Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] do jun 30, 2016 1:18 pm
Vivienne glimlachte eventjes, ze was altijd blij met het leren kennen van nieuwe, vriendelijke mensen. Helaas had ze in haar tijd in Kalos, en Hoenn trouwens ook, genoeg onaardige mensen leren kennen. Ze had zo ongeveer half Team-Rocket achter d'r aan gehad op een gegeven moment, dus moest ze zichzelf om de zoveel tijd eventjes laag houden. De blondine was zo te zien erg blij toen ze instemde met het uitwisselen van technieken, inmiddels had ze haar lol wel gevonden in het vechten, dus was het voor haar niet zo moeilijk om "ja" te zeggen tegen dit soort dingen. Cecille zei nog dat haar team er sterk uit zag en een lichte blos verscheen op haar gezicht. "Bedankt, maar die van jou zien er ook zeker niet zwak uit!" zei ze daarna, het compliment terugkerend. Toen haar gevraagd werd of ze badges had, knikte ze vrolijk. "Ik ben pas sindskort officieel trainer, maar ik heb als coördinator al aan de gyms meegedaan. Momenteel ben ik aan het trainen voor de zesde gym van Kalos," legde ze uit, met iets van trots in haar stem.
Ze glimlachte wat verlegen toen Cecille begon over het sparen voor de Mega-Stones. "De contests die ik heb gewonnen hebben voor het merendeel van het geld gezorgt hoor en daarbij had ik nog een klein potje over van wat mn adoptieouders hebben achtegelaten," legde ze uit, al zwakte haar stem af bij de laatste zin. Maar al snel probeerde ze het gesprek van haar af te krijgen. "Voor wie heb je er al een, als ik mag vragen?" vroeg ze nieuwsgierig aan de blondine.
Het was geen geheim dat Cecille een trots persoon was, maar het deed haar trots altijd goed om een compliment te horen en dat liet ze nu ook blijken door dankbaar te grijnzen. Ze was zeker van mening dat haar team best sterk was, al kwam dat vooral omdat ze er zelf vanaf het begin erbij was geweest. Sivar was haar eerste pokémon en hoewel mensen hem tegenwoordig nog steeds onderschatten, was het toentertijd misschien terecht geweest. “Thanks!” reageerde ze nog op de woorden van Vivienne. Die vertelde vervolgens dat ze al vijf badges had. Cecille was meteen onder de indruk. “Nice! Enige tips voor de vierde?” vroeg ze aan de brunette. “Alvast veel succes met je–” Haar zin maakte ze niet af, voornamelijk omdat ze het besef had dat Vivienne Kalos had genoemd en dat kwam haar wel heel bekend voor. “Wow, oké, ik besefte me pas veel later dat je Kalos zei. Wat toevallig.”
Haar metgezel legde uit dat het prijzengeld van de Contests al een redelijke bijdrage waren geweest. Dat kon ze al prima voor zich zien, ja. Cecille glimlachte begrijpend, al dropen haar mondhoeken wat omlaag toen ze Vivienne’s stem opmerkte. Doorhebbend dat ze er beter niet over door kon vragen, besloot ze gewoon te antwoorden. “Beide Lucario en mijn Blaziken,” sprak ze. Ze besefte zich dat het ook redelijk wat was. “Meer heb ik op het moment eigenlijk ook niet nodig, geloof ik.” In ieder geval niet voor de vierde gym. Misschien dat ze heel erg in de problemen kwam bij een psychische gym, maar daar hoefde ze nog even niet over na te denken, gelukkig.
Member
Vivienne Williams
Punten : 269
Gender : Female ♀
Age : 20 jaar
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] zo jul 03, 2016 12:09 am
"De vierde, hè?" zei Vivienne, terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Hij's een oude zak, maar sinds Aiden, geen idee of je bekend bent met Aiden Stark, z'n gym heeft plat gebrand heeft hij geloof ik een hekel aan elke fire type die binnen komt. Hij deed 't bijna in z'n broek toen ik Enya erop uit stuurde tegenover zijn Venusaur," er stond een grote glimlach op haar gezicht, terwijl ze terug moest denken aan hoe bleek hij was geworden toen er een Charizard op het veld verscheen. "Maar goed, ik neem dus aan dat jij ook eigenlijk van Kalos bent?" vroeg ze daarna. "Eigenlijk speel ik vals, ik ben getogen in Hoenn, maar ben de league in Kalos gaan doen," grinnikte ze zachtjes.
