Naam: Roan Masons
Leeftijd: 17 jaar
Geslacht: Man
Type: Trainer
Geboorteregio: Sinnoh
Geboorteplaats: Hearthome City
Pokédex:Uiterlijk: Roan heeft donkerbruin haar, dat wat wild op zijn hoofd ligt. Hij doet er nooit veel moeite voor om het ook maar enigszins een beetje netjes te laten lijken. Een pluk haar hangt dan ook meestal voor zijn gifgroene ogen. Ook steekt er een oud litteken op zijn iet wat donkere huid af. Hij is lichtelijk gespierd.
Als hij reist, draagt Roan meestal een wit T-shirt met daaroverheen een zwarte blouse met korte mouwen. Zijn broek is een simpele bruine driekwarts broek met grote zakken en hij draagt een paar sneakers die er een klein beetje afgelopen uitzien.
Voor de koudere regio’s wilt hij nog wel eens wisselen naar een blouse met lange mouwen en een lange broek. Jeans draagt hij nooit omdat hij vindt dat het zijn bewegingsruimte vermindert.
Wanneer Roan traint, wisselt hij altijd van kleding. Dan draagt hij een zweetband om zijn hoofd, ook om zijn haar uit zijn ogen te houden, een grijs mouwloos shirt en een zwarte trainingsbroek. Hij traint altijd op blote voeten.
Karakter: Roan geeft op het eerste oog een rustige indruk. Hij vermijdt drukke plaatsen zoals winkelcentrums en festivals waar het zo druk is dat mensen standaard elkaar aanraken als ze langslopen. Maar hij is absoluut niet verlegen. In het begin luistert hij veel, maar zijn mening komt altijd snel naar boven. Hij is altijd beleefd, hoewel het erg goed te horen is wanneer zijn beleefdheid gemeend is, of sarcasme.
Hij is ook een strever. Wat hij doet, doet hij goed. Als hij faalt, wordt hij alleen maar fanatieker om zijn fout goed te maken. Hij is erg competitief en koppig. Zijn soms kortaffe manier van doen verbergt zijn intelligentie, aangezien hij weet dat hij meestal zo anderen de kast op kan jagen.
Hij heeft ook respect voor zij die sterk zijn. Dit respect toont hij alleen als hij voor zijn gevoel op eerlijke wijze verslagen is geworden. Zelfs als hij de rematch wint, zal Roan respectvol zijn naar degene tenzij deze aantonen zijn respect niet meer waardig te zijn.
Ook heeft hij een sadistisch gevoel voor humor en zijn z’n grappen (als hij deze maakt) soms wat zwartgallig.
Hobby’s: Sterrenkijken, trainen met zijn Pokémon, mediteren.
Familie: Vader: Leo Masons. Leo is de baas van een kleine dojo aan de rand van Mt. Coronet op Route 208 en ook de hoofdtrainer. Hij geeft les in ongewapende gevechtskunst, met en zonder Pokémon. Hij ziet Roan als zijn eerste zoon en ook zijn trots. Daarentegen heeft hij wel steeds vaker ruzie met Roan over het feit dat hij verwacht dat Roan de dojo overneemt, waar Roan absoluut niet op zit te wachten. Leo bezit verschillende vecht Pokémon, maar zijn Sawk is zijn trouwe trainings partner.
Moeder: Kiara Masons. Kiara is een hostess van het Pokémon Hotel in Hearthome City. Haar werk is flexibel, maar het betekent ook dat haar werktijden wisselen tussen ochtend en avond diensten die onvoorspelbaar zijn. Zij doet haar best het gezin gelukkig te houden, maar met haar werk en het onder controle houden van de tweeling, is ze erg snel uitgeput. Ze houdt erg veel van Roan en probeert vaker zijn gedrag te verklaren aan zijn vader. Ook is zij de enige die Roan en zijn vader kunnen laten stoppen met ruziën. Kiara bezit een Chatot en Shinx, wie haar ook steunen in moeilijkere tijden.
