{ flashback - gotta hide them all quest, open }

Ze herinnerde zich hoe ze altijd lepels en kleding verstopte van de leiders in het weeshuis. Onderaan de laden van de kastjes liet ze ze steken. Een pollepel in de laag tussen de lattenbodems en de grond die alles kon verbergen. De volledige verzameling onderbroeken van een vervelende zuster had ze ooit in een oude gitaar gestopt die altijd tegen de muur stond maar waar nooit iemand aan kwam. Dat oude wijf was zo gefrustreerd geweest, het was om te gillen. Ze hadden haar weggehaald bij haar broer; dan konden ze het krijgen. Ohja, één van de koks had een favoriete mok. In plaats van het risico nemen en hem stuk te gooien had ze hem op één van de platen in het plafond gezet. Nou, die man was zo kwaad geweest! Ze had hem alles overhoop zien halen. Toen hij ééns gek was geworden en een kussen had gemold om daarin te zoeken had ze kunnen genieten van een vurige ruzie tussen de kok en de vuilste zuster van het weeshuis. Zelf had ze zich eenmaal naast het raam verstopt. Aan de buitenkant, dat hoorde je goed. Ze kon zelf klimmen als de beste. Hazel Norwood was basically Spinarakman. Omdat ze zo vaak een rotzooi maakte en chaos zaaide was ze ook zo vaak overgeplaatst naar andere weeshuizen. Overal had ze dingen weggemaakt, voor goed. Onvindbaar, of volledig naar de gallemiesen. Nergens was alles blijven staan op zijn eigen plek. Niks was veilig. Ja, ze was een meester in dingen verstoppen. Daarom was ze de aangewezen persoon om dit te doen. Ze stond voor een weeshuis, en daar zou ze rondom in de tuin paaseieren gaan verstoppen. Daarna kon ze zich verkleden als paashaas en de kinderen helpen zoeken. De roodharige stond te wachten tot er iemand open zou doen, al tikkend op de vloer met haar voet. Deze tuin... Ze zag de treurwild bij een stroompje, het slecht ingezaaide grasveld met veel plekken waar kinderen gaten gegraven hadden en platgestampte of -gelegen areas. Dat lelijke, zwartgespoten hek, dit bakstenen, met mos overdekte gebouw. Ze liet haar hand langs het donkergroen geverfde deurkozijn glijden. De gebleekte verf waar hevig namen in gekerfd waren door kinderhandjes. Schuilnamen, die bedacht waren in een spel geheim agentje en boef. Voyf. King. Limoc. Ze kraste langzaam wat mos weg van de zekere plek die ze had onthouden. Er was wat overheen getekend, maar ze kon de naam ontwaren tussen de wolkjes en de grote lolly die iemand had gemaakt. Cheri. Dit was niet zomaar een weeshuis. Dit was er één waar zij geweest was. Cheri, dat was zij. Die naam had zij bedacht. Cheri five o one. Haar vierde naam was Cerise, een naam die veel van de kinderen hadden aangehouden om de kleur van haar haar. Cheri klonk als kers in het Engels, maar niemand van de leidsters had de naam ooit begrepen. Clint streek neer op haar schouder. Voetstappen achter de deur. Iemand had eindelijk de moeite genomen uit zijn bed te komen zo vroeg op de morgen. De deur ging zacht piepend open, en liet haar ogen die de kleur van gevallen bladeren in de herfst hadden langzaam vallen in de blauw als gletsjers gekleurde exemplaren. Ja hoor. Daar was ze. Paige Mitchell, de enige vrouw die Hazel nog een beetje gespaard had gelaten in het weeshuis. Misschien omdat ze stiekem een beetje een crush op haar had toendertijd. Oeps.