Ze was Cecille dankbaar dat ze niet doorging om haar kleine moodswing en dus gewoon maar doorgingen over de mega stones. "Lucario heeft een mooie mega Evolution, vind ik. Al heb ik er een paar wild zien gaan," zei ze met een glimlach. En een wilde Mega Lucario was nooit leuk om mee te maken. "Is er ooit een bij jou door het lint gegaan door de Mega Evolution?" vroeg ze, lichtelijk nieuwsgierig naar de geschiedenis die Cecille had met de Mega Evolutions.
De naam Aiden Stark trok haar aandacht. Die kende ze wel ja. Cecille kon het niet laten om te lachen bij het verhaal. “Echt, heeft Aiden daarvoor gezorgd?” reageerde ze geamuseerd. Dan was het maar goed voor die arme man dat ze maar één vuurtype in wilde zetten. “Ik ken Aiden wel, maar dat verhaal is nieuw voor me.” Ze herinnerde zich nog wel dat ze een Shroomish van hem kreeg. Die was inmiddels geëvolueerd en ze was eigenlijk van plan om die in te zetten tegen de vierde gymleader. Wat ironisch dat Aiden hem dan eigenlijk nog steeds teisterde, maar dan met een andere uitdager. Vivienne vroeg toen of ze van Kalos was en vertelde dat ze zelf van Hoenn was. Cecille grijnsde om haar woordkeuze en schudde vervolgens met haar hoofd. “Ik ben van Johto,” beantwoordde ze de vraag. “Maar Kanto en Johto zelf is te dichtbij huis. Ik wilde avontuur,” legde ze kort uit. “Geldt hetzelfde voor jou?”
Wilde mega-pokémon? Cecille keek verbaasd op toen ze het hoorde. Ergens klonk het wel logisch, maar dit was de eerste keer dat het ter sprake kwam. “Euh,” begon ze vertwijfeld. “Dahlia is nog niet wild geworden. Met Daichi heb ik het eerlijk gezegd nog niet geprobeerd,” vertelde ze. Haar eerste Lucario was veel te rustig om door het lint te gaan. Misschien als ze heel erg geprovoceerd werd op een hele slechte dag, maar Dahlia was er eigenlijk veel te kalm voor. Daichi was op zijn beurt ook te zachtaardig. “Waar komt dat dan door?” vroeg ze aan Vivienne. Misschien lag het wel aan geheel iets anders dan ze nu vermoedde.
Ze schoot in de lach toen ze door had dat Cecille het verhaal over Aiden nog niet kon. "Ik heb zelf ook alleen maar geruchten gehoord toen ik de vierde gym wilde gaan uitdagen. Helaas heb ik Aiden al een tijdje niet meer gezien, dus heb ik nooit echt kunnen vragen wat het ware verhaal er achter was. Het enige wat ik weet is dat hij met zijn Mega Charizard de gym zou hebben afgebrand," legde ze rustig uit, terwijl ze terug dacht aan de mensen die stonden te fluisteren toen ze in Coumarine City was voor haar eigen gevecht. Ze vroeg zich af waar Aiden momenteel uit hing, maar ze had zo'n idee dat hij zelf wel wist wat hij aan het doen was. Al zou ze hem nog wel eens willen vertellen hoe goed zijn Houndoom het in haar team deed. Eigenlijk had ze meer aan hem te danken dan dat ze zou willen toegeven. Cecille legde vluchtig uit waarom ze in Kalos was gegaan voor de gym en haar blauwe ogen werden wat wazig. "Ik heb helaas een pijnlijke geschiedenis in Hoenn. Ik heb vroeger een tijdje door Sinnoh gereisd, waar ik het coördinatieschap heb geleerd, maar daarna ben ik naar Kalos gekomen. Het is pas sinds een paar maanden dat ik weer terug durf te komen naar Hoenn," legde ze uit, terwijl ze haar ogen op de grond gericht hielt. Pijnlijke geschiedenis ja, maar er zaten toch ook weer wat leuke dingen in. Ze had familie gevonden immers...
