter rende achter zijn reservemama aan. Archie ging vervolgens naast Colin op de grond zitten. "Ik snap je weg hoor." Colin keek hem verbaasd aan. Deed hij dat? Hij wist het zelf niet eens. De Crawdaunt zette zijn scharen tegen elkaar en zuchtte diep. Ze hadden hem in ieder geval gevonden.

Jean-Pierre was nog steeds aan het slapen. Maar het was nou niet bepaald het soort slaap dat je normaal zou hebben. Hij leek in een soort andere wereld te zitten. De lucht was normaal zoals die iedere andere dag was. Blauw en af en toe wat wolken. Echter was de grond er anders aan toe. Het leek alsof hij op water stond. Water dat bijzonder goed was is het reflecteren van wat zich boven het water bevond. Ook hem dus. De wereld voelde kalm, maar toch zat het hem niet helemaal lekker. Oh kijk een boom.