”Paige,” ademde ze zacht, een halve glimlach verschijnend op haar gezicht. ”Wie anders zou zoiets organiseren,” Norwood plaatste haar voeten wat dichter bij elkaar en rechtte haar rug, waar bij haar staart langs haar ruggengraat omlaag streek. ”Er bestaat geen andere zuster die oprecht van haar kinderen houdt en iets leuks voor ze zou regelen met Pasen. Je hebt me niet teleurgesteld,” maakte de ranger duidelijk. De zuster stond haar eindeloos aan te staren, duidelijk niet in staat om iets uit te brengen naar haar vroegere zorgkind in het weeshuis. Op een gegeven moment werden haar ogen spleetjes en zuchtte ze diep. ”Hazel?” vroeg ze, alsof ze nu pas merkte wie er voor haar stond. De blauwharige dame schoot uit, haar armen om de negentienjarige heen, zodat de Staravia verrast opvloog. Hij had geen flauw idee wie zijn trainster nu stond te knuffelen. ”Ik vroeg me al af wat er van je zou komen. En zie hier. Een prachtige, volwassen, spiksplinternieuwe ranger. Kom binnen,” mompelde Paige, voor de roodharige de deur openschuivend en haar naar binnen wijzend. Hazels hand werd vastgegrepen en ze werd in haar geheel meegetrokken naar een andere ruimte. daar zag ze drie manden met eieren staan. Ze waren ongeveer vijf centimeter hoog per stuk. Wauw, het was een hels wonder dat het weeshuis Paige toestemming had gegeven die te kopen. Norwood bleef staan in de deuropening, starende naar de manden en de enthousiaste zuster die ze oppakte met een vrolijk gezicht. Ernaast lag een paar pluizige oren aan een haarband en een klein doosje schmink. ”Oké Hazel, we hebben vijftig eieren voor je om te verstoppen. Hier heb je anderhalf uur de tijd voor. Het mag alleen in de tuin en op de begane grond binnen. Daarna roepen we de kinderen en gaan ze de eieren zoeken. Ik zou ze na het vinden natuurlijk willen verdelen, maar daar hebben we volgens Shailey geen tijd voor. Dus het is na het verstoppen ook nog jouw taak om de kleintjes te helpen met eitjes vinden. Ze mogen anderhalf uur zoeken, daarna hebben ze school. Dus ik zou kleine notes maken waar ze ongeveer liggen,” knipoogde de zuster, waarna ze haar hand uitstrekte naar de oren en de bakjes verf. ”Je kunt je verkleden als paasbuneary... Ik wilde liever een pak, maar dat mocht ook niet,” De blauwharige rolde haar ogen, duidelijk geïrriteerd door de mensen boven haar. Ja, zo kende Hazel het weeshuis. Ze waren voor geen ene moer begaan met die kinderen. Boeiend of ze het naar hun zin hadden. Het ging om hen. Ze moesten meer geld voor zichzelf hebben. Meer tijd, meer les voor die kinderen, opdat ze weg waren en de zusters lekker naar de schoonheidssalon konden. Of wat ze ook deden. Paige deed vrijwilligerswerk bij een adoptiecentrum voor pokemon, waar ze Hazel eens mee naartoe genomen had toen deze vijftien jaar was geworden. Dat was pas goed om te doen in je vrije tijd. Maar die andere wijven leken daar allemaal echt geen tijd voor te hebben. Ze waren alleen maar met zichzelf bezig.