Toen Cecille uit legde dat het bij haar Lucario nog niet gebeurd was, maar dat ze 't nog niet geprobeerd had met de andere Lucario, begonnen haar ogen te glimmen. "Waarom proberen we 't dan niet eens uit?" stelde ze voor. "Mocht er iets mis gaan, kunnen we d'r snel tegen houden, eventueel met een klein gevechtje?" zei ze daarna met een glimlach. Ze dacht eventjes na toen Cecille begon over waar het door kwam. "Van wat ik heb gehoord is dat sommige pokémon de kracht van de mega stone niet aan kunnen en door 't lint gaan. Ik heb het een paar keer zien gebeuren, maar gelukkig nog niet bij mijn eigen pokémon," legde ze uit, terwijl ze nadacht over wat ze gehoord had over het misgaan van een mega-evolution.
Het waren geruchten? Nou ja, ze kon zich best voorstellen dat Aiden zoiets had geflikt. Zijn Charizard had er vrij sterk uitgezien en als die kon mega evolueren, begreep ze heel goed dat een gebouw geen weerstand had tegen al die vlammen. Cecille grinnikte nog even na om het verhaal. “Ik weet niet zeker of ik dat als life goal moet zien of dat ik het beter kan laten,” merkte ze met een grijnsje op. Haar doel was om een nummer één te zijn, maar misschien kon ze het beter bij kickboksen of de league verslaan laten. Een gym platbranden was nou niet bepaald iets waar ze trots op mocht zijn van haar ouders. Yara en Sara zouden het vast ook niet op prijs stellen, zeker niet als laatstgenoemde ook nog een gevecht moest houden. Cecille merkte dat het gesprek omsloeg qua sfeer en ze voelde zich meteen schuldig toen Vivienne minder vrolijk antwoord gaf. Om aan te tonen dat ze er voor het meisje was, legde de blondine geruststellend een hand op de brunette haar schouder. “Dat vergt heel wat moed en ik ben trots op je dat je het hebt aangedurfd,” begon ze met een vriendelijke glimlach. “Waarom maken we vandaag dan niet wat leuke herinneringen? Het zal geen vervanging zijn, maar het maakt het hopelijk wel beter.”
Vivienne’s volgende idee scheen daar prima op aan te sluiten. Cecille was het echter niet helemaal zeker omdat Daichi oorspronkelijk niet haar pokémon was. “Denk je dat hij dat aankan? Ik wil het wel proberen, maar ik weet niet of onze band sterk genoeg is,” sprak de blondine wat onzeker. Als pokémon echt door het lint konden gaan bij een mega evolutie… Vivienne scheen daar echter ook aan te hebben gedacht en haar voorstel was genoeg om Cecille gerust te stellen. “Tegen een klein gevechtje zeg ik geen nee,” reageerde ze opgetogen; een vastberaden blik nu in haar ogen. Toen de brunette uitlegde dat het aan de kracht van de steen lag, besloot ze eerst maar aan Daichi te vragen of hij het wel wilde proberen. De Lucario keek haar voor een paar tellen aan voor hij instemmend knikte. Zo te zien had hij geen bezwaar.
Cecille vertelde ze dat niet zeker wist of ze zo iets als life goal moest gaan zien en Vivienne kon niets anders dan erom grinniken. "Zou ik maar niet las ik jou was, die man sterft nog eens aan een hart aanval als er meer mensen z'n gym zouden platbranden. Zin gym werd opnieuw opgebouwd toen ik langs kwam, dus ik heb geen idee hoe 't er nu mee staat, maar ik ga er vanuit dat die weer op z'n fundament staat momenteel," zei ze, terwijl ze terug dacht. Ze was al een tijdje niet meer in de buurt geweest van Coumarine City, sowieso wandelde ze al weer een te lang tijd rond in Hoenn. Ze moest weer eens terug gaan naar Kalos en wat mensen opzoeken, vooral Jace, die had ze ook al in geen tijden meer gezicht. Ze keek op toen ze opeens een hand op d'r schouder kreeg van Cecille en met een kleine glimlach luisterde ze naar wat de blondine te zeggen had. "Bedankt, dat waardeer ik zeer," zei ze zachtjes. Gelukkig waren er nog mensen die nog wel aardig genoeg waren om niet door te vragen. Ze glimlachte eventjes naar de blondine.
