Naam: Joey Breeze
Leeftijd: 17 Jaar
Geslacht: Man
Type: Trainer
Hobby's:• Urenlang zich in de wilde natuur vermaken.
• Digimon spelen op zijn verouderde Gameboy Advance.
• Tennis, indien niemand hem bespied.
Pokédex: Joey’s PokédexUiterlijk: Wat het allereerst aan Joey opvalt is zijn zeer jeugdige uiterlijk en korte lengte die gezamenlijk het beeld creëert van een 13-jarige jongen in plaats van zijn daadwerkelijke leeftijd. Daarbij beschikt hij over vrij lang en sluik donkerblond haar die voor een gedeelte langs zijn gezicht hangt, en heeft hij een paar bruine ogen en een bleke huid. Door zijn korte postuur – hij is máár 1.65 meter lang – heeft hij ook maar een beperkt aanbod aan kledij. Dus draagt hij dan maar het liefst luchtige warm gekleurde kleren, zoals een rode overhemd die bij hem tot zijn heupen reikt en een net zo lange zwarte shirt. Daarnaast draagt hij een paar zwarte handschoenen en een donkergroene korte broek en een paar stevige wandelschoenen.
Geschiedenis:De jongen werd geboren in een alledaags gezin als enigskind in Cherrygrove City, een vrij rustige locatie met echter veel te kleine huizen om volledige gezinnen te onderhouden. Na amper drie maanden verhuisde het gezin naar een drukker deel van Johto, namelijk de stad van de lokale gymleider Whitney: Goldenrod City. Als een baby was hij uitermate nieuwsgierig naar alles om zich heen en huilde hij minder vaak dan de meeste van zijn leeftijd wat enkel een geschenk was voor zijn ouders. Zijn moeder werkte namelijk bij een lokale bank en zijn vader was een welbekende pianist in Johto en werd als een geboren talent gezien door zijn fans. En natuurlijk verwachtte deze fans dat het stokje aan zijn zoon zou worden doorgegeven, alsof deze erfelijk lag, maar… helaas, de dag dat zijn vader Joey achter een piano plaatste begon hij al tegenstribbelend te janken. Pas toen zijn moeder het overnam en hem na een halfuur wist te kalmeren was de hint al duidelijk dat zijn toekomst zeker niet in de piano lag, al had enkel zijn vader er moeite mee. Dit zorgde er namelijk voor dat terwijl Joey steeds ouder werd en nog méér zijn nieuwsgierigheid wilde bevredigen, zijn vader hem voor diverse sporten in schreef, hopend dat hij een talent in iets had. Voetbal, basketbal, badminton, en meerdere sporten eindigden niet al te best en dat enkel in de proeflessen, waardoor zijn vader gefrustreerder raakte met hun té alledaagse zoon.
Het woord ‘talent’ steeg rond deze periode ook tot het hoofd bij zijn vader die nota bene steeds meer werkdruk kreeg en hogere verwachtingen van Joey eiste, elke keer dat hij laat thuis kwam. Zijn vrouw merkte deze verandering al bij zijn vader op en hield een heftige discussie met hem daarover wat eindigde met het vertrekken van zijn vader, zonder enige woord tegen zijn zoon te zeggen. Zijn moeder was in huilen uitgebarsten en had Joey een omhelzing gegeven die compleet verward zijn moeder had aangekeken. Jaren later kreeg hij pas te horen wat er gebeurd was die dag. En zijn bloedeigen vader? Deze had zich in de tussentijd zich vol gezopen met zwaar alcoholistische middelen en trouwde met een andere dame en ze kregen samen een talentvolle dochter die uitstekend de viool kon bespelen. Langzaam ontwikkelde Joey een afschuw voor het woord ‘talent’ en begon hij zijn school carriére waar hij nota bene met Pokémon leerde kennen. Zijn integratie in de klas verliep zeker niet geweldig door zijn vader’s reputatie die door zijn scheiding toch wat meer duister was geworden. Zodoende werd hij gepest en met simpel geduld zakte deze weg en maakte plaats voor meerdere bijnamen, zoals ‘Talentloze held’, ‘Sidekick’, ‘Wannabe’. Dit kwam puur door zijn haat voor helden én slechteriken die hij ontwikkeld had, omdat ze allemaal iets hadden waar ze geweldig in waren. En hij duidelijk niet. Het waren dan ook zeer moeilijke jaren voor hem en enkel dus Pokémon klaarde zijn humeur ietwat op en vooral de wat zwakkere, zoals Magikarp en Sentret. De rest bekommerde zich daarentegen om de starters, waarvan hij persoonlijk enkel Cyndaquil leuk vond. Maar goed, zijn basisschool tijd ging op een gegeven moment voorbij en bijna al zijn vrienden waren een type van een Pokémon Trainer geworden en hadden al een sterk team opgebouwd, gymbadges, lintjes of iets dergelijks behalend. Hij hield zich strak aan school waar hij ook maar gemiddelde cijfers behaalde.