Norwood pakte twee van de mandjes in haar handen en overhandigde de derde aan Clinton. ”Hier, mormel,” grinnikte ze, haar wijs-, middel- en ringvinger even in het verendek onder zijn hals duwend en daar even rondkroelend. De vogel maakte een goedkeurend geluid, waarna hij zijn klauwen sloot om het hengsel van het mandje met chocolade-eieren. Hazel rechtte haar rug en toonde een glimlach aan haar vroegere zuster. Ze ging haar vroegere vrienden goed blij maken. ”I’ll be back in a bit,” beloofde ze, haar hand met het mandje erin naar haar hoofd brengend en voorzichtig saluerend. Paige knikte, haar gezicht weer oplichtend bij het idee dat haar kinderen binnenkort heel erg vrolijk zouden zijn. Nu draaide de roodharige jongedame zich naar de deur, en liep erheen. Echter draaide ze zich nog even om, en bleef staan. ”Is Wolf er nog?” vroeg ze, haar hoofd bij het jochie wat ze hier had achtergelaten, die ze vroeger als broertje had beschouwd. De blauwharige vrouw keek op. Haar glimlach wiste zich langzaam van haar gezicht. Hierna knikte ze in stilte. ”Ja, die blijft denk ik tot we hem eindelijk weg mogen sturen met achttien jaar. Hij is in twee gezinnen geweest in de tussentijd, maar hij komt altijd terug. Nooit willen ze hem houden, je kent hem,” Paige lachte vaagjes. ”Hij is Cheri nummer twee, fluisterde ze vervolgens, zich ietwat voorover buigend tot aan het oor van de negentienjarige. Hazel leunde in om te luisteren en glimlachte, maar niet echt vrolijk. Voor geen enkele wees was het een feestje om niet geadopteerd te worden. Maar ze was blij dat hij er was, want ze wilde hem wel weer eens zien. Als er iemand was die ze gemist had, dan was hij het wel. Wolf. Of Voyf one o one, zijn schuilnaam. Hij zou nu vijftien jaar zijn, gokte ze. Ja, one o one stond voor elf. Dus hij was elf geweest toen ze hier weg was gegaan. Na dit weeshuis was ze nog in twee andere geweest in Hoenn, maar van alle zes waar ze was geweest had ze deze het best onthouden. Hier had ze de meeste vrienden gemaakt. In haar eerste waren kinderen een beetje bang voor haar en haar broer, maar hier had ze iedereen altijd beschouwd als bondgenoot. Ze wilde iedereen zo graag weer zien. Nou, nog even wachten. Als ze snel die eieren verstopte, kon ze hem nog even opzoeken voordat hij de tuin in ging en voordat zij kleine meisjes en jongetjes moest helpen met het zoeken van hun eitjes.

Ze verliet de kamer in stilte, terwijl Clint rustig achter haar aan flapperde met het mandje in zijn poten. De deur viel met een zacht klikje in het slot. Daar stond ze dan, in haar bloemenjurkje met kortgeknipte kanten legging en een leren jasje en twee manden vol met eieren van chocola. Opeens besefte ze dat één en een half uur wel heel optimistisch was om echt voor elk ei een mooi plekje te vinden. Ze zou dus heel wat minder secuur kunnen werken. Ze keek achterom. ”Clint, je moet me helpen hiermee. En als ik je er ook maar één zie opeten, zwaait er wat. Verstop ze ongeveer tot op mijn borsthoogte, niet hoger. Ze mogen ook op de grond,” legde ze uit. De Staravia zag het negatieve er absoluut niet van in, en stootte een overenthousiaste kreet uit voor hij zich uit de vleugels maakte. Hazel keek de vogel na, die heel handig met een klauw het mandje vastgreep en met de ander een ei dropte tussen de struiken. Oké, als dat maar goed ging. Zelf zocht ze een plek uit bij een boomwortel, waar ze net een ei onder wist te steken, zodat hij er een beetje uit piepte. Vervolgens mocht er ook een ei in de bovenste takjes van een struik liggen. Één in een dikke pol gras, één in het hol van welke pokemon dan ook, net in het zicht. Onder een struik. Nog twee in wat hoog gras. Ze wist er twee in verlaten webben van Spinarak te hangen. Aan wat hars plakte ze ook een ei. Ze nestelde er één in een holle boom, en ook één in een heus nest, waarin al eieren van echte pokémon lagen. Ergens lag een beetje van dat spul van een String shot. Daarin wikkelde ze een ei, zodat het toch nog wel zichtbaar was dat het een ei was. Die legde ze een beetje bij een struik, maar wel meer in het zicht. Een eindje verderop lag nog een beetje van dat. Ze deed er twee eieren mee, maar hield ze even achter om ze ergens anders neer te kunnen leggen. Toen ze bukte om één van de eieren onder een beetje uitstekende boomwortels te leggen schrok ze toen er iets in haar gezicht fluisterde. Verward keek ze naar het groene wezentje. Ohja, hoe heette die ookalweer? Hazel greep naar haar pokédex. ”Sewaddle, the Sewing Pokémon. Sewaddle hides from its enemies by covering its head with a hood made from a leaf, and is known to eat its leafy clothing when food is scarce,” sprak het ding. Je eigen blad opeten? Oké... Er verscheen een gif of filmpje van de bug pokemon terwijl hij face down naar beneden klom. Tussen zijn aanvallen zat ook String shot. Wacht eens even...