Broers/zussen: Joep en David Masons. Joep en David zijn een tweeling van 12 jaar oud en in tegenstelling tot hun oudere broer, zijn ze een stuk ondeugender. Het lijkt wel alsof hun doel in het leven is om alles op stelten te zetten. Roan moet vaak genoeg op ze passen als hun vader druk bezig is met de dojo en hun moeder of werken is, of ligt te slapen. Ze hebben respect voor hun broer omdat hij hun trucs het snelst doorheeft. Dit betekent niet dat hij nooit het mikpunt is van hun streken. Maar ze weten ook dat ze voor extra gevechtskunst lessen of als ze iemand nodig hebben om achter te schuilen, hun broer voor ze klaar staat. Joep en David bezitten een Plusle en Minun respectievelijk. Deze twee Pokémon zijn net als hun meesters erg ondeugend en geven Roan dan soms ook meer problemen dan ze waard zijn.
“Oom”: Micheal Palm. Micheal is een oude vriend van Leo. Hij is de andere docent van de dojo en is door zijn lange samenwerking met Leo bij de familie gaan horen. Roan ziet hem meer als een oudere broer, terwijl Joep en David hem zien als hun oom. Roan is dan ook vaker met Micheal aan het sparren, terwijl de tweeling meer spelletjes met hem doet. Hij draagt ook wel eens bij aan het huishouden als het teveel wordt voor Kiara en Leo. (Dit zijn momenten waarop Roan meestal ruzie heeft gehad met zijn vader en niet of weinig thuis is). Micheal bezit net als Leo vecht Pokémon, maar hij heeft een Mienshao als zijn trouwe partner.
Geschiedenis:Roan is geboren in Hearthome City. In zijn jongere jaren bleek al snel dat hij een snelle leerling was als het ging om gevechtskunst, maar als hij vanuit boeken moest leren was hij snel te vinden met zijn hoofd erin en zijn ogen dicht. Dit was al snel reden voor zijn vader om hem van school te houden en hem vaker in de dojo te hebben, met als doel hem de volgende dojo meester te maken. Zijn moeder was er op tegen. Het zorgde voor de nodige spanningen tussen zijn ouders. Roan was nog maar erg jong en er waren genoeg nachten waarop hij wakker werd omdat hij zijn ouders hoorde ruziën. Zelf zag hij niet het nut van hun geruzie in. Hij wist dat zijn moeder veel waarde hechtte aan zijn punten op school, maar hij vond de manier waarop geschiedenis, Pokémon types en zwaktes, topografie en al het andere wat ze hem probeerden te leren op school, op een erg saaie manier werd uitgelegd. Zijn vader leerde hem tijdens de trainingen ook al alles over Pokémon types en zwaktes en geschiedenis trok hem nooit echt. Daarbij wist hij best hoe hij een kaart moest lezen.
Desalniettemin, deed hij toch z’n best voor zijn moeder, maar bleef hij trainen met zijn vader. Het duurde ook niet lang voordat zijn moeder ook eindelijk inzag dat de traditionele manier van leren niks voor hem was. Op zijn achtste hoefde hij niet meer naar school. In plaats daarvan vroeg Micheal hem af tijdens de training in verschillende onderwerpen. Voor elke fout moest hij oefeningen doen die hij slecht kon.
Alles leek prima te gaan totdat uitdagers naar de dojo kwamen. Het was een oude traditie waarbij leerlingen van de ene dojo, een andere konden uitdagen. Vroeger zou de verliezende partij zijn dojo moeten sluiten. Tegenwoordig was het niets meer dan het vernederen van de dojohouder en zijn leerlingen. Roan was 14 jaar rond deze tijd en was bezig met zijn training toen de uitdagers van een dojo van Snowpoint City de dojo binnenkwamen. Het was een groep van vijf jongens, zeker van een jaar of zeventien en met wat Roan zich nog kon herinneren, een wrede indruk. Naast hem waren alleen Micheal en zijn vader in de dojo, aangezien de tweeling wel nog verplicht school hadden. De groep daagde iedereen uit in de dojo.