Eenmaal op de middelbaar werd hij wéér gepest, ditmaal door de meer intelligente mensen die dus niet gekozen hadden voor een Pokémon carrière. In deze jaren ging hij wel elke zomervakantie naar zijn oma toe die in Pallet Town woonde, een afstand van de grote steden af. Direct vond hij de rust, natuur en Pokémon geweldig en kon hij eindelijk een iets minder alledaagse talentloze knul zijn en de kind in hem zelf vrij laten komen. Zodoende vermaakte hij zich urenlang met de Tauros en leerde hij een nieuwe sport kennen via zijn grootmoeder en moeder: tennis. Eerst had hij zijn twijfels erover, maar hij werd al snel overgehaald en natuurlijk was hij hier eveneens niet geweldig in. Echter moest hij toegeven dat hij het spelen geweldig vond en vooral om de omgeving, rust en zijn geliefde aarmee hij het kon spelen. Langzamerhand werd hij echter al 17 jaar, en stierf zijn grootmoeder op de dag na zijn verjaardag, nadat hij nog met haar tennis gespeeld had en gezamenlijk taart had gegeten. Zichzelf de schuld gevend van haar overlijden raakte hij depressief en weigerde hij tennis meer te spelen. Zijn moeder probeerde haar zoon dan ook op te vrolijken maar het was tevergeefs en het beste wat ze kon doen was door permanent in het overerven huis te wonen. Dit verbeterde Joey’s instelling lichtelijk maar toen op een dag zijn vader opeens op de deur sloeg, compleet onder invloed en zeer pijnlijke woorden schreeuwend tegen hem en zijn moeder knapte er iets in hem. Furieuzer dan ooit had Joey de deur opengeslagen en zijn vader een bloedneus geslagen met het eerste voorwerp wat hij had kunnen vinden: zijn tennis racket. Amper bewust van wat hij gedaan had, kwam zijn vader alweer overeind en greep naar zijn arm met de intentie deze te over buigen voor een ironische ‘tennisarm’. Zijn moeder was echter in actie geschoten en had hem onder controle kunnen houden, terwijl Joey met moeite de 112 had bereikt. Daarmee werd zijn vader spoedig gearresteerd en Joey zelf werd kort ondervraagd maar vrijgelaten na een boete betaald te hebben, wegens de bloedneus.
Vanaf dat punt verdween dus zijn vader van de pianowereld en gek genoeg werd Joey vrolijker dan voorheen en zag hij dit als zijn mogelijkheid voor een nieuw begin. Zodoende schreef hij zich uit en nam de meest spontane beslissing in zijn hele leven ooit: hij zou een Pokémon Trainer worden, maar niet om direct de beste te zijn. Het zou hem eerder om de ervaring gaan en acceptatie wat zijn vader nooit en te nimmer gelukt was. Dit was dus zijn kans om met een schone lij te beginnen en met een volle rugtas en fiets stapte hij op de eerste en beste vlucht naar Kalos, een mysterieuze Pokéball op zak die zijn moeder hem toegekend had en al klaar had liggen sinds hij 10 jaar oud was.