De roodharige student ranger richtte zich op. Van haar tas plukte ze de styler die daar had gehangen, om die op de bug pokemon te richten. ”Dit eens proberen,” mompelde Hazel. ”Moest eens tijd worden,” Langzaam begon ze rondjes te draaien met het apparaat. Er was haar uitgelegd hoe dit werkte. Er begon een witte cirkel te verschijnen om de sewing pokemon. Daarmee dacht ze even dat het gebeurd was. Maar toen ze de styler losliet gebeurde er niets. De Sewaddle maakte zelfs aanstalten om de benen te nemen, maar dat liet Norwood nog niet toe. Ze tilde het ding snel nog eens op en begon weer als een idioot te draaien met het apparaat. Toen de cirkel nu verscheen hield ze aan. Haar arm stopte niet met cirkelen tot ze echt resultaat kreeg. Het glimmende wit wat een draaiende ring om de kleine, vreemde pokemon had gevormd vervaagde in één oogwenk en veranderde in een soort regen van glitters, waaruit bleek dat de capture geslaagd was. Meteen keek de Sewaddle vragend, alsof het wachtte op een opdracht van Hazel zelf. Een beetje trots knielde ze neer bij het wezen. ”Sewaddle, je kunt een String shot doen om een klein zakje te maken. Dan mag je een paar eieren meenemen en ze verstoppen voor me. Wil je dat doen?” Daar leek de bug pokemon maar al te bereid toe. Hij begon al met het omwinden van zijn witte, plakkerige draadjes. Met een tevreden glimlach zocht de ranger in opleiding een paar eieren uit voor haar om mee te nemen. Ze liet ze in het kleine mandje vallen wat de pokemon had gemaakt. Deze maakte een opgewekt geluidje. ”Oké, laat me je Stark noemen,” bedacht Hazel snel. ”Stark, je mag niet hoger dan ongeveer hier,” Ze wees de hoogte aan. ”en liever niet meerdere op één plekje,” Hazel knikte om de Sewaddle op pad te sturen. Toen ging ze zelf ook verder. Hier en daar liet ze gewoon een ei vallen tussen de bladeren of het woekerende onkruid, gewoon op willekeurige plekken.

Er stond een klein fonteintje. Zo’n paal, waar één straaltje water uit spoot. Nu vond Hazel het wel een heel leuk idee om er een ei op te laten balanceren. Heel wat proberen, frustraties en uiteindelijk een stokjesconstructie later was het gelukt. Hij balanceerde niet alleen op het water, maar het was wel leuk. In de kleine speeltuin had ze nog een ei onder de glijbaan gelegd, en onder het zitje van de speelauto waar je op kon zitten. Er zat een ei in een gaatje van het hout van het speelhuisje, en ze had er een tussen de touwen van de schommel geklemd. Tenslotte hing er een geval wat leek op een netje en een hangmat gemaakt van gras tussen de touwen van de andere schommel. Ook daarin bungelde een ei in een vrolijk gekleurde verpakking.