Bij de volgende woorden van Cecille kwam er een frons op haar gezicht. "We kunnen 't altijd proberen, we hebben beide een heel team achter ons staan als er iets mis gaat. Desnoods zet ik d'r vast met de hulp van mijn Gardevoir," stelde ze daarna voor. Het was een risk, maar de hele Mega Evolution was een groot risico in haar ogen. Toch stemde Cecille in met haar voorstel voor een klein gevechtje en rustig zetten ze een stap achteruit. "Dan aan jou de keuze welke pokémon ik in zal zetten. Op Melina en Nuria na kunnen ze allemaal mega-evolven, dus ik heb er geen bezwaar op wie je tegenover je wilt hebben," stelde ze met een glimlach voor.
Cecille kon het niet laten om te lachen toen Vivienne het haar afraadde. “Ik zou niet durven als je het zo stelt. Dan zal ik het maar rustig aan moeten doen met Minnoo,” reageerde ze met een speelse grijns, terwijl ze een blik op haar Blaziken wierp. Vervolgens liet ze haar blik weer op de brunette vallen. “Geen idee, ik ben alleen maar in Coumarine geweest voor–” Ze beet even op haar lip. De enige keer dat ze in Coumarine was, was toen ze Sara achterna ging. “Andere zaken,” voegde ze er vlug aan toe. Dat waren geen fijne herinneringen. “Toen heb ik niet op de gym gelet.” Cecille negeerde de negatieve emoties en concentreerde zich gewoon op het gesprek, iets waar ze heel goed in was geworden na al die jaren. Het was niet de oplossing, maar voorlopig vond ze dit fijner dan een zielig verhaal aan iemands neus hangen en daar scheen Vivienne het over eens te zijn. De blondine krulde haar mondhoeken iets verder omhoog toen ze werd bedankt en knikte, om aan te tonen dat ze het gehoord had en dat alles oké was.
Haar metgezel gaf haar nog een extra rede om het te proberen en hoewel Cecille het waardeerde, maakte ze zich zorgen om Daichi’s gesteldheid als hij zou evolueren. Ze wilde hem geen pijn doen. Niet alleen omdat ze Tyson had beloofd goed voor hem te zorgen, maar ook omdat ze een band hadden. Of die sterk genoeg was voor een mega evolutie moest nog blijken en daar zou ze niet achter komen als ze bleef twijfelen. Daarom vroeg ze het aan hem na en leek hij in te stemmen met het idee. Cecille richtte toen haar aandacht tot Vivienne, waarna een grijns rond haar lippen verscheen en ze een keuze mocht maken. Cecille zou zichzelf niet zijn als ze er geen uitdaging van wilde maken. “Wat dacht je van je Charizard of Houndoom?” Ze was hoe dan ook in het nadeel bij de meeste pokémon, dus wat maakte het ook uit.
"Slimme zet," zei ze met een grijns op d'r gezicht. Een Blaziken zou natuurlijk wel voor een prima gevecht kunnen zorgen, maar dan gewoon niet eindigen met een alles vernietigende aanval, zoals Aiden destijds had gedaan. Ze grinnikte zachtjes. Ze merkte een verschil in toon op toen Cecille vertelde waarom ze in Coumarine City was geweest en eventjes keek ze naar de grond. De blondine had het respect gehad om tegen haar niet door te gaan over haar persoonlijke zaken en die dienst zou ze terug doen, door nu haar mond te houden. Ze was nieuwsgierig, zoals altijd, maar ze zou er niet om vragen als de ander er niet over wilde praten. Zoveel fatsoen had ze dan ook wel weer. "Dat kan gebeuren," zei ze rustig, toen de blondine uitlegde dat ze geen tijd had gehad om op de gym te letten. Als er toen al een gym was, that is.
De blondine keek eventjes naar haar zooitje pokémon die rustig allemaal met hun eigen zaken bezig waren. Uiteindelijk werd de keuze gelegd op Kratos of Enya. Rustig floot ze beide pokémon bij zich en vroeg ze of ze mee wilde helpen aan een gevecht. Enya was direct blij met het verzoek, terwijl Kratos een beetje op de achtergrond bleef. Als die wilde vechten kwam hij liever met het voorstel, dan dat die er zo in gegooid wilde worden. "Zo te zien wordt het Enya," zei Vivienne rustig tegen Cecille. Ze gaf de kleine Charizard een klopje in haar nek. "We zullen ze eens laten zien hoe een goed gevecht geleverd gaat worden, oké?" zei ze tegen de pokémon, die met een brul instemde op het idee.