Roan was altijd trots geweest op zijn vaders dojo en nam dan ook de uitdaging aan. Hij werd echter tegen gehouden door zijn vader en Micheal. Zijn vader probeerde te onderhandelen met de groep, maar deze verklaarden hem gek. Zij waren er immers om de macht van hun dojo te laten zien, niet om wat te drinken met een verjaarde gek. Zij waren het dan ook wie de eerste slag gaven. Een flinke stoot in de buik van zijn vader was genoeg voor Roan om zelf in de aanval te gaan. De aanvallende groep riep hun Pokémon op en Micheal riep zijn Mienshao en de Sawk van Roan’s vader op. Roan, Pokémonloos op dat moment, ontweek de aanvallen van de Pokémon die rondvlogen en rende op de jongen af die zijn vader zonder waarschuwing en zo oneervol had aangevallen. Het was echter een oneerlijk gevecht en al snel waren en drie jongens die op hem insloegen. Het werd zelfs zo erg dat hij bloed begon op te hoesten. Zijn vader, wie na de onverwachte aanval snel een sterk antwoord had, zag hoe zijn zoon werd mishandelt. Hij deed toen iets wat Roan hem nooit zal vergeven. Hij ging op zijn knieën en boog naar de aanvallers. Hij zei hen dat ze gewonnen hadden en als ze nog enig wrok hadden, ze het op hem mochten uitoefenen.
Roan keek machteloos toe hoe zijn vader nog een aantal keer werd nagetrapt en zelfs een of twee Pokémon aanvallen verduurde voordat de groep hen verliet. Veel kon hij niet uitbrengen, zijn lichaam deed hem te veel pijn, maar hij hoopte dat zijn blik alles zei. Hij was woest dat zijn vader, wie zo sterk leek, zo zwak was. Hij was beschaamd dat ze verloren van zo’n zooitje ongeregeld. En hij was teleurgesteld dat zijn vader niet eens de moet had zich te verontschuldigen aan hem of Micheal. Zijn vader zei inderdaad niks en samen met Micheal brachten ze Roan naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Hij weigerde met zijn vader te praten terwijl hij in het ziekenhuis lag. Het gevecht had ervoor gezorgd dat hij een aantal ribben gekneusd had en zijn neus gebroken was. Hoewel zijn neus wel was rechtgezet, moest hij nog altijd in het ziekenhuis blijven totdat zijn ribben genoeg genezen waren. Het was dan ook snel dat Roan zich begon te vervelen. Hij mocht niet tot nauwelijks bewegen en kon of TV kijken of lezen, wat hem beide niet trok. Op een avond hoorde hij de zusters praten over een wilde Pokémon die problemen maakte in het ziekenhuis. Hij hoorde ook dat zijn vader gebeld was om het op te lossen. Dit stoorde Roan vreselijk en hij besloot er zelf wat aan te doen. Zijn vader had bewezen dat hij nutteloos was. Hij zou laten zien hoe het wel moest.
Hij wachtte totdat de zusters buiten gehoor waren voor hij in actie kwam. Zijn ribben deden hem nog steeds pijn, maar zijn lichaam vloeide van energie. Eindelijk kon hij bewegen. En ging hij ook nog iets oplossen zonder dat zijn vader de kans het te verpesten. Hij sloop stilletjes door het ziekenhuis, alert op elk geluid wat een zuster, broeder of dokter. De tijd bleef tikken en langzaam begon hij te vermoeden dat de Pokémon misschien zelf al gevlucht was. Dat betekende niet dat hij niet elk deel van het gebouw zou uitkammen om het zeker te weten. Het koste hem zeker een half uur voor hij bij een gedeelte kwam dat hem vreemd genoeg leek leeg te staan. Nieuwsgierig liep hij door, en kon snel zien dat de kamers maar haastig leeg gehaald was geworden. Slippers, leesbrillen of magazines lagen nog rond, maar zijn aandacht werd al gauw getrokken naar gegrom en de geluiden van een gevecht.
Hij rende, zover hij kon, naar waar het geluid vandaan kwam en zag daar een gevecht tussen een Zangoose en een Riolu. Verbaasd over het zien van de Riolu, aangezien deze niet voorkwam rond Hearthome, bleef Roan kijken. De Zangoose was sterker dan de kleine Riolu, maar dat betekende niet dat de kleine niet kon vechten. Het was duidelijk dat hij toch een klap of twee had weten uit te delen aan de Zangoose, aangezien de Zangoose zelf al wat meer moeite had met bewegen. De Riolu daarentegen lag tegen de muur aan en ademde zwaar. Roan wist niet wat er precies tussen de twee zich had afgespeeld, maar hij wist dat als hij dit niet snel stopte, er een dode zou vallen.