Niet heel veel later kwam ze bij een plek waar ze zelf al was geweest. Natuurlijk was de tuin niet oneindig. Ze kon nog naar binnen, herinnerde ze zich. Toevallig keek ze juist naar binnen. Oh nee, niet toevallig. Iemand had de achterdeur voor haar geopend. Op kousenvoeten wandelde ze naar binnen. Het eerste wat ze zag was een bureautje, waarvan ze een lade opentrok om daar een ei in te leggen. Een plastic beker met op de bodem een kaars, waar je net niet doorheen kon kijken. Ja, die kreeg ook een ei op de bodem. Ze vond nog een mandje, en een glazen pot gevuld met afgenomen speeltjes. De paasbuneary zou er wel voor zorgen dat de kinderen hun speelgoed ook terug zouden krijgen. Nog één achter een stapel boeken en één los op de plank naast een pot snoepjes. Verder kreeg er nog één een plekje op de deurstopper. Toen vond ze niets meer onderin haar mandje. Ze was los.

Ze krabbelde overeind. De roodharige schudde haar staart opnieuw langs haar ruggengraat omlaag en checkte haar holocaster. Ze had nog een klein kwartier. Snel zorgde ze dat ze buiten kwam, om Clinton en Stark daar te vinden. "Lekker gedaan allebei. Stark, je bent nu vrij," Dat was het punt waarop de Sewaddle zich bevrijdde en snel wegkroop van de vogel en zijn trainer. Hazel keerde zich naar haar pokemon. ”Tijd om even de paasbuneary te worden,” grinnikte de ranger in wording. Ze doorkruiste de begane grond op zoek naar de keuken, waar ze de oren opdeed en een snuitje en snorharen op haar wangen en neus tekende. Al snel hoorde ze razende voetstappen op de trap. Vrolijke stemmetjes. De kinderen leken zo blij. Zelfs Shailey kon ze niet normaal in toom houden. Nu verkleed als paasbuneary haastte ze zich naar buiten en voegde ze zich razendsnel bij Paige. Deze glimlachte vriendelijk. ”Snel gefikst,” complimenteerde ze Hazel. Norwood liet een glimlach haar gezicht invaseren. ”Ik had wat hulp. Nou, waar is Wolf?” Ze vernauwde haar ogen, hopend hem te spotten tussen de kinderen die rijen vormden tegenover haar en Mitchell. Al snel zag ze een jochie dat Rory heette. Hij was vijf geweest toen ze over was geplaatst. Dan was hij nu negen. Ohja, Elyza, een meisje van dertien toen. Ze stond achteraan en hield de hand vast van een jongere blondine, die ongeveer vijf moest zijn. Oh, daar stond Wolf. Hij was de lucht in geschoten, merkte Hazel direct op. De lange, donkerharige jongen had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en had diepe wallen onder zijn ogen. Echter stond er een soort scheve grijns over zijn gezicht gekrabbeld waar Norwood hem nog wel aan herkende. Zijn ogen, die dezelfde violette blauwe kleur hadden, scanden de omgeving af. Van waar de eigenaresse van het weeshuis stond tot aan de paasbuneary. De blik van de roodharige jongedame boorde zich diep in de irissen die deden denken aan het blauw van het heelal. Hazel liet een mondhoek lichtelijk opkrullen toen de ogen van de vijftienjarige zich verwijdden tot schoteltjes. Hij sprak haar naam, maar geluidloos. Alleen zijn mond bewoog.