Vivienne toonde hetzelfde medeleven als Cecille net voor haar had gedaan en dat waardeerde de blondine enorm. Dat liet ze blijken met een brede glimlach en een vrolijke knik. “Ik zie het binnenkort wel. Die gast weet niet wat hem overkomt,” reageerde ze vastberaden. Het verleden was gebeurd en, in dit geval, ook gefixt. Het had geen nut om daar nu over in te zitten, want daar schoot niemand wat mee op. Het voorstel voor een gevecht kwam dan ook als geroepen en hoewel Cecille eerst wat terughoudend was vanwege de achterliggende gedachte, stemde ze uiteindelijk wel in. Ze zou zichzelf anders gewoon niet zijn als ze dat niet zou doen en dat terwijl ze zichzelf eindelijk weer had teruggevonden.
De Charizard zou haar tegenstander worden. Met een grijns richtte de blondine haar lila ogen op Enya, wie naast haar trainer stond te wachten tot het gevecht kon beginnen. “Oh you’re on,” sprak Cecille na de laatste gesproken woorden van de brunette, haar blik nu op haar eigen pokémon gericht. “We laten ons niet zomaar afschepen hè, Daichi?” De Lucario knikte vastberaden en had een geamuseerde blik in zijn ogen. Het was lang geleden sinds hij een goed gevecht had gehad en nu hij aan Cecille’s zijde kon meevechten, stond hij te popelen om wat van zijn beste kant te laten zien. Cecille liet er geen gras over groeien en creëerde een kleine afstand tussen haarzelf en Vivienne, proberend een denkbeeldig strijdveld voor het oog te zien. Moeilijk was het in ieder geval niet. Zodra beide pokémon plaats zouden nemen, zou het veld haar niet eens meer opvallen.
Cecille vond het blijkbaar goed dat ze haar Charizard in zou zetten. Het gaf haar bijna flashbacks naar de Fighting gym, waar ze ook met haar Charizard tegen een Lucario had gestreden. Cecille zei vastberaden dat ze zich niet zo snel zouden laten afschepen en een glimlach verscheen op haar gezicht. "Daar hoopte ik al op," zei ze rustig. Ze volgde het voorbeeld van de blondine en stapte naar achter toe, waardoor het denkbeeldige strijdveld nog iets groter werd. "Zullen we dan maar?" zei ze met een licht uidagende toon in d'r stem. Ze knikte eventjes naar Enya, die in het midden van het strijdveld stond en legde haar hand op de keystone rond haar nek. "Enya, Mega Evolve!" riep ze, waarna de licht roze bal van energie rond haar Charizard verscheen. Toen de bal uit elkaar spatten, stond er een zwart gekleurde Mega Charizard X met blauw vuur uit d'r staart en bek. Enya brulde luid, waarna ze met haar vleugels klapte en wachtte op een reactie van haar tegenstander.
Het had veel tijd gevergd voor Cecille zich weer zo vastberaden en enthousiast voelde bij een gevecht. Sure, ze was zelfs enthousiast geweest in haar wat mindere periode – vooral dat gevecht met Averill had haar flink afgeleid – maar het leek veel te lang geleden sinds ze zich zo wilde inzetten. De mega evolutie van Enya was indrukwekkend genoeg om de blondine voor een paar tellen te laten staren, maar in plaats van als aan de grond genageld te blijven staan, wilde ze beslist het probleem direct naar de grond tackelen. Met een brede grijns pakte ook zij de keystone aan haar ketting vast, lang niet zo onzeker over deze evolutie als bij Dahlia. Ondanks de waarschuwing van Vivienne en haar terughoudendheid net, was de blondine meer dan klaar om haar Lucario verder te helpen.