Het was zijn allereerste Pokémon gevecht ooit, en hij had geen Pokémon. Maar deze keer was hij wel voorbereid op een gevecht dat voor hem al eerlijker aanvoelde dan de aanval op zijn vaders dojo. De Zangoose was niet groter dan hem en het was er maar een. En zo begon hun gevecht. De Zangoose had hem eerst willen wegjagen met vervaarlijk gegrom, maar snel bleek dat Roan hier makkelijk tegen kon. Hij haalde uit met zijn vuisten en de Zangoose ging al snel in verdediging. Roan merkte op dat de Zangoose, als hij aanviel, geen Pokémon aanval gebruikte. Nouja, niks ergers dan Scratch in elk geval. Maar de Zangoose was een vechter. Hij liet expres een van Roans aanvallen raken om zo de tegenaanval in te kunnen gaan. Roan wist hier en daar wel wat te ontwijken, maar zijn ribben begonnen hem al erg snel veel pijn te doen. Toen de Zangoose een uithaal maakte naar zijn buik en Roan snel terugtrok, voelde hij een pijnscheut door zijn hele lichaam gaan. Hij stond stil en de Zangoose zag zijn kans om zijn gezicht aan te vallen. Roan wist zich op tijd terug te trekken, zodat maar een van de twee klauwen in zijn wang sloeg. Roan reageerde gelijk met eenzelfde slag naar het hoofd. Terwijl bloed langs zijn kin afsijpelde, viel de Zangoose verduft naar achteren.
Dit was het moment dat zijn vader hem vond. De Zangoose en Riolu werden gevangen in Pokéballs en zijn vader liet een preek los waar de meesten voor terug zouden deinzen. Maar Roan bleef hem aankijken met een stalen gezicht en gaf geen reactie. Het was dat een dokter mee was, of hij had langer gezeten met een woedende vader.
Een aantal weken later mocht hij weer naar huis gaan. Het enige wat hij van zijn ziekenhuisbezoek had overgelaten was een litteken waar de Zangoose hem gehad had, een streep die over zijn linkerwang liep. Hij leerde dat de Zangoose en Riolu weer vrij waren gelaten. Volgens zuster Joy was er inderdaad een Riolu gespot en men vermoedde dat deze was achtergelaten. Joy suggereerde dat de Pokémon hongerig was en het eten van de Zangoose had gestolen, wie hem in een woede achterna was gegaan. Roan dacht er niet veel over na, totdat hij op een dag naar da dojo, een Zangoose tegen het lijf liep. De Pokémon soort kwam wel voor op de route, maar deze leek hem te kennen. Hij hield zijn poten op en keek hem aan, alsof hij hem uitdaagde.
Toen Micheal, wie nu Roan’s training had opgenomen na de frequente ruzies van vader en zoon, hem kwam zoeken, vond hij Roan bezweet zitten naast de Zangoose. De Zangoose was bij bewustzijn, maar leek te moe om op te staan. Roan zelf was uitgeput na een lange tijd geen oefening meer gehad te hebben. Toen Micheals aanwezigheid bekend werd, wist de Zangoose toch nog kracht te vinden om te vluchten. Micheal hielp Roan mee naar de dojo. Onderweg hoorde hij hoe Roan ingegaan was op de uitdaging van de Zangoose. Roan wist zeker dat het dezelfde Zangoose was als in het ziekenhuis en was zeer blij met zijn wilde spar partner. Micheal gaf toe dat het erg goed mogelijk was. Voor Roan kon vragen waarom viel zijn oog op iets interessants bij de dojo. Een kleine Riolu liep er rond, maar wanneer hij hem in het oog kreeg verborg hij zich. Een gedeelde blik ging tussen Micheal en Roan en beiden hadden een vermoeden dat hij een indruk had gemaakt op de twee Pokémon die nacht.