Op dat moment nam Shailey het woord. Ze klapte in haar handen en liet haar blik langs de kinderen gaan met die emotieloze smoel van haar. ”Goed, juf Mitchell heeft eieren voor jullie verstopt met behulp van deze paasbuneary. Zij zal nu de regels uitleggen,” Op het moment dat de opperheks haar ogen naar de zogehete paasbuneary draaide popten deze uit hun kassen. Shailey had nog geen goede blik op de ranger die de eieren kwam verstoppen kunnen leggen, maar nu zag ze eindelijk wie het was. Het was duidelijk dat ze nu liever zelf de regels ging voorleggen, maar Hazel onderbrak haar snel. ”Sommige kinderen kennen me nog wel, maar anders; ik ben Hazel, en ik ben vandaag jullie paasbuneary,” Norwood schonk een grijns aan Elyza, die haar uiterst tevreden aankeek. ”Hai allemaal! Vrolijk Pasen!” Vol zelfvertrouwen bewoog ze zichzelf naar voren. Haar handen klapte ze ineen, en het geluid liet een kleine en haast onhoorbare echo over het stukgetrapte grasveld rollen. ”Ik heb vijftig eitjes voor jullie verstopt. Ze liggen allemaal binnen handbereik voor jullie, maar om er zeker van te zijn dat iedereen wat krijgt zal ik de kleinsten helpen zoeken. Maar ik weet zeker dat als er iemand is die veel eieren vindt, dat die dan ook wel één of twee aan een kleine huisgenoot wil doneren, toch?” Ze knipoogde naar een klein jochie op de voorste rij, die met sprankelende oogjes omhoog keek naar zijn grote droom. Nee grapje, maar hij was duidelijk blij met zoiets leuks. Norwood richtte zich weer op. ”Als je meer zin hebt om mij een handje te helpen kun je ook een beetje gaan helpen verdelen. Je mag ook in teams zoeken. Maar alsjeblieft, gun iedereen een beetje. Iedereen moet genieten van deze dag. Je mag hier buiten, in de tuin, maar je mag ook in de studeerkamer van juf Gorden op de begane grond. Op andere plekken zijn er geen eitjes te vinden. Niet vechten om de eitjes, wees gewoon gezellig. Begrepen?” Ja ja, juf Gorden vond het duidelijk geen goed plan en probeerde haar kinderen tot stilte te manen, die allemaal blij knikten of positieve antwoorden riepen. ”Ga maar zoeken dan!” juichte Hazel, die de kinderen dismisste met een beweging van haar arm. Joelend renden ze de bosjes in, waar het eerste meisje, zonder voortanden, al een in paars folie verpakt ei in de lucht hield. Nu wist de ranger in opleiding dat ze in de problemen zat. Oeps. Ze wendde zich tot een stom geslagen leidster van het weeshuis, die met bolgeblazen wangen naar haar vroegere zorgkind stond te staren. ”Ben je gek geworden? Überhaupt om hier terug te komen, maar dan ook meteen mijn studeerkamer tot een ruïne te bombarderen?” vroeg ze, half sissend. Echter gaf de roodharige alleen een klein, zijwaarts knikje. ”Dat klinkt vreselijk, maar ik spreek geen slang. Ik ben vandaag even in charge, en als je het waagt die kinderen hierom te bestraffen, bel ik de kinderbescherming. Je mag mij zweepslagen geven, vierendelen, wat je ook doet, maar die kinderen laat je mooi alleen,” dreigde de jonge trainster, de klauwen van Clinton geruststellend op haar schouder. Daarbij leek ze nog intrigerender met haar pokemon op haar schouder. Toen de oudere vrouw zich afwendde keerde Hazel zich om naar het speeltuintje, om daarheen te lopen. Iets stond haar echter in de weg, waar ze niet omheen kon. Wolf sloeg zijn armen om haar nek heen en omhelsde haar voor enkele seconden, wel héél stevig. Ze moest lachen. ”Stop Wolf, ik kan niet ademen man,” Ze pakte zijn schouders vast om te zorgen dat er weer wat afstand tussen hen kwam. Toen tikte ze zijn neus even aan. ”Boop,” deed ze zachtjes.