Cecille was zo gefocust op het positieve, dat ze het negatieve compleet vergat. Daichi had nog niet veel gevechten met haar gestreden, maar hij was flink vooruitgegaan sinds ze hem onder haar hoede had genomen. In het begin ging het wat stroever; nadat ze zichzelf weer had opgepakt waren ze niet meer te houden. De keystone en Daichi’s megastone reageerden op elkaar en het gebruikelijke licht verscheen, maar waar Cecille had verwacht om een kalme en sterke Lucario te zien, zag ze een blik in Daichi’s ogen die ze niet herkende. Zijn lage grom liet haar dan wel als bevroren staan. Dat had ze hem nog nooit horen doen.
“Daichi?” De bezorgde ondertoon in haar stem was klaarblijkelijk iets dat bij de mega Lucario triggerde, want in plaats van naar haar te luisteren of aan te geven dat hij oké was, sprong hij meteen op haar af.
Member
Vivienne Williams
Punten : 269
Gender : Female ♀
Age : 20 jaar
Type : Coördinator
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Desperate Measures [+Vivienne Williams] di jul 19, 2016 12:43 am
De Mega Evolution werd ingezet vanaf de kant van Cecille. Vivienne hielt alles scherp in het oog, ze wist gelukkig waar ze op moest letten voor als het fout zou gaan. En fout ging het. Ze hoorde de bezorgde ondertoon in de stem van Cecille en direct floot ze naar Enya toe. De Charizard schoot de lucht in en greep Cecille vast, nog net voordat de Mega Lucario iets kon uithalen. De blondine werd naast Vivienne gezet, waarna ze weer terug vloog naar haar tegenstander. "Hou 'm tegen," zei Vivienne streng tegen haar Charizard, die direct met een Smokescreen probeerde de Mega Lucario in de war te brengen. "Blijf staan, Cecille, wij handelen dit wel," zei ze daarna tegen de blondine naast haar. Totdat het tot haar doordrong hoe ze klonk en ze zich met een verontschuldigende blik omdraaide. "Het spijt me, I lost focus. Ik beloof je dat Enya en ik Daichi geen pijn zullen doen. We moeten 'm alleen bij zinnen zien te krijgen," legde ze daarna zachtjes uit, hopend dat ze de blondine niet kwaad had gemaakt met haar uitval opeens.
Cecille wist niet wat haar overkwam. Het ene moment wilden ze enthousiast aan een gevecht beginnen, het andere werd ze spontaan aangevallen door haar eigen pokémon. Ze kon het zich niet laten bezinken – zeker niet toen ze zich opeens in de lucht bevond. De blondine spartelde niet tegen toen ze werd opgetild, al was dat voornamelijk omdat het niet helemaal tot haar doordrong. Zelfs niet toen Vivienne haar verontschuldiging aanbood. Cecille keek wel op en registreerde wat Vivienne tegen haar zei, maar het kostte haar teveel concentratie om daar antwoord op te geven. Het enige waar ze zich nu op kon focussen was Daichi. Dahlia scheen het ook te willen verhelpen, maar de blondine had geen flauw idee of ze Vivienne daarmee in de weg zouden lopen. Daarom besloot ze het eerst na te vragen. “Kan Dahlia helpen? Daichi en zij zijn een koppel. Ik heb Isak liever niet in de buurt, though…” meldde ze, wetende dat een familie soms wonderen kon doen. Het was echter wel aan haar stem te horen dat ze zich zorgen maakte.
De blondine was zo te zien een beetje in shock, iets wat waarschijnlijk wel eens vaker voor kwam. Het was best een klap om je pokémon zo door het lint te zien gaan. Ze besloot dan maar om het zelf op te gaan lossen, zodat Cecille rustig bij zinnen kon komen. Tenminste, dat was het plan, maar de blondine kwam zelf al met een oplossing. Ze wist niet zeker of het zou kunnen helpen, maar er kon een poging gewaagd worden. Nee heb je, na kon je krijgen immers. Ze knikte. "We kunnen het erop wagen, ik hou Enya sowieso in de buurt. Ik weet niet of ze een Mega Lucario aan zou kunnen als 'ie zich niet onder controle heeft, maar dan zijn we in ieder wat veiliger," zei ze rustig. De Mega Charizard hielt de doorgedraaide Mega Lucario goed in het oog, zodat hij niet opeens een schijnbeweging zou maken en hen zou flanken.