Weken gingen voorbij. Zangoose bleef terugkomen en Roan uitdagen op de weg van of naar de dojo en de Riolu kwam steeds dichterbij Roan tijdens zijn trainingen. Het duurde niet lang voordat Riolu Roan ook uitdaagde in de dojo, wat hij de Pokémon van Micheal had zien doen. Riolu was nog erg jong en Roan was groot genoeg de jonge Pokémon te verslaan. De Pokémon boog voor hem en Micheal besloot hem te vangen. Hij had een goede trainingspartner nodig en hij had gehoord over de Aura krachten van Riolu en Lucario. Hij besloot dat hij deze ook moest leren en dat samen met zijn nieuwe partner te doen.
Hij kwam er snel achter dat Riolu, nu genaamd
Nero, niet zijn enigste partner zou zijn. Zangoose had hem gevolgd naar de dojo. Hij bleef op afstand maar toen hij zag hoe Nero gevangen werd met een kans om sterker te worden, was de Cat Ferret Pokémon al snel bij Roan. Hun meerdere gevechten had een bepaalde band gekweekt. Een van respect voor elkaars kracht en een gezamenlijke drang om sterker te worden. Nero was bij hem om sterker te worden, maar ook voor veiligheid. De Zangoose,
Aon, was bij hem om sterker te worden, en nog sterkere tegenstanders te vinden.
Hij trainde hard met zijn twee nieuwe partners en al snel begon Roan zich te groot te voelen voor de dojo. Medestudenten waren geen uitdaging meer en hij kon zelfs gelijk opgaan met Micheal. Zijn Pokémon waren beiden rusteloos en hij voelde het ook. Niet alleen was hij klaar met de kleine dojo die zijn vader had. Die alle eer had verloren. Hij wou ook wraak nemen op de groep van twee jaar geleden. Het koste hem niet veel moeite in het overtuigen van zijn moeder of Micheal. Beiden hadden al gehoord over kinderen die al op reis gingen op hun elfde. Beiden hadden ze gezien dat Hearthome of de dojo te klein voor hem waren. Hij had een uitdaging nodig. Het was alleen weer een strijd om zijn vader te overtuigen. Pas nadat hij beloofd had eerst naar Sandgem Town te gaan om Professor Rowan te verwittigen van zijn reis, en misschien zelfs een Pokédex te krijgen zodat zijn reizen niet ‘nutteloos’ zou zijn, mocht Roan eindelijk gaan.
Zijn reis naar Sandgem was aanzienlijk kort, met de hulp van het openbaar vervoer. Hij wou dit stuk van zijn reis snel achter de rug hebben. Hoe sneller hij in Snowpoint City was, hoe beter. Bij Professor Rowan te zijn aangekomen, stelde hij zich voor. Hij liet zijn Pokémon zien aan Rowan en deze besloot dat hij een van de Pokédex houders mocht zijn. Roan maakte het niet veel uit. Hij zou het apparaat waarschijnlijk toch niet gebruiken. Rowan stelde wel een eis aan de Pokédex. Roan moest nog een van de Pokémon kiezen die Rowan had en deze mee trainen. Roan zou geprotesteerd hebben als hij niet de energieke Chimchar had gezien, wie zelf al een gevecht of twee probeerde uit te lokken met de andere twee beginners Pokémon.
Met zijn nieuwe Pokédex en Chimchar genaamd
Ignis, ging Roan op weg naar Snowpoint. Veel werd er niet van hem gehoord. Hij ontweek veel dorpen en steden en besteedde de meeste tijd aan training met zijn Pokémon. Het enige wat men had waargenomen was zijn aanval op de dojo in Snowpoint. Ignis, een Monferno nu, Aon en Nero hadden samen met Roan de vijf nu ex-studenten gevonden en waren een voor een gestraft. Niet zo zeer voor het vernederen van zijn vader, maar voor het vernederen van hemzelf. Hij haalde niet veel plezier uit zijn wraak actie. De studenten waren zwak en eigenlijk niet eens zijn tijd waard. Hij besloot dat hij zijn tijd beter ergens anders kon besteden. Ergens waar hij niemand kende en waar er mogelijk sterkere mensen waren. Hij nam het eerste vliegtuig naar Kalos, met alleen een brief aan zijn moeder en broers achterlatend. Of hij terugkwam, dat wist hij niet. Dat zag hij wel.
Pokémon: 
Nero de Riolu. Level 16
Aon de Zangoose. Level 18
Ignis de Monferno. Level 15