”Waar ben je geweest? Had je niet eerder terug kunnen komen?” fronste de jongen op een grommende ondertoon. Ondertussen wenkte de jonge ranger hem mee naar het speeltuintje, waar een tweetal druk aan het zoeken was naar de eieren daar. ”Nee Wolf,” schudde ze, haar glimlach langzaam van haar gezicht af druppelend. Ze leunde tegen de glijbaan aan, en de donkerharige jongen volgde haar voorbeeld. ”Ik ben ontsnapt uit mijn weeshuis toen ik zestien was. Ik kon toevallig ergens een Starly overnemen. En toen ik achttien was heb ik me ingeschreven voor de Ranger Academy. Ik heb mijn broer weer ontmoet, je weet wel, mijn echte broer. En blijkbaar heb ik nog een halfbroer en halfzus, een tweeling. Oh Wolf, het is allemaal zo veel geweest. En hoe ik jou heb gemist. En Elyza, en Rory, en Timo, en Ruby, en Willow, en Hailee, en Phil...” sprak Hazel, en ze plaatste een hand op de schouder van de jongen die ze zo graag ook broer had genoemd. ”Wolf, zodra ik geld heb, haal ik je hier weg,” Ze schudde haar rode lokken naar voren over haar schouder. Haar vriend schudde zijn hoofd. ”Niet mij. Je moet Willow weghalen. Die moet hier nog veel te lang zitten anders. Ze is een monster,” Hij grijnsde zichtbaar. ”maar jouw soort monster,” Norwood keek opzij, en porde hem zacht in de schouder. ”Beloof me dat je hier weggaat? Dat je ergens een pokemon nakt en er gewoon vandoor gaat? Niet echt stelen natuurlijk, er zijn genoeg idioten die hun beestjes achterlaten,” glimlachte de jonge ranger. Daarop knikte hij. ”Ja. Timo zit nu in een gezin. Als ze hem houden, ga ik Phil en Hailee overhalen om mee te gaan,” Op dat moment klonk er een schreeuw. Norwood wierp een blik over haar schouder. Een meisje probeerde het ei af te pakken van een jonger jochie. ”Jij hebt er al drie!” gilde ze. Het jongetje huilde enkel. Hij had net geschreeuwd. Er stond een iets oudere jongen bij die het meisje aan haar haar trok. ”Oh, bonje,” mompelde Hazel, en liep op het vechtende drietal af.

Anderhalf uur later vertrokken de kinderen naar school. Hazel Norwood had uitgebreid afscheid genomen van Elyza en Wolf, en al haar andere vroegere vrienden. Nu was ze enkel overgebleven met Paige om de kamer van Shailey recht te trekken. Er was weinig gebeurd, alleen was er een plastic vaasje omgevallen. Nou nou, wat een ramp. Het beetje water wat op de tafel had gelegen had Hazel nu opgedweild, en ze wachtte bij de deur op de blauwharige vrouw. Die kwam de keuken uit met haar hand gesloten om iets. ”Hier,” Ze duwde het de roodharige in haar handen op een manier die zei dat ze het niet terug wilde. ”Omdat jij ze zo vrolijk hebt gemaakt vandaag,” De jonge ranger staarde naar het geld en trok een wenkbrauw op. ”Neem het terug. Koop er iets van voor die kinderen, ik hoef het echt niet,” sprak ze ongeduldig, haar hand naar voren houdend. Maar Mitchell stapte weg en duwde haar handen achter haar rug. ”Nope,” En daarmee was het gezegd. Hazel moest het echt houden. Van achter klonk een stem die haar vroegere zorgmoeder wegriep. Paige zwaaide even. ”Bedankt Hazel,” En weg was ze. Tijd om op te stappen, vond de Staravia die achter zijn trainster zweefde. Hij maakte een gejaagd geluid, waarop Hazel grinnikte. ”We gaan al,” Ze vluchtten het gebouw uit, waarna ze snel weer op de straat stonden. Net toen de deur in het slot viel, besefte Hazel dat ze nog een snuit en snorharen op haar gezicht getekend had. Nice.